Γιατί η μετάνοια είναι υπό διωγμό;

Γράφει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει αναγάγει το μείζον σε έλασσον και το έλασσον σε μείζον.

Αν συζητήσετε με ενήλικες και φέρετε την συζήτηση σε έννοιες όπως δικαιοσύνη, ανθρωπισμός, ευθύνη, συμπεριφορά, αγάπη, προγραμματισμός και πολλές άλλες θα σας κοιτάξουν σαν να μιλάτε άλλη γλώσσα.

Αν προσφερθείτε να αφιερώσετε χρόνο ώστε να τους εξηγήσετε, θα σας πουν «εγώ κοιτάω τη δουλειά μου» ή «φταίει η παιδεία» ή «άμα βγαίνει το μεροκάματο, μην την ψάχνεις παραπέρα» και διάφορα άλλα τέτοια.

Μια από τις πιο ξεχασμένες έννοιες είναι η μετάνοια.

Τι είναι η μετάνοια;

Είναι η ψυχική κατάσταση ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας ανθρώπων, κατά την οποία υπάρχει η εσωτερική παραδοχή ενός διαπραγμένου λάθους, η συνείδηση δείχνει ότι η ακολουθούμενη κατεύθυνση είναι ή ήταν λάθος και ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή ή επανόρθωση ή σταμάτημα και περίσκεψη.

Είναι συνηθισμένο να χρειάζεται κάποιος να μετανιώσει;

Εξαρτάται από το πλήθος και την ποιότητα των λαθών στα οποία υποπίπτει. Και βέβαια από το πόσο ελαστική συνείδηση διαθέτει.

Η εμπειρία πάντως δηλώνει ότι καθημερινά, ένας μέσος άνθρωπος, που σκέπτεται, διαλέγεται, ενεργεί, σφάλει περισσότερες από μία φορές. Άρα σε μια Γη με έξι και πλέον δισεκατομμύρια ανθρώπους, διαπράττονται αρκετά δισεκατομμύρια λάθη κάθε μέρα.

Ένας συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισης των λαθών αυτών, είναι η αποφυγή να τα δούμε με το μάτι της συνείδησης. Τότε είναι σαν να μην έγιναν για μας.

Ένας άλλος είναι να τα υποχρεώσουμε να μείνουν στο χώρο του μυστικού.

Ένας τρίτος είναι να τα κουκουλώσουμε με δικαιολογίες ή και παραποιήσεις. Τα ωθούμε δηλαδή στο χώρο του ψεύδους και της απάτης.   

Υπάρχουν και οι εθισμένοι που διακηρύσσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στο λάθος. Ξεχνώντας υποκριτικά το δικαίωμα στη μετάνοια.

Τέλος υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων, εθισμένων στην εξουσία, που εξωθούν βίαια τα λάθη τους στις πλάτες άλλων. Παραποιούν ένα πλήθος λαθών συγκεκριμένου είδους προβιβάζοντάς τα σε «κατόρθωμα» και «μαγκιά». Δημιουργούν συνενόχους, συνήθως με δόλωμα το χρήμα αλλά και με άλλα μέσα όπως τον ψεύτικο έρωτα (sex - πορνοποίηση), με φαρμακευτικές και άλλες χημικές ουσίες (ναρκωτικά αλλά όχι μόνον) που αλλάζουν τον ψυχισμό των ανθρώπων, με ψευδοεπιστήμες, όπως τα οικονομικά που οδηγούν σε κρίσεις κεφαλαιακής ανεπάρκειας με στόχο την εξόντωση πληθυσμών ή όπως τα νομικά που έχουν στη μια τσέπη τον νόμο στην άλλη το χρήμα και την δικαιοσύνη κλεισμένη στο υπόγειο, με ψευδοθρησκείες που ανεξάρτητα από τον Θεό που διακηρύσσουν, πιστεύουν σε ένα και μόνο θεό, το χρήμα. Αν γνωρίζετε τέτοιους ανθρώπους, προσοχή! Είναι επικίνδυνοι. Μη τους εμπιστεύεστε τίποτε, αν δεν αποτοξινωθούν και δείξουν μεταμέλεια! Κυρίως την ψήφο σας!

Και είναι η εμπειρία πάλι που μας βεβαιώνει ότι η έκφραση, «Συγνώμη, έκανα λάθος. Μετάνιωσα! Πώς μπορώ να επανορθώσω;», ακούγεται συντριπτικά λιγότερο από τα λάθη που πραγματοποιούνται.

Γιατί;

Η μετάνοια είναι σαν την αγάπη!

Για να φτάσει κανείς στη μετάνοια θα πρέπει να λειτουργήσει και με τις τρεις πνευματικές του ικανότητες. Με το συναίσθημα, αφού χωρίς συναίσθημα δεν ξεκινά τίποτε. Με λογική, αφού χωρίς λογική δεν μπορεί να δει κανείς το λάθος του. Με συνείδηση, αφού χωρίς συνείδηση δεν μπορείς να δεις το δίκιο του άλλου.

Είναι λοιπόν η μετάνοια, πράξη για ενήλικες. Και μάλιστα για ελεύθερους ενήλικες. Ελεύθερους στο σώμα, ελεύθερους και στο πνεύμα. Τα παιδιά δεν διαθέτουν σε ικανό βαθμό και τις τρεις αυτές πνευματικές ικανότητες. Ούτε οι σκλάβοι. Σκλάβοι άλλων ανθρώπων ή σκλάβοι παθών και εθισμών.

Αλλά δεν φθάνει μόνον αυτό.

