Ανάσα από αριστερά ή ασφυξία από δεξιά;

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Μπορεί η αριστερά να μην έπραξε αυτό που ένα μεγάλο μέρος του λαού επιθυμούσε και για το οποίο εγώ προσπάθησα, αλλά είναι ικανή μέσω της κάλπης να προσφέρει λύση στην πολιτική κρίση της χώρας. Αν δεν αντιμετωπιστεί η κρίση διακυβέρνησης που προκλήθηκε από την αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, η οποία οδήγησε σε αδιέξοδο (κοινωνικό και χρηματοπιστωτικό) και σε απερίγραπτες μεθοδεύσεις από τον κυβερνητικό συνασπισμό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), η χώρα δεν πρόκειται να αναπνεύσει μετά τις εκλογές. Παρά τις αδυναμίες της, τις ανεπάρκειές της και τις αντιφάσεις της, μόνον η αριστερά ,στο σύνολό της, μπορεί να δώσει ανάσα στην κοινωνία και στην χώρα σε αυτή την συγκυρία.    

Η ηγεσία του ΚΚΕ ανέπτυξε μια άκαμπτη προεκλογική συμπεριφορά, περιχαρακώνοντας το κόμμα αυστηρά στο πλαίσιο της κομμουνιστικής αφήγησης ενός τύπου σοβιετικού λενινισμού. Η ιστορία θα δείξει αν έπραξε σωστά ή λάθος, για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων που αντιπροσωπεύει στο κοινοβούλιο και τα οποία υπηρετεί εκεί όπου αρθρώνονται με αναμφισβήτητο αγωνιστικό ταπεραμέντο. Δεν συμφωνώ με το ΚΚΕ σχεδόν σε τίποτε - εκτός επί του πυρήνα της μαρξιστικής κριτικής στον καπιταλισμό - θα ήθελα όμως να το δω ενισχυμένο στη βουλή. Είναι ένα πυλώνας αντίστασης των εργαζομένων, απέναντι στην ισοπεδωτική δυναμική του καθεστώτος και των συμμάχων του από το εξωτερικό, για τα συμφέροντα των δύο-τρίτων της κοινωνίας. Πρόκειται για ένα ισχυρό φρούριο των εργαζομένων απέναντι στην καταστροφική δυναμική που αναπτύσσει το υποτελές πλέον στην τρόικα, διαπλεκόμενο, ελληνικό κεφαλαιοκρατικό κράτος. Ένα δυνατό ΚΚΕ, έχουμε σίγουρα όλοι ανάγκη, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο. Ψηφίζοντας το ΚΚΕ σίγουρα δεν θα το μετανιώσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενηλικιώθηκε. Το «κλουβί με τις τρελές», όπως συνήθιζα παλαιότερα να αποκαλώ αυτόν τον  φορέα της αριστεράς, άνοιξε και οι συνιστώσες του ενώπιον της κρίσης μοιάζει ξαφνικά να σοβαρεύονται. Το άλμα της ηγεσίας του φορέα, την τελευταία περίοδο, με κατεύθυνση την πλέον σύγχρονη έκφραση της Νέας Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι τεράστιο. Αλλά, όπως κάθε άλμα αυτής της μορφής, απαιτεί πολύ δουλειά σε όλα τα επίπεδα για να θεμελιώσει μια νέα οργανωτική δομή, συναφή με τη νέα αναφερόμενη ταυτότητα του κόμματος. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται με πολλά «διαφορικά» και σπανίως αρμονικά. Βρίσκεται ακόμη σε αναζήτηση της μεταμοντέρνας του ταυτότητας, πράγμα όχι οπωσδήποτε  αρνητικό. Άλλωστε το ίδιο πρόβλημα διατρέχει σήμερα και την Ευρωπαϊκή (ριζοσπαστική) Αριστερά. Αυτό που αναπαριστά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ  είναι περισσότερο μια μεταμοντέρνα προοδευτική ιδέα διακυβέρνησης, παρά μια συγκεκριμένη ιδεολογία  - ή, αν προτιμάτε, εκφράζει την ιδεολογία της προοδευτικής εθνικής διακυβέρνησης σε ένα μεταμοντέρνο, παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Οι προγραμματικές προσεγγίσεις του, είναι σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστικές, στο πλαίσιο του στόχου χειραφέτησης και αυτοκυβέρνησης που βάζουν, εντός του συγκεκριμένου παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος. Ξέρω ότι οι συντηρητικοί πολίτες, δεν μπορούν να το πιστέψουν αυτό, καθώς διδάχθηκαν ότι μόνον ότι συντηρεί το διαπλεκόμενο καθεστώς ηγεμονίας στην Ελλάδα είναι εφικτό, αλλά η τεχνολογική μου, πολιτική/θεσμική γνώση έχει αντίθετη «άποψη» - όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξω τα τελευταία χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πρωταγωνιστούσε με την ψήφο μας κατά την μετάβαση σε μια νέα μεταπολίτευση, με πλουραλιστικά, ριζοσπαστικά δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Διαθέτει την δυναμική, αν και του λείπουν ακόμη πολλά κομμάτια για να ολοκληρώσει την κυβερνητική του, φυσιογνωμία στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής ηγεμονίας, η οποία ασφαλώς απαιτεί την συνεργασία, σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου, ολόκληρης της αριστεράς και της μη-παλαιοκομματικής, μη-πελατειακής σοσιαλδημοκρατίας.     

