Ακτιβιστής

του Στάθη

Μιλούν και λένε στον συνταξιούχο των 700 Ευρώ ότι θέλουν να του κόψουν κι άλλο τη σύνταξη, αυτοί οι ίδιοι

που βόλεψαν φερ’ ειπείν την κυρία Μπιρμπίλη στο Παρίσι με 7.500 Ευρώ καθαράμηνιαίως συν 1.000 Ευρώ επίδομα για το παιδάκι της («Πρώτο Θέμα» της Κυριακής).

  

Μίλησε και ζήτησε ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας να τουπερικόψουν τον μισθό,

δίνοντας το «καλό παράδειγμα» της εξίσωσης προς τα κάτω!

Βεβαίως ο κ. Παπούλιας είχε παραιτηθεί από το σύνολο της αποζημίωσής του, ύψους 283.649 Ευρώ, όπως πομπωδώς είχε ανακοινώσει ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ήδη από τις 15/2/2012.

Ως φαίνεται, η παραίτηση... παραιτήθηκε και ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζητάει, εκ νέου, την περικοπή, αυτήν τη φορά, του μισθού του - επιμένοντας (με υποκρισία, αν θέλετε) σε αυτό το «καλό παράδειγμα» της εξίσωσης προς τα κάτω!

Λαϊκισμός! Θεσμικός λαϊκισμός. Ο κ. Παπούλιας δεν παίρνει 700 Ευρώ μισθό, ώστε όταν του κάνουν περικοπή να μην έχει πια να φάει ή να πάρει τα φάρμακά του όπως

θα πάθει με την εν λόγω περικοπή ο γέροντας ή η γερόντισσα των 700 Ευρώ.

Στα χαμηλά εισοδήματα το κάθε-ένα-ευρώ έχει τριπλή και τρίδιπλη αξία απ’ τα ευρώ των γκόλντεν μπόυς και των κομματικών καρεκλοκένταυρων - δεν μπορεί να λείψει ούτε ένα, όπως από εκεί που περισσεύουν χίλια και χίλια και τρισχίλια.

Μιλούν και λένε

ή μάλλον λένε και λένε διαρκώς και συνεχώς για περικοπές σε έναν λαό που λόγω της κρίσης βλέπει γύρω του να αυξάνεται η παιδική θνησιμότητα,

τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας να καταρρέουν,

τα φάρμακα να αναζητούνται απ’ τους πάσχοντες ως άλλα Ιερά Δισκοπότηρα,

απίστευτη κατάντια!

Κι όμως! μιλάνε και λένε τα ίδια, για την «οικονομία που δεν μας αντέχει», την«ανταγωνιστικότητα», τα «σπρεντ»,

μιλάνε και δεν ξέρουν τι λένε, όπως ο κ. Βρούτσης για τα «σοβιέτ» των... περιπτέρων,

μιλούν ακατάπαυστα, ακατάσχετα όπως ο Μπενύτο Μπενίτο Βενιζέλος, σε ποιους; στους εξουθενωμένους, στους απελπισμένους, στους άπορους, για να τους πούνε τι; για ισοδύναμα;

Ποιο είναι το ισοδύναμο της αυτοκτονίας;

Ποιο είναι το ισοδύναμο για το τσεκ απ που δεν κάνει πλέον η έγκυος, διότι είναι άφραγκη,

άφραγκη αυτή, ο άνδρας της, οι γονείς τους κι όλο τους το σόι.

Ποιο είναι το ισοδύναμο της ανεργίας; του μαγαζιού που κλείνει; Της θλίψης και τηςαεργίας;

Σε ποιους μιλάνε και τι λένε όταν λένε για «αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη», για «εμπιστοσύνη των αγορών», όταν πάει η νοικοκυρά στην αγορά και της βγάζουν την ψυχή οι τιμές;

Σε ποιους απευθύνεται ο κ. Σαμαράς όταν μιλάει για «επιμήκυνση» χωρίς να λέει λέξηγια το βαρύ της κόστος;

Ποιος είναι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης που μιλά ελαφρά τη καρδία (αν έχει) για σύνταξη στα 66-67 κι ακόμα περισσότερο, αν συνυπολογίσει κανείς το προσδόκιμο ζωής;

Με ποιο δικαίωμα απευθύνεται ιταμά και άτιμα στους εργαζόμενους έναςΠορφυρογέννητος, που το ήθος του έχει, ως φαίνεται, το βάθος που ο ακάματος πλούτος δίνει στην ευήθεια...

Μιλούν με κλισέ και λένε ευφημισμούς - όπως η φράου Μέρκελ φον Ζήμενς, όταν ομιλεί για την «πρόοδο» που έχουμε σημειώσει εμείς ή οι Ισπανοί ή οι Πορτογάλοι, ή οι Ιταλοί.

Πρόοδο σε τι; στην υποτέλεια;

στην υποτέλεια στις τράπεζες, στον φόβο, στην αγωνία, στον «τρόμο και την αθλιότητα του Δ’ Ράιχ»;

Για το οποίον «Δ’ Ράιχ» κελαηδούν χαζοχαρούμενα τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ: «που ’ν’ το; που ’ν’ το; τι υπερβολές είναι αυτές;» - σωστά! Δεν είναι πρέπον (ούτε μήπως επιτρέπεται;) να μιλάς για Στρατόπεδα Αναγκαστικής Εργασίας όταν είσαι μέσα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη.

Μιλούν και λένε για πολλά τα παπαγαλάκια και τα αφεντικά, αλλά την ολοκλήρωση του Μνημονίου με το «τελευταίο πακέτο» των 11,6 δισ. που είναι 18,5, θα το περάσουν

με ΕΝΑ (αριθμός 1) άρθρο στη Βουλή.

Εκεί, τέρμα τα πολλά μπλα-μπλα, ένα «ναι» ή «όχι» στεγνά κι ύστερα μούγγα στη στρούγκα.

Εκεί η σιωπή των λαλίστατων.

Για τη σφαγή των αμνών.

  

Εκεί ψήφος κι ενός λεπτού σιγή εις υγείαν των κορόιδων, ου μην και μελλοθάνατων.

Εκεί η ατίμωση του Κοινοβουλευτισμού και η κατάλυση της Δημοκρατίας.

Ενα άρθρο πάνω σε ένα τανκς. Ή του λες «ναι» και περνάει ή του λες «όχι» και δεν τοσταματάς.

Ενα άρθρο über alles!

  

Αυτοί που τόσα χρόνια έλεγαν πολλά και δε έκαναν τίποτα, σήμερα εξακολουθούν να λένε πολλά για να κάνουν άλλα.

Ως πότε;

«Οσο βρίσκουν και τα κάνουν» που έλεγε αγριεμένη για το άδικο και η μανούλα μου... 

 πηγή