Για να φθάσει κανείς στη μετάνοια, όπως και στην αγάπη, πρέπει να έχει συνειδητά αποποιηθεί τις συμπεριφορές που αποτελούν τον κορμό της εξουσίας. Δηλαδή τη βία, την υποκρισία, την αδιαφορία. Πρέπει να πιστεύει στη δύναμη του Λόγου.

Θα μου πείτε, δύσκολο πράγμα η μετάνοια. Ναι όπως και η αγάπη!

Αλλά από την άλλη, τι αξία έχει μια μετάνοια που εκβιάστηκε; Μια μετάνοια που κερδήθηκε με απάτη ή εξαγοράστηκε; Αν μπορείς ν’ αδιαφορήσεις για την ανάγκη μιας συγνώμης, δεν έχεις χάσει ένα κομμάτι από σένα; Αν αδιαφορήσεις για το λάθος σου, που πληρώνει ο πλησίον σου, δεν αδιαφορείς γι αυτόν; Ποια είναι τότε για σένα η ανθρώπινη κοινωνία; Τι είσαι εσύ γι αυτήν;

Ένας άλλος λόγος που οι άνθρωποι δυσκολεύονται να φθάσουν στη μετάνοια, όπως και στην αγάπη, είναι αυτό που αποκαλούμε σύστημα.

Το σύστημα είναι ένα πλέγμα από νόμους, συνήθειες, ήθη και έθιμα, που παρεμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων και τους διαιρεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος είναι αδύνατη η μεταξύ τους συνεννόηση (Βαβέλ), με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να θεωρούν απαραίτητη την διαμεσολάβησή του στις μεταξύ τους σχέσεις. Θρόνος του συστήματος, η λεγόμενη Αγορά. Επιτελάρχης του, το Χρήμα. Αρχισταυλίτες του, η Εκκλησία, τα Δικαστήρια, οι εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές.   

«Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να βάλεις στο χέρι έναν αθώο. Η μόνη εξουσία μιας κυβέρνησης είναι να διώκει τους εγκληματίες. Βέβαια, εγκληματίες μπορείς να δημιουργήσεις. Μπορείς να θεωρήσεις ως έγκλημα τόσα πολλά πράγματα, έτσι ώστε να καθίσταται αδύνατο να ζήσει κάποιος χωρίς να παραβιάσει το νόμο». Ayn Rand.

Η καθιέρωση της τιμωρίας για οτιδήποτε θεωρεί το σύστημα παράπτωμα, είναι ακόμη ένα μέσο απομάκρυνσης του ανθρώπου από τη λειτουργία της συνείδησης, με επακόλουθο την άγνοια της αληθινής μετάνοιας. Δεν ξέρω ποιος έφτιαξε τη λέξη «τιμωρία» ή αν πραγματικά εννοούσε αυτό: «Τι μωρία!».

Οι κολλητοί όμως του συστήματος είναι υπεράνω του Νόμου. Έχετε δει το νομικό πλαίσιο λειτουργίας του ESM; Αν δεν το είδατε κακώς! Γιατί σαν Ευρωπαίοι πολίτες είστε υπό την εξουσία του!

Αμαρτών μεταβουλεύου (Εάν κάνεις σφάλμα να το αναγνωρίζεις και να μετανοείς γι' αυτό): Περίανδρος (668 – 584 π.Χ.).

Γιατί λοιπόν, κάτι που ο άνθρωπος ήξερε από τόσο παλιά, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια φαίνεται να έχει αποτύχει; Γιατί το σύστημα εμποδίζει τους ανθρώπους να μετανιώνουν για τα λάθη τους;

Μα είναι προφανές. Το σφάλμα είναι ο φυσικός δάσκαλος του ανθρώπου. Η μετάνοια των πολλών και η ανάληψη της ευθύνης των λαθών ή τουλάχιστον η φανέρωση και η κατάδειξή τους, ώστε να κάνει τους νεώτερους πιο προσεχτικούς, θα οδηγούσε σε μια κοινωνία πιο κρυστάλλινη πολύ πιο κοντά στην αλήθεια. Μια κοινωνία που θα γινόταν καθρέπτης της ψυχής όλων.

Το σύστημα βασίζεται στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους.

Το σύστημα βασίζεται στη συνταγή «Διαίρει και βασίλευε».

Το σύστημα σκοτώνει την αλήθεια βάναυσα, παραποιεί την ιστορία, νοθεύει την μνήμη, ώστε οι πολλοί να μην θυμούνται. Ώστε να παρουσιάζει τις παλιές συνταγές κάθε φορά σαν καινούριες.

Το σύστημα είναι σαν την μυθική τη Γοργόνα τη Μέδουσα.

Αν δει το πρόσωπό του στον καθρέπτη μιας κοινωνίας που μπορεί και μετανιώνει όταν πρέπει, θα πάθει ότι και η Γοργόνα. Θα πετρώσει. Γιατί θα δει μέσα στον καθρέπτη, τα εκατομμύρια των νεκρών για τα οποία ευθύνεται, τα δισεκατομμύρια των πονεμένων που έζησαν κλάσμα της ζωής τους, γιατί το υπόλοιπο τους το αφαίρεσε με τη βία και με απάτες. Και αφού το σύστημα δεν έχει συναίσθημα, ούτε λογική, ούτε συνείδηση, δεν μπορεί να μετανιώσει. Θα είναι το τέλος του.

Συγχώρεση είναι να απελευθερώνεις έναν φυλακισμένο και να ανακαλύπτεις ότι ο φυλακισμένος ήσουν Εσύ!