Οι Ελληνες πληροφορηθήκαμε ότι η Κυβέρνηση προωθεί νόμο ώστε μετά τον θάνατο κάθε ανθρώπου, το σώμα του, η σορός του, να ανήκει στην ιδιοκτησία του κράτους. Ο σκοπός του νομοθέτη κατά την αιτιολογία του είναι τα όργανα να δίδονται για μεταμοσχεύσεις. Σκοπός δηλαδή που εκ πρώτης όψεως φαίνεται καλός.
Κατά το νομοθέτημα την διαχείριση των ανθρωπίνων οργάνων θα έχει Κρατική Υπηρεσία. Μέχρι τώρα το σώμα του θανόντος και τα όργανά του δωρίζονταν είτε με τη θέληση εν ζωή του ατόμου, είτε με την επιθυμία των στενών συγγενών, αμέσως μετά τον θάνατό του. Με την νέα νομοθετική ρύθμιση το θέμα αλλάζει και μετά τον θάνατο, η σορός κάθε ανθρώπου γίνεται κτήμα του Κράτους. Υποχρεωτικά είναι πράγμα, αντικείμενο στην κυριότητα της πολιτείας. Τα μάτια, η καρδιά, τα πνευμόνια και όλα τα μέλη του ανθρώπινου κορμιού θα κόπτονται με την χειρουργική μάχαιρα για να μεταμοσχευθούν στους ζώντες ανθρώπους για καλυτέρευση ή επιμήκυνση της ζωής τους !
χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα άραγε ; χωρίς την διάθεσή τους σε πλούσιους ή ισχυρούς; Ενας άρρωστος άπορος συνάνθρωπος θα έχει τις ίδιες πιθανότητες να του μεταμοσχευθούν όργανα, με τις πιθανότητες ενός αρρώστου ισχυρού κοινωνικοπολιτικού παράγοντα; Μήπως ακόμα υπάρξουν απαγωγές και δολοφονίες ανθρώπων και ειδικότερα ανηλίκων, ώστε όργανά τους να μεταμοσχευθούν σε πλούσιους; Η απάντηση αφήνεται στην νοημοσύνη οποιουδήποτε γνωρίζει το Ελληνικό Κράτος που οδηγήθηκε στην χρεωκοπία εξ αιτίας της πτώσης των ηθών και αξιοτήτων του. Για να χρυσωθεί το χάπι, προβλέπεται στο νομικό αυτό σχεδίασμα πως όποιος δεν θέλει μετά το θάνατό του, το σώμα του να αποτελέσει πραμάτια και εμπόρευμα του Κράτους, μπορεί όσο ζεί να το δηλώσει.
Για το τρομακτικό αυτό νομοθέτημα επισημαίνονται τα παρακάτω. Στην προς Κορινθίους Α΄ επιστολή του Αποστόλου Παύλου τα ανθρώπινα Σώματα είναι Ναός του << εν υμίν Αγίου Πνεύματος>>. Αποτελεί όχι μόνο την βάση της επί γης υπάρξεως του Ανθρώπου (προς Φιλιπ. Επιστολή γ,21) αλλά είναι και η βάση της υπάρξεώς μας στη μελλοντική αιώνια ζωή (Α΄Κορινθ. Ιε,44) Το κορμί του ανθρώπου, το άψυχο σώμα, το λείψανο, το πτώμα, είναι ιερό και ανήκει κατά αποκλειστικότητα σε αυτόν που ζούσε και μετά τον θάνατό του, στους οικείους του, όχι σαν ιδιοκτησία αλλά σαν αντικείμενο σεβασμού και φροντίδας. Μόνον αν επιθυμεί όσο ζει κανείς , ή οι στενοί συγγενείς μετά θάνατον δικαιούνται κηδόμενοι του λειψάνου να δωρίσουν τα όργανά του για τη σωτηρία συνανθρώπων. Ούτε με το νόμο του Δημιουργού Θεού , ούτε με ανθρώπινο νόμο στην ιστορία, το πτώμα, το άψυχο σώμα αποτέλεσε Κρατική ιδιοκτησία. Ειδικά στην Αρχαία Ελλάδα τύχαινε μεγάλου σεβασμού και η κήδευσή του συνοδεύονταν από ιερές τελετές. Τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα , υποδούλωναν το έμψυχο σώμα, είχαν ιδιοκτησία τον ζωντανό σκλάβο, αλλά ποτέ το Κράτος δεν είχε ιδιοκτησία στα πτώματα των υπηκόων του. Τους καίγαν, τους κομμάτιαζαν, τους πέταγαν στα θηρία ζωντανούς, ποτέ όμως στα λείψανα δεν διεκδίκησε η πολιτεία ιδιοκτησία. Αφηναν νεκρούς άταφους, κρεμασμένους πολλές φορές σε σκοτεινούς περιόδους της ιστορίας, ποτέ όμως τα άψυχα σώματα δεν αποτέλεσαν Κρατική περιουσία. Μοναδική εξαίρεση φρικιαστική, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φούρνοι των Ναζί, όπου τα χρυσά δόντια , τα μαλλιά και το λίπος των συνανθρώπων μας Εβραίων, αποτέλεσαν περιουσία του Γ΄ Ράιχ. Η Μαρξιστική Σοβιετική Ενωση του Στάλιν έκανε κρατική ιδιοκτησία τα πάντα, αλλά όχι τα πτώματα, τα λείψανα των ανθρώπων. Στη σύγχρονη Ελλάδα με το σχετικό νομοθέτημα τα άψυχα σώματα των ανθρώπων περιέρχονται στην ιδιοκτησία του Κράτους. Η εφιαλτική αυτή νομοθεσία δεν είναι μόνον ανίερη αλλά και Αντισυνταγματική. Αντιβαίνει και είναι αντίθετο το νομοθέτημα σε σειρά διατάξεων και κειμένων με υπερσυνταγματική ισχύ. Όπως στο προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου του Ο.Η.Ε. στα άρθρα 4,5,12 και 17,18 της ίδιας αυτής διακήρυξης. Στα άρθρα 3,4,8,9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου. Στα άρθρα 2,5,13 του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος. Όλα τα παραπάνω κείμενα υπέρτερης νομικής ισχύος αναγνωρίζουν και κατοχυρώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον σεβασμό στη Θρησκευτική λατρεία, στην ατομική ιδιοκτησία. Η κρατικοποίηση του ανθρώπινου άψυχου σώματος, του λειψάνου, σωρού, πτώματος του ανθρώπου, η μετατροπή σε ιδιοκτησία και περιουσία της Πολιτείας, αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος της θρησκευτικής λατρείας, ειδικά της Χριστιανικής Πίστης που αντιτίθεται στην κρατικοποίηση των πτωμάτων. Αποτελεί εξευτελιστική μεταχείριση, ασέβεια και περιφρόνηση της αξίας του ζώντος ανθρώπου, στην ιδιοκτησία και μόνο του οποίου ανήκει το σώμα του όσο ζει, μετά δε τον θάνατό του, κληρονομείται προς την φροντίδα κήδευσης στους οικείους του, που δικαιούνται αυτοί και μόνο και όχι το κράτος να αποφασίσουν για την δωρεά των οργάνων του νεκρού συγγενή τους !!
* Δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.