Ανάλυση - αφιέρωμα του Τζέιμς Πέτρας
Πολιτικοί και στρατιωτικοί λόγοι που υπαγόρευσαν τα κίνητρα για την εισβολή του ΝΑΤΟ:
Η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κλίντον παρουσίασε τον Mουτασίν Καντάφι στον Τύπο της Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης το 2009 δηλώνοντας, "Είμαι πολύ ευτυχής να καλωσορίσω τον Υπουργό Καντάφι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Εκτιμούμε βαθιά τη σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Λιβύης. Έχουμε πολλές ευκαιρίες να εμβαθύνουμε και να διευρύνουμε τη συνεργασία μας και προσδοκώ στην οικοδόμηση αυτής της σχέσης . "( examiner.com 02.26.2011).
Μεταξύ του 2004 και 2010 οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες πετρελαίου και πετρελαϊκών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων των British Petroleum, της Exxon Mobil, Halliburton, Chevron, Conoco και Marathon Oil ενώθηκαν με στρατιωτικό-βιομηχανικές γιγαντιαίες εταιρείες όπως η Raytheon και Northrop Grumman, η Dow Chemical και η Fluor και υπέγραψαν τεράστιες επενδύσεις και πωλήσεις με τη Λιβύη ( examiner.com ).
Στις 24 Αυγούστου 2011 τα Wikileaks κυκλοφόρησαν έγγραφα από την Αμερικάνικη πρεσβεία στην Τρίπολη, με τα οποία περιγράφεται η θετική αξιολόγηση που είχε κάνει μια ομάδα κορυφαίων Ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών για τις σχέσεις ΗΠΑ-Λιβύης, κατά την επίσκεψή τους στα τέλη του 2009. Αυτά τα έγγραφα σημείωναν ότι "έτρεχαν" προγράμματα κατάρτισης και ασφάλειας που περιλάμβαναν την αστυνομία του Καντάφι και το στρατό, καθώς και "την ισχυρή υποστήριξη για την καταστολή των ριζοσπαστών ισλαμιστών που ήταν αντίθετοι στο καθεστώς", πολλοί από τους οποίους ελέγχουν πλέον και είναι οι ηγέτες των ανταρτών με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ στην Τρίπολη.
Τι προκάλεσε τις χώρες του ΝΑΤΟ σε μια απότομη στροφή 180 μοιρών, και από μια πολιτική που αγκαλιάζει τον Καντάφι να έχουμε μια βάναυση εισβολή καμένης γης στη Λιβύη σε ένα χρονικό διάστημα λίγων μηνών; Το κλειδί είναι οι λαϊκές εξεγέρσεις, οι οποίες απειλούσαν την ΕυρωΑμερικανική κυριαρχία. Η σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της Λιβύης, ενός κοσμικού καθεστώτος με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Αφρική, ήταν γραφτό να γίνει ένα μάθημα, ένα μήνυμα από τους ιμπεριαλιστές στην αφυπνισμένες μάζες της Βόρειας Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής:
Η τύχη της Λιβύης περιμένει οποιοδήποτε καθεστώς, φιλοδοξεί να αποκτήσει μεγαλύτερη ανεξαρτησία και αμφισβητεί την κυριαρχία της ευρω-αμερικανικής δύναμης.
Η άγρια εξάμηνη ΝΑΤΟική επιδρομή - με πάνω από 30.000 επιθέσεις πυραύλων από αέρα στους Λιβυκούς πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους - ήταν μια απάντηση σε όσους υποστήριζαν ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ ήταν σε «παρακμή» και ότι η «αυτοκρατορία βρισκόταν σε κατάρρευση». Οι ριζοσπαστικές ισλαμικές και μοναρχικές δυνάμεις της "εξέγερση" της Βεγγάζης το Μάρτιο του 2011 που υποστηρίχτηκαν και χρησίμευσαν ως πρόσχημα για την αυτοκρατορική επέμβαση του ΝΑΤΟ και την επέκτασή της στο δρόμο της «νεο-αποικιακής αποκατάστασης".
Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ και το ψεύτοΕξέγερση
Μια λεπτομερής ανάλυση των βασικών χαρακτηριστικών της κατάκτησης της Λιβύης επιβεβαιώνει αυτή την επίθεση ως πόλεμο του ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ ξεκίνησε βίαιες επιθέσεις από αέρα και θάλασσα καταστρέφοντας τη Λιβυκή αεροπορία, τα πλοία, αποθήκες ενέργειας, άρματα μάχης, πυροβολικό και τα οπλοστάσια και σκοτώνοντας και τραυματίζοντας χιλιάδες στρατιώτες, αστυνομικούς και μαχητές της πολιτοφυλακής. Μέχρι την εισβολή του ΝΑΤΟ οι μισθοφορικές "ανταρτικές" χερσαίες δυνάμεις δεν είχαν προχωρήσει πέρα από τη Βεγγάζη και θα μπορούσαν μόλις και μετά βίας να "κρατήσουν" την πόλη. Ο "επαναστάτες" μισθοφόροοι "προχωρούσαν" μόνο πίσω από τον ορυμαγδό που προκαλούσαν, όλο το εικοσιτετράωρο, οι αεροπορικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ.
Οι αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ ήταν υπεύθυνες για τη μαζική καταστροφή των πολιτικών και αμυντικών στρατιωτικών υποδομών, των λιμανιών, αυτοκινητόδρομων, αποθηκών, αεροδρομίων, νοσοκομείων, ηλεκτρικών υποδομών και ύδρευσης, σε έναν πόλεμο "τρομοκρατίας" που στόχευε να "μεταστρέψει" την καθεστωτική μαζική βάση εναντίον της κυβέρνησης Καντάφι.Οι μισθοφόροι δεν είχαν λαϊκό έρεισμα μεταξύ των αμάχων της Λιβύης, αλλά η ΝΑΤΟική βαρβαρότητα αποδυνάμωσε την ενεργό αντίσταση κατά των μισθοφόρων "επαναστατών".
Το ΝΑΤΟ κέρδισε τη διπλωματική υποστήριξη για την εισβολή με την εξασφάλιση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, την κινητοποίηση των κυβερνητών πελατών τους στο πλαίσιο του Αραβικού Συνδέσμου, την προμήθεια των μισθοφόρων των ΗΠΑ από το εκπαιδευμένο σώμα «λεγεωνάριων» από το Κατάρ και την οικονομική υποστήριξη των πλούσιων χωρών του Κόλπου. Το ΝΑΤΟ εξανάγκασε σε "συνοχή" τις αντιμαχόμενες φατρίες των αυτόκλητων ηγετών των μισθοφόρων «ανταρτών» μέσω ("παγώματος") κατάσχεσης - στο εξωτερικό -των Λιβυκών κρατικών περιουσιακών στοιχείων που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια δολάρια. Έτσι, η χρηματοδότηση, ο εξοπλισμός, η κατάρτιση και η παροχή συμβουλών από "Ειδικές Δυνάμεις" ήταν όλοι κάτω από τον έλεγχο του ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ επέβαλε οικονομικές κυρώσεις, που κατήργησε τα έσοδα της Λιβύης από τις πωλήσεις πετρελαίου ..Το ΝΑΤΟ έτρεξε μια εντατική εκστρατεία προπαγάνδας ώστε η ιμπεριαλιστική επίθεση να περάσει ως "εξέγερση ανταρτών". Συγκάλυψη τους ανηλεείς βομβαρδισμούς ενός ανυπεράσπιστου αντι-αποικιακού στρατού ως «ανθρωπιστική παρέμβαση» για την υπεράσπιση των "υπέρ της δημοκρατίας" αμάχων. Η κεντρική χορογραφία τώρα επεκτείνεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και "πείθει" τους συνήθεις φιλελεύθερους κύκλους, τους «προοδευτικούς» δημοσιογράφους και τις εφημερίδες τους, καθώς και διανοούμενους ώστε να ζωγραφίσουν τον αυτοκρατορικό μισθοφορικό στρατό ως «αντάρτες» και να καταδικάσουν την ηρωική εξάμηνη αντίσταση του λιβυκού στρατού και των πολιτών απέναντι στην επιθετικότητα των αλλοδαπών. Η παθολογικά ρατσιστική ΕυρωΑμερικάνικη προπαγάνδα που δημοσίευσε μακάβριες εικόνες Λιβυκών κυβερνητικών στρατευμάτων ( περιγράφονταν ως «μαύροι μισθοφόροι") που λαμβάνουν τεράστιες ποσότητες "Βιάγκρα" από τον Καντάφι ενώ οι δικές τους οικογένειες και τα σπίτια τους ήταν, στην πραγματικότητα, κάτω από την εναέρια επίθεση και τον αποκλεισμό του ΝΑΤΟ .
