Οι συν μπλόγκερ που θα βρουν το κείμενο μπας κλας, μπορούν να κάνουν μια επανάληψη στη βιβλιογραφία περί «αθλιότητας και πλάνης των φτωχών μαζών» και μετά να χειροκροτήσουν τον εαυτό τους περήφανοι που το κατάλαβαν.
Η Λίτσα γόνος τιμημένων δημοσίων υπαλλήλων, συνάδελφος στο τμήμα μάρκετινγκ της μεγάλης πολυεθνικής, που ντύνεται πάντα επώνυμα (άλλωστε το μισθό της για χαρτζιλίκι τον έχει τα υπόλοιπα τα πληρώνει ο μπαμπάς), παραδοσιακά δεξιά (δεν ξέρει τι είναι δεξιά αλλά έτσι ψηφίζουν όλοι στην οικογένεια), μισεί το τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ (γιατί ο μπαμπάς αδικήθηκε και ο Αντωνάκης αν έρθει εξουσία θα είναι στα μέσα και στα έξω πάλι) κατεβαίνει πλατεία τυλιγμένη με μια ελληνική σημαία γύρω από το τσαλακωμένο ακριβούτσικο λινό πουκαμισάκι.
Αλλά η Βασιλική, πρώην φανατισμένη με τεράστιες παρωπίδες σε διάφορα επίπεδα, πολιτικά, θρησκευτικά, πάντα όμως μεταξύ μέταλ, γκόθικ και πάνκ (δηλαδή και αντίχριστη στην ενορία μου και ύποπτη στις κάθως πρέπει κομματικές οργανώσεις που ακούνε μόνο το μαχαίρι του Βασίλη) με εναλλαγή στα λαϊκά ωραία κομμάτια και τα δημοτικά της τάβλας και του καυμού που σιγοτραγούδαγε ο παππούς μου, με τα βιβλία του Φιλίπ Ντικ ανακατεμένα στο πάτωμα με τις παλιές σημειώσεις από τις κομματικές οδηγίες, και τις ομιλίες του Λένιν, με το Ντοστογιέφσκι να στριγμώνεται ανάμεσα σε Παράκελσο και Τσακ Παλανιούκ, με την αφίσα του Τσε να κρέμεται δίπλα από ένα ημερολόγιο με ζόμπι, με το Γεννήθηκα Ελληνας του Βερέττα να κοιτάζει πλαγίως την Ασκητική του Καζαντζάκη , με τις άπειρες ταινίες να καταλαμβάνουν τις νύχτες και να δίνουν αφορμή σε εκείνες τις μυθικές ολονύκτιες συζητήσεις για την περί τη θεού αυταπάτη ή όχι, τι δουλειά έχει στο Σύνταγμα?
Δυο άκρα που πιο άκρα δεν γίνεται, κάθονται δίπλα δίπλα στο ίδιο σκαλοπάτι μπροστά στη Βουλή και αναρωτιούνται πως διασταυρώνονται οι βίοι παράλληλοι. Πως είναι δυνατόν να τρακάρεις με κάποιον στον αυτοκινητόδρομο όταν δεν έχεις αυτοκίνητο και περπατάς μόνο μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς. Είναι δυνατόν να έχουν σαπίσει σε τέτοιο βαθμό τα πολιτικά συστήματα, τα κόμματα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις γενικότερα που να ξημέρωσε η αυγή των μισθοφόρων και των ιεραποστόλων?
Έχει φτάσει η ανθρώπινη ιστορία τόσο κοντά στο σημείο μηδέν μόλις λίγα λεπτά πριν το γκρέμισμα της Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι γλεντούσαν μεθυσμένα αγνοώντας τη συμφορά που θα έπεφτε σε λίγο πάνω στα κεφάλια τους?
Αναρωτιέστε ποιοι είναι στο Σύνταγμα? Όλοι. Οι αγανακτισμένοι, οι απορημένοι, οι περίεργοι, οι απολιτικ, οι υπερβολικά πολιτικ, οι τσαντισμένοι, οι χίπυς, τα φρικιά, οι ξενέρωτοι και οι γαμάτοι, οι άγριοι και οι ήμεροι, οι ξεβολεμένοι, οι μονίμως αβόλευτοι, οι πρώην χαφιέδες και λακέδες του συστήματος και νυν χεσμένοι, οι πρώην μεταφορείς διαφόρων λαβάρων που ανακαλύπτουν από την αρχή το τροχό και φωνάζουν ελεύθερα «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», οι δημόσιοι που θα πληρώνονται σαν ιδιωτικοί, οι ιδιωτικοί που δεν κατάφεραν τελικά να ανέλθουν σε επίπεδο δημοσίου, οι μαγαζάτορες με την με την πολυεθνική αλυσίδα να κολλάει το κώλο της μέχρι το λουκέτο του μαγαζιού τους και να τους βγάζει χυδαία τη γλώσσα, οι μισθοσυντήροι, ή άνευ μισθού, οι πτυχιούχοι που σερβίρουν καφέδες και μοιράζουν πίτσες, οι τουρκοφάγοι που θέλουν πίσω τη πόλη, οι άστεγοι αριστεροί που θέλουν πίσω το σπίτι τους, εκείνοι που θέλουν να αρπάξουν ένα μικρόφωνο και να τα χώσουν σε όλους κι ο φοβισμένος Μήτσος που νοιώθει ασφαλείς επειδή το κάνουν πολλοί μαζί. Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω κάθε ψυχή που έχει βρει φωλιά ανάμεσα στις άλλες. Δεν μπορώ να ξέρω το κάθε καυμό που οδηγεί τα βήματα στο ξενύχτι της πλατείας....