Την καρδιά μου, από μακριά όπου βρίσκομαι και παρακολουθώ τα πολιτικά πράγματα στην πατρίδα μας, έχει κερδίσει το/η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τούτοι πατάνε γερά ιδεολογικά στα πόδια τους, προσφέροντας μάλιστα όχι στενά μια ιδέα και πρακτική εναλλακτικής διακυβέρνησης, αλλά κυριολεκτικά ορίζουν ένα αντι-ηγεμονικό πλαίσιο άσκησης της εξουσίας στην Ελλάδα. Ο αντικαπιταλιστικός τους αέρας, έχει μπόλικα στοιχεία αριστερισμού και εξιδανίκευσης των μιρκοσχέσεων εξουσίας, είναι όμως φρέσκος καί οργανωτικά καί πολιτικά σε μεγάλο βαθμό, μοιάζοντας ώρες-ώρες να παντρεύει την θετική ιστορική εμπειρία του αναρχισμού με τον κομμουνισμό, δίχως να παραγνωρίζει την μεταβατική περίοδο της ανθρωπότητας σε ένα μεταβιομηχανικό σύστημα. Όμορφα θα ήταν να «κέρδιζαν» και αυτοί την είσοδό τους στη νέα Βουλή. Είναι χρήσιμοι για την ανάπτυξη μιας προοδευτικής διακυβέρνησης και μιας αντικαπιταλιστικής, ισχυρής, αγωνιστικής αντιπολίτευσης. Μην διστάσετε να του «τιμήσετε»!   

Η «Δημοκρατική Αριστερά» του αγαπητού μου Φώτη Κουβέλη, δεν είναι ακριβώς αριστερά, έτσι όπως την ορίζω εγώ με κριτήριο την ηγεμονική διάσταση άρθρωσης της πολιτικής. Είναι μια εκδοχή της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας – που θα επιτρέψει και στον Κώστα Σημίτη να βρει το κόμμα που του ταιριάζει (αστειεύομαι, σοβαρολογώντας ασφαλώς)! Η ΔΗΜΑΡ είναι η εκσυγχρονιστική μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, ευχόμενος να μην αποτελέσει και την μετουσίωση αυτής της λαϊκιστικής, διεφθαρμένης, πελατειακής δομής. Ο Φώτης Κουβέλης, είναι πλέον ένας σύγχρονος κεντρώος πολιτικός, ο οποίος έχει θέση στα «προοδευτικά» έδρανα οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Είναι αγωνιστής για τα αστικά και ανθρώπινα δικαίωμα και έχει συντηρητική άποψη για μια δημοκρατική, πλουραλιστική διακυβέρνηση, η οποία εκφράζεται σχετικά καλά από τα στοιχεία προγραμματικών δηλώσεων της ΔΗΜΑΡ που διάβασα. Αν επιμένετε ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει οποιαδήποτε αξία σήμερα για την χώρα μας, ψηφίστε τους! Εγώ δεν θα τους ψηφίσω, αλλά θα χαρώ πολύ να τους δω στην βουλή με ένα «αξιοπρεπές» ποσοστό. Η αριστερή, διακυβέρνηση όπως την ευαγγελίστηκα την προηγούμενη περίοδο, περιλαμβάνει και αυτούς στα δεξιά της, όπως και κάμποσα άλλα μικρότερα κόμματα (αριστερά και σύγχρονα - μη-πελατειακά - σοσιαλδημοκρατικά), στα οποία δεν θα αναφερθώ, καθώς τούτο το σημείωμα δεν αποτελεί ανάλυση, αλλά ένα μάλλον σύντομο σχόλιο που επιχειρεί να υποστηρίξει την κοινωνική αναγκαιότητα ανόδου των προοδευτικών δυνάμεων για την θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής μεταπολίτευσης.

Μόνον εντός αυτού του νέου πολιτικού πλαισίου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε έγκυρα για αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας και για προστασία των δύο-τρίτων της κοινωνίας από την άναρχη φτωχοποίηση, στην οποία οδήγησαν οι πρακτικές και ο πολιτισμός των κομμάτων πατρωνίας και διαπλοκής που κυριάρχησαν κατά την μπάσταρδη δημοκρατικά  μεταπολίτευση. Η χρεοκοπία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας - και συγχωρήστε τον οικονομικό όρο στην πολιτική μου αφήγηση. Τα σκάνδαλα, η διαφθορά, η αντιπαραγωγικότητα, η ελεεινή επαγγελματική κουλτούρα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι μίζες, τα φακελάκια και ο παθολογικός συντεχνιασμός, καθώς και η συνύφανση των τριών θεωρητικά διακριτών εξουσιών του κράτους με την οικονομική σφαίρα, η οποία δεν διακρίνεται από εκείνη των ΜΜΕ, είναι σε μεγάλο βαθμό αιτία της σημερινής καταστροφής στην Ελλάδα, αλλά και αποτέλεσμα του δικομματισμού και της ολοκλήρωσης του κράτους πατρωνίας. Καταψηφίστε, φίλοι, αυτό το ιστορικό σκάνδαλο που προκαλεί ασφυξία στην κοινωνία και το κράτος. Δώστε κυβερνητικό αέρα στην αριστερά και δύναμη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των δύο-τρίτων της κοινωνίας, όπως εσείς νομίζετε καλύτερα.  

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.