Εθνικοποιήσεις (κλεμμένων)

Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΜΙΑ φωτογραφία («Μακεδονία», Φεβρ. 1968) που μας είχε συγκλονίσει. Ο «Δράκος» (Παγκρατίδης) μπροστά, με χειροπέδες, δίπλα του αστυνομικοί και εκπρόσωπος της δικαιοσύνης, ακολουθούν οι δυο παπάδες και πίσω τους η…νεκροφόρα! Για το εκτελεστικό απόσπασμα κάπου στο Γεντί Κουλέ. Ήταν φοβερό και δεν ξεχνιέται. Ακολούθησε η εκτέλεση του Λυμπέρη (1974) κι ήταν η τελευταία. Χρόνια σκληρής δεξιάς; Εποχή που η σκέψη του δολοφόνου σκάναρε την τύχη του πριν σκοτώσει και…ανέβαλλε την ενέργειά του; Έτσι κι αλλιώς, οι δολοφονίες ήσαν σπάνιες, οι ειδεχθείς σπανιότερες και μετράει το αποτέλεσμα.

ΤΑ θυμηθήκαμε χαζεύοντας τον κ. Τσοχατζόπουλο χωρίς χειροπέδες. Με ύφος σαν να προσέρχεται στο γραφείο του υπουργείου του μετά τις χαιρετούρες και τα χαμόγελα των μπιστικών και πίσω του τον «ιπποκόμο» με τους φακέλους. Τη σύζυγό του, με ύφος και λουσάτη (καραφλή και σιλικονάτη…λέγουσι τινές) να τον επισκέπτεται μη μείνει μόνος και τον «εξοπλισμό» στο κελί του.

ΩΣΤΟΣΟ, βαριά τα σίδερα έστω και να βλέπεις, «βαρύ το σκαφείον» και τα δικαιώματα-δικαιώματα. Αίτηση αποφυλάκισης κι όπου να’ ναι θα κάνει ξαστεριά. Τέλος η προεκλογική περίοδος, τέλος και η παράσταση. «Δεν είναι ύποπτος φυγής» λένε οι δικηγόροι του και το μυαλό μας πάει στον Χριστοφοράκο, «ούτε για να διαπράξει νέα αδικήματα» και η ματιά μας πέφτει πάνω σε κάποιους πολίτες που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή. Δεν σκότωσε με χρήση όπλου ο Άκης, «σκότωσε» αξιοπρέπειες. Δεν άρπαξε το καρβέλι για να τον κυνηγάνε Ιαβέρηδες-τον καταδιώκουν νόμιμα (και με ρυθμούς χελώνας).

ΚΑΝΕ, λοιπόν, τη γύρα σου από Κοσκωτάδες που είναι έξω με τα «κέρδη» τους απείραχτα, από Πατακούς (όταν λέμε ισόβια…δεν τα εννοούμε) που διαβάζουν Αγία Γραφή, πέρνα τη σκέψη σου από ακατδίωκτους της αρπαχτής και κάνε την πρόβλεψή σου. Δεν είσαι δα προφήτης να φαντασθείς τον κ. Τσοχατζόπουλο ελεύθερο (και ωραίο) δίπλα στο τζάκι. Με την περιουσία να διαχέεται σε συγγενείς και τον «ξάδερφο» σφίγγα χωρίς μυστικό. Με τον τσαμπουκά και τους γνώριμους μορφασμούς να μας στέλνει το δικό του μήνυμα. Για την Ελλάδα των ελλήνων που ξεχνούν και συγχωρούν από συμπλέγματα ριζωμένα βαθιά και εναπομείναντα ραγιαδισμό.

ΚΑΙ η αλήθεια; Πώς να μην αποδράσει απ’ το κελί με τα 3-4 άδεια κρεβάτια, να μην το σκάσει απ’ την κεραία της TV, να μην ταξιδέψει με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του κινητού στα χέρια του; Αφού, λοιπόν, η απομόνωση δεν είναι πολιτισμός, εθνικοποιείστε τα κλεμμένα και βλέπουμε…