Η μάχη για να απαλλαγεί η χώρα από το Ευρώ συνεχίζεται από το πραγματικό (αντικειμενικά) κλαμπ της δραχμής - δηλαδή από την πολιτικοεπιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας, που αντιπροσωπεύεται αυθεντικά από τη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και επίσης από ένα μέρος της αντιπολίτευσης.
Τις λύσεις παραμονής στο Ευρώ με παράλληλο βιώσιμο σχέδιο διαχείρισης του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους μετά από έξυπνο και ευρύ πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, είχαν επεξεργαστεί ο Dominique Strauss-Kahn και ο Tommaso Padoa-Schioppa. Αυτή την πληροφορία είχε υπόψη του ο γράφων, όταν υποστήριζε την άμεση ριζική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, με διεθνή λογιστικό έλεγχο και ένταξη σε αυστηρό καθεστώς δημόσιου ελέγχου του τραπεζικού μας τομέα. Την πληροφορία αυτή με την μορφή σχεδίου είχαν υπόψη τους, όχι μόνον οι βασικοί Ευρωπαϊκοί παράγοντες (και η Ελληνική κυβέρνηση ασφαλώς), αλλά και άλλοι όπως Ρώσοι και Κινέζοι.
Η υπόθεση δεν αφορά καμία απολύτως θεωρία συνωμοσίας, αλλά την πραγματική διάσταση διεθνούς πολιτικής, οικονομίας και διπλωματίας και ήταν σχετικά εύκολο να προσεγγίσει κανείς, αν ερευνούσε απλώς την πολιτική αφήγηση αυτών των παραγόντων, μετά τα πρώτα «διερευνητικά» ταξίδια του Γιώργου Παπανδρέου, που κατέληξαν στην προσφυγή στο ΔΝΤ. Μια κίνηση προμελετημένη, όπως δεν αρνήθηκε ούτε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου («έκανα και κάνω ότι είναι απαραίτητο για την σωτηρία της χώρας», είπε στην Βουλή απαντώντας σε σχετική πρόκληση περί μυστικής πολιτικής ατζέντας που αντιφάσκει στην προεκλογική του δέσμευση και στο σχετικό πρόγραμμά του υπό τον τίτλο «λεφτά υπάρχουν»).
Βεβαίως σήμερα ο τότε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Π. Ρουμελιώτης (το όνομα του οποίου συζητήθηκε αργότερα και για υπηρεσιακός πρωθυπουργός ή υπουργός οικονομικών) έρχεται και ρωτά τον κ. Παπανδρέου: (1) γιατί δεν επεδίωξε την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως του υποδείκνυε ο κ. Στρος Καν, (2) γιατί αποδέχθηκε ένα τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού από την ευρωζώνη και (3) γιατί συμφώνησε σε τόσο μικρή χρονική περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ερωτήματα, που όπως ίσως θυμούνται ιδιαιτέρως οι αναγνώστες που εξαπέλυσαν προσωπική επίθεση εναντίον μου όταν αποκάλυπτα το «μυστήριο» των κινήσεων της ελληνικής πλευράς, που οδηγούσε σε βεβαία χρεοκοπία και πιθανότατα σε έξοδο από την ευρωζώνη (ή «ειδική σχέση» με αυτήν σε πρώτο στάδιο, όπως ακριβώς σημείωνα), είχα θέσει ευθύς εξαρχής και έτσι ακριβώς, την περίοδο που γνωστοποιήθηκε το περιεχόμενο της συμφωνίας της τρόικας για τον «ελληνικό ατομικό μηχανισμό». Ουδείς τότε από το κλαμπ της δραχμής (: το κλαμπ της διαπλοκής), τόλμησε σοβαρά να ασχοληθεί με αυτά. Η απάντηση ήταν του τύπου: «μίζερε, όταν χαρίζουν σε κάποιον ένα γάιδαρο δεν τον κοιτάει στα δόντια. Δεν διαπραγματευόμαστε με τους δανειστές μας. Ξέρουν αυτοί. Τούτο το πρόγραμμα θα μας βγάλει στην χρηματαγορά το 2012 και θα μας διατηρήσει ασφαλώς στο ευρώ. Κάθε άλλη κίνηση, κάθε άλλος δρόμος έξω από τον μονόδρομο της τρόικας και τα διλήμματα της κυβέρνησης μας οδηγούν εκτός ευρωζώνης».