Η κύρια συμβολή των μισθοφόρων "κατακτητών" σ' αυτή το μεγάλη παραγωγή ήταν να προσφέρει ευκαιρίες φωτογραφιών των "ανταρτών" με τουφέκια σε στυλ Τσε Γκεβάρα και να καβαλάνε φορτηγάκια και να συλλαμβάνουν και να εξολοθρεύουν εργαζόμενους μετανάστες από την Αφρική καθώς και μαύρες Λίβυες. Οι μισθοφόροι "απελευθερωτές" εισέρχονταν θριαμβευτικά σε Λιβυκές πόλεις και κωμοπόλεις, οι οποίες ήταν ήδη καμένες και κατεστραμμένες από τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα. Περιττό να πούμε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τους "λάτρεψαν".
Στον απόηχο της καταστροφής του ΝΑΤΟ, οι "επαναστάτες" μισθοφόροι έδειξαν το πραγματικό ταλέντο τους ως τάγματα θανάτου: Οργάνωσαν τη συστηματική εκτέλεση όσων υπήρχαν "υπόνοιες ότι υποστήριζαν τον Καντάφι" και τη λεηλασία των σπιτιών, καταστημάτων, τραπεζών και δημόσιων ιδρυμάτων που σχετίζονταν με τον ηττημένο καθεστώς. Για να "εξασφαλίσουν" την Τρίπολη και για να σβήσουν κάθε έκφραση της αντι-αποικιακής αντίστασης, οι "επαναστάτες" μισθοφόροι πραγματοποιήσαν εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες - ειδικά μαύρων Λίβυων και εργαζομένων από την υποσαχάρια Αφρική και των οικογενειών τους. Το «χάος» στην Τρίπολη που περιγράφεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης οφείλεται στην «αυτοαποκαλούμενη απελευθέρωση» των δυνάμεων που έχουν καταληφθεί από αμόκ. Οι μόνες οργανωμένες δυνάμεις στην Τρίπολη φαίνεται να είναι η Αλ Κάιντα που συνδέονται με μαχητές, πρώην συμμάχους του ΝΑΤΟ.
Συνέπειες της κατάκτηση της Λιβύης από το ΝΑΤΟ
Σύμφωνα με τους "επαναστάτες" μισθοφόρους τεχνοκράτες, η πολιτική του ΝΑΤΟ, της συστηματικής καταστροφής θα κοστίσει στη Λιβύη τουλάχιστον μια «χαμένη δεκαετία». Αυτή είναι μια αισιόδοξη εκτίμηση για το πόσο καιρό θα πάρει η "ανοικοδόμηση", προκειμένου η Λιβύη να ανακτήσει τα οικονομικά επίπεδα του Φεβρουαρίου του 2011. Οι μεγάλες εταιρείες πετρελαιοειδών έχουν ήδη χάσει εκατοντάδες εκατομμύρια από τα κέρδη τους και στη διάρκεια της δεκαετίας αναμένεται να χάσουν δισεκατομμύρια ακόμη λόγω της φυγής, δολοφονίας και της φυλάκισης χιλιάδων έμπειρων Λίβυων και ξένων εμπειρογνωμόνων, ειδικευμένων μεταναστών εργατών και ειδικών τεχνικών σε όλους τους τομείς, ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Λιβύης στον τομέα των υποδομών και συστημάτων τηλεπικοινωνιών.
Η υποσαχάρια Αφρική θα υποστεί ένα τεράστιο πισωγύρισμα με την ακύρωση της προτεινόμενης «Τράπεζας της Αφρικής", την οποία ο Καντάφι ήθελε να αναπτύξει ως εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης των επενδύσεων, καθώς και με την καταστροφή του εναλλακτικού συστήματος επικοινωνίας και μεταφορών για την Αφρική. Η διαδικασία της νεοαποικιακής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μέσω του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ με την ανάπτυξη μισθοφόρων "Εθνοφρουρών Κυανοκράνων" θα αποδειχθεί χαοτική, με δεδομένη την αναπόφευκτη διαμάχη ανάμεσα σε εχθρικές ομάδες ενόπλων ισλαμιστών φονταμενταλιστών, μοναρχικών, νεο-αποικιακών τεχνοκρατών, πολέμαρχων των φυλών και φυλών καθώς θα περιορίζονται τα φέουδά τους. Οι ενδοιμπεριαλιστικές διαμάχες και οι ανταγωνισμοί των τοπικών πολιτικών παραγόντων σχετικά με τον πλούτο του πετρελαίου θα ενισχύσει περαιτέρω το «χάος» και θα υποβαθμίζει τη ζωή των αμάχων, σε ένα έθνος το οποίο είχε καυχηθεί μια φορά για το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο στην Αφρική. Το συγκρότημα άρδευσης και τα δίκτυα πετρελαίου, που αναπτύχθηκαν από τη διακυβέρνηση Καντάφι και καταστράφηκε από το ΝΑΤΟ, θα παραδοθούν στο χάος. Με δεδομένο το παράδειγμα του Ιράκ, έχει έντονα αποδειχθεί ότι το ΝΑΤΟ είναι καλύτερο στην καταστροφή από την κατασκευή ενός σύγχρονου κοσμικού κράτους εδραιωμένο σε μια σύγχρονη αστική γραφειοκρατία, καθολική δωρεάν δημόσια εκπαίδευση, κοσμικό δικαστικό σύστημα και σύγχρονες υπηρεσίες υγείας. Η πολιτική των ΗΠΑ και η καταστροφή κυριαρχεί στο μεγαθήριο του ΝΑΤΟ.
