Πατριωτική ψήφος ή αριστερή προοπτική;

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου κατέδειξαν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος. Δύο ήταν τα κύρια μηνύματα - εντολές του λαού: α) το γκρέμισμα του δικομματισμού, συστήματος των συνεταίρων της διαπλοκής και β) η  με συντριπτική πλειοψηφία εντολή για κατάργηση του μνημονίου.

Υπήρξαν όμως και δευτερευούσης σημασίας μηνύματα, όπως η σημαντική ενίσχυση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ (που τον ανέδειξε ως μεγάλο νικητή των εκλογών) αλλά και το εντυπωσιακό ποσοστό των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.


Τα αποτελέσματα των ευανάγνωστων αυτών μηνυμάτων σε συνδυασμό τόσο με τη σταθερότητα και αποφασιστικότητα των ηγεσιών των δύο ανερχόμενων κομματικών σχηματισμών σε μη συμμετοχή τους σε ερμαφρόδιτες και γιαλαντζί αντιμνημονιακές κυβερνήσεις,  όσο και με τη διαφαινόμενη πλήρη κατάρρευση των ποσοστών του πάλαι ποτέ δικομματισμού της συνενοχής, της πελατειακής εξάρτησης και της μίζας, δημιούργησε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό στάτους και οδήγησε σε αναπροσαρμογή των τακτικών και στρατηγικών σχεδίων των κομμάτων. 


Έτσι ακόμη πριν την προκήρυξη των νέων εκλογών της 17ης Ιούνη είχε διαφανεί η πολεμική λάσπης και βίαιου προεκλογικού κλίματος που θα επικρατούσε από τα κόμματα - πάτρωνες ( ή μήπως υπαλλήλους ξένων και ντόπιων τραπεζοεπιχειρηματικών κύκλων;;) της πολιτικοοικονομικής ζωής της χώρας. Καθώς επίσης αποτελούσε κοινό μυστικό η προσπάθεια συστράτευσης όλων των υπηρετών του συστήματος (με την καθοδήγηση και έμπρακτη βοήθεια της έξωθεν οικονομικής ολιγαρχίας) ενάντια στην δυνητικά ανατρεπτική διάθεση της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος.


Κατ' αυτόν τον τρόπο με σωφροσύνη  πράττουσες οι ηγεσίες των χθεσινών (και ως και σήμερα) εγκληματιών του ελληνικού λαού επιχειρούν να μετατοπίσουν το διακύβευμα της νέας εκλογικής μάχης από το ξεπούλημα του μνημονίου, (τις κωλοτούμπες που κατά συρροή εφάρμοσαν, την εξαθλίωση του λαού με τις μειώσεις των εισοδημάτων, την κορύφωση της ανεργίας, τις χιλιάδες αυτοχειρίες) στο ερώτημα "ευρώ ή δραχμή". 
Λες και το πρόβλημα εδράζεται στη νομισματική μονάδα και όχι σε μια πολιτική που αποδείχτηκε ότι εξυπηρετεί τα σχέδια  των διεθνών τοκογλύφων που ως μόνο στόχο έχουν την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων.


Και παράλληλα με το ψευδεπίγραφο δίλημμα, ο τωρινός εντολοδόχος των εξωελληνικών ολιγαρχικών οικονομικών κέντρων, ο Αντώνης Κομανέντσης,  εκμεταλλευόμενος το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ (που μάλλον παρερμήνευσε πτυχές του μηνύματος των εκλογών της 6ης Μαΐου) επιχειρεί να  μερεμετίσει τη δεξιά πολυκατοικία της συμφοράς δημιουργώντας τη ΝΔ με τις δεξιές συνιστώσες (Μπακογιάννη, Βορίδη, Πλεύρη, Μπουμπούκο, Ψωμιάδη, Μάνο και το κακό συναπάντημα).
Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μας,  εντοπίζεται στην παρερμηνεία του μηνύματος που αφενός το περιόρισε αγνοώντας την αντικαθεστωτική παράμετρό του ( ενάντια σε ένα συνολικό πολιτικό σύστημα που βρίσκεται υπό κατάρρευση και χρειάζεται μια πλειοψηφία ειδικού σκοπού που θα αναλάβει να το αναστηλώσει, μέσα από μια συντακτική εθνοσυνέλευση) και αφετέρου υπέρμετρα διόγκωσε τις  αριστερές του καταβολές και προτάγματα (που κατά τη γνώμη μας είναι μειωμένης εκλογικής και πολιτικής δυναμικής).
Ακροβατεί (πιστεύουμε) ο ΣΥΡΙΖΑ με τη θέση του για κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί και αυτοδυναμία είναι δύσκολο να επιτευχθεί αλλά και οι συμμαχίες με τα αριστερά κόμματα αποδείχθηκε ότι δεν θα μπορέσουν να τελεσφορήσουν (όπως έδειξε η μετεκλογική περίοδος των διερευνητικών εντολών). 
Αντί λοιπόν να προταχθεί η προοπτική της σύγκλισης και νίκης των αντιμνημονιακών πατριωτικών δυνάμεων με ταυτόχρονη εκθεμελίωση των αναχρονιστικών και καταστροφικών μιασμάτων μιας ξενόδουλης δεξιάς (ΝΔΣΟΚ και ΣΙΑ), γεγονός που θα συσπείρωνε μεγαλύτερες δυνάμεις πολιτών και συλλογικοτήτων και θα εξασθενούσε ακόμη περισσότερο τη συγκρότηση του δεξιού μετώπου, επιλέχθηκε η συσπείρωση (και ίσως περιχαράκωση) γύρω από μια αριστερή διακυβέρνηση. Γεγονός που συνέβαλε στην μετατόπιση του, θετικότερου για τις λαϊκές δυνάμεις, διακυβεύματος μνημόνιο - αντιμνημόνιο στο διπολικής φύσης ερώτημα δεξιά ή αριστερή διακυβέρνηση.


Νομίζω ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις ώστε να διασφαλιστεί με τον ισχυρότερο δυνατό τρόπο η ισοπέδωση του δικομματικού πολιτικού συστήματος, που κατά κύριο και καθοριστικό λόγο (ίσως όχι αποκλειστικό) ευθύνεται για την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και την εξαθλίωση του λαού μας.
Φυσικά και οφείλουμε να σταθούμε ΚΑΘΑΡΑ ενάντια σε ένα σάπιο παρελθόν, αλλά θα μας έδινε φτερά αν είχαμε πεισθεί για ένα υγιές και ελπιδοφόρο μέλλον που δεν θα κυοφορούσε την πιθανότητα της ανασύστασης ενός νέου δικομματικού παιχνιδιού.


Ακτιβιστής