Για κάποιους, ξεχωριστούς, η ανεργία είναι νόσος θανατηφόρος!

του Πάνου Τσορμπατζόγλου

Έτσι είναι. Υπάρχουν ομάδες πληθυσμού, ιδιαίτερα ευαίσθητες στην ανεργία, κάτι σαν τις ομάδες υψηλού κινδύνου στις εκάστοτε ιογενείς επιδημίες, για τις οποίες το σύνολο, σχεδόν, του πολιτικού κατεστημένου εξαντλεί τις δυνατότητες που έχει για να τις προστατέψει. Το παράδοξο βέβαια στην επιλογή των προς προστασία ευάλωτων αυτών συμπολιτών μας, δεν είναι κάποιο ηλικιακό, παθολογικό, κοινωνικό ή, έστω, οικονομικό, κριτήριο. Το στοιχείο που κάνει την κατηγορία αυτή να απολαμβάνει της ιδιαίτερης όσο και απρόσμενης (;) ευαισθησίας και προστασίας των κυρίαρχων πολιτικών ηγεσιών, είναι η επαγγελματική τους ενασχόληση! Πρόκειται, προφανώς, για τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα με ποια σχέση, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι οποίοι και προστατεύονται με κάθε κόστος από την νόσο της ανεργίας, μιας και γι αυτούς, κατά τους πολυπληθείς θεράποντες τους, κάτι τέτοιο θα σήμαινε, περίπου, θάνατο! Μάλιστα έχει εφευρεθεί-και καταγραφεί θεωρητικά-ο καταγγελτικός αντίλογος για όσους τολμούν να θέτουν ερωτήματα που, ενδεχομένως στη σημερινή συγκυρία, θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τη διάγνωση. Πρόκειται για έναν απεχθή και επικίνδυνο «κοινωνικό αυτοματισμό» που δεν μπορεί να έχει θέση στη σημερινή κοινωνία, ισχυρίζονται. Όποιοι δε, αριστερά ή δεξιά του πολιτικού φάσματος έχουν ενστάσεις, απομονώνονται και περιθωριοποιούνται, αυθωρί, από το πολιτικό σώμα.

Κόντρα βέβαια σε αναμφισβήτητες παραδοχές και, συχνά, στον κοινό νου. Που θεωρούν κυρίαρχη προτεραιότητα την ανάταξη του διαλυμένου σώματος του ελληνικού κράτους με την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης η οποία τελματωμένη εδώ και δεκαετίες στην διαπλοκή, την αναξιοκρατία, τον αναχρονισμό και την διαφθορά αδυνατεί να παίξει στοιχειωδώς τον ρόλο της. Αυτόν που όλοι εμείς της έχουμε αναθέσει. Δεν είναι μόνον ο συγκεντρωτισμός, η απαιδευσία, ο υπερτροφικός χαρακτήρας ή η παραδοσιακή αδιαφορία-τροφοδοτούμενη από την έλλειψη ελέγχου και αξιοκρατίας- αυτά που καθιστούν το δημόσιο τομέα τροχοπέδη κάθε αναπτυξιακής δυνατότητας της χώρας.

Είναι και η αντιμετώπιση του από το πολιτικό προσωπικό ως «εργαλείο» διαιώνισης της δικής του ύπαρξης εξ ου και η ενίσχυση του, διαχρονικά, με ότι διαθέσιμο θα μπορούσε να διατεθεί για τη στήριξη άλλων, σημαντικότερων, τομέων της οικονομικοκοινωνικής ζωής. Το ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα κυμαίνεται, απλά, στον μέσο όρο της Ε.Ε. και άρα η συρρίκνωση του δεν επιβάλλεται, είναι επιχείρημα ελάχιστα πειστικό. Γιατί η παραγωγικότητας του δημόσιου τομέα είναι το πανθομολογούμενο ζητούμενο. Που προϋποθέτει την αναδιάρθρωση του, τον εκσυγχρονισμό του, την αξιολόγηση του και, κυρίως, την από-πολιτικοποίηση του η οποία στα νεοελληνικά μεταφράζεται στην διακοπή της απόλυτης εξάρτησης του από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Οι 768 χιλ δημόσιοι υπάλληλοι (μαζί με τους σιδηροδρομικούς, τους οτε-τζίδες, δεη-τζίδες και τους υπόλοιπους των αντίστοιχων ευαγών ιδρυμάτων ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο), είναι καιρός να «ξαναμετρηθούν» και, πιθανόν, να πάψουν να σιτίζονται στο μαγειρείο του ελληνικού κράτους. Μια τέτοια γιγάντια σε σημασία και δυσκολία προσπάθεια είναι φανερό ότι μπορεί-για να μην ειπωθεί ότι πρέπει-να αφήσει πίσω της θύματα. Ανέργους που όμως το κόστος διατήρησης τους στο κρατικό pay-roll θα μπορούσε να ενισχύσει τομείς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πάντως να βελτιώσει την παραγωγικότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών προς αυτές. Άποψη ταυτισμένη με τον κοινό νου, αναντίστοιχη δυστυχώς με τις λογικές ο οποίες κυριαρχούν στις πολιτικές ηγεσίες αυτού του τόπου. Γιατί γι αυτές ο εργαζόμενος στο δημόσιο είναι «ιερή αγελάδα». Που πρέπει να συνεχίζει να βόσκει στους κατεστραμμένους λειμώνες της ελληνικής πραγματικότητας άσχετα αν το αναπόφευκτο τέλος είναι να «ψοφήσει» και η τελευταία από αυτές!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι «άλλοι» άνεργοι, αυτοί του ιδιωτικού τομέα, έχουν φτάσει το 1,3 εκατομμύρια. Γι αυτούς ο ιός της ανεργίας φαίνεται ότι δρα διαφορετικά. Έχουν αντοχές εξ ου και οι πολιτικές ηγεσίες ελάχιστα ανησυχούν για την πορεία της υγείας τους. Τι κι αν οι αυτοκτονίες των καθημερινών δελτίων ειδήσεων άλλα λένε… Μια πολιτεία που λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά με αφετηρία την μία και μόνη λογική. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «δικά μας παιδιά», (διάφορων πατεράδων), οι υπόλοιποι είναι παιδιά «ενός κατώτερου θεού». Κι έτσι ο παραλογισμός των κρατούντων κινδυνεύει να μεταβληθεί σε εφιάλτη.

Και αν ακόμη, κύριοι της αριστεράς κάθε απόχρωσης, (δεν αναφέρονται συνειδητά τα, πρώην, κόμματα εξουσίας), όντως δεν πρέπει να απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος γιατί χρειάζεται κάπου αλλού, τότε οι θέσεις αυτού του «αλλού» να προκηρυχτούν ως νέες. Για να μπορούν να τις διεκδικήσουν, αξιοκρατικά, όλοι οι πολίτες ανεξάρτητα αν είναι «πρώην» του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα. Αυτό επιβάλλει η ισονομία, η δικαιοσύνη και η λογική. Όλα τα άλλα ακούγονται και είναι «εκ του πονηρού» που προέρχεται από το παρωχημένο, διεφθαρμένο και καταδικασμένο στη συνείδηση των πολιτών, παρελθόν.

πηγή