Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Όσο και να προσπαθήσει ο επιστρατευμένος Τύπος της διαπλοκής και της κομματοκρατίας, δεν θα μπορέσει να αλλάξει την πραγματικότητα: η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον ενός αντικειμενικού αδιεξόδου. Το μόνο που μπορεί να επιτύχουν τα ΜΜΕ των διαπλεκομένων είναι, βαπτίζοντας διαρκώς το κρέας ψάρι και την ετεροπολική, ετερώνυμη διαδικασία χρεοκοπίας της χώρας σε ποικιλώνυμη σωτηρία (από ατομικό μηχανισμό σωτηρίας και μνημόνιο αποφυγής χρεοκοπίας, έως PSI. I, PSI.II και άλλο μνημόνιο σωτηρίας… και έπεται συνέχεια), να προκαλέσουν σύγχυση στη κοινή γνώμη.
Μεγάλη υπόθεση αυτό, από τη στιγμή κατά την οποία τα επιστρατευμένα από το καθεστώς της διαπλοκής ΜΜΕ καταφέρνουν να εμφανίζουν μια διαδικασία πτώχευσης ως προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας! Βιώνεις μια παρατεταμένη κρίση του μοντέλου χρεοκοπίας ως πιστωτική όμως κρίση, που δήθεν γίνεται εθνική προσπάθεια να μην καταλήξει σε χρεοκοπία!! Η συνολική επιχείρηση μοιάζει με εκείνη σε χώρες όπου, ενώ καταστρέφονται από μια πολεμική αναμέτρηση, οι επιστρατευμένες εφημερίδες τους εμφανίζουν καθημερινά ευχάριστες (αισιόδοξες) ειδήσεις που αποσκοπούν να ενθαρρύνουν τον πληθυσμό να κάνει άλλη μια θυσία εν όψει της τελικής νίκης που βρίσκεται πολύ κοντά. «Άντε, μια θυσία ακόμη και θα ανακουφιστούμε ως έθνος και λαός»! «Άντε, να ξεπουλήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, διότι μόνον έτσι θα νικήσουμε και θα επιβιώσουμε, βάζοντας τα θεμέλια για ένα λαμπρό μέλλον»! «Άντε, κοντά είμαστε στο τέλος του σκοτεινού τούνελ. Όσο πιο γρήγορα και πιο οργανωμένα ξεφορτωθούμε το δημόσιο βάρος και τους περιττούς εργαζόμενους, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα σωθεί η χώρα: δηλαδή εμείς που ζητάμε την θυσία των άλλων»!
Όλα είναι ζήτημα «ψυχολογίας», πίστευαν πάντα οι κυρίαρχες δυνάμεις κατά την εποχή της νεωτερικότητας. Η «ψυχολογία» είναι όλα τα λεφτά, είναι το δόγμα των οικονομιστών που δομούν την μεταμοντέρνα ηγεμονία στον κόσμο. Μεταξύ αυτών των δύο αναπαραστάσεων της δόμησης του πολιτικού και της χειραγώγησης ατόμων και λαών κινείται ασφαλώς, ολίγον άτσαλα ομολογουμένως, και η επιστρατευμένη διαπλοκή στον τόπο μας. Το ζήτημα γι’ αυτούς δεν είναι να βρεθεί κάποια πολιτική λύση στο αντικειμενικά δημοκρατικό και παραγωγικό αδιέξοδο της χώρας, αλλά το πώς ο πολίτης θα εσωτερικεύσει το ιδεολόγημα της θυσίας τού σήμερα και θα ανεχθεί ενδεχομένως ακόμα και την θυσία του εαυτού του ενόψει ενός μέλλοντος ευημερίας και ανάπτυξης. Τούτο, το προηγούμενο διάστημα έγινε προσπάθεια να θεμελιωθεί στο πλαίσιο ενός εκχυδαϊσμένου «πατριωτισμού» και μιας γενικευμένης ενοχής της κοινωνίας: «Τα φάγαμε όλοι μαζί», άρα θα πρέπει να υπάρξει μία καθολική διόρθωση αυτής της «αδικίας» και «ανηθικότητας». Θα πρέπει, δηλαδή, συνολικά η ελληνική κοινωνία να ξεπληρώσει μέσω μιας γενικευμένης εσωτερικής υποτίμησης, τις καταχρήσεις των προηγούμενων τριάντα ετών, καθώς η ευημερία της ισχυρής Ελλάδας ήταν δανεική και τώρα θα πρέπει να επιστραφεί σε αυτούς που μας την δάνεισαν, μοιάζει να υπαγορεύει η προπαγάνδα των διαπλεκομένων. Οι «λεπτομέρειες» που συνιστούν την κοινωνική δομή και ορίζουν το πλαίσιο αναδιανομής δεν έχουν σημασία, σύμφωνα με την λογική τους, διότι ό,τι έγινε έγινε και τώρα οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά, απελευθερωμένοι από τα βάρη και τις κοινωνικές δουλείες που τόσα χρόνια συντήρησαν αυτό το βρωμερό πελατειακό καθεστώς, που σήμερα υπερασπίζεται τον εαυτό του με τον πιο χυδαίο τρόπο: προφασιζόμενο ότι η θυσία των δύο τρίτων της κοινωνίας έχει ιερό - εθνικό σκοπό. Και ασφαλώς έχει, στον βαθμό που η «ιερότητα» στην πολιτική διαδικασία ορίζεται από εκείνους που μεταφέρουν το δικό τους αδιέξοδο, την δική τους πολιτικο-οικονομική χρεοκοπία στα εξαρτημένα από την εργασία και την εσωτερική αγορά κοινωνικά στρώματα.
