Πολιτική με το σύστημα Ρεχάγκελ ή άλλα κόλπα;

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Όταν κάνεις πολιτική με το σύστημα του Οτο Ρεχάγκελ (στο ποδόσφαιρο), είσαι πολιτικάντης, ξεπερασμένος από την εποχή και από το αίσθημα δικαίου – δημοκρατική αισθητική - του κοινού. Ντροπή στα μάτια των σύγχρονων ανθρώπων και κοινωνιών. Είσαι οπισθοδρομικός και απολύτως βάρβαρος!

Είναι βαρβαρότητα η καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου σου. Ασχήμια οι τρικλοποδιές εκτός φάσης, όταν φεύγει μπροστά ο αντίπαλος και σε ξεπερνά. Προσβολή του αθλήματος και του θεατή το πέταγμα της μπάλας έξω από τον αγωνιστικό χώρο ή/και στην εξέδρα.

Τι κι εάν κερδίσεις εκλογές με το σύστημα Ρεχάγκελ, βασισμένο όπως  πάντα στα «δικά μας παιδιά», ολόκληρος ο φίλαθλος κόσμος της δημοκρατίας θα σε λοιδορεί και θα σε θεωρεί κατάρα για το άθλημα της πολιτικής στην δημοκρατία. Σημασία δεν έχει το γκολ, αλλά η ομορφιά στο παιχνίδι. 

Γιατί το χάλασες; Γιατί το ποδόσφαιρο να γίνει κλωτσόσφαιρο; Γιατί η πολιτική να καταντήσει κιτρινισμός, λάσπη, κουτσομπολιό, διαστροφή, δίκη προθέσεων, φτήνια και κραυγαλέα ανηθικότητα; Γιατί είσαι διπλοπρόσωπος; Γιατί προδίδεις τις προθέσεις σου για ολοκληρωτικό παιχνίδι, «παίζοντας» βρώμικα με την τρομοκρατία; Όσοι το κάνανε, τρομοκρατικό κράτος δεν κατασκεύασαν; Αστυνομικό κράτος θέλεις να τοποθετήσεις στη θέση του μισογκρεμισμένου από την διαπλοκή νεοφιλελευθεριάζοντος πελατειακού κράτους;

Μια και δεν μπορείς να αποζημιώσεις με οικονομικά μέσα για την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της διαπλοκής, αποφάσισες να στρώσεις το γήπεδο για την αναβίωση της αστυνομοκρατίας; Το παρακράτος έδωσε τη θέση του στην παραοικονομία και τώρα που βουλιάξατε θα αναστήσετε παρακρατικές μεθόδους διακυβέρνησης στο όνομα της ασφάλειας του Ευρώ και των αγορών; Δεν αρκούν τα κοινοβουλευτικά πραξικοπηματάκια της προηγούμενης «μνημονιακής» περιόδου, φτιάχνουμε κλίμα μεταξύ των οπαδών και των θεατών για Χούντα με Ευρωπαϊκό Προσωπείο; Πρόσεχε, την χούντα πολλοί αγάπησαν σε ΗΠΑ και Ευρώπη, τους ευρωποιημένους «χουντικούς» - με ή χωρίς εισαγωγικά - κανείς! 

Τι σου φταίνε τα νέα παιδιά να μαθαίνουν πολιτική συμπεριφορά μέσω του κλωτσόσφαιρου; Τι σου φταίει η Ιστορία της πολιτικής και κοινωνικής αμαρτίας του εμφυλίου και του διπολισμού και την επαναφέρεις σαν φάρσα στο σκληρό πολιτικό τερέν μιας χώρας, στην χρεοκοπία της οποίας είχες κυριαρχική συμμετοχή και στο τέλος συνυπέγραψες;

Αν δεν ξέρεις να παίζεις το όμορφο πολιτικό παιχνίδι, δεν έχεις ιδέα από δημοκρατία και ούτε σε ενδιαφέρει να μάθεις! Η πολιτική με το σύστημα Ρεχάγκελ είναι για πορωμένα με το μικροσυμφέρον τους παιδιά: για τους φανατικούς της τσέπης τους και για όσους ψάχνουν μια καταστροφική στρατηγική για να νομιμοποιήσουν την ανικανότητά τους στο παιχνίδι της κοινωνίας και της αγοράς. Το γκολ στις εκλογές (τούς) είναι αρκετό για να υπάρξουν υπερήφανα. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όπως έλεγε και ο «μικρός» προπονητής των μεγάλων ποδοσφαιρικών εθνικών επιτυχιών Οτο Ρεχάγκελ!

Άμα καταλάβεις ότι τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό και όχι το αντίθετο, εδώ είμαστε, ώστε να συζητήσουμε για οικονομία και εθνική πολιτική. Μέχρι τότε θα είσαι ανυπόληπτος στο κλαμπ του δημοκρατικού πολιτισμού. Θα συμβολίζεις ό, τι συμβολίζει ο Ρεχάγκελ, στα μεγάλα κλαμπ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: το παράδειγμα της αντιπολιτικής. Το παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε δημοκράτη-πατριώτη.   

