Οι εφιάλτες και οι αποζημιώσεις

του Δαμιανού Βασιλειάδη *

Ταλανιζόμαστε τρία χρόνια τώρα με την οικονομική κρίση και οι κρατούντες προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μνημόνιο είναι ο μονόδρομος για να σωθούμε, ενώ είναι σίγουρο ότι αυτός ο μονόδρομος μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, με νομοτέλεια, σαν φυσικό τσουνάμι, στην ανθρωπιστική καταστροφή της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Και όμως λύσεις υπάρχουν και είναι γνωστές και δεδομένες και φέρουν το όνομα: Γερμανικές επανορθώσεις.

Οι Γερμανοί μας ζητούν να πληρώσουμε τα δάνεια, εμπαίζοντάς μας και λοιδορώντας μας ποικιλοτρόπως με διάφορα δημοσιεύματα από επίσημους και ανεπίσημους κύκλους και διακηρύττουν ότι, αν δεν πληρώσουμε τα δάνεια, θα βγούμε από το Ευρώ, ενώ άλλοι ισχυρίζονται το αντίθετο.

Μια λοιπόν το μαστίγιο και μια το καρότο. Και αυτό το γαϊτανάκι φαίνεται ότι δεν έχει τέλος. παρ’ όλο που βοήθησαν με απειλές να εκλεγεί κυβέρνηση, που θα μας κρατούσε στο Ευρώ και το θέμα της εξόδου θα είχε λήξει.

Όμως ήταν σκέτο πρόσχημα, όπως αποδεικνύεται από την πράξη. Ενώ λοιπόν με τρομοκρατία πέτυχαν το στόχο τους, συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο, ασχημονώντας πάνω στην αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Ποιοι αλήθεια: Αυτοί που μας χρωστάνε πάνω από 164 δισεκατομμύρια Ευρώ από τις γερμανικές αποζημιώσεις, χωρίς να λογαριάσουμε τα θύματα και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που καταλήστεψαν;

Μας ζητούν να πληρώσουμε τα χρέη μας, αυτοί που εδώ και 66 χρόνια ενώ μας χρωστάνε, μας ζητούν και τα ρέστα;

Αφού έχουμε όμως τέτοιες υποτελείς κυβερνήσεις έχουν δίκαιο σε ό,τι κι’ αν κάνουν. Γιατί βρίσκουν υποτακτικά και κάνουν αυτά που κάνουν.

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους, παίρνοντας μόνο ένα παράδειγμα, που αφορά το κατοχικό δάνειο. Αφήνω τα άλλα θέματα των αποζημιώσεων στην πάντα, επειδή αυτό είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα.
Σύμφωνα με γερμανικές πηγές, τις οποίες μπορείτε να δείτε στο ιστολόγιό μου, (κεφάλαιο Γερμανικές αποζημιώσεις), οι Γερμανία μας χρωστάει γύρο στα 70 δισεκατομμύρια Ευρώ από το κατοχικό δάνειο που αναγκάστηκε να συνάψει η Τράπεζα της Ελλάδας στις 14 Φεβρουαρίου 1942 με την Ιταλία και τη Γερμανία. Μάλιστα ο Χίτλερ ο ίδιος αναγνώρισε το δάνειο αυτό και έδωσε εντολή να πληρωθεί ένα ποσό (ασήμαντο) για επιστροφή του δανείου κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Αυτό το κατοχικό δάνειο αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας και πρέπει να το επιστρέψει με τους τόκους, τις υπερημερίες κ.λπ.

Και αν δεν θελήσει να το επιστρέψει, που δεν θα θελήσει, τότε η ελληνική κυβέρνηση, αν υπήρξε ποτέ και υπάρχει και τώρα και δεν ήταν και δεν είναι τσιράκια της Siemens, μπορεί να καταφύγει στους διεθνείς οργανισμούς και τα διεθνή δικαστήρια και να το ζητήσει.

Το δάνειο αυτό δεν έχει παραγραφεί ούτε μπορεί να παραγραφεί. Μπορούμε να το ζητήσουμε και να το πάρουμε.

Το θέμα είναι απλό και δύσκολο συνάμα. Το αφελές ερώτημα είναι γιατί. Γιατί θα πρέπει απλούστατα να το ζητήσει κάποια ελληνική κυβέρνηση. Αυτό είναι το δύσκολο. Το απλό είναι ότι θα το πάρουμε οπωσδήποτε, ότι και να πράξει η Γερμανία.

Ο τόπος λιμοκτονεί και οι κυβερνήσεις μας αφήνουν την Ελλάδα να πεθάνει, προκειμένου να μην τα βάλει με τη Γερμανία. Δηλαδή τι ακόμη περιμένουν οι ελληνικές κυβερνήσεις; Να ρημάξει κυριολεκτικά ο τόπος και ερημώσει η χώρα από τους κατοίκους της;
Αυτά που περνά σήμερα η Ελλάδα δεν τα πέρασε ούτε επί κατοχής. Η κατοχή, που την έζησα ο ίδιος, αποτελεί παιδική χαρά μπροστά στη σημερινή κατάσταση. Εγκαταλείπει η νεολαία μας την πατρίδα, γιατί δεν μπορεί να ζήσει εδώ πέρα. Όσοι νέοι μείνουν δεν μπορούν να κάνουν οικογένειες. Η ανεργία έφτασε σε απίθανα όρια, η υπογεννητικότητα έχει κτυπήσει κόκκινο από καιρό, κοντεύει να ξεπεράσει αυτήν της κατοχής. Η κοινωνική συνοχή έχει υποστεί καίριο πλήγμα και τα δεινά δεν έχουν τέλος.

