Οιονεί ιδιοκτήτες…

Του Θανάση Νικολαΐδη

Η κρίση δεν τους «πιάνει». Με την εναλλακτική λύση της απάτης και το μάτι στην ‘κονόμα. Και δεν πρόκειται για ιδιώτες, εμπόρους και παρεμπόρους με ζητούμενο το κέρδος πάση θυσία. Ένας φίλος έλεγε: «Έμπορος ίσον κλέφτης», αλλά ας πάμε στον κλέφτη του δημοσίου. Τον/την απατεώνα που ιδιοποιήθηκε το Κράτος χωρίς να’ ναι δικό του. Τους του παραχώρησαν δωρεάν τα μέσα για την εργασία του. Έγινε διευθυντής στο ΕΣΥ ο γιατρός, για να διαχειρίζεται σαν αφέντης και ιδιοκτήτης την κλινική του. Με γκρίνια νύχτα μέρα για ό,τι του στέρησαν, αλλά χωρίς να τολμάει να παραιτηθεί για να ιδιωτεύσει (θα ξόδευε τα μαλλιοκέφαλα κι ίσως σκότωνε…μύγες περιμένοντας τον πελάτη).

ΝΑ πάμε και στον μαθητέμπορα της Μ. Εκπαίδευσης, τον γνωστό ιδιαιτεράκια του δημοσίου, που μαδάει το γονιό στο σπίτι και το ΣΔΟΕ κοιμάται θεωρώντας τον «αμελητέα ποσότητα». Τι κάνει ο τύπος; Επιμένει να διαφημίζει την πραμάτεια του στην τάξη παραμένοντας στο δημόσιο, ξεσκίζεται, ως «ιδεολόγος» στην απεργία, βολεύεται με τις καταλήψεις, αλλά δεν…ξεδιορίζεται για ν’ ανοίξει ένα φροντιστήριο δικό του περιμένοντας τον πελάτη και την…εφορία.

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, (αναφερθήκαμε σε δυο μοντέλα «λειτουργών») οι ιδιοκτήτες…γης χωρίς να’ ναι δικιά τους, παραχαράκτες του επαγγέλματος και αυτουργοί της καμουφλαρισμένης απάτης δεν θα’ χαν περιθώρια δράσης σε μιαν ευνομούμενη πολιτεία. Και, βέβαια, δεν θα έσκαγαν μύτη ως «επόμενοι», αν δεν υπήρχε «προηγούμενος» άνετος και ατιμώρητος, φοροφυγάς και επίορκος.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κι άλλοι σε άλλα πόστα «μείζονα» και πιο προσοδοφόρα, πίσω τους αφανείς που κινούν τα νήματα και μοιράζονται τα κέρδη, υπάρχει θράσος απ’ την ισχύ της καρέκλας και την ενθάρρυνση απ’ το κύκλωμα. Μαφιόζοι με γραβάτα σε γραφείο ή πίσω απ’ το γκισέ, που βρωμίζουν τους αθώους και τους κάνουν σαν έντιμοι να μη μοιάζουν. Πέρα απ’ τη στατική αλητεία που βρωμίζει μόνιμα την ατμόσφαιρα στο δημόσιο, έχουμε και την δρώσα και δυναμική αλητεία ευκαιριακών κλεφτών και απατεώνων.

ΒΓΑΙΝΟΥΝ στη φόρα, καθημερινά, σκάνδαλα φρέσκα και παλιά, η συγκυρία (το τάιμινγκ) μας γεμίζει υποψίες, αλλά ας το παρακάμψουμε. Η ουσία είναι πως κανένας κανέναν δεν φοβάται και το πάρτι συνεχίζεται, με τη μαγκιά στην πίστα. Με την ασυλία του δράστη, σε καθεστώς ατιμωρησίας. Για άλλα κι άλλα, έσπευσαν οι εθνοπατέρες μας ν’ αλλάξουν νόμους. Για τους «αμαρτωλούς» του δημοσίου πέρα βρέχει και η ζωή συνεχίζεται. Με τους ατιμώρητους, πρωτόβγαλτους είτε υποτροπιάζοντες στο πόστο τους και τα κλεμμένα στη τσέπη. Και περιμένουμε η κρίση να κάνει ό,τι δεν έκαναν αυτοί (κι αυτές) οι κύριοι, μπλεγμένοι (ακόμα) στα πλοκάμια της ψηφοθηρίας.