Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *
«Τί γράφεις για τα παιδιά, άστα να κάνουν την δουλειά τους! Στο τέλος θα τους εξευτελίσουν στα μάτια του λαού και θα τους εκθέσουν πατόκορφα», μου είπε η γυναίκα μου λίγο πριν πατήσουν τα παιδιά της τρόικας το πόδι τους στην Ελλάδα. «Μην λες βλακείες, αυτοί άμα ζοριστούν είναι ικανοί να μεταβληθούν από «αντιεξουσιαστές στην εξουσία» σε αντιτροικανούς επαναστάτες. Δεν υπάρχει όριο στο θράσος της διαπλοκής και των κυβερνώντων. Έτσι πολιτεύονται, έτσι υπάρχουν. Για αυτό είναι αυτό που είναι. Και για αυτό καταντήσαμε εκεί που καταντήσαμε», αντέτεινα εγώ.
Για να έλθει σήμερα ο/η QM, μέσω των σχολίων της ηλεκτρονικής «Καθημερινής» και να συμπληρώσει στο πνεύμα της γυναίκας μου: « Ομολογώ ότι όταν ξεκίνησε η κρίση ήμουν κατά του μνημονίου γιατί πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα να χρεοκοπήσουμε προς τα έξω παρά να γίνει η Ελλάδα μπάχαλο και ρημαδιό από τον κάθε άσχετο με την ελληνική οικονομία, κοινωνία και ιστορία που έχει πάρει ένα πτυχίο και συμπεριφέρεται σαν παπαγάλος ("να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες") και δε βλέπει ότι προσπαθεί να περάσει ένα ντιβάνι από πόρτα που δεν χωράει χωρίς καν να προσπαθήσει να το στρίψει ! Αλλά τώρα μου αρέσει διότι α) αποκλείεται να πετύχουν στην Ελλάδα β) θα αλλάξει επιτέλους το πολιτικό σύστημα γ) θα αναγκαστούν οι Έλληνες να ασχοληθούν με την πολιτική δ) θα αναγκαστούν να κόψουν παλιές κακές συνήθειες και ε) η ελληνική ελίτ θα αλλάξει και αυτή πολύ γρήγορα κι έχει γίνει πολύ κουραστικό να σε δουλεύουν τόσο πολύ !
Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου και τον/την QM, αλλά θα ήταν ψέμα να μην ομολογήσω ότι έχω συλλάβει τον εαυτό μου κάποια πρωινά να σκέφτεται πίσω από το τιμόνι: «γεια σου τρόικα …είμαι υπόχρεος»! Ποιος θα μπορούσε να αναδείξει καλύτερα την πολιτική φύση της εξουσίας στη χώρα μας; Ποιος θα μπορούσε να ξεγυμνώσει καλύτερα τον ελληνικό, πελατειακό κοινοβουλευτισμό; Ποίος θα μπορούσε τόσο σύντομα να ξεκαθαρίσει τον πολιτικό ορίζοντα και να ξεσκίσει τις μάσκες πολιτικού προσωπικού και γενικότερα διαπλεκομένων (μεγαλοεπιχειρηματιών, ΜΜΕ κλπ); Ποιος θα μπορούσε να δείξει καλύτερα την ελεεινή μορφή του πολιτικού πολιτισμού μας και την ελεεινότερη της τηλεοπτικής κουλτούρας μας και των τηλεπολιτικών μας; Ποιος τέλος – αν και θα μπορούσα να ρωτώ ατελείωτα – θα τα κατάφερνε να κάνει πιο αποτελεσματικό τεστ αντοχής στην αχαχούχα ελληνική κοινωνία;
Δεν είναι παραγωγικός αυτός ο τρόπος προσέγγισης και καθόλου πολιτικός. Κινείται στο ίδιο πλαίσιο λογικής με τον κυρίαρχο καθεστωτικό λόγο και ασφαλώς περιορίζεται στο άτομο, ενώ ταυτόχρονα το περιορίζει. Με αυτή τη σκέψη δεν γίνεσαι οπωσδήποτε ενεργός πολίτης, αλλά ίσως θα μπορούσες να προβληματοποιήσεις διαφορετικά, δημοκρατικά την κρίση. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο.
