Προσπαθήσαμε μέχρι σήμερα να δείξουμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ, όπως ασφαλώς επιδιώχθηκε και πραγματοποιήθηκε, ήταν εγκληματική πολιτική επιλογή. Να σκεφτείς, μόλις σήμερα - εκτός χρηματαγοράς και με χρεοστάσιο – επιχειρείται, με έναν ανορθολογικό ωστόσο οικονομικά τρόπο, απόλυτα εχθρικό προς την ευρύτερη κοινωνία, θεσμικός προσανατολισμός για ένταξη στην ευρωζώνη!
Η αυταπάτη ενός μέρους του πληθυσμού, σχετίζεται μάλλον με την έλλειψη συστηματικής γνώσης στην Εθνική Οικονομία. Οι υπόλοιποι απλώς κάνουν την «δουλειά» τους, εξαπατώντας εαυτούς και αλλήλους. Εμείς προσπαθήσαμε να δείξουμε πως σε συνθήκες σκληρού νομίσματος, η διακύμανση της αξίας του οποίου δεν εξαρτάται από τις επιδόσεις της δικής σου οικονομίας, αλλά άλλων πολύ ισχυρότερων, πλεονασματικών, βιομηχανικών οικονομιών, το εθνικό (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος αυξάνει έμμεσα το έλλειμμα. Εξηγήσαμε πως δίχως αύξηση του εθνικού χρέους η Ελλάδα θα φτώχαινε δραματικά και απότομα μέσα στην ευρωζώνη την περασμένη δεκαετία. Η αυταπάτη της ευημερίας στην Ελλάδα στηρίχθηκε στον δανεισμό (υπό δυσμενέστερους σε κάθε περίπτωση όρους, σε σχέση με τις βιομηχανικές χώρες της Ευρωζώνης), ο οποίος ενίσχυε το χρέος με την μορφή μάλιστα του πλέον σκληρού νομίσματος στον κόσμο. Το τελευταίο πίεζε δραματικά τον προϋπολογισμό, προκαλώντας φανερά και κρυφά ελλείμματα σε μια χώρα με καταναλωτικό προσανατολισμό, συρρικνωμένο πρωτογενή τομέα και υπανάπτυχτη σύγχρονη βιομηχανική παραγωγή (:παραγωγή μεγάλης υπεραξίας / ανταγωνιστικότητα).
Αν ήθελες να αντιστρέψεις την εξέλιξη των ελλειμμάτων μέσα σε αυτή την οικονομική/παραγωγική οργάνωση θα προκαλούσες μείζονα κοινωνική κρίση. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ασφαλώς και δεν θα το αποτολμούσαν: δεν θα αυτοκτονούσε το καθεστώς! Αντίθετα όσο πιεζόταν η καταναλωτική ελληνική κοινωνία από την διάρθρωση του εμπορικού ελλείμματος, τόσο έριχναν δανικό χρήμα στην αγορά στρεβλώνοντας τις σχέσεις εργασίας στο εσωτερικό τους και την σχέση εργασίας -κεφαλαίου, πέραν της μεγέθυνσης του κρατικού/δημόσιου υδροκεφαλισμού. Μέσα σε αυτό το καθεστώς πολιτικής ύπνωσης που οδηγούσε σε οικονομικό αδιέξοδο, η πατρωνία, η παραοικονομία και η διαπλοκή (τρία αλληλένδετα φαινόμενα) αυγάτισαν. Ο συνδυασμός των τριών ενδυνάμωσε την σπατάλη, την υπεσυσσώρευση, τις ανισότητες και την χυδαία κουλτούρα της καθημερινότητας στην πατρίδα μας.
