Φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου έχει άλλο αέρα.
Ήρθαν τα πράγματα έτσι, να ορκίζεται αυτή η κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» τέτοιες ημέρες, που η εξέγερση των φοιτητών το 73 πυροδότησε το λαϊκό ξεσηκωμό και κλόνισε το πάλαι ποτέ «εθνοσωτήριο» καθεστώς της ξενοκίνητης χούντας.
Σχεδόν 40 χρόνια μετά είμαστε μάρτυρες, επιτέλους, της αρχής του τέλους της «μεταπολίτευσης»! Αυτό δεν πόθησαν, όσο τίποτα, όλα τα φωτισμένα μυαλά σε μικρόφωνα και εφημερίδες; Η αλήθεια είναι ότι τα «παιδιά» έδωσαν την εβδομάδα που πέρασε τον καλύτερο εαυτό τους. Το πάλεψαν ως εκεί που δεν παίρνει. Και βγήκαν νικητές. Δεν ήταν εύκολο να λυθεί η εξίσωση. Έπρεπε να συγκεραστούν πολλά, ώστε να επιβληθεί η λύση που εδώ και τώρα διέταξε το Διευθυντήριο της Ε.Ε. Έπρεπε να γίνουν πολλά παζάρια ώστε ταυτόχρονα να διασωθούν –κατά το δυνατόν- αλώβητα τα τιμάρια της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής και να συμπιεστεί στο περιθώριο των εξελίξεων η λαϊκή πρωτοβουλία.
Όχι άδικα, το χαμόγελο ξαναγύρισε στα χείλη του Πρετεντέρη και του Παπαχελά. Από τις Βρυξέλλες ως τη Νέα Υόρκη, αν και φλεγματικά ή με ταυτόχρονες υποδεικτικές παραινέσεις ακόμα και τώρα, «εκφράζεται ικανοποίηση» για τις εξελίξεις. Έτσι προέκυψε κυβέρνηση. Έτσι σφραγίζεται το καθεστώς ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας. Ο εθνικός πλούτος θα λεηλατηθεί. Η εργασία και το κοινωνικό κράτος θα ισοπεδωθούν. Η ληστρική «αναδιάρθρωση» των ομολόγων θα σφίξει μέχρι στραγγαλισμό τα δεσμά της χρέωσης. Τη λες μεταβατική μια τέτοια κυβέρνηση;
Είναι πράγματι μετάβαση. Από τους δοτούς και τους δεδομένους, στους υπάλληλους και τους διορισμένους. Πλέον η συμφωνία της 26ης Οκτώβρη καταλύει απόλυτα την εθνική κυριαρχία. Ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του, οι αποκαλούμενες «δυνάμεις εθνικής ευθύνης» και η μαυραγορίτικη ολιγαρχία υπέγραψαν με τον πιο επίσημο τρόπο την προδοσία και παρέδωσαν τη διακυβέρνηση στον εκλεκτό των «δυνάμεων κατοχής». Οι απίστευτες παλινωδίες ως την εξεύρεση της «λύσης σωτηρίας» θα μπορούσαν να αποδοθούν και ως αναγκαίες ωδίνες της μετάβασης. Παπανδρέου και Σαμαράς έδωσαν και έχασαν αρκετές μάχες οπισθοφυλακής μέχρι να παραδώσουν στον αυτόματο πιλότο – Παπαδήμο, υπό τις ιταμές επιταγές του Γερμανικού άξονα και τις συντονισμένες μεθοδεύσεις της εγχώριας διαπλοκής. Ο καρνάβαλος που παρέλασε στις οθόνες αυτές τις μέρες της καμαρίλας θα πρωταγωνιστήσει και σε επόμενα… «μεταβατικά» επεισόδια.
