Αδιέξοδος και επικίνδυνος ο δρόμος των αγωγών και μηνύσεων

Διανύουμε μια τραγική εθνική περίοδο με συντριπτικές επιδράσεις πάνω στη ζωή και το μέλλον της ζωής των παιδιών μας.

Η ηρεμία, ο εφησυχασμός και ο καλοπερασακισμός  των τελευταίων δεκαετιών του Έλληνα έχει ήδη εξαφανιστεί μαζί με τα δανεικά χρήματα πάνω στα οποία στηρίχτηκε.

Η αυτοκρατορία των 4χ4, των αρμάνι, των γκούτσι (με μυαλό κουκούτσι), των χιλιάδων κυβικών, του πλαστικού χρήματος, των νεοελλήνων των γιαλαντζί επιδοτήσεων, της μίζας και του ηλίθιου νεοπλουτισμού δίνει τη θέση του στη μεμψιμοιρία αυτών που διαμαρτύρονται για τα χαράτσια, τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλά και που δεν φαίνεται ότι μπορεί να μετουσιωθέί σε κίνημα πραγματικής αντίστασης και ανατροπής του δικομματικού υποταγμένου πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Η οικονομική ανέχεια και δυσπραγία (απόρροια της καλπάζουσας ανεργίας, των συνεχών και αλλεπάλληλων περικοπών των εισοδημάτων και της διευρυνόμενης ύφεσης στην αγορά) δείχνει ότι έχει καταλάβει την πρωτοκαθεδρία στα δοκιμαζόμενα πλέον νοικοκυριά.

Το χαμόγελο έχει πλέον εξαφανιστεί από τα χείλη μας. Ο εκνευρισμός έχει πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από τη ζωή μας. Αν στη δύσκολη αυτή συγκυρία φτάσουμε στο σημείο να μικρύνουμε τα όνειρά μας, να περιορίσουμε την ανθρωπιά μας και να πολλαπλασιάσουμε τις εχθρότητές μας τότε πια θα έχουμε παραδώσει και την ελπίδα μας για ένα (έστω και μακρινό) καλύτερο αύριο.

Ο δυνατότερος και αποδοτικότερος τρόπος να ξεπεράσουμε – με τις λιγότερες απώλειες -  τα κρίσιμα χρόνια που διανύουμε είναι να επιχειρήσουμε να έρθουμε περισσότερο κοντά ή τουλάχιστον να περιορίσουμε περιπτώσεις που συντελούν στην ακόμη μεγαλύτερη αποξένωση, στην χωρίς λόγο αντιπαλότητα και την επακόλουθη δημιουργία πρόσθετων ρηγμάτων στον κοινωνικό ιστό.

Δυστυχώς παρατηρούμε ότι συμπεριφορές δημοτών μας που θα μπορούσαν να αποτελούν αποδεκτά  παραδείγματα, δυστυχώς  μετατρέπονται σε περιπτώσεις προς αποφυγή.

Διαπιστώνουμε – με πραγματική λύπη – πως η τοπική πολιτική (αυτοδιοικητική και όχι μόνο) πρακτική παρουσιάζει σημάδια εκτροχιασμού της.

Περιμέναμε πως οι «άγριες» προσωπικές διενέξεις, και κυρίως οι «εκδικητικές» προσφυγές σε δικαστικές αίθουσες, με το πρόσχημα της (μοδάτης πλέον) «συκοφαντικής δυσφήμισης»  και την ταυτόχρονη διεκδίκηση δεκάδων χιλιάδων ευρώ, θα ατονούσαν όσο απομακρυνόμαστε από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση.

Είμαστε από αυτούς που δεν πιστεύουμε στην επίλυση πολιτικών διαφορών στα αστικά δικαστήρια.

Όπως εξαντλούμε την κριτική μας σε πράξεις και παραλείψεις αυτοδιοικητικών προσώπων (πολλές φορές με σφοδρότητα κρίσεων, είναι αλήθεια), άλλο τόσο είμαστε αντίθετοι και αποφεύγουμε  χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαν να προσβάλλουν ή να θίξουν πρόσωπα.

Παρ’ όλα αυτά όμως, επειδή η γραφή (... εντάξει ...ο  γράφων...:)) κάποιες φορές (τόσο στο χαρτί όσο και στο πληκτρολόγιο) μπορεί να ακολουθήσει  σκληρά μονοπάτια, είμαστε πρόθυμοι και να παραβλέψουμε άδικες αναφορές σε βάρος μας και πολύ περισσότερο να ζητήσουμε την κατανόηση των ...κρινομένων από εμάς, αν κάπου μπορεί να έχουμε διαβεί τον ... Ρουβίκωνα.

Θεωρούμε πάντως πολύ επικίνδυνη πρακτική -  περισσότερο κι από την «υπερβολική οξεία και αιχμηρή γραφή» - τις προσφυγές με αιτήματα  οικονομικής αποζημίωσης.

Κι αυτό γιατί πιστεύουμε πως: 

• οδηγεί  σε μια πίεση «σιωπής» προς τους ασκούντες την κριτική
• σε προχωρημένες περιπτώσεις  περιέχει σκοπιμότητα «φίμωσης» της λειτουργίας της ενημέρωσης και σε ακραίες περιπτώσεις εμπεριέχει στοιχεία δικονομικού φασισμού
• δημιουργεί τέτοιες εχθρότητες που δυνατόν να δηλητηριάσουν μέρος  της τοπικής  κοινωνίας, που γίνεται άθελά της αποδέκτης ή και μιμητής αυτών των μεθόδων
• εξουθενώνει ψυχικά και οικονομικά τους αντιδίκους.

Ας δείξουμε ότι δεν έχουμε πάρει λάθος μονοπάτι.

Ότι γνωρίζουμε να κουβεντιάζουμε, έστω και με οξύτατα κείμενα, μέσω των εντύπων και των ιστοσελίδων μας, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές οπτικές που έχουμε για την τοπική (και όχι μόνο) κοινωνία μας.

Έτσι κι αλλιώς, οι αναγνώστες μας και οι δημότες ΜΑΣ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΛΟΥΣ.

Ακτιβιστής