Υπάρχουν τα πάντα σε τέτοιο σημείο ανακατέματος που αν στριμωχτείς πολύ κι αγκαλιάσεις κάποιον δεν ξέρεις αν θα σου ψιθυρίσει στο αυτί «σήμερα πεθαίνει ο φασισμός» ή «ζήτω ο βασιλεύς»!!!
Εγώ προσωπικά επειδή κουβαλάω μια μόνιμη σχιζοφρένεια πάνω μου, είμαι μέσα. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα. Δεν ξέρω αν είναι καπελωμένο το κίνημα από κάπου, (άκου μαλακία λες και υπάρχει σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία κάτι που δεν ήταν καπελωμένο ή κατευθυνόμενο από κάπου , λες και η ίδια η ανθρώπινη επιλογή του ενός από τη στιγμή πού την πιστέψει κι ένας δεύτερος δεν είναι καπέλωμα, λες και υπάρχουν στιγμές που έγιναν από τον κανένα που ήθελε το τίποτα...)
Δεν ξέρω αν οι τηλεκάφροι το γουστάρουν αυτό το κίνημα επειδή το απαξιώνουν, και νομίζουν πως ξέρουν που θα πάει, ή απλά προσπαθούν να γλυτώσουν τον τελευταίο εξευτελισμό της ξεσκεπασμένης πλέον μούρη τους.
Δεν ξέρω αν οι απολιτίκ της πλατείας καθυστερούν εκνευριστικά την επανάσταση του προλεταριάτου που όπου νάναι θα γινόταν.
Δεν ξέρω αν στην ατμόσφαιρα των πλατειών υπάρχει ένα πρόχειρο, λαϊκίστικο , χαμηλού σχετικά επιπέδου σε συνθήματα (όπως πχ οι μούντζες που σοκάρουν τους ηθικά κορεκτ διανοούμενους γιατί ανατριχιάζουν να βλέπουν ανεγκέφαλους γονείς να μαθαίνουν τα παιδιά τους να μουντζώνουν.. τςτςτς για φαντάσου τι οδύνη νοιώθουν αυτοί οι διανοούμενοι για αυτή τη μικρή λεπτομέρεια που χαλάει τον κατά ταλλα γεμάτο αγάπη, ηθική και πνευματισμό που γαμάει εκατομμύρια παιδιά με όποιο διεστραμμένο τρόπο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους)
Υπάρχει όμως κάτι που πραγματικά με φτιάχνει από το όλο σκηνικό (εκτός από την ελπίδα πως όλο αυτό μπορεί να είναι κάτι φρέσκο, αναπάντεχο και κάπου να βγει σε καλό)
Με φτιάχνει το γεγονός πως δεν κατεβαίνουν στη πλατεία αναμεσά μας δυο συγκεκριμένες κατηγορίες κι αυτό και μόνο με ωθεί στο να κατέβω εγώ.
Εκείνοι που φαντασιώνονται ,ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους μέσα στο δωμάτιο που είναι γεμάτο από σύμβολα της επανάστασης, λερωμένα σώβρακα με στάμπες μαλακίας, αφίσες που έχουν ξεμείνει από το λύκειο, και έναν υπολογιστή όπου μπουκάρουν με το ψευδώνυμο «ήταν σκληρός και τον λέγανε σούπα», πως όλα αυτά τα ανθρωπάκια – εμείς όλα τα δύστυχα πιόνια του συστήματος - είμαστε για αξιοθρήνητοι και πως οι ίδιοι είναι η μετεμψύχωση του Τσε και μέσα στο αγάμητο και προβληματικό μυαλό τους ονειρεύονται να έχουν μετατραπεί από καρπαζοεισπράκτορες του συστήματος σε Άρηδες που καλπάζουν πάνω στο μαύρο άτι της επανάστασης. Όλα αυτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι στις 6 για να πάνε να να πάρουν τη θέση τους στη σκακιέρα, εννοείται όχι σαν παίκτες αλλά σαν πιονάκια και μάλιστα αναπληρωματικά.
Αυτοί χαίρομαι αφάνταστα που λείπουν.
Επίσης χαίρομαι που λείπει μια άλλη κατηγορία. Οι πολύ χάι πνευματικά. Εκείνοι που θεωρούν δεδομένο ότι κάθε μαλακία που σκέφτονται και διαβάζουν είναι ορόσημο για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, αρνούμενοι κατηγορηματικά να παραδεχτούν ότι εκείνος ο πίθηκος που βλέπουν κάθε πρωί στο καθρέφτη με το μόριο να προεξέχει βασανιστικά, και το στομάχι να γουργουρίζει για μάσα, δεν είναι αυτοί, είναι ένα λάθος του καθρέφτη που αρκεί να τον αγνοήσεις για να φτιάξεις τη παραμύθα σου.
Κι αυτοί χαίρομαι πού λείπουν.
Κατά τάλλα είμαστε καλά. Προχωράμε. Δεν ξέρω που. Αλλά ότι προχωράμε το ξέρω από το ξεθέωμα στα πόδια και τη ζεστασιά που ένοιωσα τόσες φορές σκουντώντας κατά τύχη πάνω σε κάτι που αγνοούσα πως ακόμα υπάρχει. Επιθυμία να αλλάξει κάτι.΄
Από Vasiliskos2
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.