Η παγκόσμια θρησκεία έχει το όνομα «Χρήμα».

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Πίστη είναι ο πνευματικός χώρος που δημιουργείται στη συνείδηση των ανθρώπων με βάση το συναίσθημα, τη λογική, τη γνώση, τη φαντασία, τον φόβο, την ελπίδα και το ένστικτο. Προορίζεται στο να δίνει στο άτομο ένα πνευματικό χώρο μέσα στον οποίο θα λειτουργήσει την συνείδησή του, θα αναπτύξει το εργαλείο του λόγου, και θα δώσει τον σπινθήρα έναρξης ενέργειας.

Πίστη, δεν είναι η πνευματική βάση του λόγου ή της πράξης που προκύπτουν από την συνήθεια ή την έξη. Η μη συμμετοχή της συνείδησης αποκλείει την εμφάνιση πίστης, ακόμη και όταν βεβαιώνεται το αντίθετο. Βεβαίως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δηλώνουν πιστοί, χωρίς να συνειδητοποιούν τι πιστεύουν, γιατί το πιστεύουν, αν κάνουν πράξη την πίστη τους, τι αποτέλεσμα έχει σε εαυτούς και αλλήλους η ανερμάτιστη και μη συνειδητοποιημένη πίστη τους. Η αλήθεια δεν είναι θέμα πλειοψηφίας. Είναι έννοια ευρύτερη της Δημοκρατίας. Δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτήν. Την περιλαμβάνει.

Παραδείγματα:

-          Ο γονιός αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή του στο μεγάλωμα των παιδιών του πιστεύοντας ότι μέσα από αυτά καταξιώνεται και η δική του ύπαρξη.

-          Η κοινωνία προτρέπει τα παιδιά να αφιερώσουν ένα μεγάλο μέρος της νεότητάς τους στην παιδεία γιατί πιστεύει ότι αυτό είναι πολλαπλά ωφέλιμο και για τα ίδια αλλά και για την ομάδα.

-          Ο κλέφτης συνεχίζει τις τακτικές του επιδρομές στις περιουσίες των συνανθρώπων του, γιατί πιστεύει ότι, αυτός, δεν θα συλληφθεί.

-          Ο χαρτοπαίχτης που κάθε βράδυ στρώνεται στο κυνήγι της τύχης, δεν το κάνει (κατά κανόνα) επειδή πιστεύει έστω και παράλογα ότι αυτή τη φορά θα είναι ο τυχερός. Το κάνει επειδή η εξάρτησή του από το παιχνίδι είναι ισχυρότερη από την δυνατότητά του να συνειδητοποιήσει τι κάνει.

-          Ο τακτικά κάθε Κυριακή προσερχόμενος στο εκκλησίασμα, δεν είναι πιστός κατ’ ανάγκη. Το αντίθετο είναι ο κανόνας.           

Γίνεται σημαντική στην απώλειά της, αφού η απώλεια στόχων και προσανατολισμού, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον πλησίον καθώς και στην κυρίαρχη ομάδα, καθιστά τον άνθρωπο έρμαιο της αδιαφορίας.

Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να λειτουργήσει σε ανθρώπινο επίπεδο χωρίς πίστη. Χρειάζεται την πίστη στον συνάνθρωπο, την εμπιστοσύνη του πλησίον, την εμπιστοσύνη στον εαυτό, την πίστη ότι, αυτό που στον χώρο και τον χρόνο πραγματώνει σαν μέλος της ανθρώπινης ομάδας, δεν είναι άχρηστο.

Σαν συναισθηματική έκφραση έχει όλες τις δυνατότητες που απορρέουν από την φύση της.

♦ Είναι κινητήρια δύναμη.

♦ Αν δεν εκλογικεύεται, πάει και στα τυφλά.

♦ Αν δεν έχει συνείδηση του χώρου, του χρόνου και των γεγονότων, χειραγωγείται.