Και αυτό γιατί μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται ότι είναι κυβέρνηση της Ελλάδας είναι κυβέρνηση υποταγμένη πλήρως στη Γερμανία και τους άλλους  άσπονδους «φίλους και συμμάχους μας». Που αντί να μας συμπαρασταθούν προσπαθούν να μας πιουν το αίμα. Και η αντιπολίτευση τι κάνει παρακαλώ. Περί άλλων τυρβάζει.

Και όμως εμείς, όταν χρειάστηκε δείξαμε μεγαλοψυχία. Δεχτήκαμε με τη συνθήκη του Λονδίνου να αναβάλει η Γερμανία τις αποζημιώσεις έως ότου ορθοποδήσει οικονομικά. Και με τη δική μας συμμετοχή η Γερμανία πέτυχε το οικονομικό της θαύμα.

Περιμέναμε λοιπόν ότι θα ανταποκριθεί κάποτε στις υποχρεώσεις της. Όμως αυτή η μεγαλοψυχία της Ελλάδας, να μη ζητήσει τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, έως την επανένωση της Γερμανίας, ήταν και η καταδίκη της. Γιατί τώρα το τροπάριο έχει αλλάξει. Η Γερμανία ισχυρίζεται ότι, μετά από τόσα χρόνια, δεν μας χρωστάει τίποτε και από πάνω μας φέρεται σαν το τελευταίο σκουπίδι, ποδοπατώντας προκλητικά και με περισσή αλαζονεία και έπαρση  την αξιοπρέπειά μας, κάτι που μας έχει απομείνει ακόμη στραπατσαρισμένο κι’ αυτό σε κάποια γωνιά της συνείδησης και του είναι μας.

Εμείς δείξαμε και την αλληλεγγύη μας και την κατανόησή μας και τη μεγαθυμία μας, για να προκόψουν οι Γερμανοί, παρ’ όλο που τις αποζημιώσεις τις είχαμε πολύ περισσότερο ανάγκη από την Γερμανία, που στο κάτω κάτω της γραφής δεν πέρασε από την κόλαση και τη φρίκη ενός εμφυλίου πολέμου, που αν δεν μας επιτίθονταν οι Γερμανοί ίσως να μην λάβαινε χώρα και αυτό το τελευταίο πρέπει να το σημειώσουμε.

Η άρχουσα τάξη της Γερμανίας, για να μη μιλούμε για Γερμανούς και γενικεύουμε, γιατί πραγματικά θα ήταν λάθος, ούτε κατανόηση δείχνει, ούτε αλληλεγγύη, ούτε αναβολή των δανείων ανέχεται, ούτε και κάποια ανθρωπιά δείχνει, όπως δείξαμε εμείς οι Έλληνες πολίτες, παρ’ όλα τα χάλια μας. Προσπαθεί και εφευρίσκει τρόπους για να μας προσβάλει και μας μειώσει παντοιοτρόπως και να μας εξουθενώσει τελείως ως έθνος και ως λαός. Ίσως οι ιθίνοντες που ρυθμίζουν τις τύχες της στο παρασκήνιο να μη μας συγχωρούν ότι συντελέσαμε στη ήττα του Ναζισμού αποφασιστικά.

Βαδίζει λοιπόν μόνο στο δρόμο που χάραξε ο Χίτλερ. Ζούμε μια δεύτερη κατοχή. Αυτή τη φορά πολύ πιο επικίνδυνη και καταστροφική από αυτήν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όμως για όλα αυτά, πρέπει να το ομολογήσουμε, δεν είναι υπαίτιοι οι Γερμανοί, αλλά οι δωσίλογες και υποτακτικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, που προτιμούν να λιμοκτονεί ο Ελληνικός λαός, παρά να δυσαρεστήσει του φίλους και συμμάχους της. Οι ξένοι κάνουν τη δουλειά τους. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Έχουμε πέσει τόσο χαμηλά στης εξαχρείωσης τη σκάλα! Το πρόβλημα είναι οι δικοί μας εφιάλτες.

Εκείνοι που φταίνε για την κατάντια μας είναι ακόμη και σήμερα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ελληνικές κυβερνήσεις και εκείνοι που τις ανέχονται, δηλαδή ο ελληνικός λαός. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στους άλλους, όπως συνήθως γίνεται. Τα άλλοθι έχουν τελειώσει.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Βέβαια με την επιστροφή του κατοχικού δανείου θα αποκτούσαμε κάποια ανάσα, πριν ξεπουληθεί όλη η Ελλάδα στους δανειστές μας και αφανιστούν οι Έλληνες. Γιατί χωρίς αλλαγή των δωσίλογων και υποτακτικών κυβερνήσεων και χωρίς αλλαγή νοοτροπίας, διέξοδος από το αδιέξοδο δεν υπάρχει.

Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, όσο ακόμη δεν μας έχουν κάνει ανδράποδα αυτοί που μας κυβερνούν και εμείς που τους ανεχόμαστε και τους στηρίζουμε.  Οι εφιάλτες σ’ αυτόν το τόπο δεν ήταν και δεν είναι λίγοι. Λύση υπήρχε και υπάρχει: Οι αποζημιώσεις.

Όμως χρειάζονται πατριώτες και όχι εφιάλτες! Εκεί είναι το πρόβλημα. Πολύ απλό, απλούστερο δε γίνεται. Όμως για ακόμη μία φορά: Φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Αθήνα, 7.8.2012

* Μέλους του «Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», υπεύθυνου για τη Γερμανία