Οι δυνατές στιγμές της Τετάρτης- H επίθεση στο κεντρο της πλατείας(βίντεο ντοκουμεντο)

Υπάρχουν διαφόρων ειδών γεγονότα.

Όπως π.χ. όλα αυτά που αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων και θέλεις δε θέλεις τα μαθαίνεις. Μάλιστα επαναλαμβάνονται τόσο πολύ και τόσο συχνά που στο τέλος όλοι πείθονται για τη "σπουδαιότητά" τους κι έτσι γίνονται ιστορία.
Υπάρχουν όμως και τα άλλα.
 Αυτά που χαράζονται με το νύχι της στιγμής στο πετσί και την καρδιά  κι ας μην ακούγονται πουθενά. Όμως για όσους τα έζησαν, είναι αυτά που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Είναι η δική τους προσωπική ιστορία.

Το βίντεο αυτό είναι η στιγμή που το κέντρο της πλατείας δέχεται άγρια επίθεση με δακρυγόνα. Είναι η ώρα που όλοι γύρω καταλαβαίναμε πως υπήρχε εντολή να εκκενωθεί η πλατεία και το κέντρο με κάθε τρόπο. Ο τρόπος που πέφτουν τα δακρυγόνα μέσα στον κόσμο σε κάνει να ανατριχιάζεις. Άλλα από την άλλη και να λες μπράβο στα παιδιά εκεί, για την αυτενέργεια =όπως π.χ. το σκηνικό με το λυράρη, το χορό με τα μαντήλια, τις μάσκες και τα πρόσωπα άσπρα από το Μαλόξ- αλλά τελικά κυρίως για το κουράγιο. Γιατί όσοι ήταν εκεί ξέρουν ότι κινδύνεψαν. Έπαιξαν κορώνα γράμματα πολλά και τελικά ευτυχώς τους βγήκε.


Θα πω μια ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε ένας από εκείνους που ήταν στο κέντρο της πλατείας σε ένα από τα ντου που γινόντουσαν διαρκώς από παντού.

"Ήμασταν στη μέση της πλατείας με την ομάδα ψυχραιμίας και περιφρούρησης. Είχαμε κάνει μια ευθεία γραμμή και προσπαθούσαμε να εμποδίσουμε με ήρεμο τρόπο τα ΜΑΤ να προχωρήσουν ως πάνω. Τους χειροκροτούσαμε ζητώντας τους να κάνουν πίσω  γιατί  είχε κόσμο παντού. Όταν ήρθαμε κοντά κάποιος από πίσω μου πέταξε μια πέτρα προς τη μεριά τους. Γύρισα αστραπιαία το κεφάλι μου να δω από που ερχόταν η πέτρα. Σε δέκατα του δευτερολέπτου ξαναγυρίζοντας μπροστά είδα το καουτσούκ απ' τη γροθιά του Ματατζή στο πρόσωπό μου να με χτυπάει στο μάτι. Γέμισα αίματα. Σκούπισα το μάτι για να βλέπω και κοίταξα προς τη διμοιρία. Αυτός που με χτύπησε ήταν πίσω από το διμοιρίτη και έδειχνε τον εαυτό του με το δάχτυλο λέγοντάς μου επιδεικτικά "Εγώ ήμουνα!". Τα πήρα κι άρχισα να ουρλιάζω και να βρίζω. Μετά δε θυμάμαι.Σε λίγο γινόταν πόλεμος σε όλη την πλατεία. Τους κυνηγούσαν όλοι με όποιο τρόπο μπορούσαν"
Μίλησα και με άλλους από τα παιδιά της περιφρούρησης προσπαθώντας να μάθω τι είχε γίνει..
Εγω είχα αποκλειστεί από τις 3 και μετά κάτω από την αρχή της Μητροπόλεως. Ήταν ένα από τα σημεία(γύρω από το Υπ.Οικονομικών) όπου ο πετροπόλεμος και τα δακρυγόνα δε σταμάτησαν καθόλου μέχρι αργά το απόγευμα. Όσες φορές προσπάθησα να ανέβω με άλλους πάνω στην πλατεία τα ΜΑΤ μας απωθουσαν προς τα πίσω από όλες τις μεριές (Φιλελλήνων, Ερμού, Ξενοφώντος, Αμαλίας) Δεν ήθελαν να ανέβει κόσμος στην πλατεία. Έτσι έβλεπα το χαμό από λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα αλλά δεν ήξερα τι συμβαίνει.
Μου είπαν διάφορες ιστορίες για όσα έγιναν ενώ 3-4 από αυτούς δεν θυμόντουσαν πολλά αφού είχαν συνέλθει στο σταθμό του Ερυθρού Σταυρού των εργαζομένων στο Μετρό που είχε στηθεί μέσα στο Μετρό. Τους είχαν πάει σηκωτούς εκεί σκασμένους από τα δακρυγόνα χωρίς να θυμούνται πως ακριβώς. Ήταν περίεργη μέρα για όλους.
 Ο ενθουσιασμός, η πίστη, η σοβαρότητα, η ανησυχία, ο φόβος, η ψυχραιμία, η οργή, η ηρεμία, η ανακούφιση είχαν γίνει ένα κουβάρι μες το μυαλό όσων ήταν εκεί.
Κι όταν το βραδάκι βγήκαν κιθάρες και μπήκαν τα καλώδια στους ενισχυτές άρχισε γλέντι κι όλα παίρναν χαλαρά τη σειρά τους μες στις ιστορίες και τις διηγήσεις. Ήταν εκεί διάφοροι καλλιτέχνες κι ανάμεσα τους ο Β.Παπακωνσταντίνου, ο Αλκίνοος, ο Μηλιώκας.
Το βράδυ της Τετάρτης με όλα  όσα είχαν γίνει  μετά το μεσημέρι, η πλατεία, η Αμαλίας μπροστά στη Βουλή και οι 2 πλαϊνοί δρόμοι Όθωνος και Τζωρτζ, είχαν πλημμυρίσει πάλι από κόσμο.
Και όπου κοιτούσες έβλεπες αποφασισμένους.

Από το Γιώργο Σαρρή, το δεύτερο βίντεο - ντοκουμέντο είναι του MrAnemos5