♦ Η πίστη που δεν καταφέρνει να ομαδοποιηθεί δεν επηρεάζει το κοινωνικό σύνολο. (Π.χ. η πίστη του γείτονα, ότι είναι ο Ναπολέων, τον οδήγησε στο τρελοκομείο, ενώ η πίστη του Χίτλερ στην ανωτερότητα της Αρείας φυλής, οδήγησε στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.)

♦ Συμπαρασύρει και άλλους ώστε να γίνει η πίστη του ενός πίστη πολλών, άρα δύναμη που βασίζεται στην μαζικότητα (και όχι απαραίτητα στην γνώση).

♦ Πίστη που ομαδοποιήθηκε και απέκτησε μεγάλο ανθρώπινο υπόβαθρο, συντηρείται σαν πυρηνική αντίδραση από μόνη της και πολλές φορές οδηγεί στον φανατισμό.

♦ Ομάδες φανατικών έχουν οδηγήσει πολλές φορές την ανθρωπότητα σε μύρια όσα δεινά.

♦ Όταν η πίστη συνεργαστεί με την λογική τότε γίνεται επιστήμη, τεχνολογία, φιλοσοφία, τέχνη.

♦ Η πίστη στον ένα και μοναδικό Θεό για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από φυλή, φύλο και εθνικότητα, ένα Θεό που είναι πνεύμα και έχει άμεση επαφή με κάθε άνθρωπο χωριστά μέσω της συνείδησης, αποδεικνύεται ιστορικά, πολλαπλά ωφέλιμη.

Η πίστη στο ότι ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι ξεχωριστό, είναι αποτέλεσμα συνειδητοποίησης μιας πραγματικότητας, που έως κάποια χρόνια πριν ήταν υπό αμφισβήτηση.

Η πίστη ότι είμαστε όλοι ίσοι, είναι μια πίστη που η εξουσία την αντιμάχεται αιώνες τώρα.

Ενόψει της ιδέας ότι δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν και με την πιθανότητα να βρεθούμε μπρος σε πιο ξεχωριστά όντα από μας, είναι προς συζήτηση, του ποια θα είναι, και ποια θα πρέπει να είναι, η αντίδραση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Ο Αϊνστάιν πίστευε ότι ο Θεός δεν παίζει ζάρια. Η σημερινή επιστήμη πιστεύει ότι ο Θεός παίζει με ζάρια που φέρνουν κάθε δυνατό αποτέλεσμα (Θεωρία παράλληλων ιστοριών). Βλέπουμε, ότι ακόμη και η αναζήτηση της επιστήμης ξεκινά από ένα ομιχλώδες τοπίο που σε πρώτο βαθμό βασίζεται στην πίστη.

Το να γνωρίσουμε στον άνθρωπο, τον άνθρωπο και να τον κάνουμε να πιστέψει στον εαυτό του, είναι πιο ομιχλώδες;

Πιο ανεδαφικό;

Πιο ανεφάρμοστο;

Ποιον δεν συμφέρει μια τέτοια προοπτική;

Η πίστη των ανθρώπων είναι μια καταλυτική δύναμη. Αυτό έχει αποδειχθεί από την ιστορία αιώνων. Γιατί με βάση την πίστη κατορθώνεται η ομαδοποίηση τους σε κοινά έργα και κοινωνική οργάνωση που αποσκοπεί σε απόλαυση κρίσιμων αγαθών όπως υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, ενημέρωση και πολλά άλλα.

Γεννήστε τα παιδιά σας σε μια βαμβακοφυτεία. Η μίμηση των σκλάβων γονέων θα τα κάνει σκλάβους.

Η μη αμφισβήτηση του αφέντη θα τα συνηθίσει να μην αμφισβητούν την εξουσία του. Η πίστη ότι ο αφέντης υπάρχει για να τα φροντίζει (ούτε λόγος για το αντίστροφο), θα τα κάνει να θεωρούν τον αφέντη, θεό.