 

Εδώ τελειώνει το κυρίως κείμενο και αρχίζει η…κατάθλιψη. Αν αντέχεις, οπλίσου με θάρρος και υπομονή και ακολούθησε φίλε…

Διάβασα την «Πολιτική Κηδεία» του Γιώργου Βέλτσου, στο ΒΗΜΑ (10/06/2012) και μελαγχόλησα στα όρια της κατάθλιψης. Διαπίστωσα πως ένα ανήσυχο, καινοτόμο πνεύμα καταλήγει να αυτο-εξευτελίζεται, αποκαλύπτοντας με τον πιο τραγικό τρόπο ότι δεν καταλαβαίνει την μεθοδολογία πάνω στην οποία στηρίζει τον στοχασμό του.   

Σημειώνει ο Βέλτσος: «Διότι διαβάζοντας τα «προγράμματα», διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως οι αξιολογήσεις στις οποίες προβαίνουν, υποκύπτουν στους ιδεολογικούς εθισμούς των κομμάτων. Τα «προγράμματα» αυτά τοποθετούνται σε ένα αποδεικτικό πήγαινε-έλα μεταξύ ιδεολογίας και πράξης που δεν λαμβάνει υπόψη του το ουσιώδες για τον τρόπο με τον οποίο η πραγματικότητα καταλήγει σ' ένα κείμενο. Το ουσιώδες αυτό είναι η μεταφορά. Η μεταφορά βρίσκεται κάτω από κάθε πολιτική σκέψη. Εξ ου και το κείμενο οφείλει να είναι αποδεσμευμένο από αγκυλώσεις, ανοιχτό, παρά τον κλειστό εξ ορισμού χαρακτήρα του κομματικού λόγου. Τα κείμενα των «προγραμμάτων» της Αριστεράς πρέπει να είναι γραμμένα έτσι ώστε τα νοήματά τους να μην περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα της κορυφαίας καταδήλωσής της: δηλαδή της Αλήθειας, που, κατά τεκμήριο, κατέχει μόνον η Αριστερά».

Ποιος είναι ο «πυρήνας της κορυφαίας καταδήλωσης» - αν και στις δύο περιπτώσεις για προδήλωση πρόκειται -  της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και αντιφατικά της ΔΗΜΑΡ; Το μνημόνιο με την τρόικα, ασφαλώς! Τι προδηλώνει αυτό ως διαδικασία και πολιτική δομή, φυσικά; Την προσήλωση στο νόμο του πλέον χυδαίου κοινωνικοπολιτικά σημαινομένου: στην αρχή συμμόρφωσης στην διαλεκτική του αντικειμενικά προβαλλόμενου ως αντιπάλου σε ένα διαπραγματευτικό παίγνιο εντός της ΕΕ. Στην αποδοχή της σχέσης ισχύος-διακυβέρνησης στο πλαίσιο της εξειδικευμένης για την περίπτωση της Ελλάδας αφήγησης της τρόικας (μονοδιάστατη ερμηνεία).

Πού διέκρινε, άραγε την «δύναμη της συνδήλωσης, όπου οι «τόποι» της συσχετίζουν το κείμενο με άλλα, εξωτερικά νοήματα» ο Βέλτσος;  Πού βρίσκεται το δεύτερο νόημα στο «πρόγραμμα» ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ; Πουθενά, είναι η ορθή απάντηση. Αυτό βρίσκεται αντίθετα στο «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ, μόνον που ο κ. Βέλτσος δεν το διαπίστωσε!! Το διαπιστώνει όμως το ΚΚΕ και αρκετοί άλλοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς!  

Πόσο πλάκα έχει η ζωή, εκεί όπου η Ιστορία, δεν μεταβάλλεται απλώς σε  «διαδικασία χωρίς υποκείμενο», αλλά σε διαδικασία όπου το ανύπαρκτο υποκείμενο θεωρείται ως βάση θεμελίωσης αντικειμενικοτήτων: βάση θεμελίωσης ενός μονόδρομου παραγωγής νοήματος! Ευθυγραμμισμένο στην κυρίαρχη αφήγηση μιας αντικειμενικότητας, όπου η διακυβέρνηση δεν μελετάται απλώς ξεχωριστά από τον παράγοντα ισχύος, αλλά καθορίζεται από την κορυφαία καταδήλωση της σχέσης ευρωπαϊκή βιομηχανική ελίτ–χρηματοπιστωτικό λόμπυ. Μια άτυπη διακυβέρνηση, καθορίζει την τυπική σχέση μιας θεσμοθετημένης (ΕΕ) με τους ιδιαίτερους παράγοντές της (κράτη-μέλη), την στιγμή κατά την οποία η ΕΕ (δηλαδή ο παράγων Γερμανία) ασκεί αυταρχικά το δικαίωμα συνδήλωσης, ορίζοντας παράλληλα τα περιθώρια άσκησης συνδηλωτικής δυναμικής του κάθε ιδιαίτερου παράγοντα (π.χ Ελλάδα ως εξαίρεση στην ευρωζώνη, Ισπανία ως εξαίρεση χρηματοδότησης του τραπεζικού της τομέα κλπ). 