Κίνητρα για την εισβολή
Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ είχαν ήδη εμπλακεί σε αρκετούς αποικιακούς πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Υεμένη και Σομαλία) και η δυτική κοινή γνώμη είχε απαίτηση απόσυρσης από ανάλογες επιχειρήσεις λόγω κυρίως των οικονομικών επιβαρύνσεων, οι ηγέτες της Δύσης αισθάνθηκαν ότι ήταν σε κίνδυνο και υπολόγισαν ότι οι απώλειες θα μπορούσαν να ελαχιστοποιηθούν. Η συντριπτική κυριαρχία του ΝΑΤΟ στον αέρα και τη θάλασσα έδωσε γρήγορα αποτελέσματα απέναντι στην περιορισμένη στρατιωτική αμυντική ικανότητα της Λιβύης, επιτρέποντάς τους να βομβαρδίσουν τις πόλεις, λιμάνια και ζωτικές υποδομές με ατιμωρησία και να επιβάλουν συνολικό οικονομικό αποκλεισμό. Υπολόγισαν ότι οι μαζικοί βομβαρδισμοί θα τρομοκρατήσουν το λαό της Λιβύης και θα τον υποχρεώσουν σε υποταγή και έτσι θα επιφέρουν μια γρήγορη αποικιακή νίκη χωρίς το ΝΑΤΟ να έχει στρατιωτικές απώλειες, το πρωταρχικό μέλημα της δυτικής κοινής γνώμης, και να επιτρέψει μια θριαμβευτική προέλαση του "επαναστατικού" μισθοφορικού στρατού στην Τρίπολη.
Η αραβική λαϊκή εξέγερση ήταν το βασικό μέλημα και η κινητήρια δύναμη πίσω από την καταστροφή που επέφερε το ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Αυτές οι μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις είχαν ανατρέψει τους πυλώνες της μακροχρόνιας κυριαρχίας των ΗΠΑ-Ισραήλ-ΕΕ στη Μέση Ανατολή. Η πτώση του δικτάτορα της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ και του Τυνήσιου ομολόγου του Μπεν Αλί, έστειλε δονήσεις μέσω των ιμπεριαλιστικών υπουργείων εξωτερικών τους. Οι επιτυχημένες επαναστάσεις είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα την μετάδοση της κυμάτωσης σε όλη την περιοχή. Το Μπαχρέιν, που αποτελεί την έδρα της ναυτικής βάσης για το ναυτικό των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και η γειτονική Σαουδική Αραβία (βασικός στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο), γνώρισαν μια παρατεταμένη μαζική εξέγερση της κοινωνίας των πολιτών, ενώ η Υεμένη που κυβερνάται από τη μαριονέτα των ΗΠΑ Άλι Σάλεχ , αντιμετώπισε μαζικά λαϊκά κινήματα με μαχητική αντίσταση. Το Μαρόκο και η Αλγερία είχαν εμπειρίες από λαϊκά αιτήματα για δημοκρατία. Το κοινό νήμα στα κινήματα των αραβικών λαών ήταν τα αιτήματά τους για τον τερματισμό της κυριαρχίας της ΕΕ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή, για τον τερματισμό της εκτεταμένης διαφθοράς και του νεποτισμού, οι ελεύθερες εκλογές και μια λύση για την αντιμετώπιση της ανεργίας μέσω μεγάλης κλίμακας προγραμμάτων εργασίας. Ως αντι-αποικιοκρατικά κινήματα αναπτύχθηκαν σε έκταση και ένταση ριζοσπαστικοποιώντας τα αιτήματά τους προσθέτοντας αιτήματα πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας, για μια δημοκρατική και αντι-ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική. Τα αιτήματα των εργαζομένων είχαν εμπλουτιστεί από τις απεργίες και ζητούσαν την ποινική δίωξη των αστυνομικών και στρατιωτικών αξιωματούχων καταστολής και εσωτερικής ασφάλειας που ήταν ένοχοι για εγκλήματα κατά πολιτών.
Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το Ισραήλ πιάστηκαν στον ύπνο - οι μυστικές υπηρεσίες τους τόσο βαθιά ριζωμένες στη δύσοσμες ρωγμές των μυστικών αστυνομικών οργάνων των πελατών τους, απέτυχαν να ανιχνεύσουν τις δημοφιλείς εκρήξεις. Οι λαϊκές εξεγέρσεις ήρθαν σε μια κρίσιμη και άκαιρη στιγμή, ειδικά για τις ΗΠΑ όπου η εγχώρια υποστήριξη για τους ΝΑΤΟικούς πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είχε μειωθεί σημαντικά λόγω της οικονομικής κρίσης και τις μεγάλες κοινωνικές περικοπές για να πληρώσει για αυτούς τους πολέμους. Επιπλέον, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν τα στρατεύματα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ χάνουν έδαφος: Οι Ταλιμπάν είναι, στην πραγματικότητα, μια πραγματικά «σκιώδης κυβέρνηση». Στο Πακιστάν, παρά καθεστώς με τους στρατηγούς ανδρείκελα, αντιμετωπίζουν τεράστια λαϊκή κατακραυγή και επιθέσεις στον πόλεμο από αέρα κατά των πολιτών στα σύνορα, σε χωριά και πόλεις. Αντιμέτωπες με την επιδείνωση της παγκόσμιας κατάστασης, οι εξουσίες του ΝΑΤΟ, αποφάσισαν ότι έπρεπε να αντεπιτεθούν με τον πιο αποφασιστικό και ορατό τρόπο με την καταστροφή ενός ανεξάρτητου, κοσμικού καθεστώτος, όπως η Λιβύη και ως εκ τούτου να επιβεβαιώσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους, την αντιμετώπιση της εικόνας της ήττας και, πάνω απ 'όλα, την εκ νέου ενεργοποίηση της "φθίνουσας ιμπεριαλιστικής εξουσίας».
Η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση
Οι ΗΠΑ άνοιξαν τον δρόμο της αντεπίθεσης από την Αίγυπτο, συναινώντας στην αρπαγή της εξουσίας από τη στρατιωτική χούντα του Μουμπάρακ, που προχώρησε για να διαλύσει και να καταστέλλει την υπέρ της δημοκρατίας κινητοποιήσεις των εργαζομένων και να σταματήσει κάθε συζήτηση για την αναδιάρθρωση της οικονομίας . Μια φιλοΝΑΤΟική συλλογική δικτατορία των στρατηγών αντικατέστησε την προσωπική απολυταρχική διακυβέρνηση του Χόσνι Μουμπάρακ. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ με το πρόσχημα της "έκτακτης ανάγκης" διέθεσαν δισεκατομμύρια για να επιπλεύσει το νέο καθεστώς και να «εκτροχιαστεί», η Μαρτιάτικη αιγυπτιακή πορεία του λαού προς τη δημοκρατία. Στην Τυνησία μια παρόμοια διαδικασία εφαρμόστηκε: Η ΕΕ, ιδιαίτερα η Γαλλία και οι ΗΠΑ, συμφώνησαν για την αναδιάρθρωση του έκπτωτου καθεστώτος φέρνοντας στο προσκήνιο μια νέα / παλιά κάστα νεο-αποικιακών πολιτικών. Διαχειρίστηκαν την κατάσταση με κεφάλαια, και την εξασφάλιση ότι η στρατιωτική-αστυνομική μηχανή θα παρέμεινε ανέπαφη παρά τη συνεχή δυσαρέσκεια των μαζών για τις κομφορμιστικές πολιτικές του «νέου/ παλαιού καθεστώτος».
Στο Μπαχρέιν και την Υεμένη, οι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές, διασφαλίζοντας το αποτέλεσμα ανάμεσα στα μαζικά φιλοδημοκρατικά κινήματα και τους φιλοιμπεριαλιστές εστεμμένους. Στο Μπαχρέιν, η Δύση κάνει έκκληση για «μεταρρύθμιση» και «διάλογο» με τον πληθυσμό της σιιτικής πλειοψηφίας και ειρηνική επίλυση, ενώ συνεχίζει να οπλίζει και να προστατεύει τα δικαιώματα Μπαχρέιν, και όλο αυτό το διάστημα ψάχνει για μια αποδεκτή εναλλακτική λύση σε περίπτωση που η μαριονέτα ανατραπεί. Το ΝΑΤΟ, που υποστήριξε τη Σαουδική εισβολή στο Μπαχρέιν για την υποστήριξη της δικτατορίας και το επακόλουθο κύμα τρόμου έδειξε αποτελεσματικά τις πραγματικές προθέσεις της Δύσης. Στην Υεμένη οι εξουσίες του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να υποστηρίζουν το βάναυσο καθεστώς Άλι Σάλεχ.