Το πράγμα είχε φτάσει σε εξωφρενικό σημείο. Μόνο με γενικευμένη επιδότηση των δανικών από το βιομηχανικό κέντρο θα μπορούσε να περιοριστεί ο ρυθμός αύξησης του χρέους και μακροχρονίως να αντιστραφεί η εξέλιξη των ελλειμμάτων. Μόνον που αυτό επιβάρυνε αυτό καθ΄ εαυτό το Ευρώ, το οποίο ήδη πιεζόταν από την χρηματοπιστωτική φούσκα, η οποία σχετίζεται άμεσα με τον ιδιωτικό δανεισμό. Η μόλυνση του μηχανισμού σχηματισμού ιδιωτικού χρέους, επιβαρύνει το δημόσιο χρέος, το οποίο στο βαθμό που δεν καθαρίζει από τα τοξικά του ιδιωτικού (πτωχεύσεις δίχως κρατική διάσωση) τείνει να μολύνει το δημόσιο χρέος. Έτσι ο πραγματικός παραγόμενος πλούτος αναγκαστικά υποτιμάται και το δημόσιο χρέος εικονικά υπερτιμάται και αυξάνει , μεγεθύνοντας το έλλειμμα, το οποίο μέσα σε αυτό το ανελαστικό περιβάλλον για να μειωθεί πρέπει να κατακρεουργηθεί ο προϋπολογισμός. Μέσα σε αυτό το οικονομικό καθεστώς που ζει σήμερα η Ελλάδα, μηδενισμός ελλειμμάτων σημαίνει μηδενισμό αντίστοιχων προϋπολογισμών. Σχηματικά το δίνω, για να καταλάβετε το πρόβλημα, καθώς η παραπληροφόρηση οργιάζει.
Προσπαθήστε να καταλάβετε - λαμβάνοντας υπόψιν την συγκεκριμένη ελληνική εθνική οικονομία εντός της Ευρωζώνης - πως, αν ήθελες να μειώσεις σημαντικά το έλλειμμα στον δημόσιο τομέα, θα άλλαζες απλώς την σχέση δημόσιου-ιδιωτικού χρέους, υπέρ του δεύτερου, με ελάχιστες δυνατότητες για περιορισμό του συνολικού εθνικού χρέους, στο βαθμό που δεν επιθυμούσες άμεση πτώση του βοιωτικού επιπέδου των Ελλήνων, αύξηση της ανεργίας και διάλυση του κοινωνικού κράτους. Απλά: η Ελλάδα, όπως εντάχθηκε στην ευρωζώνη, ή θα έπρεπε να «φτωχοποιηθεί» δραστικά, αμέσως και εμφανώς, δίχως Ολυμπιάδες και απίθανες αρπαχτές άπληστων, έτσι ώστε να προσαρμοστεί στο γερμανικά νεοφιλελεύθερο, αντιπληθωριστικό πρότυπο, ή θα έπρεπε να ακολουθήσει μια ξέφρενη πορεία χρεοκοπίας. Το καθεστώς της διαπλοκής με τους κεντρικούς φορείς του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, επέλεξε αναγκαστικά το δεύτερο, καθώς το πρώτο θα ήταν αδιανόητο. Οι ντερμπεντέρηδες του καθεστώτος, σκορπώντας αυταπάτες στον λαό με γνώμονα το Ευρώ, ήρθαν για να τα οικονομήσουν και να απολαύσουν τα προνόμια της ηγεμονίας τους και όχι για να «αυτοκτονήσουν»! Καιροσκόποι είναι οι άνθρωποι και δεν θα ενέτασσαν ποτέ την χώρα στην ευρωζώνη, αν ήταν να εφαρμόσουν αμέσως ακραία αντιλαϊκά μέτρα, που εκτός από τα χαμηλά στρώματα θα οδηγούσαν σε προλεταριοποίηση την μεσαία τάξη. Αλλά και αυτό να έκαναν - που δεν θα το έπρατταν καθώς θα εξαφανιζόντουσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – πάλι η χώρα δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της εξαιτίας του στρεβλού παραγωγικού της μοντέλου, το οποίο βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την οικονομική αντίληψη/δομή της Ευρωζώνης.
Ποτέ δεν θα βγει ο Έλληνας από το φάσμα της αυταπάτης, αν δεν καταλάβει αυτό το απλό πράγμα που τόσο καιρό προσπάθησα επίμονα να εξηγήσω: δεν δουλεύει το παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει σύντομα, ούτε ασφαλώς με την στρατηγική της τρόικας. Η Ελλάδα ποτέ δεν εντάχθηκε αρμονικά, με όρους παραγωγικής οργάνωσης, στην Ευρωζώνη. Από αυτό προκύπτει σε κρίσιμο βαθμό, αλλά όχι απόλυτα, το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της χώρας. Η Ευρωζώνη είναι φτιαγμένη για να λειτουργεί υπό ένταση τεχνολογίας και σχετική ένταση κεφαλαίου και όχι ένταση εργασίας. Στην Ελλάδα σήμερα οι απίθανοι άνθρωποι που κυβερνούν εστιάζουν στο τελευταίο. Μέσω αυτού το μόνο που μπορείς να επιτύχεις είναι η προτεκτορατοποίηση της χώρας και η προσέλκυση επενδύσεων σε ζώνες χυδαίας εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, δίχως σεβασμό στο περιβάλλον και στις διατάξεις του εσωτερικού ή/και ευρωπαϊκού δικαίου. Και τούτο όταν και εφόσον η εσωτερική υποτίμηση φτάσει το 50% με πορεία το 60%. Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι για ποιο πράγμα μιλάμε!
