Υγρά όλα κι απαίσια αποστροφή μυρίζουν,
πανάθλιοι υπαινιγμοί, δεσμεύσεις ειρωνείας,
παρέλυσαν τα χέρια μου, τα πόδια μου γκρεμίζουν,
αντικρουόμενες πτυχές ξέφρενης δυστυχίας.
Καλώ τους αλαλάζοντες σ΄ άσφαιρη ανταρσία,
το τίποτα στοχάζομαι, σαν εκκρεμές κινούμαι,
δεν έχω υποχρέωση καθήκον και ιστορία,
Φτύνω κάθε μελλοντική στιγμή, στο χάος τρέχω,
όμορφα και ελεύθερα ξεχνώ χώρο και χρόνο,
χωρίς αρχή και τελειωμό άλλο δεν την αντέχω,
την σάρκα που με έντυσε μ΄ αρρώστια και με πόνο.
Αδέσμευτος σ΄ ολόφωτες πεδιάδες που οργιάζουν,
φλογοφωνές διάφανες, θριαμβικά τραγούδια,
γυμνόστηθοι πυρρίχιοι χοροί σκαμπανεβάζουν,
πνεύματα πλουμιστά, περήφανα αγγελούδια.
Ξαπλώνω πάνω σε κορφές γλυπτοπελεκημένες,
το σύστημα του σύμπαντος θέλω να διαρρήξω,
που χει κλειστές κερκόπορτες, ναρκοπαγιδευμένες
και αυτοδιαλύονται μια, μια σαν τις ανοίξω.
Πρέπει , διατάζουν, ήρωας στον πόλεμο να γίνεις,
αρνούμαι τέτοια σύνορα φωνάζω με μανία,
σε μυστικές συναλλαγές πολέμου και ειρήνης,
το αίμα μου ζητήσανε και πήραν την αξία.
Χρυσάφι και δολάρια πάτησαν την σκανδάλη,
εξάρτηση με ήθελαν, πρέπει να ακολουθήσω,
η σήψη κυριάρχησε στ΄ όμορφο περιγιάλι
αμαύρωσε τους ουρανούς, πως θα τους διασχίσω ;
Κάλλιο να ζήσω μια στιγμή, όρθιος να βαδίσω,
παρά ολόκληρη ζωή να σέρνομαι στο χώμα,
πάνω σε θρόνο λεβεντιάς μ΄ έβαλε να γνωρίσω,
τον κόσμο μια αρχόντισσα, γιε μου, είπε ακόμα,
κοιμήσου και νανούρισμα γλυκό το όνειρο σου,
άντρας, λεβέντης και άνθρωπος και άνθρωπος να γίνεις,
μόνο αγάπη να σκορπάς, ένα το μυστικό σου,
ούτε μια φυγή δειλή, παράδειγμα να δίνεις.
Μια είναι η αλήθεια μα οι σοφοί τη λένε,
με χίλιους ορισμούς, και ποιός μπορεί να τη γνωρίσει;
Πνεύμα, αγάπη, ομορφιά, σεμνότης προικισμένε,
στον ουρανό το βλέμμα σου το σώμα σου στη φύση.
Δες ουρανούς, χρυσίζοντες κύματα αφρισμένα,
Ποτάμια, λίμνες και βουνά, άνοιξης μονοπάτια,
παιδιά που παίζουν στην αυλή, λούλουδα ανθισμένα,
και πες ευχαριστώ πολύ, που μου ΄δωσες τα μάτια.
Άκουσε γάργαρα νερά κ΄ αηδόνια στα ρουμάνια,
τις θύελλες και τις βροντές, τα ζώα μες στα δάση,
των κοχυλιών το βουητό, τραγούδια στα λιμάνια
και πες ευχαριστώ πολύ που άκουσα τη πλάση.
Φύτεψε τριαντάφυλλα και χάριστα σε κείνη,
που αρμενίζει μακριά σ΄ απανεμιάς λημέρια,
προστάτεψε τα ορφανά και με ευγνωμοσύνη
πες ευχαριστώ πολύ που μου δωσες τα χέρια.
Μύρισε νυχτολούλουδα έξω από την αυλή μου
το Ιώδιο της θάλασσας, το άρωμα της φύσης,
το γάλα από τα στήθια μου, καρπός της δούλεψης μου.
Πες ευχαριστώ πολύ που μου ΄δωσες αισθήσεις.
Μανώλης Κατσούλης
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.