Η πίστη αυτή με τα χρόνια θα εξελιχθεί σε φανατισμό. Όταν τα παιδιά γεράσουν κι αυτά με την σειρά τους, και μεταδώσουν την ίδια πίστη στα δικά τους παιδιά, τότε ο αφέντης κρίνει ότι δεν τους χρειάζεται άλλο. Αφού οι γέροι δεν προσφέρουν εργασία, αλλά και ο λόγος τους μπορεί και να ξυπνήσει ανεπιθύμητες σκέψεις στους νέους. Συνεννοείται λοιπόν με τον γείτονα αφέντη, και κηρύσσουν πόλεμο ο ένας στον άλλο. Με υποδαύλιση κατάλληλων φανατισμών, αρχινά ο πόλεμος, που κύριο στόχο έχει την εξαφάνιση των γεροντότερων και μαζί των πιο ατίθασων σκλάβων. Ύστερα οι αφέντες συνθηκολογούν μέχρι νεωτέρας. Ιδού ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης.

Μπορούμε άραγε να φανταστούμε, να σκεφθούμε, να πιστέψουμε και να στηρίξουμε την εφαρμογή διαφορετικού μοντέλου;!

Χωρίς πίστη είτε σ’ αυτό που λέμε είτε σ’ αυτό που κάνουμε, το αποτέλεσμα είναι άψυχο. Είναι βασικός παράγοντας στην μετάδοση πληροφοριών και κατά συνέπεια στην διδασκαλία.

Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο είναι η πίστη του ανθρώπου στο χρήμα. Δείτε πόσο δυνατό έκανε το χρήμα, η πίστη του ανθρώπου σ’ αυτό. Δείτε πώς οι πάντες γύρω το λατρεύουν. Είναι σπάνιο να βρεθεί άνθρωπος που στην διάρκεια μιας ημέρας δεν θα το αναζητήσει περισσότερες από μία φορές. Έτσι με την πίστη του αυτή (την τόσο λάθος πίστη) έβαλε τον κλέφτη της ικανότητας και της δυνατότητάς του, στην τσέπη του, στο σπίτι του, ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς του. Κι όλοι τώρα, του ζητούν χρήματα. Κι αγωνίζεται ολημερίς κι ολονυχτίς, να ικανοποιήσει τα θέλω αυτών που αγαπά. Κι απ’ τον αγώνα του, το χρήμα παίρνει τη μερίδα του λέοντος, αφήνοντάς του ψίχουλα. Κι έκανε την αγάπη του υπηρέτρια! Ανηφόρα του Σίσυφου! Πίθο των Δαναΐδων!

Αλλά δεν είναι το χρήμα δυνατό από μόνο του. Ο άνθρωπος είναι ο δυνατός. Αυτοί που διαχειρίζονται το χρήμα απλά χρησιμοποιούν την δύναμη αυτή. Η πίστη στον εαυτό του και στον συνάνθρωπο θα του δώσει πολύ περισσότερη δύναμη.

Προσοχή! Πίστη είναι και αυτό που δεν πιστεύουμε!

Η έκφραση «Δεν πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού» έχει την ίδια λογικοσυναισθηματική έδρα στην ανθρώπινη πνευματικότητα με την έκφραση «Πιστεύω ότι υπάρχει Θεός». Η διαφορά τους μπορεί να εντοπιστεί, ελάχιστα, μόνο στον χώρο της συνείδησης.

Αν κανείς άνθρωπος δεν πίστευε ποτέ στην ικανότητα πτήσης, δεν θα είχαμε σήμερα αεροπλάνα, ελικόπτερα, πυραύλους. Αν το σύνολο των ανθρώπων εξακολουθήσει να πιστεύει ότι χωρίς το χρήμα δεν γίνεται τίποτε, τότε η συνεχής υποβάθμιση του ανθρώπινου είδους θα είναι το βέβαιο αποτέλεσμα!..

