Από την κρίση στην υποκρισία

Σχολιασμός των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης

από τον Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλο

Αν θες να βγεις από την κρίση κόψε την υποκρισία.

Αν επιθυμείς να δομήσεις αλήθεια με πολιτικούς όρους, παράτα τα εκβιαστικά διλήμματα. 

Αν νοιάζεσαι για την κοινωνία και την χώρα σου, πάψε να αναφέρεσαι σε μια χώρα του Ευρώ, που αντικειμενικά έχασε τον πολιτικοοικονομικό της χώρο.

Αν αναζητείς κοινωνική Συστράτευση, προκάλεσέ την με λαϊκούς στόχους και όχι φράσεις του τύπου «μόνος μου δεν μπορώ να διεκπεραιώσω αυτή την αποστολή. Παρόμοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται μόνο όταν ενώνονται και δραστηριοποιούνται όλες οι δυνάμεις του έθνους…», κ. Παπαδήμο!

Χθες, ο Λουκάς Παπαδήμος με την απαγγελία των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, έδειξε πώς αντιλαμβάνεται την πολιτική. Φοβικά, τρομοκρατικά, συμμορφωτικά, οικονομίστικα , παιδαγωγικά και κυρίως ευθυνοφοβικά και επιφυλακτικά, κρατώντας παράλληλα πολιτικάντικη «πισινή» της γνωστής μορφής: αν αποτύχουμε, εσύ θα φταίς!

Στόχος του κ. Παπαδήμου παρουσιάστηκε να είναι η παραμονή στην ευρωζώνη, «να [μην] ηττηθεί η χώρα και να φύγει από το ευρώ», είπε. Για να διευκρινίσει ότι «για όσο διάστημα η Βουλή των Ελλήνων θα μου εμπιστεύεται την ευθύνη του Πρωθυπουργού, θα εκτελώ τα καθήκοντά μου με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της χώρας» και όχι του «έθνους και του λαού», όπως ορίζει το Σύνταγμα!

Θα μπορούσε να οριστεί αυτό ως στόχος της κυβέρνησης; Μόνον στο βαθμό που το υπέρτατο λαϊκό και εθνικό αγαθό ήταν οι πολιτικές που συνδέονται με τη κοινή νομισματική πολιτική χωρών της ΕΕ. Αλλά ακόμα και αν ήταν έτσι τα πράγματα το κρίσιμο για την Ελλάδα σήμερα μετά την δρομολογημένη αναδιάρθρωση και την (βέβαιη, αλλά ασαφή ακόμη) νέα μορφή χρεοκοπίας, που της επιβλήθηκε από την χρηματαγορά και τους εταίρους στην Ένωση, είναι η παραμονή στο ευρώ ή μήπως η ένταξη στο χρεοστάσιο για το οποίο προϊδεάζουν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου;

Εδώ, ο κ Παπαδήμος είναι σαφής εκφράζοντας μετ’ επιτάσεως την «αναγκαιότητα εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου και την υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έχουν υιοθετηθεί από τη Βουλή, ως νόμοι του κράτους». Στόχος λοιπόν του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου – και ασφαλώς ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ  και όσων άλλων στηρίζουν την κυβέρνηση - είναι η εξυπηρέτηση των πολιτικών που εντάσσονται στη μορφή χρεοστασίου που έχει επιβληθεί στη χώρα και τώρα αναθεωρείται, από τον συγκερασμό συμφερόντων των τραπεζιτών και του άτυπου έως παράτυπου (παραθεσμικού) διευθυντηρίου της ΕΕ. Το χρεοστάσιο αυτό αποτελεί μορφή «ειρηνικού χρεοστασίου», που θα μπορούσε να μεταβληθεί σε «βίαιο», αν η κυβέρνηση δεν ικανοποιεί διαρκώς τις απαιτήσει της τρόικας.

Άρα, στόχος της κυβέρνησης Παπαδήμου (ήτοι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ ), δεν είναι η παραμονή στην ευρωζώνη, αλλά η μη-μετατροπή του «ειρηνικού χρεοστασίου» σε «βίαιο χρεοστάσιο», με στάση πληρωμών. Μόνον που η στρατηγική της τρόικας δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να μετατρέπει το «ειρηνικό χρεοστάσιο» στις εξωτερικές μας σχέσεις σε «βίαιο χρεοστάσιο» στο εσωτερικό της χώρας, καταστρέφοντας την κοινωνία.

Αυτήν την  στρατηγική υιοθετεί και η νέα κυβέρνηση:«Αν είμαστε συνεπείς στις δεσμεύσεις μας και συστηματικοί στην προσπάθειά μας κατά την διάρκεια της θητείας της μεταβατικής κυβέρνησης και της επόμενης που θα εκλέξει ο λαός, τα επιδιωκόμενα θετικά αποτελέσματα θα γίνουν πραγματικότητα», λέει ο κ. Παπαδήμος, φροντίζοντας να δώσει και το πλαίσιο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης!

