του Όθωνα Ιακωβίδη

Ο κάθε ΠΟΛΙΤΗΣ, στη Δημοκρατία, είναι ταυτόχρονα (και εξ ορισμού), ΟΠΛΙΤΗΣ της διαφύλαξής της.

Η σοφία της Ελληνικής γλώσσας αποτυπώνει αυτή την δισυπόστατη ιδιότητα του πολίτη, με την αντιμετάθεση των δύο πρώτων γραμμάτων της ίδιας λέξης: Το ΠΟ, γίνεται ΟΠ και ο πολίτης γίνεται οπλίτης.

Και, γίνεται οπλίτης για να υπερασπισθεί το πολίτευμα που τον κάνει ελεύθερο, αφού μόνο μέσα σε αυτό μπορεί να αποφασίζει αυτός ο ίδιος για την τύχη του, για το παρόν και το μέλλον του.

Και, (θα πεί κάποιος) σε μία κοινωνία (όπως είναι η Ευρωπαϊκή, μέσα στην οποία και η Ελληνική) που η Δημοκρατία έχει πιά κατακτηθεί, μπορεί να συντρέχει λόγος της μεταμόρφωσης του πολίτη σε οπλίτη;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι, βέβαια, αυτονόητη για όσους ξέρουν ότι η δημοκρατία κατακτάται κάθε μέρα, διότι τα σύνορά της προσβάλλονται κάθε μέρα από τους εχθρούς της, αλλά ας επιχειρήσουμε μία, λίγο πιο βαθύτερη ματιά.

Από την «Παιδεία» μας, απουσιάζει παντελώς το μάθημα της Δημοκρατίας (τι είναι, ποια ανάγκη τη γέννησε, γιατί είναι καλύτερο πολίτευμα από τα άλλα, πόσες μορφές λειτουργίας της υπάρχουν, ποια είναι η εξέλιξή της, πώς εφαρμόζεται σε διάφορες χώρες, ποιοι είναι οι εχθροί της, κλπ) το οποίο θα έπρεπε να είναι το κύριο μάθημα σε όλα τα χρόνια της εκπαίδευσης των βλαστών της κοινωνίας μας, καθώς είναι σε όλους γνωστό και παραδεδεγμένο ότι το κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι ο τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας μέσα στη οποία θα ζήσει. Όλα τα άλλα, όλες οι άλλες γνώσεις του, ταλέντα του, αρετές του, είναι, μακράν, δευτερεύοντα, αν δεν μπορεί να τα αναπτύξει, επικοινωνώντας ελεύθερα με τους συνανθρώπους του.

Αποτέλεσμα αυτής της (εκούσιας και προγραμματισμένης, όπως αποδεικνύεται) παράληψης της διδαχής της Δημοκρατίας στους κοινωνούς της πολίτες, είναι και το ξεθώριασμα (που έχει εξελιχθεί σε πλήρη άγνοια) αυτής της άλλης, σύμφυτης και συνυφασμένης ιδιότητας του οπλίτη, που υπάρχει σε κάθε πολίτη.

Και αυτό, δεν είναι τυχαίο. Αποδεδειγμένα, πλέον, οφείλεται στη νόθευση της Δημοκρατίας που επιχειρείται από τον κύριο αντίπαλό της, την Ολιγαρχία, που έχασε τα προνόμιά της (που έφθαναν μέχρι και τη θεοποίηση των εκπροσώπων της) με τη γένεση και εξάπλωση της Δημοκρατίας στις κοινωνίες των ανθρώπων.

Έτσι, με την (εκ μέρους της Ολιγαρχίας) διαπίστωση ότι η Δημοκρατία αποτελεί ποτάμι χωρίς δυνατότητα ανακοπής της ροής του, η Ολιγαρχία αναγκάσθηκε να αμυνθεί με έναν άλλο τρόπο, σε ένα άλλο πεδίο αντιπαράθεσης, έξω από δυναμικές αναμετρήσεις.

Μεταμφιέστηκε και μπήκε μέσα στο παιχνίδι της δημοκρατίας, εισχώρησε στο προσωπικό και στους μηχανισμούς λειτουργίας της, τους αλλοτρίωσε ώστε να κυβερνά πάλι αυτή, όσο μπορεί, κάτω από το προσωπείο της Δημοκρατίας. Και καθώς έχει (πάντοτε είχε) τον μηχανισμό παραγωγής πλούτου στα χέρια της, δεν είναι και πολύ δύσκολο να φτιασιδώνεται, να μακιγιάρεται και να παρουσιάζεται σαν Δημοκρατία.

Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αποτελεί ένα ωραίο μανδύα, κάτω από τον οποίο η Ολιγαρχία μπορεί να προστατεύει και να καλλιεργεί τα συμφέροντά της, γεγονός που φαίνεται καθαρά στις περισσότερες κοινωνίες όπου εφαρμόζεται.