Εν τω μεταξύ οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ β εκμεταλλευόμενες την εσωτερική δυσαρέσκεια στη Συρία εξοπλίζουν και παρέχουν διπλωματική υποστήριξη στους ισλαμιστές φονταμενταλιστές και τους μειονοτικούς νεοφιλελεύθερους συμμάχους τους σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσσαντ. Χιλιάδες Σύριοι άμαχοι, αστυνομικοί και στρατιώτες έχουν σκοτωθεί σε αυτόν εμφύλιο πόλεμο που σιγοβράζει, και που η ΝΑΤΟοική προπαγάνδα παρουσιάζει ως περίπτωση κρατικής τρομοκρατίας κατά της «φιλειρηνικών πολιτών», αγνοώντας τη δολοφονία των στρατιωτών και των αμάχων από ένοπλους ισλαμιστές και την πραγματική απειλή για το κοσμικό πολίτευμα της Συρίας και για τις θρησκευτικές μειονότητες.
Η αντεπίθεση και η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Λιβύη
Μέσα από την καταστροφή της Λιβύης, η Δύση έλεγε στον Τρίτο Κόσμο, διαψεύδοντας τις αυθεντίες που μιλούσαν για «την παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας», ότι το ΝΑΤΟ είναι πρόθυμο να χρησιμοποιήσει συντριπτική στρατιωτική δύναμη για τη δημιουργία καθεστώτων μαριονετών, ανεξάρτητα από το πόσο φαυλοκρατικές και οπισθοδρομικές είναι οι μαριονέτες, αρκεί να υπακούουν τελικά στο ΝΑΤΟ και στο Λευκό Οίκο.
Η εισβολή του ΝΑΤΟ και η καταστροφή μιας κοσμικής σύγχρονης Δημοκρατίας, όπως της Λιβύης, η οποία είχε χρησιμοποιήσει τον πετρελαϊκό πλούτο της για την ανάπτυξη της κοινωνίας της Λιβύης, ήταν ένα αυστηρό μήνυμα στα δημοκρατικά λαϊκά κινήματα.Κάθε ανεξάρτητο καθεστώς του τρίτου κόσμου μπορεί να χάσει την εθνική του κυριαρχία. Αποικιολρατικά καθεστώτα μαριονέτες μπορούν να πλασάρονται και να εγκαθίστανται. Το τέλος της αποικιοκρατίας δεν έφτασε, η ιμπεριαλιστική ισχύς είναι παρούσα.
Η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Λιβύη στέλνει ένα μήνυμα προς τους μαχητές της ελευθερίας παντού: Υπάρχει ένα υψηλό κόστος για την ανεξαρτησία. Όποιος ενεργεί έξω από τα ιμπεριαλιστικά κανάλια, έστω και σε περιορισμένο βαθμό, μπορεί να δεχθεί γρήγορα την καταστροφή. Επιπλέον, ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στη Λιβύη καταδεικνύει σε όλα τα εθνικιστικά καθεστώτα πως ότι παραχωρήσεις κι αν κάνουν προς τα Δυτικα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά συμφέροντα - όπως έπραξαν οι γιοι του Καντάφι και η νεοφιλελεύθερη περίγυρός τους παρέχοντας πλήρεις διευκολύνσεις - δεν προσφέρουν ασφάλεια. Στην πραγματικότητα οι παραχωρήσεις μπορούν να ενθαρρύνουν την ιμπεριαλιστική διείσδυση. Αναπτύσσοντας δεσμούς η Δύση με αξιωματούχους της Λιβύης διευκόλυνε τις αποστασίες τους και και υποσχέθηκε μια εύκολη νίκη επί της Τρίπολης. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ήταν πεπεισμένες ότι με μια περιφερειακή εξέγερση στη Βεγγάζη, με μια χούφτα αποστάτες από το καθεστώς Καντάφι και με τον δικό τους στρατιωτικό έλεγχο από αέρα και θάλασσα, η Λιβύη θα παρείχε μια εύκολη νίκη στο δρόμο προς μια ευρέως διαδεδομένη κατάργηση της Αραβικής άνοιξης.
