Ήρθε η ώρα η Αριστερά να επανιδρύσει το ελληνικό κράτος, επανιδρύοντας τον εαυτό της και διαλύοντας το πελατειακό καθεστώς της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Την τρόικα έφεραν και νομιμοποίησαν πολιτικά ως δεσπότη στα ελληνικά πράγματα, τα κυβερνητικά κόμματα της Τρίτης Ελληνική Δημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και δεξιές-αριστερές παραφυάδες τους), για να περισωθούν από το σκάσιμο της ελληνικής οικονομικής φούσκας, η οποία συνδέθηκε με την μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία του ελληνικού κράτους, σε συνδυασμό με την μεγαλύτερη ανάπτυξη της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της εισφοροδιαφυγής.

Ωστόσο είναι η ίδια η τρόικα και η μεθοδολογία της (εσωτερική υποτίμηση, PSI, μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο και του δημόσιου χρέους σε «επίσημο», με οικειοθελή μάλιστα απεμπόληση από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων των ασυλιών που νομιμοποιείται να απολαμβάνει κάθε χώρα ως κυρίαρχο κράτος κλπ), που έθιξαν εμμέσως τις ρίζες του πελατειακού καθεστώτος δεξιών και κεντροαριστερών, απορρυθμίζοντας πλέον σήμερα το πολιτικό καθεστώς κυριαρχίας στην Ελλάδα. Με μια κουβέντα, είναι η μεθοδολογία της τρόικας που φέρνει σε αδιέξοδο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και την διαπλοκή του, οδηγώντας το να βουλιάξει μέσα στην αντίφασή του: το κτίσιμο ενός πελατειακού, αντιπαραγωγικού και σε κρίσιμο βαθμό διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, από την μια μεριά, σε συνδυασμό με μια αλήτικη αγορά που αναπτύχθηκε μέσω της φοροασυλίας για τους πολύ ισχυρούς μεγαλοπαράγοντες και της παραοικονομίας με κανόνα την φοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή για την πλειονότητα των επιχειρηματιών.

Έτσι φτάσαμε σήμερα να κλονίζεται συθέμελα το πελατειακό  καθεστώς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με τους πελάτες-ψηφοφόρους τους στο δημόσιο να αισθάνονται σοβαρά απειλούμενοι - εκτός του ότι οι περισσότεροι έγιναν ήδη σημαντικά φτωχότεροι - ενώ η μεγάλη πελατεία τους στην αγορά ή έχει ήδη καταστραφεί, ή επιβιώνει εκμεταλλευόμενη τα «αγαθά» του καθεστώτος της παραοικονομίας, στηριζόμενη πλέον με όρους επιβίωσης στις προσόδους από φοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή.

Πού να ακούσουν οι άνθρωποι για τα «τέσσερα κακά της μοίρας μας» που εντόπιζα ως κρίσιμο πρόβλημα για την ύπαρξη του ελληνικού κράτους και την κοινωνική πρόοδο στην χώρα μας, στο προηγούμενο διαδικτυακό μου άρθρο! Βλέπετε, η μισή αλήθεια βολεύει. Αν ωστόσο την αρθρώσεις ολόκληρη ξεβολεύει και προκαλεί αρνητικά συναισθήματα εκτός από τους κυβερνητικούς και σε πλήθος «ανιμνημονιακών» πατριωτών του μικροσυμφέροντος και της εγωτικής τσέπης τους! Με μισές αλήθειες, ωστόσο, δεν υπηρετείται ο αντι-λαϊκισμός (μου). Οι μισές αλήθειες είναι λαϊκισμός. Όπως λαϊκισμός είναι αν ισχυριζόμουν πως η παραοικονομία και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή, είναι αποτέλεσμα των πράγματι άδικων φόρων.