Τώρα έρχεται όμως, μετά την ύπουλη και προδήλως αντεθνική και καθυστερημένη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους - την οποία καταριόντουσαν μέχρι να την πραγματοποιήσουν οι σημερινοί Συγκυβερνώντες – το ΔΝΤ με την νέα του έκθεση που παρέδωσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να αναγγείλει ότι το πρόγραμμα είναι αδύνατο να πετύχει τους στόχους του και ότι «απαιτείται παρέμβαση με στόχο την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους και τη συνέχιση της χρηματοδότησης». Δηλαδή νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με κούρεμα και μέρους του λεγόμενου επίσημου χρέους και έναν άλλο ατομικό μηχανισμό, με νέο προφανώς μοντέλο δανειακής σύμβασης, στο πλαίσιο ενός νέου μακροχρόνιου μνημονίου.
Μόνον που κούρεμα του επίσημου τομέα σημαίνει άμεση εμπλοκή της ΕΚΤ και των κρατών/δανειστών στη διαδικασία αναδιάρθρωσης και αυτό συνεπάγεται έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη για μάλλον πολιτικούς λόγους, παρά αμιγώς οικονομικούς, ώστε να μην θεσπισθεί στην χρηματαγορά ένα παράδειγμα, έστω και εξαιρετικό, που θα υπονομεύει ολόκληρο το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ένωση. Πέραν αυτού, το κούρεμα αυτής της μορφής θίγει και τα ελληνικά ομόλογα που βρίσκονται ακόμη στα επενδυτικά χαρτοφυλάκια των εθνικών κεντρικών τραπεζών, πράγμα που σε συνδυασμό με την μορφή κεφαλαιοποίησης της ΕΚΤ, σημαίνει ότι θα επιβαρυνθούν σχετικά οι προϋπολογισμοί των κρατών-δανειστών μας και άρα οι φορολογούμενοι πολίτες τους. Στη περίπτωση αυτή η ανακεφαλαιοποίηση θα στραφεί προς την ΕΚΤ και τις εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος κεντρικές τράπεζες, με αποτέλεσμα να κλείσει η στρόφιγγα δανεισμού για την κάλυψη του ελληνικού ελλείμματος. Η συνέχιση της χρηματοδότησης στο πλαίσιο του νέου μνημονίου που θα συνομολογηθεί με την ελληνική πλευρά, θα αφορά αποκλειστικά στην ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού τομέα της χώρας. Και τούτο οδηγεί νομοτελειακά στην επιβολή διπλού νομισματικού συστήματος, «προσωρινού χαρακτήρα», όπως θα προβληθεί από την διαπλοκή και την τρόικα, για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και η αποτυχία όχι πλέον απλώς του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της στρατηγικής και αφήγησης του κυβερνητικού/μεταπρατικού καθεστώτος στην Ελλάδα.
