Κοινό νόμισμα και ελλείμματα- Ξένο τ' όνειρο...

"Ξένο τ' όνειρο που μπαίνωκι απ' την άλλη όταν βγαίνω
λόγια όλα γυαλια σπασμένα
μα ποιος νοιάζεται για μένα..."

του Γιώργου Σαρρή


Ζούμε χωρίς αμφιβολία μια τρελή στιγμή σκληρου εκβιασμου και εκφοβισμού του ελληνικού λαου από την πλευρά των "πλούσιων εταίρων" της ΕΕ. Εμείς οι άσωτοι που τα κάναμε σαλάτα, εμείς οι άχρηστοι με τα τεράστια ελλείμματα, εμείς οι τεμπέληδες που δεν παράγουμε και πρέπει επί τέλους να βάλουμε τέλος σε όλα αυτά τα παράλογα και να ακολουθήσουμε τη σκληρη όψη της λογικής.
Eμείς οι εξαρτημένοι  που πρέπει να πάρουμε τη δόση μας. 
Εμεις που χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε. Χρωστάμε όμως η μας χρωστάνε;

Το "αστείο" είναι οτι αν υπήρχε μια σταλιά λογικής παραπάνω σε αυτή την άποψη, θα μπορούσε κάλλιστα να είμασταν εμείς οι εκβιαστές κι οι Βόρειοι ισχυροί εταίροι οι εκβιαζόμενοι. Kι αυτό γιατί οι ισχυροί ήταν και είναι αυτοί που πρεπει να τρεμουν από την απειλούμενη "εκδίωξη" της Ελλάδας από το Ευρώ και όχι απαραίτητα εμείς.
Από που προκύπτει αυτό;
Μα πρώτα από όλα από τη σύλληψη της ιδέας ενός "ισχυρού" κοινού νομίσματος.

Ειναι γνωστό ότι μετά το '70(πετρελαική κρίση), οι αγορές ανέλαβαν να ρυθμίζουν ελέυθερα την ισοτιμία των νομισμάτων. Από τοτε θεωρούμε οτι το νόμισμα αντανακλά την υγεία και το δυναμισμό της οικονομίας της χώρας που το εκδίδει ή τέλος πάντων το χρησιμοποιεί. Ετσι όταν π.χ. τα δεδομένα της Αμερικανικης οικονομίας είναι θετικά ανάλογα κινείται και η αξια του δολαρίου. Η παλιότερα όταν τα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας έβγαιναν αρνητικά αυτόματα αρνητικά κινούνταν και η ισοτιμία της δραχμής.
Αυτό είναι μια λειτουργία με δύο όψεις. Από τη μια η "αίγλη" (με ότι αυτό συνεπάγεται) του νομίσματος που αντιστοιχεί σε μια αδύναμη οικονομία μπορεί να πέφτει, από την άλλη όμως αυτή η πτώση στην ισοτιμία λειτουργεί εξισορροπητικά αφού κάνει την εν λόγω οικονομία πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τους ανταγωνιστές που χρησιμοποιούν κάποιο "ισχυρότερο" νόμισμα.
Ας κρατήσουμε λοιπόν το στοιχείο οτι όταν η ισοτιμία ενός νομίσματος πέφτει τότε ωφελούνται οι εξαγωγές της χωρας που το χρησιμοποιεί. 
Πάμε τωρα στο ευρώ.
Ολα τα παραπάνω προφανώς δεν έχουν ισχύ αφου δεν μπορούμε να μιλάμε για Ευρωπαική οικονομία(που να αντανανακλά στο ευρώ) αλλά για πολλές οικονομίες που βρίσκονται σε πολύ διαφορετικές βαθμίδες ανάπτυξης. Από την ισχυρή Γερμανική οικονομία(2η σε εξαγωγές στον κόσμο πίσω από την Κίνα-σημειώστε το) μέχρι τις αδύναμες οικονομίες του Νότου όπως η Ελλάδα που εξάγουν ελάχιστα. Η κοινή συνισταμένη του δυναμισμού αυτων των οικονομιών αντανακλά στην αξια του κοινού νομίσματος. Ετσι βλέπουμε τον τελευταιο καιρό όποτε η κουβέντα για την κρίση στην Ελλάδα φουντώνει να έχουμε και μια πτώση του κοινού νομισματος.
Ηταν αυτό όμως κακό για τη Γερμανική οικονομία; Φυσικά και οχι. Κάθε άλλο αφού αυτό σήμαινε πως από την αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας κέρδιζε η ανταγωνιστικότητα των Γερμανικών προιόντων λόγω πτώσης του ΕΥΡΏ.  Οι μεγάλες εξαγωγικές οικονομίες λοιπόν  όπως η Γερμανική είχαν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και ισχυρη βιομηχανία και οικονομία δηλαδή, αλλά και λόγω της "συνεισφοράς αδυναμίας" των αδυνάτων και πιο αδύναμο νόμισμα από ότι θα είχαν αν είχαν δικό τους νόμισμα( π.χ. το μαρκο) και επομένως πλεονέκτημα ανταγωνιστικότητας.
Αν η Γερμανία είχε το μάρκο σε κάθε θετικό στοιχείο θα αντιστοιχούσε και μιά άνοδος της ισοτιμίας του μάρκου που με το ευρώ δεν συνέβαινε λόγω της ύπαρξης αντίβαρου από τους άθλιους του Νότου. 


