Λειτουργικές…σπατάλες

Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ λεφτά επειγόντως και βρήκαν τη…λύση. Σε πηγή πολλών «μικρών» και προσιτών, για ν’ αφήσουν έξω τους «μεγάλους» και μακρινούς. Κι άρχισε ο κοσμάκης να πληρώνει εκών είτε άκων, αναζητώντας μάταια το πόθεν έσχες των πολιτικών και τη λίστα των ελβετοκαταθετών, ανάμεσα σ’ εκείνην των μεγαλοφοροκλεφτών.

ΕΧΕΙ τον πλούτο του το δημόσιο, αλλά δεν έχει το κτηματολόγιό του. Για να μας λοιδορούν οι ξένοι και να μας αμφισβητούν οι δανειστές μας. Θέλουν τα λεφτά τους-δεν θέλουμε την τάξη στα οικονομικά μας. Κι επειδή φαγώνονταν (άνισα) η πίτα πριν ακόμα ψηθεί και τη στρώσουν στο τραπέζι, έπρεπε να «κοπούν» κεφάλια που προεξείχαν. Το δρομολόγησαν(;) δειλά και περιμένουμε τους καρπούς απ’ το ενιαίο μισθολόγιο. Με μικρό καλάθι, μιας και δεν αποικοδομείται εύκολα σε μια περίοδο επιβαλλόμενου (έξωθεν) εξορθολογισμού των οικονομικών μας το Κράτος που στήθηκε σε δεκαετίες διαφθοράς και ανεμελιάς.

ΑΝ (λέμε αν) δεχτούμε πως η μείωση μισθών και συντάξεων είναι αναγκαιότητα, δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει παράλληλος και φαρδύτερος δρόμος. Η μείωση της δημόσιας δαπάνης, πέρα των μισθών και συντάξεων. Η σπατάλη που μας ρήμαξε, τα κυκλώματα που μας απομυζούν, οι ανοιχτές στρόφιγγες που δεν (τις) κλείνουν. Οι σπατάλες «πορφυρογέννητων» σε υψηλά πόστα με πολυτελή γραφεία, επιτελείς και μπιστικούς. Οι «δημόσιοι» άνδρες (και γυναίκες) ων ουκ έστιν αριθμός που τους (μας) λείπει το δημόσιο ήθος και το πνεύμα οικονομίας. Δεν διαχειρίζονται, βλέπεις την περιουσία του πατέρα τους για να’ ναι φειδωλοί και προσεκτικοί. Βολτάρει, λοιπόν, με καύσιμα και όχημα του δημοσίου τα σαββατοκύριακα ο «εργαζόμενος» κι αφήνει το κλιματιστικό απ’ την Παρασκευή ανοιχτό η «λειτουργός» (του δημοσίου), για να στρωθεί από Δευτέρα στη…δουλειά, σε συνθήκες δροσιάς.

ΚΙ αν, βέβαια, στεγάζονται του κόσμου οι δημόσιες υπηρεσίες σε καταστήματα ιδιωτών (ενώ του δημοσίου κτήρια σαπίζουν και αραχνιάζουν), κάνε πως δεν ξέρεις για μίζες σε προέδρους και επιτροπές που «νόμιμα» το αποφάσισαν. Κι αν στο νοσοκομείο κλέβουν (ο καθένας με τον τρόπο του) απ’ την καθαρίστρια και τον φακελάκια μέχρι τον συνταγογράφο με τα ποσοστά και τον πρόεδρο που δεν είδε το κύκλωμα κάτω απ’ τη μύτη του, μη νοιαστείς για το ταμείο σου που ξετινάχτηκε, ούτε για το δημόσιο ταμείο που άδειασε. Θα’ ρθουν…δανεικά, και η Ελλάδα των ελλήνων (που πεθαίνουν) ποτέ δεν πεθαίνει.