Ένα σημαντικό ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί μόνο με την πίστη, είναι το αν ο θάνατος είναι μέρος της ζωής ή το τέλος της. Η υποκειμενική απάντηση στο ερώτημα αυτό, είναι καθοριστική για το μέλλον του πλανήτη αλλά και του ανθρώπου ως υλική και πνευματική υπόσταση.

Η μετά θάνατον ζωή μέσα από την επόμενη γενιά, μέσα από το συναίσθημα, την λογική, την συνείδηση των παιδιών μας, είναι κάτι ακατανόητο;

Χρειάζεται πολλή «ανερμάτιστη» πίστη για να το δει κανείς;

Την ανάγκη του ανθρώπου να φαντάζεται καλύτερες μέρες κοντά στον συνάνθρωπο και ένα καλύτερο αύριο για την επερχόμενη γενιά, μήπως τη μετουσιώνουν επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται την τάση του να αποζητά την ευκολία σε πίστη, στο μοναδικό ζητούμενο, το χρήμα, που τον απομακρύνει τελικά από τον στόχο του;

Επιτέλους ποια πίστη είναι λογικότερη;

-          Κάνω εγώ αυτό που πρέπει με βάση το συναίσθημα, τη λογική και τη συνείδηση και πιστεύω ότι και ο πλησίον μου θα κάνει το ίδιο!

Ή

-          Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει τίποτε! Όλοι κάνουν ότι η εξουσία επιτάσσει! Θα κάνω κι εγώ το ίδιο, θα της αποδείξω ότι είμαι καλύτερος και αποτελεσματικότερος από τον πλησίον μου, πιστεύοντας ότι αυτή θα με ανταμείψει! Για τον πλησίον μου, μη με παρασκοτίζετε, δεν με νοιάζει! Για τα μέσα; Έλα μωρέ τώρα, παιδιά είμαστε;

Η πίστη σε μια υπέρτατη δύναμη (απαρχή θρησκείας) μπορεί να επαναφέρει τον καταπιεζόμενο (σκλάβο) σε μια κατάσταση αντίδρασης προς τον καταπιεστή του, γιατί έρχεται σε σύγκρουση με την πίστη ότι με φυσικό νόμο γεννήθηκε σκλάβος του αφέντη, ότι είναι αδύνατη η ανατροπή της σχέσης καταπιεστή – καταπιεζόμενου.

Η πίστη (επανάπαυση) όμως ότι θα αναλάβει η υπέρτατη δύναμη να επιτελέσει ότι εναποτίθεται σ’ αυτόν είναι λανθασμένη (αδιαφορία).

Οι αρχικές θρησκείες, σε μια εποχή που η δουλεία ήταν κάτι φυσικό και σύνηθες, προσπάθησαν να εμπεδώσουν μέσα από το «Δούλος του Θεού», το δούλος κανενός άλλου. Αλλά αν ο Θεός είναι Πατέρας, ποιος πατέρας θα ήθελε τα παιδιά του δούλους;

Άρα οι σημερινές θρησκείες είναι ψευδεπίγραφες αφού είναι υποχείρια της εξουσίας ανθρώπων και οδηγούν στην πίστη από συνήθεια. Ελάχιστα δε καλύπτουν την πνευματική ανάγκη του σημερινού ανθρώπου.

Γιατί οι θρησκείες ανταλλάσσουν την δύναμη που τους παρέχει η πίστη των οπαδών τους με υλικά αγαθά; Ναούς, χρήματα, τυπικό λατρείας κ.τ.λ. Το κόστος γάμων, βαπτίσεων, κηδειών τουλάχιστον στην χώρα μας έχει φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Γιατί δεν λένε ανοιχτά στους ανθρώπους ότι έχασαν την πίστη τους στον Θεό και λατρεύουν πια τον θεό χρήμα; Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί δεν λένε ανοιχτά στους ανθρώπους ότι η καθημερινή λατρεία στο θεό χρήμα, τους έχει αποστασιοποιήσει από κάθε έννοια πνευματικής ανάπτυξης;

Και το κυριότερο γιατί με το παράδειγμά τους δεν δείχνουν τον άλλο δρόμο; Μπορούν και πρέπει να ξαναβρούν τον δρόμο τους προς χάριν του Πνευματικού Ανθρώπου και γιατί είναι το τελευταίο αποκούμπι της αμαθούς μεγάλης μάζας. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι του 20ου και του 21ου αιώνα.