Ναι, το φορολογικό σύστημα είναι άδικο για την χαμηλή μεσαία τάξη, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δίκαιο με την ανάπτυξη της ολοκληρωτικής (νεοφιλελεύθερης) αγοράς και με την ανοχή στα «τέσσερα κακά της μοίρας μας» (: φοροασυλία για τους ισχυρούς και γενικευμένο καθεστώς φοροκλοπής, φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής). Εδώ μάλιστα έχω δύο παρατηρήσεις: Γνωρίζετε πως η Ελλάδα από το 1996 έως το 2008 ήταν πρώτη σε ανάπτυξη σε όλη την ΕΕ, με το ΑΕΠ να αυξάνεται περί το 45%; Γνωρίζετε πως την ίδια περίοδο η κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα ήταν από τις μεγαλύτερες, όχι απλώς στην ΕΕ, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ; Ξέρετε πως την περίοδο αυτή υπήρξε όργιο φοροδιαφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής, που παράλληλα με την πελατειακή ασυδοσία των κυβερνητικών κομμάτων στο δημόσιο εκτίναξαν τα ελλείμματα αντί να τα μειώσουν σημαντικά και σταθερά, με μια από τις μικρότερες μάλιστα φορολογικές επιβαρύνσεις των κεφαλαίων στην ΕΕ; Ή μήπως αγνοείτε πως αυτή ακριβώς την περίοδο της άνθισης του δικομματισμού, όπου τα έσοδα του κράτους από τη φορολογία παρέμειναν πολύ πιο κάτω από την αναλογική αύξηση του ΑΕΠ, καταγράφηκε σημαντική άνοδος των κοινωνικών ανισοτήτων;

Για να μην διαταραχτεί το καθεστώς αυτών των ανισοτήτων, διεξάγεται σήμερα ένας κυριολεκτικά βρώμικος πόλεμος εναντίον των εργαζομένων, ένας ταξικού χαρακτήρα πόλεμος, που με την δραστική και απότομη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων των μισθωτών, η οποία μετατράπηκε σε  καταβαράθρωση της εσωτερικής ζήτησης, οδηγεί σε ένα τραγικό Κοινωνικό Ζήτημα (: δραματική ανεργία όλων των τύπων, υποαπασχόληση, εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα στην αγορά, χαράτσια απελπισίας και γενικότερα απορρύθμιση της αγοράς και των εργασιακών σχέσεων και του λεγόμενου κοινωνικού κράτους με ενδυνάμωση των ισχυρότερων ρουσφετολογικών τάσεων που στρέφονται κατά του ισορροπημένου κοινωνικού περιβάλλοντος και κατά του φυσικού προβάλλοντος). Αυτό το Κοινωνικό Ζήτημα διογκώνεται με την μεγέθυνση της φοροδιαφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής, που  σύμφωνα με σοβαρή μελέτη του ινστιτούτου εργασίας της ΓΣΕΕ, πρέπει σήμερα να  προσεγγίζουν ως σύνολο τα 200 δις ευρώ, την στιγμή που το κράτος αναζητεί κατ’ έτος φόρους γύρω στα 35-40 δις για να συνεχίσει να υποστηρίζει με ορθά λογιστικά τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος που το ίδιο θέτει!!!

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, το αδιέξοδο της πελατειακής στρατηγικής δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, από το οποίο θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν προεκλογικά με καταιγισμό ψεύτικων υποσχέσεων περί γενικευμένης μείωσης της φορολογίας; Δεν μπορεί να μειωθεί με δίκαιο τρόπο η φορολογία στην Ελλάδα όσο υπάρχουν στα πράγματα αυτοί που προκάλεσαν την πελατειακή παθογένεια στο δημόσιο και κυρίως στην αγορά και όσο συντηρούνται υπόγεια και νομιμοποιούνται πολιτικά τα «τέσσερα κακά της μοίρας μας»! Αυτοί και αυτά είναι που ενίσχυσαν την διαπλοκή, για να αποτελέσει αυτή με τη σειρά της τον μηχανισμό αναπαραγωγής τους!

Τα πράγματα είναι πλέον σαφή και ιδιαίτερα ξεκάθαρα. Το κυρίαρχο καθεστώς της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και οι κομματικοί και πελατειακοί φορείς του ναυάγησαν, βουλιάζοντας στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική παθογένεια που προκάλεσαν τόσο κατά την περίοδο της απολύτως καιροσκοπικής και άπληστης ανάπτυξης, όσο και κατά την διάρκεια της μακράς ύφεσης που ακολούθησε μέχρι σήμερα. Αυτές οι δύο περίοδοι συνθέτουν την διαλεκτική σχέση κυριαρχίας της δεξιάς και νεο-δεξιάς, που σήμερα κυβερνούν με την μορφή του συνασπισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η οποία αναπαράγεται από τον κυρίαρχο μηχανισμό επικοινωνίας της διαπλοκής ως γενικευμένη κουλτούρα.