Αυτό φίλοι, είναι το ταξίδι στην άβυσσο που δρομολόγησε η καιροσκοπική πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας μας και το οποίο θα μπορούσες να αποφύγεις με μια μορφή αγώνα εντός της ΕΕ, όπως περιέγραφα πριν από 2, 5 χρόνια, στην αρχή της κρίσης. Ο αγώνας τούτος που δεν δόθηκε – από ποιους άραγε να δινόταν (!) – δεν σου διασφάλιζε άμεση έξοδο από την κρίση και «λεφτά», αλλά θα γλύτωνες την εσωτερική υποτίμηση και την αύξηση της ανισότητας στην πατρίδα μας. Οι πιθανότητες επιστροφής στη δραχμή, τότε, ήταν απειροελάχιστες και με συνέπεια την πλήρη διάλυση της Ευρωζώνης , σε αντίθεση με σήμερα που είναι απλώς μικρές, με σχετικά καλή προστασία Ευρωζώνης και του τραπεζικού συστήματος. Οι πιθανότητες μάλιστα «δραχμοποίησης» της εσωτερικής αγοράς με παραμονή στην Ευρωζώνη, τότε, ήταν μηδενικές, ενώ σήμερα αποτελούν σχεδόν βεβαιότητα. Το καθεστώς της διαπλοκής όχι μόνον έκαψε το «λίπος» της κοινωνίας, όχι μόνον προίκισε του κερδοσκόπους, αλλά οδήγησε με τον τρόπο του στην έξοδο από την χώρα ζωτικών κεφαλαίων σε ισχυρό Ευρώ. Και αυτό ήταν καθεστωτική επιλογή: δεκάδες μέσα είχε και θα μπορούσε να δημιουργήσει η κυβέρνηση από την αρχή, σε συνεργασία με τις αρχές της ΕΕ, για τον περιορισμό της τρελής κούρσας εξαγωγής σωρευμένου πλούτου, όχι πάντα νόμιμου ή νομότυπου και φορολογημένου, από την χώρα. Ορισμένα παραδείγματα είχαμε τότε με προσοχή αναφέρει. Πρόκειται για αυτά που (δήθεν) εφαρμόζονται ή ψιθυρίζεται ότι θα εφαρμοστούν σήμερα κατόπιν εορτής!
Ήταν όλα αυτά αποτέλεσμα πολιτικής ύπνωσης; Με κάποια έννοια, ναι. Το καθεστώς επιχείρησε να υπνώσει τον λαό, σκορπώντας παραπληροφόρηση, τρομοκρατία, σοκ και δέος, διαμορφώνοντας συνθήκες εγκλωβισμού σε αυταπάτες για το μέλλον μας με το Ευρώ και μιλώντας διαρκώς για τον «παθογενή» δημόσιο τομέα, σαν να μην είναι αυτό το πρόβλημα απόλυτα συναρτημένο με τον αντιπαραγωγικό (με σύγχρονα βιομηχανικά κριτήρια), κρατικοδίαιτο και παραοικονομούντα ιδιωτικό τομέα!
Ακόμη και η κ. Μέρκελ ξέρει πλέον καλά το πρόβλημα και κατακρίνει το ελληνικό καθεστώς της διαπλοκής λέγοντας, έστω και με μεγάλη δόση υποκρισίας: «Ματώνει η καρδιά όταν βλέπει κανείς μειώσεις συντάξεων για δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους στην Ελλάδα […]αυτό ισχύει ιδιαίτερα, διότι οι ευκατάστατοι είναι τόσο «ευκίνητοι» ώστε μπορούν χωρίς πρόβλημα να εγκαταλείψουν τη χώρα». Σπανίως οι ίδιοι, αλλά πάντα τα κεφάλαια που αποτελούν τον πλούτο του ελληνικού λαού και με την έμμεση υποστήριξη της πολιτικής της κυρίας Μέρκελ, για την Ελλάδα και όχι ασφαλώς για την Γερμανία – για να πούμε πλήρως την αλήθεια!
