Οι τρόικες τα δίδυμα και το σύνταγμα.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Είναι γνωστό ότι η πολιτική διαχειρίζεται αντικρουόμενα συμφέροντα.

Οι πολιτικές πράξεις ή παραλείψεις άλλους τους ωφελούν και άλλους τους ζημιώνουν.

Η καταγγελτική θέση ότι ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός φορέας εξυπηρετεί συμφέροντα, είναι άνευ ουσίας, απλά λέγεται για να δημιουργεί εντυπώσεις.

Οι πολιτικοί φορείς εξυπηρετούσαν, εξυπηρετούν και θα εξακολουθήσουν να εξυπηρετούν συμφέροντα.

Η χρησιμότητα της πολιτικής στις κοινωνίες, είναι η εξυπηρέτηση των αντικρουομένων συμφερόντων, να γίνεται με γνώμονα την επικρατούσα περί δικαίου άποψη.

Το αν η επικρατούσα περί δικαίου άποψη είναι σωστή ή όχι, είναι εξάρτηση της πολιτιστικής ωριμότητας της κοινωνίας.

Σήμερα, στη Ελλάδα, άλλες τρόικες που έπρεπε να δρουν, βρίσκονται εν υπνώσει και άλλες που δεν έπρεπε να υπάρχουν, βρίσκονται στο ζενίθ της δραστηριοποίησής τους.

Πχ, η τρόικα εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, δυσλειτουργεί ως προς τα δύο μέλη της και καλύπτεται απ' την εκτελεστική. Το γιατί συμβαίνει είναι πολυαναλυμένο.

Η τρόικα που ονομάζουμε βάθρο της δημοκρατίας, κοινοβούλιο, δικαιοσύνη και συνδικαλισμός απλά υπάρχει, για να εκτελεί τα όσα προστάζει η εκτελεστική εξουσία.

Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει και άλλα παραδείγματα που συνθέτουν τον στρεβλό τρόπο λειτουργίας της Ελληνικής δημοκρατίας.

Αξίζει να σχολιαστεί ειδικότερα η λειτουργία της δικαιοσύνης.

Όλοι ισχυρίζονται ότι η δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή, υπό την έννοια ότι δεν πρέπει να αντικρίζει τους δικαζόμενους και να εξαρτά την όποια απόφασή της, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική ή κοινωνική τους θέση.

Όμως σήμερα η δικαιοσύνη έχει υποστεί τύφλωση γενικά. Η εκτελεστική εξουσία, με μακρύ χέρι το σ' αυτήν υποταγμένο κοινοβούλιο, έχει καταστήσει ανενεργή την δικαιοσύνη σε σημείο ώστε πολλές φορές να προκαλεί την αηδία των πολιτών. Οι ευθύνες βαρύνουν όλους όσους έχουν σχέση με το πλαίσιο, μέσα στο οποίο καλείται η δικαιοσύνη να κινηθεί.

Για τον συνδικαλισμό περιττεύει κάθε σχόλιο.

Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τα δίδυμα, όπως κράτος-πολίτες, κράτος-κόμματα, εξουσία-ΜΜΕ.

Το πρώτο δίδυμο, κράτος-πολίτες, ενώ έπρεπε να λειτουργεί με την λογική εξυπηρέτησης των πολιτών απ' το κράτος, έχουμε την στρέβλωση το κράτος να κυριαρχεί πάνω στους πολίτες και από εξυπηρετητής να γίνεται δυνάστης.

Το κράτος έχει αυτονομηθεί και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ανάγκες και προτεραιότητες, δρα ανεξέλεγκτο καταπιέζοντας τους πολίτες, αυτούς, που έπρεπε να υπηρετεί.

Θα αντιπαραθέσει κάποιος ότι αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ναι! αλλά καθένας πονά τον δικό του πόνο.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι πολιτικοί δεν παράγουν πολιτική αλλά εκτελούν τα όσα τους προστάζουν οι πάτρωνές τους. Αυτό συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει. Το ερώτημα είναι γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί οι οικονομικοπολιτικές αλλαγές είναι ραγδαίες και δεν προλαβαίνει η κοινωνία να τις αφομοιώσει.

Την τεχνολογική εξέλιξη και ειδικότερα την ταχύτατη επεξεργασία της πληροφορίας δεν μπορεί η κοινωνία να τις παρακολουθήσει ενώ το κράτος έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες.