Με ποιο πρόγραμμα; Μα, με αυτό επί του οποίου θα συναινέσουν οι δανειστές μας για «την υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης, καθώς και την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με αυτές», όπως αποσαφήνισε ο κ. Παπαδήμος. Ρευστές είναι οι αποφάσεις, ρευστό και το πρόγραμμα, για να επιτραπεί στις εντόπιες δυνάμεις που υπερασπίζονται τους στόχους της τρόικας να αναπτύξουν προεκλογικά και έναν υποτυπώδη ΨΕΥΔΟΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ στο πλαίσιο ενός ΣΙΚΕ ΠΑΙΓΝΊΟΥ, που τελικά καμία σχέση δεν έχει με το αν στο άμεσο μέλλον παραμείνουμε στο ευρώ, ή μισοβγούμε με (προσωρινή!) υιοθέτηση κάποιας μορφής διπλού νομισματικού συστήματος, ή βγούμε από την ευρωζώνη προσωρινά παραμένοντας συνδεδεμένοι με αυτήν.

Το ζήτημα είναι να μην υπάρξει «βίαιο εξωτερικό χρεοστάσιο» τουλάχιστον πριν από τις εκλογές. Ο δοτός ρόλος του κ. Παπαδήμου είναι αυτός και μόνον αυτός. Να αποτρέψει το «βίαιο εξωτερικό χρεοστάσιο», θεμελιώνοντας μη ανατρέψιμο «βίαιο εσωτερικό χρεοστάσιο» με την συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων πλην της αριστεράς και ασφαλώς με την ομόθυμη στήριξη όλων των φορέων που συνέβαλαν στην πτώχευση της χώρας. Τώρα εάν ο κ. Παπαδήμος, ήρθε για να εξυπηρετήσει και άλλους πιο προσωπικούς και «απώτερους» στόχους, εύλογο φαντάζει, αν και αυτό θα δυσαρεστούσε ενδεχομένως κάποιους από τους «εντολείς» του.

Σημασία έχει ότι βιώνουμε την μεγαλύτερη πολιτική υποκρισία της μεταπολίτευσης. Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να παραμείνει στην ευρωζώνη ως πλήρες και ισότιμο μέλος, εξαιτίας σύνθετων πολιτικοοικονομικών λόγων, τους οποίους ο συντάκτης αυτών των γραμμών έχει προσεγγίσει κατά το προηγούμενο διάστημα. Και μόνον λοιπόν που σου λένε «στόχος είναι το Ευρώ», όλοι ετούτοι που πρακτικά το υπονόμευσαν, είναι για να γελάς, ή να θυμώνεις, ή να θλίβεσαι!

Ο πραγματικός στόχος του εσμού των διαπλεκομένων της

πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της χώρας μας είναι η αποφυγή ανεξέλεγκτης λαϊκής αντίδρασης, που θα μπορούσε να προκύψει μετά από «ανεξέλεγκτη χρεοκοπία». Επιχειρούν δηλαδή να σωθούν μέσω μιας στρατηγικής επίπλαστης πολιτικής νομιμοποίησης, κατά την οποία το «βίαιο εσωτερικό χρεοστάσιο» δεν θα προκαλέσει το ίδιο μέσω του οικονομικού κύκλου «ανεξέλεγκτη χρεοκοπία», όπως στην Αργεντινή. Αυτό όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί τελικά δίχως αλλαγή της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, μεγάλο ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων για την χώρα με παράλληλη εξασθένιση του ευρώ.

Συνεπώς, το καθεστώς στην Ελλάδα θα  μπορούσε να σωθεί, αν πάτρωνες, πολιτικοί παράγοντες και λαμόγια κερδίσουν χρόνο, προσδοκώντας ότι η ΕΕ θα αναπτύξει συνολικά μια νέα στρατηγική που θα αποσκοπεί αντί στην «απομείωση»,  στην διεύρυνση της Ευρωζώνης, εντός ενός τελείως διαφορετικού πολιτικοοικονομικού πλαισίου διακυβέρνησης από το σημερινό. Όλα τα διλήμματα των καθεστωτικών πάνω σε αυτή τη λογική δομούνται, αν και δεν γνωρίζουν  - λόγω μάλλον έλλειψης κατάρτισης - τις συνθήκες πιθανοτήτων και πώς αυτές συνδέονται με την «διεύρυνση» που αναφέρω. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, μήπως… Η επιλογή Παπαδήμου και η συγκυβέρνηση έκφραση αυτής της αγωνίας του ναυαγισμένου καθεστώτος είναι και έτσι πρέπει να «διαβάζεται». Η πολιτική στην Ελλάδα, φίλοι, θα αρχίσει μόλις καταρρεύσει το πέπλο υποκρισίας. Αυτό θα είναι και το σημείο εκκίνησης για την αντιμετώπιση και όχι απλώς την διαχείριση της κρίσης.