Τρόμος γύρω από την κάλπη

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Αν δεν έχεις βρει κάποιον ιδιαίτερο λόγο ώστε να επιστρέψεις την «υποσχετική» χρεοκοπίας, ατίμωσης, φτωχοποίησης και εξαπάτησης στους εκδότες της (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), συλλογίσου ότι είναι ζωτική ανάγκη για την κοινωνία και τον Ελληνισμό να μην νομιμοποιήσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του την τρομοκρατική επίθεση του καθεστώτος και των πατρώνων του από το εξωτερικό.

Μετά την επιχείρηση «σοκ και δέος» της τρόικας, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα παράλυσης της κοινωνίας, το οποίο έδωσε την αίσθηση στην διαπλοκή και στο σύστημα ηγεμονίας της ΕΕ ότι τα πράγματα ελέγχονται πολιτικά στην Ελλάδα. Ότι οι Έλληνες είναι τόσο αλλοτριωμένοι, γενικότερα πολιτισμικά, που θα περιοριστούν σε ελάσσονες αντιδράσεις, δίχως να αμφισβητήσουν το σύστημα ηγεμονίας στο εσωτερικό και στην ΕΕ. Η εκτίμηση δεν ήταν απολύτως λάθος παρότι υπερφίαλη, απλώς ήταν απλοϊκή στην σύλληψή της από ανθρώπους που δεν μάθανε να συνδυάζουν πολιτικά-οικονομικά –κοινωνικά-ψυχολογικά-ανθρωπολογικά φαινόμενα. Ξέρετε,  η βασική αδυναμία του παγκοσμιοποιημένου συστήματος κυριαρχίας (νεοφιλελευθερισμός) βρίσκεται ακριβώς στην εγγενή ανικανότητά του να κατανοήσει αυτό που διακονεί ως μύθο: την ισχύ. Ο πολιτισμός του νεοφιλελευθερισμού τρέφεται με τον μύθο που ο ίδιος καλλιεργεί περί ισχύος, όπως ακριβώς ο γραφειοκρατικός σοσιαλισμός παλαιότερα. Αυτό τον δηλητηριάζει και τον τυφλώνει αναλυτικά.

Εκεί όπου το «Learning by Numbers» δεν παράγει αποτελέσματα θετικής επιλογής, ακυρώνεται η διεισδυτική ισχύς του «νεορεαλισμού» και αχρηστεύεται ως μέθοδος προπαγάνδας ο νεοφιλελεύθερος θετικισμός, που αποκαλείται λαϊκίστικα «ρεαλισμός». Με μια κουβέντα, η μορφή που έχει λάβει η κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα ιδεολογικά/επικοινωνιακά εφευρήματα που βασίζονται στην οντολογία και επιστημολογία της αφήγησης του «Rational choice institutionalism», ο οποίος αποτελεί το σύγχρονο αναλυτικό πλαίσιο της όσμωσης κεντροδεξιών-κεντροαριστερών. Αντίθετα  ο συνδυασμός του «Constructivist institutionalism» με την μεθοδολογία του «Feminist institutionalism» και του «Sociological institutionalism», θα οδηγούσε στη κατανόηση της κρίσης και στην δημοκρατική αντιμετώπιση της κοινωνικής απορρύθμισης, δίχως να ασκηθεί βία με την μορφή τρομοκρατίας γύρω από την κάλπη. 

Δυστυχώς, κυριαρχεί το καζινοκαπιταλισμός και το αλήτικο ιδεολόγημα του «Τέλους της Ιστορίας» και των «επίπεδων, καθολικών πολιτικών», τα βιαστικά, αμόρφωτα παιδιά του «έξυπνου χρήματος» και ξανά οι αδιόρθωτοι εκείνοι Γερμανοί με το βίαιο «θετικό πνεύμα» που επιζητεί «τελικές λύσεις». Στην Ελλάδα, απλώς, κυριαρχεί η πρόστυχη αφήγηση της διαπλοκής, σύμφωνα με την οποία ο φόβος και ο τρόμος είναι τα σίγουρα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης και ασφαλώς η καλύτερη στρατηγική κερδοσκοπίας. Όπως μάλιστα αποδείχθηκε κατά την προεκλογική περίοδο, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος από την άκρα δεξιά έως τις παρυφές της αριστεράς δεν περιείχε άλλο σημαινόμενο πέραν αυτού του γενικευμένου τρόμου.