Στον βαθμό που η ελληνική κοινωνία δεν ξεφύγει από αυτήν την διαλεκτική, θα βιώσει σε ατομικό και οικογενειακό πλαίσιο το απόλυτο αδιέξοδο. Στο μέτρο που δεν συνειδητοποιηθεί από όλους ότι έχουμε προ πολλού περάσει από την πιστωτική κρίση στην κρίση διαχείρισης της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους, η καταστροφή και ο εξευτελισμός όλων των αξιών σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, που θα συνοδευτούν από ένα άναρχο ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας με παράλληλη έκπτωση των ανθρώπινων και αστικών δικαιωμάτων, θα αποκτήσουν διαλυτικά για το κράτος και την κοινωνία χαρακτηριστικά. Η αφάνταστα υποκριτική και παραπλανητική στάση του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ, η οποία σήμερα περιγράφει το διακυβερνητικό τους αδιέξοδο, στην επόμενη φάση θα σηματοδοτήσει το εκρηκτικό τέλος τους. Μόνον που αυτό δεν θα πραγματοποιηθεί δίχως τεράστια μακροχρόνια ζημιά για τα συμφέροντα της πλειονότητας των Ελλήνων, είτε αυτοί διαβιούν εντός της χώρας, είτε εκτός.
Ποτέ μία κοινωνία δεν απειλήθηκε από «Κασσάνδρες», ούτε ασφαλώς ζημιώθηκε από την κριτική και την υποκειμενική περιγραφή της πραγματικότητας με αντικειμενικούς ασφαλώς όρους. Με όρους, δηλαδή, που δομούνται στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης μεθοδολογίας, η οποία προφανώς δεν είναι άμοιρη της αρχαιολογίας και της γενεαλογίας που προσδιορίζουν τα ευρύτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της. Οι κοινωνίες κινδυνεύουν από απελπισμένες ηγεμονικές δομές, οι οποίες επιχειρούν να διασκεδάσουν την ήττα τους στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού και να ξεφύγουν από τις συνέπειες που αυτή συνεπάγεται, προφασιζόμενες ότι ελέγχουν την κατάσταση και ότι συνεχίζουν να διαθέτουν την αναγκαία ισχύ για να διαπραγματευθούν το λεγόμενο εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Οι κοινωνίες ζημιώνονται αποκλειστικά από αυτούς που διαμορφώνουν το πλαστό πλαίσιο αισιοδοξίας για τα θύματά τους.
Στην χώρα μας, φίλοι, αυτή την περίοδο το πολιτικό φαινόμενο προσδιορίζεται αποκλειστικά από μία απομίμηση ισχύος, η οποία χρησιμοποιείται δολίως για να αποκρύψει την απόλυτη παράδοση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και των διαπλεκομένων συμμάχων τους, στα συμφέροντα που αποκρυσταλλώνει όχι πάντα αρμονικά η τρόϊκα. Με αυτήν την έννοια η χώρα έχει γυρίσει πολιτικά πάρα πολλά χρόνια πίσω, δίχως οι πολίτες να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και δίχως να μπορούν να προσεγγίσουν τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Με το σκοτσέζικο μάλιστα ντους που υφίστανται από την αναπαραγωγή δημοσιευμάτων του λεγόμενου διεθνούς Τύπου, μοιάζει να χάνουν απολύτως την αίσθηση του πολιτικού γεγονότος που διαμορφώνεται αυτή την περίοδο για την χώρα μας, με μια σειρά συμβάντων που εμφανίζονται ως επεισόδια χρεοκοπίας.