Στη κοινωνία την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων έχει αυτός που εμφανίζεται να ορίζει περισσότερο ή λιγότερο αυθεντικά το πρόβλημα. Έτσι και μόνον έτσι αναπτύσσεται η πολιτική και διεξάγεται ο πολιτικός αγώνας και στο πλαίσιο αυτό λειτουργούν τα ΜΜΕ. Η κοινή γνώμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φανταστική κοινότητα που «προβληματοποιεί» με έναν κοινό τρόπο. Αυτό είναι πρόβλημα αυτής της μορφής ή αυτός είναι πρόβλημα (με την έννοια του trouble), εξάλειψέ το, αποκλείοντας άλλες λύσεις πλην κάποιου μονόδρομου ή μακριά από αυτόν, απόκλεισέ τον, καθώς απειλεί τον κυρίαρχο μύθο αναπαραγωγής του καθεστώτος! Τούτη είναι η λογική της ολοκληρωτικής (αντιδημοκρατικής και αντιφιλελεύθερης) προβληματοποίησης καταστάσεων ή προσώπων αντίστοιχα. Το μυστικό είναι ότι δεν υπάρχει προβληματοποίηση δίχως προσωποποίηση (κοινωνικών, ατομικών, ερευνητικών, θεωρητικών ή άλλων καταστάσεων), δίχως ανθρωπομορφισμό δηλαδή και στη συνέχεια αφαίρεση. Η τελευταία δίνει και τον πολιτικό ή ψυχαναγκαστικό - ή και τα δύο ταυτόχρονα - χαρακτήρα στη μορφή του αποκλεισμού. Ο τρόπος που προβληματοποιείται, δηλαδή, η Ελληνική κρίση από διάφορους παράγοντες φανερώνει και την πολιτική τους φύση, την ιδεολογία τους, τα συμφέροντα που υπηρετούν, ενώ προδίδει και την πολιτική κατεύθυνση του μονόδρομου που επιλέγουν. Δείχνει που θέλουν να πάμε, παρά τις δικαιολογίες, τους θεατρινισμούς, τα περί σωτηρίας, τα περί αδιαφορίας για το πολιτικό κόστος και τα υπόλοιπα επικοινωνιακά τερτίπια.
Η «φιλενάδα μου» η τρόικα, πετυχαίνει σήμερα να προβληματοποιεί εκείνους που την τελευταία διετία προβληματοποιούν την κρίση, την οποία σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι προκάλεσαν. Καλό είναι αυτό και θα πρέπει να της αναγνωριστεί! Η τρόικα μάς δείχνει εμμέσως πλην σαφώς ποιοι αποτελούν το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και υπαινίσσεται τη λύση, ενώ με τεχνικούς όρους σε άλλη λύση αναφέρεται (οικονομική). Πονηρή η τρόικα! Αστειεύομαι, έτσι γίνεται το πολιτικό παιχνίδι στα προτεκτοράτα. Η τρόικα βρίσκεται στη θέση του πάτρωνα, η πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη στη θέση του πελάτη και ο λαός βγαίνει έξω από το πακτωμένο για πολλές δεκαετίες πελατειακό σύστημα κυριαρχίας στη χώρα μας. Είναι αποκλεισμένος, απολύτως. Είναι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ενώ σε διεθνές επίπεδο το πρόβλημα είναι το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας. Καλό αυτό, αν το σκεφτείς δημιουργικά πολιτικά!
Η τρόικα με τα καμώματά της μετατρέπεται σε διαλεκτικό μηχανισμό ανάδειξης του πολιτικού προβλήματος στη χώρα. Σε ευχαριστώ τρόικα, που τόσο αποτελεσματικά με υποστηρίζεις! Όχι, η τρόικα δεν υποστηρίζει, ασφαλώς, τα συμφέροντα των δύο-τρίτων της ελληνικής κοινωνίας, αλλά αποδομεί τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που προβληματοποιούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο τα συμφέροντά μας. Τους αποδομεί ιδεολογικά και πολιτισμικά: δηλαδή, τους εκμηδενίζει εξουσιαστικά. Τους υπονομεύει διαρκώς! Πώς να μην την ευχαριστήσω, αφού κάνει την «δουλειά» αποτελεσματικότερα από εμένα;
Στην επόμενη και τελική φάση της ελληνικής κρίσης, θα γίνουμε μάρτυρες απίθανων σκηνών. Οι διαπλεκόμενοι ενωμένοι με μπροστάρη ενδεχομένως τον πρωθυπουργό - αν βρίσκεται ακόμη στη θέση του - θα διαδηλώνουν την αγανάκτησή τους εναντίον των τροικανών και κυρίως των «αιμοδιψών Γερμανών» στην περίφημη για τους «δημοκρατικούς αγώνες» και πλέον πασίγνωστη διεθνώς Syntagma Square! Εμείς, μάλλον και σε αυτή την περίπτωση θα παραμείνουμε αποκλεισμένοι. Βρε, αυτοί θα ξαναπάρουν την πλατεία στα χέρια τους, πριν αρχίσουν τα προεκλογικά events! Βλέπω το κοινοβούλιο με τα ΜΜΕ, τους ναταβάδες και τον ΣΕΒ να καταλαμβάνουν την πλατεία και όλοι μαζί να φασκελώνουν την τρόικα. Το χειρότερο είναι ότι, στην περίπτωση αυτή, οι μισοί έλληνες θα κοιτάνε αποσβολωμένοι το θέαμα, ενώ οι άλλοι μισοί θα στηρίζουν της εξέγερση των διαπλεκομένων. Τότε κάτι τύποι σαν κι εμένα θα οδηγηθούν πιθανότατα ή πιο βαθειά στην θεωρία, αποκομμένοι από τα καραγκιοζλίκια ή στην Insulin shock therapy μήπως καταφέρουμε και χάσουμε την μνήμη μας, που συνδέεται με την «πολιτική» την τελευταία διετία στον τόπο μας!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.