Η "κάλυψη" της ενορχηστρωμένης περιφερειακής στρατιωτικοπολιτικής "εξέγερσης" και η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά της κυβέρνησης της Λιβύης ήταν αρκετή για να πείσει την πλειοψηφία των δυτικών αριστερών διανοουμένων να αναλάβει την υποστήριξη των μισθοφόρων "ανταρτών": Samir Amin, Immanuel Wallerstein, Lowy, Juan Cole και τόσοι άλλοι που υποστήριξαν τους μισθοφόρους "αντάρτες" ... αποδεικνύουν έτσι την φτώχεια των απομειναριών της παλιάς αριστεράς.
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες του πολέμου του ΝΑΤΟ
Η εισβολή και η κατάκτηση της Λιβύης σηματοδοτεί μια νέα φάση στη πορεία του δυτικού ιμπεριαλισμού προκειμένου να επαναβεβαιώσει την πρωτοκαθεδρία του στον αραβο-ισλαμικό κόσμο. Η συνεχιζόμενη επίθεση είναι σαφώς εμφανής στην αύξηση των πιέσεων, στις κυρώσεις, και στον εξοπλισμό της συριακής αντιπολίτευσης ενάντια στον Αλ Ασσαντ, η συνεχιζόμενη ενοποίηση της Αιγυπτιακής στρατιωτικής χούντας και η αποδυνάμωση του δημοκρατικού κινήματος στην Τυνησία. Πόσο θα παρενοχληθεί αυτή η διαδικασία εξαρτάται από την αναζωπύρωση και την ενδυνάμωση των δημοκρατικών κινήματων, που επί του παρόντος βρίσκονται σε ύφεση.
Δυστυχώς, η νίκη του ΝΑΤΟ στη Λιβύη θα ενισχύσει τα επιχειρήματα της άρχουσας τάξης των ιμπεριαλιστών στις ΗΠΑ και την ΕΕ , που ισχυρίζονται ότι η «στρατιωτική επιλογή» φέρνει αποτελέσματα, και ότι η μόνη πολιτική που καταλαβαίνουν οι «αντι-αποικιοκράτες Άραβες" είναι η δύναμη. Το Λιβυκό αποτέλεσμα θα ενδυναμώσει το χέρι της για τη χάραξη πολιτικής που ευνοεί τη συνεχή και μακροπρόθεσμη παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και ενδεχόμενα θα προωθηθεί μια στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράν και της Συρίας. Το Ισραήλ έχει ήδη κεφαλαιοποιήσει τη νίκη του ΝΑΤΟ κατά του Καντάφι μέσω της επέκτασης των αποικιοκρατικών οικισμών στη Δυτική Όχθη, αυξάνοντας τους βομβαρδισμούς στη Γάζα, με μια μεγάλη ναυτική και στρατιωτική συσσώρευση στην Ερυθρά Θάλασσα που γειτνιάζει με την Αίγυπτο και με συγκρουσιακές πόζες προς την Τουρκία.
Από τις αρχές Σεπτεμβρίου, τα μέλη της Αφρικανικής Ένωσης, και ιδίως η Νότια Αφρική, δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει το μισθοφορικό «μεταβατικό» καθεστώς που επιβλήθηκε από το ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Εκτός από τους κατοίκους της Λιβύης, η υποσαχάρια Αφρική θα είναι η μεγαλύτερη άμεσα χαμένη από την ανατροπή του Καντάφι. Η γενναιόδωρη βοήθεια της Λιβύης, με επιχορηγήσεις και δάνεια, αγόρασε για τα κράτη της Αφρικής ένα βαθμό ανεξαρτησίας από τις σκληρές συνθήκες του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και τους Δυτικούς τραπεζίτες. Ο Καντάφι ήταν ένας σημαντικός χορηγός και υποστηρικτής της περιφερειακής ολοκλήρωσης - συμπεριλαμβανομένης της Αφρικανικής Ένωσης. Μεγάλης κλίμακας προγράμματα ανάπτυξης , ιδιαίτερα στο πετρέλαιο και το νερό με έργα υποδομής και κατασκευών, που απασχολούνταν εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών εργαζομένων και ειδικών των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, οι οποίοι μετέφεραν δισεκατομμύρια στις χώρες καταγωγής τους, βοηθώντας το ισοζύγιο πληρωμών και τη μείωση των ελλειμμάτων και της φτώχειας στις πατρίδες τους. Στη θέση της θετικής οικονομικής συμβολής του Καντάφι, η Αφρική αντιμετωπίζει τώρα μια Τρίπολη που μετατρέπεται σε ένα αποικιακό φυλάκιο, οχυρώνοντας υξμ αμερικανική στρατιωτική διοίκηση στην Αφρική και μια νέα ώθηση στην ενίσχυση των στρατιωτικών δεσμών της με τους ιμπεριαλιστές.