Χαιρετίσματα, λοιπόν, και σε αυτούς που δεν είναι ικανοί να καταλάβουν το σύστημα που δοξάζει την στρατηγική Ρεχάγκελ, ενώ μοιάζει να την αποστρέφεται ως ιδέα και «θέαμα»! Α, και να μην ξεχάσω μετά από αυτά να ευχηθώ με τη σειρά μου….Και ζωή σε ελόγου μας!

Αν πάντως θέλεις να ξεφύγεις από την «κατάθλιψη» και την αντιπαραγωγική σκέψη, προσπάθησε να καταλάβεις ότι ο διπολισμός είναι ιστορία, ενώ ο πολυπολισμός δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμη. Ζούμε στη φάση της αναρχοποίησης του παγκόσμιου συστήματος. Η στρατηγική Ρεχάγκελ, δεν έχει νόημα σε αυτές τις συνθήκες, ούτε ασφαλώς οι αυτοματισμοί του γερμανικού παιχνιδιού από την μεριά μας. Τώρα θέλει παίχτες που ξέρουν να κρατούν την μπάλα στα πόδια τους, να ντριπλάρουν, χωρίς να βλέπουν την μπάλα, αλλά μόνον τους συμπαίκτες τους και το κίνημα του λαού για χειραφέτηση, και έτσι να κατεβάζουν οργανωμένα την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Το παιχνίδι πρέπει να περάσει από την δική μας, στην αντίπαλη περιοχή, δίχως βιασύνη για σκοράρισμα. Μην με ρωτάτε αν μπορεί να φτιάξει μια τέτοια ομάδα ο Τσίπρας! Δεν ξέρω…το μόνο που ξέρω είναι ότι με το σύστημα  Ρεχάγκελ και θα χάσουμε και θα εξευτελιστούμε (ξανά), βιώνοντας μοναδική στα ιστορικά χρονικά ταπείνωση. Τώρα μας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι πώς παίζουμε. Πρέπει να εμφανίσουμε νέα ομάδα, με νέους παίχτες και νέο «Ευρωσύστημα».

Με ποδοσφαιρικούς όρους μιλώ, μήπως και καταλάβουμε ότι τα τελευταία χρόνια μιλούσαμε με δήθεν πολιτικούς, ποδοσφαιροποιώντας ωστόσο την πολιτική, Αυτό πρέπει να αλλάξει αμέσως και δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει πέραν της αριστεράς. Χρειαζόμαστε φρέσκους ανθρώπους για να κάνουν καινούργιο παιχνίδι. Η παλαιά δικομματική ομάδα διακυβέρνησης δεν διαθέτει καμία απολύτως δύναμη συνδήλωσης. Το νόημα που παράγεται από τον πολιτικό της λόγο είναι μουρμουρητό διαπλοκής και ανικανότητας, επιβαρυμένο με σκάνδαλα και εξαρτήσεις, ικανό να προκαλέσει αποστροφή ακόμη και στην Μέρκελ – για να μην πω για τον Ομπάμα!

Με δημόσιες διεθνείς σχέσεις και γλοιώδη συμμορφωτική συμπεριφορά δεν γίνεται να χαράξεις νέα στρατηγική στο παιχνίδι σου. Και δεν έχεις πλέον άλλη επιλογή για να ξεπεράσεις υπέρ του λαού την κρίση. Ή θα παίξεις επιτέλους, ή χάθηκες! Η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης δεν αποτελεί εγγύηση νίκης, αν δεν «παίξει» με πάθος και ο λαός ταυτόχρονα, αλλά σε κάθε περίπτωση διασφαλίζει ότι θα μας πάρουν στα σοβαρά οι εταίροι/αντίπαλοι μας. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης του 1974, έφαγε τα ψωμιά του ….έφαγε τον αγλέουρα για την ακρίβεια και κατασπατάλησε ανθρώπινους, φυσικούς και οικονομικούς πόρους. Ο ελληνικός λαός μοιάζει να απαιτεί η αριστερά να πάρει τώρα την σκυτάλη. Ο λαός πήρε την πρωτοβουλία ειρηνικής αλλαγής και όχι οι ηγεσίες της αριστεράς. Οι τελευταίες δεν έχουν παρά να προσαρμοστούν γρήγορα, εμπνευσμένα, τολμηρά και ευέλικτα στις ανάγκες του νέου παιχνιδιού. Από αυτό θα κριθούν.       

 * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.