Απολύτως δικαιολογημένα εκτιμούσαμε ότι η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας θα συνοδευόταν από γενικότερους εθνικούς κινδύνους. Τα λέγαμε όσοι έτυχε να ασχολούμαστε με τις μοντέρνες και μεταμοντέρνες στρατηγικές στη διεθνή πολιτική, αλλά δυστυχώς το καθεστώς και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην πατρίδα μας, μάς αντιμετώπιζαν μάλλον περιφρονητικά, χαζογελώντας ειρωνικά και αποκαλώντας μας «συνομοσιολόγους»! Τόσα καταλάβαιναν όσοι – ασυνείδητα θέλω να πιστεύω -εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες απορρύθμισης που θα καθιστούσαν ακόμη πιο αδύναμη την χώρα στον ορισμό και στην υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος στην περιοχή.
Τώρα, το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ατενίζει με δέος την ένταση που αναπτύσσεται στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, φοβούμενο ότι ακόμα και ένα φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη θάλασσά μας μπορεί να προκαλέσει μια πρωτοφανή κρίση στην περιοχή με συμμετοχή της χώρας μας, που θα αναστάτωνε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι αμήχανοι και προσπαθούν να παραστήσουν τους ψύχραιμους, όπως το κυνηγητικό σκυλί μας κάποτε στην Πάρνηθα που πέρασε δίπλα από ένα τεράστιο ελάφι προσποιούμενο ότι δεν το πρόσεξε!
Η κυβέρνηση βουλιάζει στις αντιφάσεις της, ρυμουλκούμενη πλέον σαφώς από τα συμφέροντα που υπερασπίζεται το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ. Την εποχή της αναβάθμισης των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων ο κ. Παπανδρέου, είτε ως υπουργός εξωτερικών, είτε ως πρωθυπουργός, φρόντιζε να διασκεδάζει τις αντιθέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην περιοχή, ενώ παράλληλα με την στάση του ενίσχυε τον ηγεμονικό ρόλο της γείτονος, όπως άλλωστε έκανε και ο προκάτοχός του στο Μέγαρο Μαξίμου. Η στάση αυτή οδήγησε στο πάγωμα πρωτοβουλιών τις οποίες η Ελλάδα όφειλε να αναλάβει ώστε να θεσπιστεί (αλλά προς το παρόν να μην οριστεί) η ελληνική ΑΟΖ και να αντιδράσει σε όλα τα διεθνή φόρα στην διαρκή επιχείρηση της Τουρκίας για «γκριζοποίηση» του Αιγαίου. Αντί να ανοίξει όλα τα ζητήματα που συνιστούν διεκδικήσεις της γείτονος προς την Ελλάδα, η κυβέρνηση όφειλε με προσεκτικά βήματα να προσδιορίσει τι ακριβώς είναι διαπραγματεύσιμο και τι όχι, ώστε να αναπτυχθεί ένας συνεκτικός διάλογος στα θέματα που θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε συμφωνία και σε δεύτερο στάδιο να προσδιοριστούν εκείνα τα οποία θα απαιτούσαν διεθνή διαιτησία, αφού προηγουμένως η χώρα μας αξιοποιούσε πλήρως δικαιώματα που ορίζονται από το διεθνές δίκαιο και τις σχετικές συμβάσεις που έχει κυρώσει το ελληνικό κοινοβούλιο.
Αυτό θα έπραττε οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση, η οποία όμως θα διατηρούσε το απαιτούμενο διεθνές κύρος. Δυστυχώς όμως στην χρόνια έλλειψη εθνικής στρατηγικής για την περιοχή, την εποχή μάλιστα του αναθεωρητισμού που ξεκίνησε επίσημα με την εκλογή Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ, προστέθηκε και η ελεεινή συμπεριφορά των κυβερνώντων που βάλθηκαν να διαπομπεύσουν διεθνώς την χώρα, υπερτονίζοντας τα χαρακτηριστικά διαφθοράς και ανοργανωσιάς, που το ίδιο το πελατειακό σύστημα που υπηρετούν προκάλεσε. Έτσι, η χώρα κατέστη το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και η κυβέρνηση φρόντισε να απολέσει κάθε ίχνος πολιτικής ισχύος και διαπραγματευτικής ικανότητας, όχι μόνο εντός του πλαισίου της ΕΕ, αλλά κυρίως σε εκείνο του διεθνούς συστήματος. Φτάσαμε η πολιτική στην Ελλάδα να ορίζεται από τους δανειστές της σε τέτοιο βαθμό που γνώρισαν μόνον ελάχιστες χώρες στην φάση της μετάβασής τους από το σοβιετικό μπλοκ στην καπιταλιστική οικονομία. Το χειρότερο είναι ότι σήμερα οι δανειστές της Ελλάδας είναι διασπασμένοι, ενώ όλο και περισσότεροι στην Ευρώπη αναζητούν τρόπους να απεμπλακούν από την οικονομική περιπέτεια της χώρας. Καλύτερα, ίσως σκεφτεί κάποιος. Μόνον που αυτό το «καλύτερα» καθιστά ακόμη πιο ανασφαλή την χώρα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Σχεδόν όλοι στην ΕΕ παρακολουθούν με καχυποψία την τρέχουσα διένεξη μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, στην οποία δυστυχώς, εκτός από την Κύπρο, καθεστωτικά συμφέροντα θέλουν να εμπλέξουν και την Ελλάδα. Η χώρα μας αντί να εμφανίζεται και να αυτοπροβάλλεται ως στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ στην Μεσόγειο, όφειλε με απόλυτη σοβαρότητα να κρατήσει ουδέτερη στάση, οχυρωμένη μάλιστα εύκολα πίσω από τις αποφάσεις του ΟΗΕ, που είναι διπλωματικότατα διατυπωμένες, έτσι ώστε το Ισραήλ δίχως να χάσει τα προνόμια επικυριαρχίας του στα παλαιστινιακά εδάφη, να πάψει να συμπεριφέρεται ως διεθνής τραμπούκος και κράτος-τρομοκράτης. Αντί γι’ αυτό και μόλις λίγες εβδομάδες πριν η διένεξη Τουρκίας-Ισραήλ λάβει ενδεχομένως χαρακτήρα ρήξης, καθώς πλησιάζει η στιγμή κατά την οποία το γεωτρύπανο της Noble Energy θα ταράζει, όχι απλώς τον βυθό στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και τα νερά στην ευρύτερη περιοχή των γεωτρήσεων ενόψει της εξόρυξης υδρογονανθράκων, σε μία συμβολική, όπως και να το δεις κίνηση, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π. Μπεγλίτης, μετά την παρέλαση Κυπρίων κυβερνητικών αξιωματούχων, καταφτάνει κι αυτός στο Τελ Αβίβ.