Η πίστη στο υπερβατικό, μέσα από ένα παραμύθι που δημιουργήθηκε για να παρακινήσει τον ανώριμο άνθρωπο σε σκοπούς που είναι και ανθρώπινοι και τον ανεβάζουν πνευματικά σ’ αυτό που η φύση τον προορίζει, έως ότου γίνει ικανός και ώριμος να συνειδητοποιήσει την αλήθεια, είναι θεμιτό.

Μπορεί όμως αντίστοιχα ένα άλλο παραμύθι να τον απομακρύνει από τον στόχο και να τον αποτρέψει από την συνεχή προσέγγιση του ανθρώπου (π.χ. «φάε, πίε, ευφραίνου»).

Σήμερα ο σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να βρει, εκατοντάδες λόγους εκλογίκευσης της υπερβατικής πίστης του. Το πρόβλημα είναι να καταστεί σκεπτόμενος…

Τέλος η πίστη που παροχετεύεται από τους μεγάλους στους μικρότερους, οφείλει να αποδεικνύεται από τον λόγο και την πράξη. Να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με τη λογική και να εγκαθιστά στο μυαλό των νέων συνείδηση. Αν οι νέοι μας πιστέψουν στον εαυτό τους, στον πλησίον τους, στην κοινωνία που τους στέργει και η πίστη τους αυτή επαληθεύεται καθημερινά στην πράξη σαν μη ανερμάτιστη, τότε η μεταλλαγή της κοινωνίας της εξουσίας σε κοινωνία λόγου θα είναι το αβίαστο και φυσικό αποτέλεσμα!

Τι είναι θρησκεία;

Οι δυνάμεις που χρησιμοποιούν οι ανθρώπινες ομάδες για να επιβιώσουν αλλά και για να καθυποτάξουν στην θέλησή του το περιβάλλον και άλλες ανθρώπινες ομάδες είναι δύο:

Η οργάνωση των ατόμων και των ανθρώπινων ομάδων, σε κοινούς σκοπούς και στόχους και η οργανωμένη παραγωγή γνώσης. Η οργάνωση των ομάδων όταν δεν επιχειρείται με την βία ή την απάτη, αλλά με τον λόγο, που προσπαθεί να εισχωρήσει στη συνείδηση και να δημιουργήσει πίστη, είναι απαρχή θρησκείας. Όταν ο αποδεδειγμένα πραγματικός στόχος της προσπάθειας αυτής είναι η πνευματική άνοδος του κάθε ανθρώπου, σε συναίσθημα, λογική, συνείδηση, τότε μιλάμε για θεόπνευστη θρησκεία. Σε κάθε άλλη περίπτωση για θρησκεία με στόχους εξαπάτησης. Η πολιτική σκέψη όπου λειτούργησε με όρους θρησκείας, έφερε δεινά αποτελέσματα. Δες τε την κατάντια της λεγόμενης «αριστεράς».

Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι θρησκεία είναι μια κοσμοθεώρηση, θεϊκής είτε ανθρώπινης προέλευσης, που:

Α) Συγκεντρώνει ένα αριθμό πιστών. (Θρησκεία ενός δεν γίνεται.)

Β) Καλύπτει ως ένα βαθμό τους φόβους του ανθρώπου όσον αφορά την επιβίωση, τον φόβο για το αύριο και τον φόβο του θανάτου. Ομαδοποιεί τους πιστούς σε κοινές προσπάθειες και σηματοδοτεί τρόπο ζωής.

Γ) Στον βαθμό που επικρατεί, στο ανθρωποσύνολο, δεν εκλογικεύεται, δεν εκκαθαρίζεται από άχρηστες δοξασίες και τελετουργικό, αποτρέπει τους πιστούς από την έρευνα της αλήθειας με ίδια μέσα.