Ωστόσο, πέρα από το σημερινό εορτασμό της αυτοκρατορικής στρατιωτικής επιτυχίας τους στη Λιβύη, ο πόλεμος επιδεινώνει την αποδυνάμωση των δυτικών οικονομιών μέσω της μετατόπισης των περιορισμένων εγχώριων πόρων για μισθούς σε παρατεταμένους πολέμους χωρίς αποφασιστικές νίκες. Οι συνεχείς κοινωνικές περικοπές και τα σκληρά προγράμματα λιτότητας που επιβάλλει η άρχουσα τάξη με το μαστίγιο δεν μπορούν να μπουν σε δεύτερη μοίρα με ψεύτικες γιορτές για τη σοβινιστική μάζα προβάλλοντας "δημοκρατικές νίκες ενάντια σε τυράννους». Η απροκάλυπτη επιθετικότητα κατά της Λιβύης έχει αυξήσει τις ρωσικές, κινεζικές και της Βενεζουέλας ανησυχίες για την ασφάλεια. Η Ρωσία και η Κίνα θα ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε πρόταση κυρώσεων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ σχετικά με τη Συρία. Η Βενεζουέλα και η Ρωσία υπογράφουν νέες στρατιωτικές συμφωνίες συνεργασίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, για την ενίσχυση της στρατιωτικής άμυνας του Καράκας στον απόηχο της Λιβυκής εισβολή.
Για όλους η ευφορία της άρχουσας τάξης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για τη «νίκη» επί της Λιβύη, της γκροτέσκας και εγκληματικής καταστροφής της Λιβυκής κοσμικής κοινωνίας και η συνεχιζόμενη κτηνωδία ενάντια στους μαύρους Λίβυους, δεν μπορεί να λύσει τη βαθιά οικονομική κρίση στην ΕΕ και ΗΠΑ. Δεν επηρεάζει τα αυξανόμενα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της Κίνας σε σχέση με τους δυτικούς ανταγωνιστές της. Δεν τερματίζει την απομόνωση των ΗΠΑ-Ισραήλ που βρίσκονται αντιμέτωποι με μια επικείμενη παγκόσμια αναγνώριση της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητο κράτος. Η απουσία αλληλεγγύης των αριστερών δυτικών διανοουμένων προς τις ανεξάρτητες χώρες του Τρίτου Κόσμου, με την εμφανή υποστήριξή τους στους μισθοφόρους "αντάρτες" είναι κάτι που αντισταθμίζεται από την εμφάνιση μιας ριζοσπαστικής νέας γενιάς αριστερών ακτιβιστών στη Νότια Αφρική, Χιλή , Ελλάδα, Ισπανία, Αίγυπτο, Πακιστάν και αλλού. Πρόκειται για τη νεολαία, της οποίας η αλληλεγγύη για τα αντι-αποικιακά καθεστώτα βασίζεται σε δικές τους εμπειρίες σχετικές με την εκμετάλλευση, την «περιθωριοποίηση» (ανεργία) και την καταπίεση στις χώρες τους.
Είναι υπερβολικά αισιόδοξο να ελπίζω ότι ένα δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου θα μπορούσε να οργανωθεί για να ασκήσει δίωξεις σε ηγέτες του ΝΑΤΟ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για γενοκτονία κατά του λαού της Λιβύης; Μπορεί η βίαιη αντίθεση μεταξύ της διασπάθισης κονδυλίων για ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο εξωτερικό και της αύξησης της λιτότητας στο εσωτερικό να οδηγήσει στην αναβίωση ενός αντιιμπεριαλιστικού κινήματος ειρήνης με αιτήματα την απόσυρση των στρατευμάτων στο εξωτερικό και δημόσιες εγχώριες επενδύσεις για την απασχόληση, την υγεία και την εκπαίδευση για την εργατική και μεσαία τάξη;
Αν η καταστροφή της Λιβύης σηματοδοτεί μια εποχή αναδεικνύοντας την ατιμία των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, δημιουργείται επίσης μια νέα συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να αγωνίζονται και να αντιστέκονται για 6 μήνες σε μαζικές βομβιστικές επιθέσεις από όλες τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Ίσως όταν αυτό το ηρωικό παράδειγμα τους γίνει σαφές και η ομίχλη της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης αρθεί, μια νέα γενιά αναδυόμενων αγωνιστών μπορεί να δικαιώσει τη μάχη της Λιβύης, ως συνέχεια του αγώνα για την οριστική απελευθέρωση των αφρο-αραβικών και των ισλαμικών λαών από το ζυγό του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Ακτιβιστής
Ακτιβιστής
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.