Τραγικές επιπολαιότητες του ιδίου ή χειρότερου μεγέθους από αυτές που διέπραξε ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του, οδηγώντας την χώρα στο αδιέξοδο της χρεοκοπίας. Αν δεν πρόκειται για μια νέα επικίνδυνη επιπολαιότητα, τότε προφανώς όλα αυτά είναι ενταγμένα στο ίδιο σχέδιο, το οποίο θα προκαλέσει μια γενικότερη αναταραχή στην χώρα, όπου οικονομία, άμυνα, εξωτερική πολιτική και εθνικό συμφέρον θα αποτελέσουν ένα σύνθετο εκρηκτικό χαρμάνι επί του οποίου η χώρα (κοινωνία και πολιτικό σύστημα) είναι απολύτως απροετοίμαστη για να αντιδράσει στρατηγικά και επ’ ωφελεία του ελληνικού λαού. Έτσι όπως πάμε είναι σαν να προκαλούμε την τύχη μας και ευρισκόμενοι ενώπιον νέων τετελεσμένων να καταλήξουμε δίπλα στο καθεστωτικό σύνθημα «πτώχευση ή φτωχοποίηση», να δούμε να προστίθεται και το «πόλεμος ή συγκυριαρχία με την Τουρκία σε ολόκληρο το Αιγαίο», το οποίο σε αυτήν την περίπτωση δεν θα ανήκει στα ψάρια του, αλλά σε εταιρίες συμφερόντων συμμάχων μας, στις οποίες κυρίαρχη θέση θα κατέχουν παράγοντες του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ.
Με δύο λόγια η Ελλάδα αυτή την στιγμή έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική στις κινήσεις της, συστήνοντας μάλιστα στην Κυπριακή ηγεσία - που ορθώς θέσπισε και όρισε ΑΟΖ, αλλά απολύτως εσφαλμένα ρυμουλκείται από το Ισραήλ σε άρον-άρον γεωτρήσεις στην περιοχή, δίχως καν να ενδιαφερθεί να τηρήσει τα προσχήματα στην ανάθεση του έργου – να αναβάλει τουλάχιστον επί του παρόντος το εγχείρημα. Είναι πιθανό η Τουρκία να απαντήσει στην ενέργεια αυτή προκαλώντας δραματική κρίση στο Αιγαίο με αντίστοιχες ή όχι πρωτοβουλίες, ενώ είναι βέβαιο ότι θα προκληθεί κρίση στο Νησί. Ποιος επιθυμεί όλα τούτα αυτή την στιγμή που η ισχύς της χώρας μας βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο; Τώρα που η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο φάσμα της αποσυσπείρωσης, ενώ η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης προκαλεί γενικότερη ανασφάλεια σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα; Ποιος «τρελάθηκε» σε αυτή την χώρα, ή ποιοι και με ποιες εγγυήσεις οδηγούν την πατρίδα μας επιτηδείως σε μια μεγάλη περιπέτεια δίχως συμπεφωνημένη στρατηγική και κρατώντας τον λαό σε «μαύρα μεσάνυχτα»;
Οι μέρες είναι πονηρές, φίλοι, και το χειρότερο θα ήταν η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές την ώρα της μεγάλης αναστάτωσης στην Α. Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Τότε η γενικευμένη κρίση και οι άμεσες εθνικές απειλές που θα συνδέονται με εκείνη, είναι δυνατόν να προκαλέσουν μεταβολές στο πολιτικό σύστημα που δεν θα έχουν απολύτως καμία σχέση με μια ομαλή δημοκρατική εξέλιξη στην διαχείριση της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που ήδη μας απασχολεί. Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν ως «Προμηθείς» όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα και οι ανοιχτόμυαλοι πατριώτες που δεν αποτελούν την αγέλη συμφερόντων που κυριαρχούν στην διαμόρφωση και την χειραγώγηση της κρίσης που πλήττει την Ελλάδα.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.