Δ) Έχει σαν στόχο την οργάνωση της ομάδας των πιστών της κατά τις δοξασίες της. Ουσιαστικά επιχειρεί έργο παρόμοιο με αυτό των ηγετών ή των πολιτικών. Η διαφορά είναι στα μέσα. Ενώ η εξουσία χρησιμοποιεί και την βία, η θρησκεία, τουλάχιστον διακηρυγμένα, την αποποιείται και χρησιμοποιεί τον λόγο. Αν χρησιμοποιήσει και την απάτη τότε ταυτίζεται με την εξουσία. Αν αδιαφορεί για το ανθρωποσύνολο, είναι θρησκεία που έχασε τον προσανατολισμό της. Για να κρίνουμε αν μια θρησκεία δείχνει τον σωστό δρόμο, θα πρέπει να εξετάσουμε κατά πόσον αυτή αποποιείται την βία και την υποκρισία, κατά πόσον αναδεικνύει την λογική αλλά και την συναισθηματική φύση των πιστών της, διευρύνοντας στο μέγιστο δυνατόν την συνειδητοποίησή τους και τέλος κατά πόσον δεν αδιαφορεί για το σύνολο των ανθρώπων

Γιατί, το Χρήμα είναι θρησκεία;

Βασίζεται στην πίστη, όπως όλες οι θρησκείες. 

Μπορεί να βάζει χιλιάδες ανθρώπους σε κοινή προσπάθεια, να τους δίνει κοινό όραμα και στόχους. Κατά κύριο μέρος η παραγωγή της γνώσης από μια εποχή και μετά βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του. Παρατηρείστε τους πανεπιστημιακούς και τους ερευνητές με τι δίψα αποζητούν όλο και περισσότερες χρηματοδοτήσεις. Αλλά και τόσοι δολοφονικοί πόλεμοι στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας για τι άλλο νομίζετε ότι έγιναν; Έχει ήδη βάλει κάτω από την εξουσία του, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Δίνει όραμα (έστω και πλαστό) σε εκατομμύρια ανθρώπους. «Θα βγάλω μπόλικα χρήματα και μετά θα απολαύσω…!».

Συζητάς με πολλούς και σου λένε: «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει τίποτε» (χωρίς χρήμα). Προφανώς είναι:

Θέση μη λογική (Μα το χρήμα μας έφερε εδώ, αυτό περιμένεις να σε σώσει; )

Μη συναισθηματική (Δηλαδή αγαπούν το χρήμα πιο πολύ από τον εαυτό τους; Η αλήθεια είναι, ότι χωρίς τον άνθρωπο δεν γίνεται τίποτε. Η αλήθεια είναι, ότι το χρήμα είναι το μέσο μεταφοράς του κόπου τους σε ξένα σεντούκια.)

Εκτός συνείδησης (Παρατηρείστε το χαζό βλέμμα, τη δυσπιστία, με την οποία αντιμετωπίζουν οι μικροαστοί την κρίση. Τους λες κινδυνεύεις, κινδυνεύει η οικογένειά σου, η πατρίδα σου και σου απαντούν: «Δηλαδή οι τράπεζες μπορούν να κατάσχουν τις καταθέσεις μας;»)

Ερωτήσεις όπως:

-          Ποιοι κατασκευάζουν το χρήμα;

-          Με τίνος εξουσιοδότηση το κατασκευάζουν;

-          Πόσο χρήμα κατασκευάζουν;

-          Πώς το διανέμουν στους ανθρώπους;

-          Γιατί η εργασία του Κινέζου εργάτη έχει διαφορετική χρηματική αξία από αυτήν του Γερμανού εργάτη ή του Αμερικανού χρηματιστή;

-          Ποιοι ελέγχουν αυτούς που κατασκευάζουν το χρήμα;