Έτσι, σήμερα, στην Ελλάδα του 2011, την δημοκρατικά απαίδευτη, όποια και όποιον κι αν ρωτήσεις, «τι πολίτευμα έχουμε;» θα σου απαντήσει (εντελώς σίγουρος και πεπεισμένος) ότι έχουμε Δημοκρατία.

Το ότι δύο οικογένειες (με την «Αυλή» τους, που αποτελείται από άλλες 70) σφετερίζονται την κορυφή της πολιτικής εξουσίας τα τελευταία 50 χρόνια, δεν προβληματίζει τον λαό για το αν αυτό αποτελεί δημοκρατία ή όχι, παρ’ όλο που όλοι βλέπουν το γεγονός και γνωρίζουν τα πρόσωπα αυτά και τον τρόπο που έχουν αποκτήσει τα προνόμια αυτά.
Το ότι 200 οικογένειες (η οικονομική ολιγαρχία του τόπου) σφετερίζονται και λεηλατούν ασύστολα τον εθνικό πλούτο, την ίδια ώρα που (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) το 25% της Ελληνικής κοινωνίας ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν προβληματίζει (τον ερωτώμενο πολίτη) για το αν αυτό αποτελεί δημοκρατία ή όχι. Ξεχνά ότι, όταν και όπου ο Λαός δεν ευημερεί, αλλά ευημερούν λίγοι, σημαίνει ότι η Δημοκρατία, εκεί, ή δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί κανονικά, έχοντας παραχωρήσει στην Ολιγαρχία, αυτά που πρέπει να έχουν οι πολλοί, ο Δήμος, αφού στη Δημοκρατία η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και, ως εκ τούτου, υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και όχι των ολίγων.

Αυτή η κραυγάζουσα πραγματικότητα, ότι δεν μπορεί να έχουμε Δημοκρατία όταν υποφέρουν οι πολλοί (ο Δήμος) και ευημερούν Ολίγοι, σβύνει με τη σκέψη (που η προπαγάνδα του συστήματος έχει εμφυτεύσει κυρίαρχα στα μυαλά των απαίδευτων πολιτών) ότι «ψηφίζω και εκλέγω την κυβέρνησή μου, άρα έχουμε Δημοκρατία».

«Κανείς δεν είναι πιο απελπιστικά σκλαβωμένος, από αυτόν που νομίζει ότι είναι ελεύθερος», έγραψε ο Γκαίτε (Johann Wolfrang von Goethe) πριν 250 περίπου χρόνια και το επιβεβαιώνει η σημερινή αμείλικτη Ελληνική πραγματικότητα.

Έτσι, η (κατάλληλα εμφυτευμένη) σκέψη «ψηφίζω και εκλέγω την κυβέρνησή μου, άρα έχουμε Δημοκρατία» , αφοπλίζει την ιδιότητα του οπλίτη, από την φύση του δημοκράτη πολίτη.

Αφού, λοιπόν, η Ολιγαρχία, έχει κατορθώσει, όχι μόνο να έχει ανακτήσει την κυριαρχία και την πραγματική εξουσία επί των «Δημοκρατικών» κοινωνιών, αλλά και να κρύβει αποτελεσματικά το πρόσωπό της κάτω από τη μάσκα της δημοκρατίας, (παρ’ όλο που αυτή η μάσκα μπορεί τόσο απλά να βγεί, όπως στο παρόν σημείωμα) τίποτε δεν δείχνει ότι μπορούμε, σαν κοινωνία, να τη σταματήσουμε να επιβάλλει ότι πιο σκληρό και τερατώδες, άσχημο και απάνθρωπο, προκειμένου να αυγατίσει και να γιγαντώσει την εξουσία της.

Της το επιτρέπουμε εμείς (κι εσύ μαζί μας) φίλε συμπατριώτη. Εμείς που παρακολουθούμε τη μάχη σαν άβουλοι θεατές, αφοπλισμένοι, κουρασμένοι, χαμένοι στα αναπάντητα ερωτηματικά μας, ένα νεκρό δημοκρατικό κύτταρο, ένα περίττωμα του συστήματος, λίπασμα της συντήρησής του.

Αν είμαστε, λοιπόν, σκατά, καλά κάνουν και μας πατούν. Και καλά μας λένε, ευγενικά, κοπρίτες.

Αυτή την «κόπρο του Αυγεία», καλούνται όσοι ακόμη πολίτες είναι και οπλίτες, να την καθαρίσουν. Και, η ανάγκη είναι επείγουσα, καθώς τα σκατά έφθασαν στο λαιμό και θα μας πνίξουν.