Αναζητώντας το σύγχρονο Καιάδα

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Λίγες σκέψεις με την ευκαιρία των Special Olympics 2011

Ο Καιάδας ήταν ένας γκρεμός, κοντά στην αρχαία Σπάρτη, που κατά την παράδοση οι Σπαρτιάτες πέταγαν τα ανάπηρα παιδιά τους, για να εξασφαλιστεί η ευγονική για τη φυλή τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει αποδειχτεί, επίσημα, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε και ούτε γνωρίζουμε με ακρίβεια, που βρισκόταν ο Καιάδας.

Λίγο, άλλωστε, μας ενδιαφέρει. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο ίσχυε στη Σπάρτη, μήπως, τελικά, οι Σπαρτιάτες ήταν ειλικρινείς με τον εαυτό τους και τους άλλους; Μήπως στη σύγχρονη κοινωνία των φιλάνθρωπων και των ελεημόνων λειτουργεί συστηματικά ένας απάνθρωπος “Καιάδας”, που οδηγεί στο θάνατο, φυσικό και κοινωνικό χιλιάδες συμπολίτες μας;  Ας ρίξουμε μια ματιά στο σήμερα και ας προσπαθήσουμε να δούμε, που ακριβώς βρίσκεται ο “σύγχρονος Καιάδας”.
Και πρώτα απ όλα  βρίσκεται στην παντελή έλλειψη ουσιαστικής εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στις επαρχιακές πόλεις της χώρας μας. Έλλειψη εκπαιδευτικών, κτηρίων, ειδικευμένου παραϊατρικού προσωπικού. Τα κονδύλια είναι και ήταν περιορισμένα, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, σωματικής ή νοητικής, ζουν μέσα στα σπίτια τους, δεν έχουν αρτιμελείς φίλους, μεταφέρονται με ειδικά σχολικά λεωφορεία, παραθερίζουν σε ειδικές κατασκηνώσεις. Πόσες χιλιάδες φορές τη μέρα πηγαινοέρχονται σε ένα μπαλκόνι διαμερίσματος; Μήπως νομίζετε ότι το κάνουν από αγάπη προς τον αθλητισμό; Τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας είναι δίπλα μας αλλά τους κρατάμε μακριά μας, εμείς οι γνήσιοι “Σπαρτιάτες”
Τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας δεν εργάζονται, γιατί κανένας δεν τους εκπαίδευσε ή δεν τους επιμόρφωσε. Ίσως και γιατί ήξερε ότι τούτη η κοινωνία επιλέγει μόνο όσους εργαζόμενους είναι “παιδιά που πιάνουν πουλιά στον αέρα” και “γυαλίζει το μάτι τους”. Τώρα πως γίνεται αυτά τα σαΐνια να έχουν δημιουργήσει μια τόσο άδικη κοινωνία αυτό είναι ένα “μυστήριο”. Μήπως οι εκάστοτε τεχνοκράτες θεωρούν ότι το οικονομικό μας πρόβλημα οφείλεται στις μη ανταποδοτικές δαπάνες υπέρ των ατόμων με αναπηρία; Ίσως το ακούσουμε και αυτό.
Τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας δεν έχουν το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης. Τα πεζοδρόμια των κεντρικών δρόμων είναι πάντοτε κατειλημμένα από τα αυτοκίνητα μας και οι διαβάσεις (ράμπες), όπου υπάρχουν, είναι εύκολη θέση στάθμευσης για όλους τους “έλα μωρέ τώρα”.
Τα άτομα με νοητική καθυστέρηση ή και βαριά σωματική πάθηση έχουν ανάγκη από ιδρύματα, που να τους παρέχουν όλα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Τα Ιδρύματα μας είναι ο χειρότερος κοινωνικός “Καιάδας”. Αυτό, άλλωστε, είναι και ο τρόμος των γονέων ατόμων με βαριά νοητική καθυστέρηση: ” Τι θα απογίνουν τα παιδιά τους, όταν εκείνοι φύγουν από τη ζωή;”
Ο σύγχρονος Καιάδας, λοιπόν, δεν είναι άλλος από τη δική μας εγκατάλειψη και αδιαφορία. Ίσως μια ευκαιρία να τα ξανασκεφτούμε όλα τούτα είναι οι παγκόσμιοι αγώνες Special Olympics 2011, που διοργανώνονται στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου 2011. Τα σχολεία θα είναι κλειστά, οι υποχρεωτικοί θεατές δυσεύρετοι, ο κόσμος θα ξεσκά στις παραλίες και δε θα έχει όρεξη για “κοινωνικά θέματα”. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε την ψυχαγωγία (τη δική μας ψυχή θα ωφελήσουμε) ή τον Καιάδα. Στο χέρι μας είναι να ενδιαφερθούμε, να διαδώσουμε, να συμμετέχουμε  σ’ αυτή, καθώς και σε κάθε άλλη εκδήλωση των συμπολιτών μας

ΥΓ. Για τους δύσπιστους, που υποστηρίζουν ότι για άλλη μια φορά η Ελλάδα “μεσ’ την παρακμή της χτυπά και Ολυμπιάδα” (για τον αντίλογο δες εδώ), ας θυμηθούν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι Oλυμπιακοί,  ή οι Παραολυμπιακοί, ή οι Special Olympics. Το πρόβλημα είναι η διαφθορά και η ιδιοτέλεια, που φύεται μαζί με αυτές τις εκδηλώσεις. Αυτά πρέπει να χτυπήσουν, και είμαστε στο πλευρό τους, και όχι τις ίδιες τις διοργανώσεις.