Τα οδυνηρά για τον ελληνικό λαό αποτελέσματα από την εφαρμογή της «θεωρίας της καταστροφής» από τα επιχειρηματικά περιβάλλοντα στο ελληνικό κράτος, δια της στρατηγικής της τρόικας που υιοθέτησαν ασθμαίνως ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Νεοφιλελεύθεροι, φάνηκε ότι δεν μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με ήπια/διαβουλευτικά μέσα πολιτικής. Οι προηγούμενες εκλογές έδειξαν ότι ο «Rational choice institutionalism» του καθεστώτος είναι απολύτως ανίσχυρος να παράγει πολιτική, βασισμένη στην επικοινωνιακή ανάπτυξη του διακυβερνητικού τριπτύχου στόχος-στρατηγική-πρόγραμμα. Έτσι, τα κόμματα της διαπλοκής φάνηκαν απολύτως γυμνά σε ότι αφορά στην άρθρωση συνεκτικού, δημοκρατικού πολιτικού λόγου. Και έτσι οδηγήθηκαν σταδιακά να υιοθετήσουν την παραδοσιακή αφήγηση της σκληρής δεξιάς: τρομοκρατία και γενικευμένη διάχυση απειλών, που δήθεν πηγάζουν από την ανεύθυνη, δημαγωγική αριστερά, που μισεί το έθνος μας! Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποκρυσταλλωθούν ως μήνυμα στο σύνθημα «πατρίς-θρησκεία-αγορά», το οποίο με ιδιαίτερο ζήλο επιχείρησε να διαδώσει ο κ. Σαμαράς. «Πατρίς-θρησκεία-αγορά» κατέληξε να σημαίνει, απολύτως παραμορφωτικά, Ευρωλατρεία (!), η οποία με τη σειρά της επιχειρήθηκε να ταυτιστεί με εκείνο που στην πραγματικότητα υπονόμευε: τον Ευρωπαϊσμό! Απίθανα πράγματα που σκοντάφτουν στην αναλυτική λογική του οποιουδήποτε πολίτη με στοιχειώδη εκπαίδευση και σχετικά αμερόληπτη διάθεση.

Η μεγάλη αφηγηματική αντίφαση του καθεστωτικού λόγου των διαπλεκομένων, προκαλεί ένα τεράστιο κενό, ικανό να τους συμπαρασύρει εκλογικά στην άβυσσο που ρίχνουν τα δύο-τρίτα της ελληνικής κοινωνίας. Για να σωθούν τρομοκρατούν. Μέσω αυτής της διαδικασίας εφαρμόζουν το λεγόμενο «Securitization του πολιτικού λόγου», αναπτύσσοντας μια «Ασφαλίτικη Αφήγηση», που ομοιάζει με εκείνη του 1950-1975.

Εδώ πλέον τα πράγματα φαίνεται να αγριεύουν και να προοιωνίζεται μαύρο το μάλλον της δημοκρατίας στον τόπο μας. Η ΕΕ δεν σου διασφαλίζει την αποτροπή χρεοκοπίας της στοιχειώδους δημοκρατίας, όπως η Ευρωζώνη δεν σου διασφάλισε την μη-χρεοκοπία της οικονομίας! Αντίθετα, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα μέσω της κρίσης, ο περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων στον τόπο μας έχει γίνει ζητούμενο από εκείνους που την θέλουν σε καθεστώς μεταμοντέρνου προτεκτοράτου! Ο τρόμος γύρω από την κάλπη, εάν φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα από την διαπλοκή και τις (νέες) «προστάτιδες δυνάμεις» του καθεστώτος, αν δηλαδή σχηματίσουν κυβέρνηση οι ένοχοι για την διεθνή κατάντια της χώρας, την απορρύθμιση και την φτωχοποίηση, με μοναδικό όπλο τις ανεύθυνες, εγκληματικές για την κοινωνία και την οικονομία απειλές τους - μετά τον οχετό λάσπης που επιφύλαξαν για την αριστερά – ο φόβος θα έχει νικήσει το δίκαιο. Τότε ο «φόβος» και μόνον αυτός θα συστήσει Δίκαιο – πραξικοπηματικό ασφαλώς! 

Και τότε, ηττημένος θα βγει ο λαός και ξεπουπουλιασμένη η δημοκρατία. Από εκεί και έπειτα θα κάνει πάρτυ η τρόικα στο Προτεκτοράτο της και η αστυνομοκρατία θα αποτελέσει το νέο οργανικό συμπλήρωμα του διαπλεκόμενου ευρωκεφαλαιοκρατικού κράτους μας. Αν υπάρξουν αντιδράσεις από τον λαό, ο κ. Σαμαράς  - ή οποιοσδήποτε άλλος δεξιός ή τεχνοκράτης στη θέση του πρωθυπουργού -  θα θέσει σε εφαρμογή με οποιοδήποτε πρόσχημα το νόμο για κατάσταση πολιορκίας (άρθρο 48 του Σ.) και …θα περάσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα!! Κάπως έτσι θα μείνουν ικανοποιημένοι και εκείνοι οι αριστεροί που θεωρούν ότι «όλες οι κυβερνήσεις στον καπιταλισμό είναι ίδιες»! Μετά από αυτό θα έχουν κάθε δικαίωμα να αισθάνονται «δικαιωμένοι» ως θύματα και διωκόμενοι επαναστάτες! Μόνον που εγώ, τότε, δεν θα αισθανθώ διακαιόμενος ούτε καν για την «πρόβλεψη». Απογοητευμένος θα νοιώσω, καθώς δεν θα έχω μπορέσει να βοηθήσω, μαζί με άλλους πολλούς προοδευτικούς-πατριώτες, ώστε να αποτραπεί μια τέτοια φρικτή εξέλιξη. Αν νικήσει η καθεστωτική τρομοκρατία στις εκλογές θα χάσει ο λαός και ο Ελληνισμός, από τον ίδιο του τον εαυτό. Ας μην το επιτρέψουμε…

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.