Η διαδικασία αυτή θα αποκληθεί «αποτοξίνωση», για να θυμηθούμε την φράση του Tommaso Padoa-Schioppa, η «λύση είναι να αποτοξινώσεις τον εξαρτημένο από ναρκωτικά και όχι να του προσφέρεις περισσότερα για να τον διατηρήσεις στην ζωή». Έτσι το διπλό νομισματικό θα χρησιμοποιηθεί για «αποτοξίνωση», ενώ το αρχικό σενάριο Dominique Strauss-Kahn και Tommaso Padoa-Schioppa, προέβλεπε αποτοξίνωση με αλλαγή ωστόσο της συνολικής χρηματοπιστωτικής λειτουργίας της Ευρωζώνης, που θα επέτρεπε την ισότιμη παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ, δίχως μακρόχρονη ύφεση και κατανάλωση του λίπους της ελληνικής οικονομίας. Το τελευταίο ξέρανε και οι δύο ότι στο βαθμό που συνέβαινε, θα εξοβέλιζε αντικειμενικά την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, δημιουργώντας επιπρόσθετα προβλήματα στο Ευρώ και την Ένωση. Την κρίσιμη στιγμή όμως Dominique Strauss-Kahn και Tommaso Padoa-Schioppa βγήκαν από τη μέση. Στη δεύτερη περίπτωση ήταν «θέλημα θεού», στη πρώτη άλλων συμφερόντων, που προδήλως συνεργάζονται με το κλαμπ της δραχμής στην Ελλάδα.
Η μοίρα αυτών των δύο ανθρώπων είχε συνδεθεί από το 2007. Και οι δυο είχαν την άποψη ότι η απομόνωση της Ελλάδας ήταν λάθος και ότι έπρεπε να υπάρξει κεντρική διευθέτηση της πιστωτικής κρίσης στην Ευρωζώνη. Αυτό έθιγε και την συγκυριακή γερμανική οικονομική πολιτική και τις επιλογές χρηματιστών. Στην πραγματικότητα, τούτοι εκπροσωπούσαν τμήμα της παγκόσμιας ελίτ που προσδοκούσε μέσω της ελληνικής κρίσης, να οδηγηθούμε σε οικονομική ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού χώρου, ως πρώτο και αναγκαίο στάδιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Καθόλου «αθώοι» δεν υπήρξαν λοιπόν οι Dominique Strauss-Kahn και Tommaso Padoa-Schioppa, και επώδυνες λύσεις για την Ελληνικό λαό επεξεργάζονταν, που θα γονάτιζαν την ελληνική κοινωνία για 10-15 χρόνια, αλλά τούτοι αντιπροσώπευαν (αντίπαλα) συμφέροντα από εκείνα που κυριάρχησαν σπρώχνοντας την χώρα αργά και βασανιστικά στην προτεκτορατοποίηση και εκτός Ευρωζώνης, θέτοντας μάλιστα στις εκλογές το απίθανα παραπλανητικό δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», εννοώντας προφανώς ότι αν καταλήξουμε κάπου στη μέση θα πρέπει να θεωρείται μισο-επιτυχία, δηλαδή «νέος θρίαμβος των κυβερνώντων»!! Επιτρέψτε μου λοιπόν να παραφράσω την κ. Μέρκελ ( που όπως έχει πει, «Πρέπει να πονέσει η Ελλάδα με βαθιά ύφεση πρώτα για να καταφέρει να βγει από το τέλμα»), λέγοντας: το κλαμπ της διαπλοκής που επικράτησε ξανά εκλογικά σχηματίζοντας (Συγ)κυβέρνηση, οδήγησε την χώρα συνειδητά στον πόνο μιας βαθιάς ύφεσης για να προσφέρει στη συνέχεια ως λύση ένα διπλό νομισματικό σύστημα, ώστε θεωρητικά/προπαγανδιστικά να ξεφύγει η οικονομία από το τέλμα όπου την έριξαν οι ίδιοι.