Αυτό πολύ απλά δημιουργούσε -και ακόμη δημιουργεί- πλεονάσματα για τη Γερμανία και τις ισχυρες οικονομίες και ελλείμματα για τις αδύναμες. Και βέβαια να πούμε οτι η περαιτέρω ισχυροποίηση των ισχυρών οδηγούσε διαρκώς μέσω του ανταγωνισμού σε περαιτέρω εξασθένιση των αδυνάτων.
Το μόνο κέρδος που υπήρχε για αυτες τις οικονομίες (σε σχεση με την προηγούμενη κατασταση) ήταν ο φθηνός δανεισμός. Και αυτο όμως ρυθμίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αποτελεί απειλή για τους ισχυρούς. Αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση που περιλαμβάνει και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της Ελλάδας και μέσω της νομοθεσίας και των ρυθμίσεων της ΕΕ αλλά και λόγω της Παγκοσμιοποίησης που άνοιξε τα σύνορα για την αναζήτηση φθηνού μεροκάματου από τις επιχειρήσεις.
Με λιγα λόγια θα πουμε μόνο ότι ο δανεισμός (Δημόσιος και ιδιωτικός) αντί να στραφεί προς την αναπτυξη και ισχυροποίηση των αδυνάτων, στράφηκε προς την κατανάλωση έτσι ώστε οι ισχυρες οικονομίες να βρίσκουν αγοραστές για τα προιόντα τους  φυσικά. Και γι αυτό βέβαια δεν έφταιγαν οι άσωτοι λαοί. Απλά έτσι έπρεπε να γίνει αφου δεν ωφελήθηκαν μόνο οι ισχυρες εξαγωγικές οικονομίες που βρίσκονται και στο κέντρο λήψης των αποφάσεων, αλλά και το τραπεζικό σύστημα που τα χρόνια αυτά γνώρισε τεράστια άνθιση.

Να πουμε ακόμη πως αντί για εξισορροπητικά μέτρα, κάθε φορα που συναπτόταν ένα σημαντικό δάνειο (προς όφελος των δανειστών πάντα) συνοδευόταν κι από μια διακρατική συμφωνία -με τους γνωστούς τρόπους- αγοράς βιομηχανικού υλικού ή όπλων από τη δανείστρια χώρα(π.χ. η Γερμανια  έγινε έτσι 3η χώρα σε εξαγωγές όπλων στον κόσμο!) 

 Η ενωμένη Ευρώπη  και το κοινό νόμισμα υποτίθεται οτι θα έλυναν το πρόβλημα της άνισης ανάπτυξης στις διάφορες ευρωπαικές χώρες και θα  δημιουργούσαν μια μεγάλη ισχυρή οικονομία.
Η ανιση ανάπτυξη όμως που δημιουργεί  πρόβλημα στο κοινό νόμισμα,  δεν ήταν καθόλου πρόβλημα των ισχυρων οικονομιών. Καθε άλλο. Ηταν το όπλο τους από το οποίο ήταν αδύνατο να παραιτηθούν (έτσι ειναι ο καπιταλιστικός αναταγωνισμός και δεν αλλάζει), θεσπίζοντας κάποιο τρόπο ανακύκλωσης πλεονασμάτων όπως γινόταν παλιότερα σε άλλα σημεία.
Ετσι αυτό που κατόρθωσε τελικά ήταν μια ανακατανομή πλούτου προς τη λάθος πλευρά. Ηταν δηλαδή η ισχυροποίηση των ισχυρών  και -όπως βλέπουμε τωρα- η διάλυση και υποδούλωση κυριολεκτικά των αδυνάτων μεταξύ των οποίων πρώτη ειναι η Ελλάδα.

Αυτά για να έχουμε υπ' όψη ποιος ευθύνεται κυρίως για τα ελλείμματα, που βέβαια δεν είναι ο άσωτος λαός που και πάλι το μεγάλο του λάθος ήταν ότι κατάπιε αμάσητο το "όνειρο της ενωμένης Ευρώπης". Μόνο που φαίνεται πια πως στην πράξη ήταν ένα "ξένο" όνειρο.