Εφαρμόζοντας το «να είμαι ο εαυτός μου άσχετα από τις συνθήκες» παρατήρησα τα εξής:
• Ένιωσα ότι κάποιος όλη την ώρα -και σαν να το κάνει επίτηδες- με προσγειώνει. Στην αρχή γκάριξα θέτοντας. Μετά ενοχές.
Το ότι περνάει μέσα μου ως πρόβλημα ενός άλλου ανθρώπου η κατάσταση είναι επειδή την βλέπω ως δική μου.
Αυτό δηλαδή μού συμβαίνει με όποιον τη ζωή του την αισθάνομαι συνυφασμένη με τη ζωή μου. Όποιον αισθάνομαι σαν μέρος του εαυτού μου ή/και έχω την ευθύνη του (ακριβώς όπως έχω την ευθύνη του εαυτού μου). Δεν έχει να κάνει με αγάπη. Έχω άλλον που ισόποσα αγαπώ αλλά επειδή τον θεωρώ ξεχωριστή προσωπικότητα -έξω από μένα- ο πόνος του δεν με εξαντλεί, αντιθέτως με γαληνεύει (γιατί τον μοιράζεται δεν τον κουβαλάω). Επίσης, λειτουργεί σαν κύκλος. Όταν υπάρχουν δύο ξεχωριστά σημεία που από το ένα φεύγει η ενέργεια και πάει στο άλλο, στο άλλο δημιουργείται νέα ενέργεια που ξαναφεύγει και επιστρέφει πίσω στο πρώτο. Κι αυτό δεν σταματά, κυλάει κυκλικά και ως εκ τούτου θεραπευτικά. Το αντίθετο συμβαίνει αν τον άλλον τον βλέπεις μέρος σου. Γίνεται ένα το σημείο. Η ενέργεια εγκλωβίζεται.
• Καταβάλλω προσπάθεια να μην ανησυχήσω για κάτι, πριν μου συμβεί.
Νιώθω ό,τι γίνεται και προσπαθώ να το προλάβω, πριν δημιουργηθεί και γίνει πρόβλημα. Χθες με έψησα να μην ασχοληθώ, να μην θέλω να το σταματήσω/αλλάξω, να περιμένω, κι όταν δημιουργηθεί πρόβλημα τότε να αρχίσω να σκέφτομαι για να το λύσω. Παρατήρησα ότι αν είχα επέμβει για να μην δημιουργηθεί θα το είχα δημιουργήσει! Επειδή με σταμάτησα…. δεν δημιουργήθηκε καν!!! (Ήταν αληθές αυτό που ένιωσα ότι συμβαίνει, ένιωσα σωστά, αλλά την τελευταία στιγμή με μαγικό τρόπο… εξατμίστηκε. Δεν χρειάστηκε καν την παρέμβασή μου, δεν πρόλαβε να γίνει πρόβλημα.)
• Όπως προείπα, νιώθω ότι οι γύρω μου με προσγειώνουν. Επίσης, η ζωή με τα προβλήματά της με κρατούν στην «πραγματικότητα». Πούτσες μπλε! Εγώ εστιάζω στην συγκεκριμένη επίγεια «πραγματικότητα», δεν ευθύνεται η ζωή για το πού κοιτώ. Εγώ βάζω το κεφάλι κάτω και τρέχω να προλάβω τις υποχρεώσεις μου και δεν βλέπω τίποτα πέραν αυτών.
Χθες δεν έβαλα τον αυτόματο πιλότο κι είχα χρόνο, οπότε και αυθόρμητα παρατήρησα τι συμβαίνει γύρω μου!! Αντί του να ξέρω πού ακριβώς πάω και για ποια δουλειά (που ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ μόνο αυτά θα βλέπω), όντας δηλαδή χωρίς σκοπό, είδα τη ζωή που διαδραματίζεται δίπλα μου! Παρατήρησα πράγματα που ποτέ δεν είχα δει, που τα είχα προσπεράσει. Παρατήρησα τους άλλους ανθρώπους με τον δικό τους σκοπό καρφωμένο στο μυαλό, χωρίς να δίνουν σημασία στην εκτός σκοπού τους -γύρωθεν- ζωή. Να πω ότι αντίκρισα μία άλλη πραγματικότητα;
Υ.Γ. Χθες η Μάρω έφυγε για Σέρρες. Η τελευταία μου εικόνα είναι η μουρίτσα της κολλημένη στο τζάμι. Είναι η εικόνα ενός άνθρωπου ρημαγμένου αλλά (ταυτόχρονα) με τόση ψυχική δύναμη! Ήταν σαν να έβλεπα ένα μηδαμινό μυρμήγκι που όμως φέρει έναν θεό μέσα του.
Μέσα στα μάτια του ανθρώπου γίνονται περίεργα πράγματα. Μπορεί να συνυπάρξει πυρ και νερό, χωρίς το ένα να τρώει το άλλο.
Την ώρα που δάκρυα απ' αυτά τρέχουν μπορούν τα ίδια μάτια και φλόγες να πετούν!!
Αυτό είναι ο άνθρωπος (ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή) όσο εύθραυστος, τόσο θεριό!
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.