Σφαγή στη Ν. Αφρική: 35 οι νεκροί μεταλλωρύχοι από τα αστυνομικά πυρά (VIDEO & ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)

Ένας διαδηλωτής γλείφει το δόρυ του έξω από το ορυχείο της Νότιας Αφρικής στο Rustenburg, 100 χιλιόμετρα (62 μίλια) βορειοδυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ, 16 Αυγούστου 2012. Νότια Αφρική. Η αστυνομία άνοιξε πυρ την Πέμπτη εναντίον χιλιάδων απεργών ανθρακωρύχων που ήταν οπλισμένοι με μαχαίρια και παλούκια στο ορυχείο πλατίνας Lonmin, αφήνοντας αρκετές δεκάδες ματωμένα πτώματα στο έδαφος.

Πιστωτικές: Reuters / Siphiwe Sibeko

Θαυμάστε “μεταλλευτικό παράδεισο”!

Σοκάρουν πραγματικά οι ειδήσεις από τη Ν. Αφρική… Η αστυνομία άνοιξε πυρ με οπλοπολυβόλα εναντίον ενός πλήθους 3.000 απεργών μεταλλωρύχων αφήνοντας 35 νεκρούς, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες (εδώ). Mια ομάδα διαδηλωτών, οπλισμένων με ματσέτες, παλούκια και ακόντια, κινήθηκαν προς τους αστυνομικούς που αμέσως πάτησαν τη σκανδάλη.

Οι απεργοί ζητούσαν αυξήσεις μισθών από το μεταλλείο πλατίνας Marikana της εταιρείας Lonmin PLC, ΒΔ του Γιοχάνεσμπουργκ. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι χαμηλοί μισθοί στα πλατινωρυχεία προκαλούν απεργίες και τον Φεβρουάριο 17.000 εργάτες απολύθηκαν από την εταιρεία Impala Platinum επειδή απεργήσανε.

Πριν ακόμα από τη χθεσινή σφαγή, οι διαμαρτυρίες κατά της Lonmin είχαν οδηγήσει στο θάνατο δέκα ατόμων από την περασμένη Παρασκευή. Οι συγκρούσεις εντάθηκαν κατά το Σαββατοκύριακο, όπου κατέφτασαν 3.000 πάνοπλοι αστυνομικοί με συνοδεία αστυνομικών ελικοπτέρων. Μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών υπήρχαν και πολλές γυναίκες, σύζυγοι των απεργών. Σύμφωνα με την αστυνομία, την Κυριακή οι απεργοί σκότωσαν δυο άνδρες της ασφάλειας του μεταλλείου, βάζοντας φωτιά στο αυτοκίνητό τους. Την Δευτέρα, πάλι σύμφωνα με την αστυνομία, σκότωσαν άλλους δυο σεκιουριτάδες και δυο αστυνομικούς. Η αστυνομία απάντησε με πυρά, σκοτώνοντας δυο απεργούς.

Δείτε τα συγκλονιστικα βίντεο και μετά διαβάστε την εξοργιστική πραγματικά αντίδραση της Lonmin που, σημειωτέον, είναι η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός πλατίνας στον κόσμο!

Η εταιρεία αρχικά είπε ότι η απεργία ήταν παράνομη.

Χθες Πέμπτη, πριν από τους σκοτωμούς, απείλησε τους απεργούς ότι θα απολυθούν αν δεν επιστρέψουν στις δουλειές τους την Παρασκευή.

Μετά το χθεσινό λουτρό αίματος είπε ότι “ήταν μια επιχείρηση της αστυνομίας” και ότι δεν ανακατεύεται.

Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας μυστηριωδώς αρρώστησε, κατά σύμπτωση (!) την ημέρα της σφαγής, και τάχα ήταν στο νοσοκομείο.

Η μόνη επίσημη ανακοίνωση που έκανε η εταιρεία ήταν προς τους μετόχους της και έλεγε ότι δυστυχώς “λόγω της αναστάτωσης, το μεταλλείο δεν θα πιάσει το στόχο παραγωγής για το 2012″!!!