Τούτο ασφαλώς εγκλωβίζει χειρότερα τον ελληνικό λαό σε ένα πολιτικοοικονομικό αδιέξοδο και παραδόξως σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές μας, καθώς η «δραχμοποιημένη» οικονομία μας θα εξαρτάται από έναν τραπεζικό τομέα απολύτως εξαρτημένο από αυτούς που θα τον εφοδιάζουν ανελαστικά με Ευρώ. Έτσι θα ενισχυθεί η διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης μέσω μίας οιονεί εξωτερικής υποτίμησης και αυτό για πέντε αλληλένδετους λόγους:
(1) διατήρηση του μεταπρατικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας,
(2) νομιμοποίηση της διαδικασίας ρευστοποίησης του ενεργητικού του ελληνικού δημοσίου προς όφελος των κορυφαίων παραγόντων της διαπλοκής (δείτε για παράδειγμα την υπόθεση της ΑΤΕ) και εκείνων των αλλοδαπών συμφερόντων που οι ίδιοι εξυπηρετούν στην Ελλάδα,
(3) αποτροπή κρατικοποίησης του κεντρικού τραπεζικού κορμού, παρότι αυτός στηρίζεται μετά την χρεοκοπία σε μεγάλο πλέον βαθμό από τον Έλληνα φορολογούμενο,
(4) προτεκτορατοποίηση της χώρας με την δημιουργία ενός σύγχρονου παραδείγματος ζωνών οικονομικής εκμετάλλευσης έξω από το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο και τις συνταγματικές διατάξεις χωρών που εξαιρούνται από μέρος των θεσμικών κανόνων που ορίζουν την λειτουργία της ευρωζώνης και
(5) προώθηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου που θα στηρίζεται στην ένταση και εξευτελισμό της εργασίας, αντί στην ένταση κεφαλαίου και εφαρμογή υψηλής τεχνολογίας.
Ολόκληρη αυτή η διαδικασία φανερώνει την μεγαλύτερη απάτη που έχει βιώσει ο ελληνικός λαός μετά την μικρασιατική καταστροφή. Και δυστυχώς ο κύριος μηχανισμός αποκρυστάλλωσης αυτής της απάτης στο κοινωνικό σώμα υπήρξε και είναι ο μηχανισμός της διαπλοκής, που αποτελείται από κόμβους «μεγάλων» ελληνικών οικογενειών, τις οποίες ο Μητσοτάκης και ο Καραμανλής φωτογράφησαν, ενώ ο Έβερτ σε μία στιγμή κρίσης απελπισίας, κατονόμασε μία-μία. Βεβαίως οι «νταβάδες» αυτοί της Ελλάδας είναι καλά ή λιγότερο καλά οχυρωμένοι πίσω από «ουδέτερα σχήματα» και αχυρανθρώπους κι έτσι καταλήξαμε να μιλούμε για τα σκανδαλιστικά πεπραγμένα τους, δίχως να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτή η διαδικασία αφήγησης δίνει την αίσθηση «συνωμοσιολογίας» μιας πραγματικά μαφιόζικης συνωμοτικής δομής, που θίγει καί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού καί την πολιτική ισχύ της χώρας διεθνώς.
Προφανώς όλα τα παραπάνω που περιγράφουν και αποδίδουν τον ειρωνικό τίτλο αυτού του άρθρου «Η Ελλάδα θα τα καταφέρει να απαλλαγεί από το Ευρώ!», δεν ενοχοποιούν το μέρος εκείνων των πατριωτών, μαρξιστών ή καλά εκπαιδευμένων στην οικονομία προσώπων, οι οποίοι προπαγάνδισαν την έξοδό μας από την Ευρωζώνη και την επαναεισαγωγή της δραχμής, εντός ενός διαφορετικού κοινωνικοοικονομικού μοντέλου ασφαλώς. Οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν ορθά ότι δεν υπάρχει οικονομική προοπτική ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης εντός του σημερινού θεσμικού οικοδομήματος που θεμελιώνει το Ευρώ. Μόνον που η ιδεολογική ή επιστημονική τους αγαθότητα μοιάζει σήμερα να χρησιμοποιείται από τους απατεώνες, που υπερασπιζόμενοι δήθεν το Ευρώ, οδηγούσαν τουλάχιστον από ένα σημείο και έπειτα, συνειδητά στην «δραχμοποίηση» της ελληνικής οικονομίας υπό τους δικούς τους ασφαλώς πολιτικούς όρους.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.