Πχ, σήμερα ο πολιτικός μπορεί τάχιστα να μετρά την αντίδραση της κοινωνίας σε μία ενδεχόμενη πολιτική του πράξη πριν καν η κοινωνία αντιληφθεί το τι γίνεται. Έτσι ο πολιτικός προηγείται της κοινωνίας προσαρμόζοντας τις ενδεχόμενες πολιτικές του πράξεις ανάλογα με την μετρήσιμη αντίδραση της κοινωνίας σ' αυτές. Η αντίδραση της κοινωνίας είναι σχεδόν πάντα σπασμωδική και ανοργάνωτη. Η έλλειψη στηριγμάτων της κοινωνίας είναι πασιφανής.

Για το δίδυμο κράτος-κόμματα, πολλοί ισχυρίζονται ότι υπάρχει ταύτιση. Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα υπήρξε περίοδος, απ' την απελευθέρωση μέχρι σήμερα, που το κράτος να μην ήταν “τσιφλίκι” των κομμάτων.

Εδώ πρέπει να επισημανθεί η λειτουργία των κομμάτων στην Ελλάδα, τουλάχιστον τον τελευταίο αιώνα.

Τα κόμματα είναι “ενός ανδρός” αρχή. Ο αρχηγός κατευθύνει και διαχειρίζεται τα πάντα. Η πλήρης και αναντίρρητη υποταγή των μελών του κόμματος στον αρχηγό, εγγυάται την παραμονή τους στο κόμμα και την πολιτική εκτενέστερα.

Στο δίδυμο εξουσία-ΜΜΕ ενώ έπρεπε να υπάρχει διαρκής “πόλεμος” στηριγμένος στην λογική ότι τα ΜΜΕ οφείλουν να ελέγχουν την εξουσία, παρατηρούμε μια αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ με την εξουσία. Εδώ δεν ξεχωρίζω τα λεγόμενα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ.

Η λειτουργία των ΜΜΕ προσαρμόστηκε στο να εξυπηρετεί την εξουσία με πολλούς και διάφορους τρόπους. Άλλοτε σαν προπαγανδιστές των αποφάσεων της εξουσίας, άλλοτε σαν καταγγελτικοί μηχανισμοί με σκοπό όχι την διόρθωση των καταγγελλομένων αλλά τον αφοπλισμό όσων δημιουργούν πρόβλημα στην εξουσία.

Αν κάποιος παρατηρήσει τον χρόνο που γίνεται η καταγγελία, ποιος και γιατί καταγγέλλεται σε συνδυασμό με τα τρέχοντα πολιτικά δρώμενα θα οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Οι καταγγελίες είναι κατ' εντολήν με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση της εξουσίας. Άλλωστε, με την σημερινή λειτουργία του πολιτεύματος, οι καταγγελίες ισχυροποιούν το σύστημα εξουσίας παρά το αποδυναμώνουν.

Στα αρχεία των “δημοσιογράφων” υπάρχουν πολλά περιστατικά που πρέπει να καταγγελθούν όμως δεν καταγγέλλονται παρά φυλάσσονται για να χρησιμοποιηθούν στον κατάλληλο για την εξουσία χρόνο. Αυτό αποδεικνύεται απ' τον πολλές φορές σκόπιμο ετεροχρονισμό της καταγγελίας.

Παραμένεις πιστός στο σύστημα; δεν δημιουργείς προβλήματα; τότε τα όσα υπάρχουν στα αρχεία των “δημοσιογράφων και όχι μόνο, παραμένουν κρυφά.

Έχει πρόθεση διαφοροποίησης; ετοιμάζεσαι να ενοχλήσεις το σύστημα; τότε ανοίγουν τα αρχεία και τίθεσαι εκτός μάχης.

Οι λεγόμενες διαρροές και η παράδοση στοιχείων από τους εξουσιαστές στα “κατάλληλα” χέρια για δημοσιοποίηση, είναι συχνό φαινόμενο.

Η παράθεση και άλλων στρεβλών καταστάσεων απλά επιβεβαιώνει ότι η λειτουργία της δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι προβληματική, εδώ θα συμφωνήσω με την θέση μερικών διανοούμενων ότι η Ελληνική δημοκρατία στήθηκε με ξένα πρότυπα εξ αρχής και με την βία.

Το ζήτημα είναι ότι όλοι ασχολούμαστε με τις πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις και αδιαφορούμε για το ουσιαστικότερο όλων, το σύνταγμα, τον καταστατικό χάρτη που διέπει την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή.

Όποιος σήμερα προτάσσει την αναγκαιότητα αλλαγής του ισχύοντος συντάγματος θεωρείται εκτός τόπου και χρόνου.

Η εκ βάθρων αλλαγή, όχι αναθεώρηση, του ισχύοντος συντάγματος θα έλυνε πολλά απ' τα προαναφερθέντα προβλήματα.

Ήδη κάποιοι κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, μακάρι να ασχοληθούν και οι επαΐοντες.

Πηγή