Αλλά το ρήγμα βαθαίνει. Όχι μόνο μεταξύ του λαού και αυτού του κοινοβουλευτικού θιάσου. Βαθαίνει πολύ περισσότερο ανάμεσα σε ό,τι προβάλλει το «γυαλί» και ό,τι συντελείται στις συνειδήσεις της πλατιάς πλειοψηφίας των πολιτών. Στις 28 Οκτώβρη ο προπαγανδιστικός ορυμαγδός για την υποτιθέμενη λυτρωτική συμφωνία των Βρυξελλών έπεσε στο κενό. Το «παλατιανό» πραξικόπημα ολοκληρωτικού τύπου, που εξαφάνισε εν μία νυχτί το δημοψήφισμα και παρέπεμψε τις εκλογές στο… κάποτε, ήταν η κεραυνοβόλα απάντηση του νέου καθεστώτος. Η κίνηση του λαϊκού παράγοντα, όμως, θα είναι η αποφασιστική παράμετρος που θα κρίνει την έκβαση των εξελίξεων. Όλα προδικάζουν ότι ο σύγχρονος δωσιλογισμός σύντομα θα βιώσει νέες οδυνηρές εκπλήξεις, όπως το πρωινό της 28ης Οκτώβρη.
Μπροστά στην επέτειο του Πολυτεχνείου δε, γεννιούνται γόνιμοι συνειρμοί. Το σύνθημα «ψωμί παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73», που επαναλαμβάνεται όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο μαζικά σηματοδοτεί τη θεμελίωση μίας νέας συνείδησης.
Δεν είναι απλά η άσκηση μίας πολιτικής που ισοπεδώνει τη χώρα. Δεν πρόκειται για μία μεθόδευση εκτροπής, που αργά ή γρήγορα θα απαντηθεί με την προσφυγή στις κάλπες και άρα με την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Η λαϊκή δυναμική εξανάγκασε το καθεστώς να ξεμασκαρευτεί. Η ανεξαρτησία και ο σύγχρονος αντικατοχικός αγώνας είναι στην ημερήσια διάταξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας από την επιδίωξη μίας ριζικής αλλαγής, δεν υπάρχει άλλο μέσο από την οργάνωση του λαού για έναν μεγάλο ξεσηκωμό. Η απαλλαγή από την τρόικα σημαίνει απελευθέρωση από τη δυναστεία της ευρωκρατίας και της χρηματοπιστωτικής μαφίας. Το γκρέμισμα του σάπιου πολιτικού κατεστημένου είναι ζωτικός όρος για την πραγματική Δημοκρατία και την αποφασιστική στροφή στην κατεύθυνση σωτηρίας της χώρας και του λαού.
Το Νοέμβρη του ’73 μία μεγάλη λαϊκή εξέγερση έθεσε στο επίκεντρο τους στόχους της αναγκαίας ανατροπής για την Ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία στη χώρα. Τότε ο αστικός πολιτικός κόσμος πρόβαρε ρόλους στη μασκαράτα κοινοβουλευτικής φιλελευθεροποίησης της χούντας. Ένα χρόνο μετά, στις 17 Νοέμβρη του 1974 οι… εκλογές εγκαινίαζαν το μεταπολιτευτικό καθεστώς.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από τέσσερις δεκαετίες κούφιας «δημοκρατίας» η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναπνέει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία, εκεί που ο κόσμος ψηλαφίζει το δρόμο της χειραφέτησης. Σήμερα, η σύγκρουση με το καθεστώς της νέας κατοχής θα ανοίξει το δρόμο για μια γνήσια Μεταπολίτευση του λαού. Δεν μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα διαφορετικά, εκτός αν κυριαρχήσουν οι χειρισμοί και τα υποκατάστατα. Φέτος, μπορεί η 17η του Νοέμβρη να μην είναι άλλη μια «παραδοσιακή» επέτειος. Όπως δεν ήταν και η 28η του Οκτώβρη…
του Δ. Υφαντή - εφημερίδα "Δρόμος"
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.