Αν θεωρήσουμε πως ήρθε επιτέλους η στιγμή της επανίδρυσης του ελληνικού κράτους στο πλαίσιο της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας, αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί δίχως την περιθωριοποίηση της δεξιάς και νεο-δεξιάς (: κόμματα και φορείς της λεγόμενης κεντροαριστεράς και του κέντρου) στην χώρα μας. Είναι υπόθεση και τεράστια ευθύνη της αριστεράς να επανιδρύσει το ελληνικό κράτος, με εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση, επανιδρύοντας τον εαυτό της και διαλύοντας το πελατειακό καθεστώς της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς! Η επανίδρυση του ελληνικού κράτους δεν αποτελεί ούτε κουβεντολόι, ούτε κενό περιεχομένου ιδεολογισμό. Πρόκειται για υψίστης σημασίας συνολική θεσμική αναδιάρθρωση, που θα πρέπει να αντιμετωπίσει ευθέως το ζήτημα των ανισοτήτων και του κοινωνικού αποκλεισμού ολοένα και περισσότερων ελλήνων. Για να πραγματοποιηθεί αυτό απαιτείται ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα μεταφέρει επιτέλους τα φορολογικά βάρη από τους ασθενέστερους στους ισχυρότερους, συλλαμβάνοντας και φορολογώντας κεφάλαια που κατατείνουν στον πλουτισμό και όχι στην επένδυση, με παράλληλη αυστηρή και ανελαστική αντιμετώπιση των «τεσσάρων κακών της μοίρας μας».

Η Ελλάδα με τις δύο φάσεις της, ταχεία ανάπτυξη για μια δεκαετία περίπου και ταχεία διαδικασία πτώχευσης και φτωχοποίησης στην συνέχεια με την μεθοδολογία «σοκ και δέος» της τρόικας, διαψεύδει με τον πλέον εμφατικό τρόπο το φιλοσόφημα «trickle-down» του νεοφιλελευθερισμού, την ιδέα, δηλαδή, πως ο πλουτισμός και η πόλωση κεφαλαίων είναι μονόδρομος για την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. Το αντίθετο ακριβώς είναι αυτό που απορρέει από την μελέτη της οικονομικής ιστορίας και του πολιτικού στοχασμού για την αντιμετώπιση των κυκλικών κρίσεων της πολιτικής οικονομίας. Με αυτήν την έννοια μόνον ένας γνήσια σοσιαλ-δημοκρατικός εθνικός σχεδιασμός θα μπορούσε να υπηρετήσει μία μορφή ανάπτυξης από εδώ και πέρα, που θα στηρίζει την κοινωνική ευημερία και θα υποστηρίζεται από αυτήν. Η ανισότητα σε κάθε περίπτωση, είναι το δηλητήριο για την ανάπτυξη που της κόβει τα πόδια και κονταίνει την περίοδο μέχρι την επόμενη καπιταλιστική κρίση, και δεν νομίζω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πως η αριστερά, τουλάχιστον θεωρητικά, είναι η πλέον κατάλληλη πολιτική δύναμη για να αντιμετωπίσει τις ανισότητες στην Ελλάδα!

Το στοίχημα για την αριστερά είναι να αντιμετωπίσει με έναν δομικό τρόπο τις κοινωνικές ανισότητες και να αναπτύξει θεσμούς στην βάση μίας απολύτως νέας για την αριστερά, κουλτούρας, που θα εστιάζει στην αξιοκρατία και στην διαφάνεια, ενώ ως σύστημα στάσεων, συμπεριφορών, αξιών και προκαταλήψεων θα καταπολεμά στην ρίζα τους «συντροφικές συναλλαγές», αριστερίστικους συνωμοτισμούς και ημετερισμούς, όπως και ηγεμονισμούς με την μορφή κομματικής νομενκλατούρας. Αυτό σημαίνει πως η αναγκαιότητα επανίδρυσης του ελληνικού κράτους σε μία σύγχρονη δημοκρατική βάση, προϋποθέτει την συνολική επανίδρυση της αριστεράς, η οποία αποτελεί αντικειμενικά σήμερα το μοναδικό ανάχωμα για την προστασία του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.