Διαφαίνεται επίσης (από αυτό το δημοσίευμα) μια προσπάθεια να αποδοθεί η απεργία όχι σε πραγματικά οικονομικά αιτήματα (αφού προφανώς όλοι καλοπληρώνονται!) αλλά σε διαφορές μεταξύ δυο σωματείων των εργαζομένων, που το ένα μάλλον ελέγχεται από την εταιρεία. Η διοίκηση της εταιρείας και το ένα σωματείο είπαν ότι οι εργάτες που προσπάθησαν να πάνε στη δουλειά την Κυριακή δέχτηκαν επίθεση, προφανώς από τους απεργούς εργάτες του άλλου σωματείου.

Άλλος λαός, άλλες συνθήκες, άλλα ήθη. Ωμή, φρικιαστική βία (διαβάστε αυτό). Μερικά πράγματα όμως είναι κοινά παντού:

Οι εταιρείες νοιάζονται μόνο για τα κέρδη τους και για τις μετοχές τους και όχι βέβαια για την ποιότητα ζωής ή την ίδια τη ζωή των εργαζομένων τους. Η πεσμένη παραγωγή πονάει τη Lonmin και η μετοχή της που έπεσε κατά 13% από την αρχή των επεισοδίων και όχι οι 45 περίπου άνθρωποι που χάθηκαν, εργάτες και αστυνομικοί, στα βίαια επεισόδια για τα οποία η ίδια η εταιρεία είναι η μόνη υπεύθυνη.
Οι πρακτικές των εταιρειών είναι παντού οι ίδιες: Διαίρει και βασίλευε. Διαφορετικά σωματεία, που το ένα ακολουθεί τη γραμμή της εταιρείας, ώστε να είναι δύσκολη η διεκδίκηση δικαιωμάτων. Εδώ στη Χαλκιδική δεν μας απασχολεί αυτό αφού όλα τα σωματεία είναι εργοδοτικά… Πρόκληση διχασμού μεταξύ των εργαζομένων, όπως και μεταξύ των κοινοτήτων, με τελικό “διαιτητή” την αστυνομία και την εταιρεία να βγάζει πάντα την ουρά της απ’εξω.
Οι απεργίες των εργαζομένων είναι πάντα “παράνομες”, είτε είναι για τους χαμηλούς μισθούς είτε για τις συνθήκες εργασίας. Κι αφού δεν αντιμετωπίζονται τα πραγματικά αίτια της δυσαρέσκειας, η λύση είναι μία: Φωνάζουμε την αστυνομία να κάνει τη βρώμικη δουλειά του να διαλύσει την “παράνομη” απεργία. Προφανώς με οποιονδήποτε τρόπο.
Η αστυνομία είναι πάντα από την πλευρά των εταιρειών, είτε έχει απέναντί της διαδηλωτές κατοίκους είτε απεργούς εργαζόμενους και δεν διστάζει να βαρέσει στο ψαχνό, είτε είναι με πλαστικές σφαίρες όπως στη Χαλκιδική είτε με αληθινές.

Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι μιλάμε για τη Νότιο Αφρική, μια ανεπτυγμένη χώρα που είναι ίσως η πλέον “μεταλλευτική” οικονομία του κόσμου ( Mining and minerals in South Africa – SouthAfrica.info), με τον κλάδο να παράγει το 5,8% του ΑΕΠ. Όμως τα μεταλλεία της Ν. Αφρικής είναι τα πλέον βαθιά και τα πιο επικίνδυνα του κόσμου (δείτε εδώ). Η συγκλονιστική οικονομική ανάπτυξη που υποτίθεται ότι φέρνουν στη χώρα δεν έχει διαχυθεί στον πληθυσμό, το 34% του οποίου ζει με κάτω από $2 την ημέρα! Το συνολικό ποσοστό των φτωχών δεν είναι γνωστό, αφού οι στατιστικές δεν συμπεριλαμβάνουν αυτούς που ζούνε με $3 ή $4 οι οποίοι μάλλον θεωρούνται “πλούσιοι”. Αυτή είναι μάλλον η “ανάπτυξη” που θέλουν να μας φέρουν εδώ στη Β. Ελλάδα!

Υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι κοινό σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Η αδικία δεν αντέχεται. Η αδικία φέρνει αγώνα. Και υπεύθυνοι για τις συνέπειες είναι αυτοί που προκάλεσαν και υπέθαλψαν την αδικία. Κι αυτοί δεν είναι ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι κάτοικοι, απ’όποια πλευρά των αστυνομικών πυρών κι αν βρίσκονται. Άλλοι είναι.