Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Του Θανάση Νικολαΐδη

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά

Θα πάρω μονοπάτια

Να βρω τα σκαλοπάτια

Που παν στη Λευτεριά»

                               Ε.Π.

ΕΙΧΑΝ «καθαρίσει» με την Ελλάδα οι Άγγλοι. Δεκεμβριανά και Βάρκιζα, Εμφύλιος και… «τώρα ο κομουνισμός θα φάει χώμα στη Μακρόνησο». Το ίδιο κόλπο και στην Κύπρο, αλλά δεν έπιασε. Δεν κατάφεραν να βγάλουν στο βουνό «αντιφρονούντες» μαζικά ώστε να μην αναπνέει ρουθούνι αριστερού, όπως στην Ελλάδα των τσαρουχάδων, προγραμμένων «με το δισάκι τους στον ώμο».

ΔΙΚΙΑ τους η Κύπρος, δικός τους και ο Γρίβας-Διγενής. Παλιός Χίτης και κομουνιστοφάγος (πήρε μέρος και στον ελληνικό εμφύλιο), σε πόστο που’ χε να κάνει με αγωνιστές και ΕΟΚΑ. Για να ελέγχει τον απελευθερωτικό αγώνα κατά των…Άγγλων(!), που τον έλεγχαν (διάβαζε κατηύθυναν) οι ίδιοι κατά ιδεολογία, μέσα και αρχηγό.

ΚΑΙ οργανώθηκαν παλικάρια με φρόνημα και καρδιά, κάτω απ’ τη μύτη των κατακτητών του νησιού. Για ένοπλο αγώνα απέναντι σε «αγώνες» πολιτικών, εξαρτημένων απ’ τους μεγάλους της «θαλασσοκράτειρας». Πατριώτες που «έπρεπε» να εξοντωθούν. Κύπριοι αγωνιστές που δεν το’ ξεραν πως είναι ήρωες. Οι κρύπτες, οι σπηλιές, τα μπλόκα, τα περάσματα…Κι ύστερα; Ξετρύπωμα με εφ όπλου λόγχη και με χειροβομβίδες πάνοπλων άγγλων κομάντος.

ΟΙ πατριώτες της ΕΟΚΑ έκαναν το χρέος τους, έδωσαν τον αγώνα τους, πρόσφεραν τη ζωή τους, έγραψαν την ιστορία τους. Αγώνας απελευθερωτικός, ηρωισμοί, κατάδοση, κρεμάλες κι ύστερα (τώρα) «φυλακισμένα μνήματα». Εκεί τα κακοποιημένα τους κορμιά, αλλά η ψυχή τους περιδιαβαίνει την «ποδοπατημένη» Κύπρο, στέλνοντας μήνυμα πως του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν μετριέται.

ΑΠ’ τον Καραολή στον Αυξεντίου κι απ’ τον Δημητρίου ως τον Παλληκαρίδη. Και ήταν αμούστακο παιδί ο Ευαγόρας, όταν κατέβαζε την αγγλική σημαία απ’ το κοντάρι της δίνοντας το σύνθημα για αγώνα.

ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες (13 Μαρτίου 1957) έκλεινε τη σύντομη ζωή του ο 18/χρονος Ευαγόρας, για ν’ ανοίξει τη δικιά του σελίδα στην ιστορία του πολύπαθου νησιού.