Λίγοι άνθρωποι προσπαθήσαμε μέσω του διαδικτύου, με τις δυνάμεις και τα εργαλεία που διέθετε ο καθένας, να ρίξουμε λίγο φως στο πυκνό σκοτάδι που δομεί συνειδητά ή στο πλαίσιο του ενημερωτικού αυτοματισμού, το καθεστώς. Τούτο, για να είμαστε ειλικρινείς, το χρωστάμε σε ανήσυχους bloggers, οι οποίοι με την στάση τους απέδειξαν ότι το συγκεκριμένο αυτό νέο Μέσο θα μπορούσε να αποτελέσει κάτι περισσότερο από λαϊκιστική δομή. Όμως, στον βαθμό που η κοινωνία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο φάσμα του πολιτικού μηδενισμού, ως αντίδραση στην καθημερινή διάψευση των αισιόδοξων δοξασιών του καθεστώτος, θα εξασθενεί και η όποια δύναμή μας να εμπνεύσουμε για μία πολιτική λύση που θα λαμβάνει υπόψη της την πραγματικότητα και θα αναζητεί να δομήσει μια νέα, στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής οργάνωσης πολιτείας και κοινωνίας μέσω μιας εναλλακτικής ηγεμονίας των προοδευτικών πολιτών, που δεν είναι άλλοι από εκείνους που δεν έχουν λόγο να συντηρήσουν το καθεστώς πατρωνίας, το οποίο χρεοκόπησε την χώρα. Για να συμβεί αυτό προϋπόθεση είναι να αντιληφθούμε όλοι ότι αυτή την στιγμή στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού, ούτε καν η κρίση του ηγεμονικού μοντέλου της ΕΕ, αλλά η κρίση του μοντέλου χρεοκοπίας της χώρας, το οποίο άναρχα, βεβιασμένα και ύπουλα επέλεξε προ διετίας το καθεστώς. Αν δεν καταλάβουμε ότι το ζήτημα διαχείρισης της χρεοκοπίας δομεί τη νέα πολιτική οντότητα της χώρας, αποκλείεται να εννοήσουμε βαθύτερα ζητήματα που ασφαλώς σχετίζονται με την εξέλιξη του καπιταλισμού και τις αναθεωρητικές τάσεις ηγεμονίας στην ΕΕ. Οι πολιτικές δυνάμεις που θα κυριαρχήσουν στην διαχείριση της χρεοκοπίας θα είναι αυτές που θα συμβάλλουν καθοριστικά τόσο στην διαμόρφωση του κεφαλαιοκρατικού ελληνικού κράτους, όσο και στην σχέση της χώρας με την μετασχηματιζόμενη δομή της ΕΕ.
Το πώς εξελίσσεται η ελληνική χρεοκοπία είναι ο καταλυτικός παράγοντας για το πολιτικό και κοινωνικό αύριο της χώρας και τούτη ασφαλώς η αλήθεια μοιάζει να μην συνειδητοποιείται από την ευρύτερη κοινωνία, ενώ με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ να μην αποκρυσταλλώνεται στην στάση των πολιτικών κομμάτων της ευρύτερης αριστεράς. Δεν μπορείς να ζητείς από τον λαό να αντισταθεί σε επιμέρους πολιτικές χρεοκοπίας, από την στιγμή που δεν παρεμβαίνεις δραστικά, προτείνοντας μία άλλη μορφή διακυβέρνησης που θα προσφέρει ένα άλλο μοντέλο πτώχευσης, το οποίο να θέτει τα θεμέλια του δημοκρατικού και τεχνολογικού εκσυγχρονισμού και μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής οργάνωσης, που θα βασίζεται στην αναδιανομή και στην δημιουργία πλεονάσματος. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να το πω; Η εναλλακτική ηγεμονία μπορεί να προκύψει σήμερα και υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, μέσω μιας εναλλακτικής πρότασης χρεοκοπίας, την οποία θα πρέπει ασφαλώς να υποστηρίξουν πολιτικές δυνάμεις στο πλαίσιο μιας πρότασης για μεταβατική κυβέρνηση που θα προκύψει φυσικά μετά από εκλογές. Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και αποτελούν καραγκιοζιλίκια παρόμοια με αυτών που ενώ ήταν αντίθετοι σε κάθε ιδέα αναδιάρθρωσης του χρέους, καταγίνονται με τα PSI, ή με εκείνων που ενώ δέσμευαν τη χώρα στο πλαίσιο καιροσκοπικών χρεοστασίων, διατείνονταν ότι σώζουν την χώρα από την χρεοκοπία.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.