Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Και όμως δεν είναι η πρώτη φορά που διαδηλωτές συγκεντρώνονται μπροστά στη Wall Street για να διαμαρτυρηθούν. Μόλις πριν 5 μήνες, στις 12 Μαΐου 2011, 20.000 άτομα διαδήλωναν μπροστά από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης εναντίον των τραπεζών και των μισθολογικών μειώσεων των δημοσίων υπαλλήλων. Και ενώ η διαμαρτυρία αυτή γρήγορα ξεχάστηκε, το νέο κίνημα Occupy Wall Street φαίνεται να κερδίζει έδαφος και υποστήριξη ανάμεσα σε όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους που βλέπουν τις προοπτικές τους να συρρικνώνονται καθημερινά.
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2011, όταν το ευρείας κυκλοφορίας εναλλακτικό περιοδικό Adbuster της οργάνωσης Adbuster Media Foundation που μάχεται τον καταναλωτισμό και τα συμβατικά («εταιρικά») ΜΜΕ, κάλεσε τον κόσμο σε κατάληψη της Wall Street. Η ημερομηνία ορίστηκε η 17η Σεπτεμβρίου 2011.
Άλλες οργανώσεις, όπως οι Χακτιβιστές Anonymous, αντικαταναλωτικές ομάδες και αργότερα ενώσεις εργαζομένων και συνδικάτα, συμμετείχαν στο κάλεσμα και περίπου 2000 άτομα έκαναν πορεία διαμαρτυρίας μπροστά στο κεντρικό χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, με αποκορύφωση τη συγκέντρωση στο Zuccotti Park, λίγα μέτρα βόρεια της Wall Street.
Παρόλο που το κίνημα δεν είχε αρχικά μεγάλη απήχηση και αποσιωπήθηκε εσκεμμένα από τα συμβατικά ΜΜΕ, οι καθημερινές συλλήψεις και η αστυνομική βία της 24ης Σεπτεμβρίου, ενδυνάμωσαν την διαμαρτυρία και αύξησαν τη συμμετοχή.
Παρόλο που το κίνημα δεν είχε αρχικά μεγάλη απήχηση και αποσιωπήθηκε εσκεμμένα από τα συμβατικά ΜΜΕ, οι καθημερινές συλλήψεις και η αστυνομική βία της 24ης Σεπτεμβρίου, ενδυνάμωσαν την διαμαρτυρία και αύξησαν τη συμμετοχή.
Ακτιβιστές, καλλιτέχνες, φοιτητές που βλέπουν τις σπουδές τους να υποβαθμίζονται και αδυνατούν να αποπληρώσουν τα φοιτητικά δάνεια, άνεργοι, χαμηλόμισθοι χωρίς ιατρική περίθαλψη, μια ολόκληρη γενιά αμερικανών χωρίς προοπτικές που γαλουχήθηκε να πιστεύει σε ένα σύστημα που επιτρέπει ο πλούτος να συγκεντρώνεται στα χέρια μιας ολιγαρχίας, ενώ 100 εκατομμύρια άνθρωποι στην χώρα αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας.
Αυτό το ετερόκλητο πλήθος χωρίς κάποια συγκεκριμένη πολιτική γραμμή και ηγέτη, κατηγορήθηκε ως ουτοπικό και χωρίς συγκεκριμένο αίτημα και ως τέτοιο υποβαθμίστηκε από τα κρατούντα δημοσιογραφικά μέσα. Η αμερικανική κοινωνία, συνηθισμένη να δέχεται χωρίς αμφισβήτηση το πολιτικό οικονομικό της σύστημα, αντιμετώπισε με κυνισμό και καχυποψία τους διαδηλωτές.
Πολλά άρθρα γράφηκαν για το φαινόμενο ενώ οι New York Times, παρόλο που αναγνώριζαν την δίκαιη αγανάκτηση των διαδηλωτών απέρριπταν το κίνημα ως «μια παντομίμα προοδευτισμού» χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι διαδηλωτές αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί που διαδηλώνουν με τα ipods και τα apple computers, χρησιμοποιώντας έτσι το σύστημα το οποίο μάχονται.
Πολλά άρθρα γράφηκαν για το φαινόμενο ενώ οι New York Times, παρόλο που αναγνώριζαν την δίκαιη αγανάκτηση των διαδηλωτών απέρριπταν το κίνημα ως «μια παντομίμα προοδευτισμού» χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι διαδηλωτές αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί που διαδηλώνουν με τα ipods και τα apple computers, χρησιμοποιώντας έτσι το σύστημα το οποίο μάχονται.
Όπως κάθε πρωτογενές κίνημα στερείται συγκεκριμένου προσανατολισμού. Εάν όμως οι διαδηλωτές είχαν κατέβει με συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, τότε αναμφίβολα το κίνημα θα το είχαν καρπωθεί πολιτικοί και οργανώσεις και πολύ σύντομα θα γινόταν μέρος του υπάρχοντος συστήματος.
Ιστορικά, από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Μάη του 68, μέχρι τα πρόσφατα κινήματα εναντίον της παγκοσμιοποίησης, κάθε κίνημα που δημιουργεί χώρο για νέες εναλλακτικές πολιτικές ιδέες και δράσεις αναπόφευκτα θα περάσει στάδια σύγχυσης και υπερβολής, μέχρι να πάρει την τελική του μορφή. Κανένα κίνημα που άλλαξε την πορεία της ιστορίας, δεν γεννήθηκε αυτούσιο και προκαθορισμένο αλλά δημιουργήθηκε μέσα από καθημερινή πάλη και αμφισβήτηση.
Τα αιτήματα των διαδηλωτών διαμορφώθηκαν στην πορεία και είναι ποικίλα: κατάργηση της θανατικής ποινής, κοινωνική δικαιοσύνη, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής, ανεξάρτητη ενημέρωση, δίκαιο τραπεζικό σύστημα...
Σε μια πρώτη ματιά ακούγονται ουτοπικά και ασύνδετα, στην ουσία όμως είναι αλληλένδετα. Όλα έχουν ως κοινό παρανομαστή το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας και αποκλεισμού που νιώθει η νέα γενιά, καθώς βιώνει άμεσα τα αποτελέσματα της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου, της αυξανόμενης διαφθοράς και της αποξένωσης από ένα πολιτικό σύστημα που έχει χρεοκοπήσει.
Οι διαδηλώσεις είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία που έχουν χιλιάδες άτομα να αποκτήσουν μια πολιτική φωνή και να δηλώσουν το όραμα τους για μια καλύτερη κοινωνία. Άλλωστε ο πραγματικός εχθρός κάθε προσπάθειας για αλλαγή δεν είναι η αστυνομική καταστολή και η κρατούσα εξουσία, αλλά η δική μας απελπισία και η παραίτηση. Η ελπίδα βρίσκεται στην αφύπνιση, αυτό δηλαδή που φοβούνται όλες οι πολιτικές ελίτ που θέλουν πολίτες τρομαγμένους και υποταγμένους, Ας ελπίσουμε πως το «ξύπνημα» θα έρθει σύντομα και στη χώρα μας. Η ευκαιρία είναι τώρα, όχι αύριο.
"Είμαστε το 99%"
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.