Η καρδιά του πυροβολικού που επιτίθεται μέσω της εσωτερικής υποτίμησης στα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας δεν ματώνει, ωστόσο! Έχει καρδιά το πυροβολικό που άλλα υποσχόταν στο Ζάππειο, ή μήπως τα κανονάκια της Συμμαχίας που κυβερνά, τα οποία προσπαθούν με γελοία καμώματα να καλύψουν το μεγάλο κανόνι που …χτύπησε η χώρα υπό την ηγεσία τους;
Κοιτάξτε, η ελληνική αυταπάτη κινείται μονίμως στα όρια της ύπνωσης, ή αν προτιμάτε παρατηρείται «a self-deception bordering on hypnosis», για να είμαι ακριβής σε επίπεδο διεθνούς «ορολογίας»…Παναγιά μου! Οι διαπλεκόμενοι και οι βασικοί κομματικοί φορείς τους (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), έχουν πετάξει την μπάλα στην εξέδρα και πυροβολούν εναντίον των δύο τρίτων της κοινωνάς, εκπροσωπώντας το ένα τρίτο - και αυτούς προβληματικά και αντιφατικά. Οι κυβερνώντες στην προσπάθεια να υπνωτίσουν το λαό, μοιάζει να έχουν υπνωτιστεί και οι ίδιοι σήμερα. Σαν υπνοβάτες κινούνται πλέον στο εσωτερικό και στο εξωτερικό εκστομίζοντας κοτσάνες περί ενός κλαμπ της δραχμής που έχασε «λέει» έναν γύρο και θα χάσει και δεύτερον, αν φυσικά παραμείνουν οι ίδιοι στα πράγματα και η κοινωνία κάτσει στα αυγά της, υφιστάμενη μέχρις εξοντώσεως τον βομβαρδισμό από την εξελισσόμενη εσωτερική υποτίμηση! Δεν είναι «άκαρδοι», ταξικό πόλεμο διεξάγουν οι άνθρωποι - με όλα τα μέσα που διαθέτουν και «πάση θυσία» - τόσο σκληρό, που έχει φρίξει ακόμη και η… Μέρκελ!
Και ο λαός τι να κάνει; Να απαιτήσει επιστροφή στη δραχμή για να σωθεί; Όχι, ασφαλώς. Αυτό δεν είναι ζήτημα του λαού – ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν ενημερώθηκε, πότε δεν κατάλαβε τι σημαίνει ευρωζώνη, αλλά πλήρωσε ακριβά για να μπει και δανείστηκε σχετικά ακριβά και υπερβολικά για να παραμείνει. Ποιος κέρδισε από αυτό; Ε, αυτός που κέρδισε να πληρώσει για την παραμονή στο Ευρώ και την περίοδο προσαρμογής, δίχως επιπλέον εσωτερική υποτίμηση. Αρκετά! Η άλλη λύση είναι να πληρώσει (ο ίδιος) αντίστοιχα για την συντεταγμένη έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, με απόλυτη πολιτική μεταβολή όμως, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, εκδημοκρατισμό, παραγωγική αναδιάρθρωση και κοινωνικό προσανατολισμό της αγοράς. Το τελευταίο προφανώς συμφέρει καλύτερα τα δύο τρίτα της κοινωνίας, αλλά όχι το «κλαμπ της δραχμής» του κ. Σαμαρά που απειλεί με αναποζημίωτη έξοδο: να πληρώσει δηλαδή ο λαός δύο φορές την κερδοσκοπία με το Ευρώ! Ε, όχι κι έτσι!
Υπνωτισμένος είναι ο λαός, αλλά όχι και εντελώς ηλίθιος. Την λύση του «διπλού νομισματικού» καλύτερα να την ξεχάσετε, οι διαπλεκόμενοι! Αν πετύχετε τον λαό στον ύπνο και του «φορέσετε» ένα τοπικό μηχανισμό παραγωγής ρευστού, τότε θα έχετε διαπράξει το τέλειο έγκλημα! Θα έχετε συμπεριφερθεί σαν κατοχικός στρατός, ο οποίος ενισχύει την εσωτερική υποτίμηση με τοπικό πληθωριστικό μέσο. Αν έτσι φαντάζεστε την ανάπτυξη (άραγε πώς αλλιώς), να ξέρετε ότι γράφετε την πλέον βρώμικη σελίδα στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας! Ντόμπρα πράγματα…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.