Τάδη έφη «μετά λόγου γνώσεως», σε νέο φιλιππικό του κατά των δημοσίων υπαλλήλων, την Παρασκευή στη Βουλή και σε οξύτατους διαξιφισμούς με τον Αλέξη Τσίπρα, που δεν του χαρίζεται, και καλά κάνει, ο όλο και πιο ασυγκράτητος Ανδρέας Λοβέρδος (όπως πάει, θα ξεπεράσει σε αμετροέπεια και γενιτσαρικό μένος κατά της Αριστεράς τον Θ. Πάγκαλο).
Ούτε μία λέξη αυτοκριτικής, παρ' ότι πια αποτελεί κοινό τόπο ότι τα δύο κόμματα εξουσίας, με το «πράσινο» και το «γαλάζιο» κράτος εναλλάξ και τις πελατειακές σχέσεις κοινή πολιτική πρακτική τους, κατέστησαν μεταπολιτευτικά υπερτροφική και πλαδαρή τη διοικητική μηχανή και γάγγραινα τη γραφειοκρατία -τόσο, που θέλει θράσος απύθμενο να ζητούν τώρα και τα ρέστα...
Ούτε ένας νυγμός, έστω, του (και) συνταγματολόγου υπουργού Υγείας για το εξαχρειωμένο πολιτικό σύστημα, το διάχυτο αυταρχισμό, τη θεσμική παραλυσία και το διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό. Σαν να συμμερίζεται τον αυτάρεσκης γελοιότητας ισχυρισμό τού τέως αρχηγού του Ευάγγ. Βενιζέλου, επίσης συνταγματολόγου, ότι «το κοινοβουλευτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι το πιο απλό και λειτουργικό της Ευρώπης»!
Σίγουρα, πάντως, όταν ο Α. Λοβέρδος ιεραρχεί έτσι τους στόχους μιας «ριζοσπαστικής»(;) αναθεώρησης του Συντάγματος απέχει πολύ από τον προβληματισμό τού (και συνταγματολόγου) αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου, ο οποίος το 2006, όταν η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή άρχιζε την επιχείρηση συνταγματικής αλλαγής με το άδοξο τέλος, έθετε ως αφετηρία για την αναθεώρηση μία καίρια διαπίστωση: Οτι «το κύριο πρόβλημα είναι η συνεχώς αυξανόμενη αναξιοπιστία της πολιτικής ως λειτουργίας της δημοκρατικής πολιτείας».
Μίλησε ακροθιγώς και για την «επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος» ο μπαρουτοκαπνισμένος Γ. Παπανδρέου, το Σαββατόβραδο στο περικυκλωμένο από χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές «Βελλίδειο» της αστυνομοκρατούμενης Θεσσαλονίκης (αναγκαία η παρένθεση: Εχει δίκιο ο δήμαρχος Γ. Μπουτάρης να προβληματίζεται ότι πρέπει να τεθεί τέλος οριστικό στην κατ' ευφημισμόν ΔΕΘ, που από γιορτή μετετράπη σε πληγή της πόλης, αφού ούτε εμπορική έκθεση είναι πια ούτε ως, πολυδάπανη έστω, επικοινωνιακή φιέστα των πολιτικών αρχηγών μπορεί πλέον να λειτουργήσει).
Ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνησή του άνοιξε το δρόμο της αναθεώρησης, έθεσε ως έναν από τους κύριους στόχους της την αποκατάσταση της ευνομίας και της ισονομίας και την αποτελεσματική καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς.
Δεν αληθεύει, βέβαια, ο ισχυρισμός (και δεν είναι η μόνη ανακρίβεια οφειλόμενη στη θολούρα από τα χημικά της ΕΛ.ΑΣ., αφού στη ρωμαλέα Ελλάδα, όπως την παρουσίασε στη γραπτή ομιλία του ο πρωθυπουργός μας, μοναδικός κάτοικος είναι ο ίδιος...). Η Ν.Δ. συνέστησε ήδη ειδική επιτροπή που δημοσιοποίησε προς διαβούλευση 31 προτάσεις της για την αναθεώρηση. Και μάλλον έχει δίκιο ο πρόεδρος της επιτροπής και αντιπρόεδρος του κόμματος Δ. Αβραμόπουλος, όταν γράφει («Καθημερινή», 14.8.11): «Πήραμε την πρωτουβουλία και αναδείξαμε την αναθεώρηση του Συντάγματος σε κορυφαία εθνική προτεραιότητα...».
Αν στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αντίστοιχη προεργασία, παρ' ότι είναι πολύ πιθανή η προσφυγή σύντομα στις κάλπες για την αναθεωρητική Βουλή, δεν οφείλεται μόνο στην ολιγωρία μιας κυβέρνησης παραπαίουσας από εγγενή ανικανότητα και το άγχος αν θα πάρουμε την έκτη δόση και με πόσα ακόμη επαχθή μέτρα θα γονατίσει τα συνήθη υποζύγια.
Οφείλεται και στην αξίωση του πολυπράγμονος Ευάγγ. Βενιζέλου να έχει -ως κατ' εξοχήν ειδήμων- την εποπτεία της αναθεωρητικής διαδικασίας, ενώ αδυνατεί για το επόμενο δίμηνο, αφού ως υπεύθυνος για τα οικονομικά είναι οικειοθελώς επιφορτισμένος να βγάζει καθημερινά τα κάστανα από τη φωτιά...
Είτε γίνει δεκτή η αξίωση αυτή (και υπάρχουν πολλές εσωκομματικές αντιδράσεις) είτε όχι, περί τη συνταγματική αναθεώρηση πιθανολογείται ότι θα εκδηλωθεί η νέα σύγκρουση Γ. Παπανδρέου και Ευάγγ. Βενιζέλου. Διότι έχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις σε καίρια θέματα όπως -ενδεικτικά:
*Η άμεση εκλογή, από το λαό, του Προέδρου της Δημοκρατίας, την οποία υποστηρίζει τώρα ο πρωθυπουργός όχι τόσο γιατί τον έπεισε ο συνταγματολόγος Γ. Σωτηρέλης και είναι σημείο συναίνεσης με τη Ν.Δ., όσο γιατί τον άκρατο πρωθυπουργοκεντρισμό, που χρειάζεται θεσμικό αντίβαρο, τον θεσμοθέτησε (1986) ο... πατέρας του, Ανδρέας... Και
*Πάνω από όλα η προκλητική εμμονή του Ευάγγ. Βενιζέλου που τροποποίησε το 2001 επί τα χείρω (Μιχ. Σταθόπουλος) το διαβόητο άρθρο 86 να μένουν ασύδοτοι οι υπουργοί («ανήθικο προνόμιο», κατά το συνταγματολόγο Ν. Αλιβιζάτο) στο ποινικό απυρόβλητο -γι' αυτό και κανείς τους δεν κάθεται στο σκαμνί, παρά την καθολική κατακραυγή...
Συμφωνώντας απόλυτα με το φίλο συνταγματολόγο Αντ. Μανιτάκη, ότι «μία αναθεώρηση χρειάζεται το άρθρο 86: την κατάργησή του», θεωρώ αναγκαία, συμπερασματικά, μια γενικότερη επισήμανση:
Η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να την εμπιστευτούμε στους πολιτικούς και τους συνταγματολόγους και δεν μπορεί να γίνεται (όπως έως τώρα) ερήμην της κοινωνίας, αν στόχος της είναι να την υπηρετήσει με τη θεσμική βελτίωση της ταλαίπωρης δημοκρατίας.
πηγή
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.