-          Πώς η κατοχή κεφαλαίου καταλήγει να είναι από μόνη της εργασία ξεκούραστη και μάλιστα η πιο επικερδής;

-          Είναι η ιδιοκτησία κλοπή;

-          Είναι σωστή η θέση, ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή;

Είναι ερωτήσεις που ο μέσος άνθρωπος δεν κάνει ποτέ. Λες και η παραγωγή και διάθεση των χαρτονομισμάτων είναι θεϊκή παρέμβαση. Κι αν τις κάνει, ένα πλήθος άλλων συνανθρώπων γύρω του τον αποτρέπει από το να βρει τις σωστές απαντήσεις. Στο «εξελιγμένο» σήμερα, ένα πλήθος δημοσιογραφούντων, οικονομολογούντων, πολιτικολογούντων, μέσω των ΜΜΕ του πλασάρουν ένα σωρό ψέματα για να τον παραπλανήσουν.

Γιατί, το χρήμα αντιπροσωπεύει την τελευταία (είθε) ειδωλολατρική θρησκεία;

Πίσω από το χρήμα βρίσκεται η εξουσία. Ο όρος εξουσία έχει παραμείνει σχετικά θολός, επειδή δεν συμφέρει στην ίδια να ξεκαθαριστεί στην συνείδηση των ανθρώπων.

Εξουσία, είναι η ομάδα ανθρώπων που έχουν προσδώσει στον εαυτό τους την δυνατότητα να χρησιμοποιούν το υπόλοιπο ανθρωποσύνολο προς ίδιον όφελος. Επειδή όμως παραδοσιακά στην προσπάθειά τους αυτή, η βία περίσσευε και έκανε τους πολλούς ν’ αγανακτούν και να επαναστατούν, πείστηκε από μια άλλη ομάδα, την ομάδα των απατεώνων, των υποκριτών και των δολοπλόκων, να τους παραχωρήσει έδαφος ανάπτυξης της μαζικής εξαπάτησης των ανθρώπων. Έτσι οι δυο ομάδες αυτές απαρτίζουν τον βασικό πυρήνα αυτού που ονομάζεται εξουσία. Φυσικά και αδιαφορούν για τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Ενδιαφέρονται γι’ αυτόν, στον ίδιο βαθμό που ενδιαφέρεται ο λύκος για τα πρόβατα που θα κατασπαράξει. Απλά σαν έλλογα όντα, φροντίζουν το κοπάδι να μην μειωθεί πολύ ώστε η παραγωγή του να μην φθάνει, ούτε όμως και να μεγαλώσει τόσο, ώστε να μην ελέγχεται.

Αντίπαλος της ομάδας εξουσίας είναι μια φυσική ομάδα ανθρώπων οι οποίοι αντιλαμβάνονται πρώτοι το «παιχνίδι» της και προσπαθούν να το ανατρέψουν. Ο τρόπος ανατροπής της ομάδας εξουσίας δεν είναι απλός. Πρώτον γιατί δεν αδιαφορείς για τον ίδιο τον άνθρωπο όπως η εξουσία. Δεύτερον η βία και υποκρισία δεν μπορεί να είναι οι ενδεδειγμένοι τρόποι ανατροπής της και για το ότι είναι μέσα που καταδεικνύουν τον λάθος δρόμο της εξουσίας και για το ότι η εξουσία σ’ αυτά τα δύο μέσα είναι μάστορας ακατανίκητος, μια και έχει εμπειρία αιώνων στην χρησιμοποίησή τους και επιπλέον, για το ότι η ίδια αδιαφορεί για το αν θα σκοτώσει μερικά εκατομμύρια από το κοπάδι της προκειμένου να διασφαλίσει την εξουσία της και να αποδείξει ότι δεν πρέπει να την αμφισβητούν.

Ο τρόπος που απομένει για να αντισταθείς στην εξουσία είναι ο Λόγος. Ο Λόγος που διακηρύσσει την Αλήθεια προς κάθε κατεύθυνση. Αλήθεια μετά παρρησίας όπως έλεγε ο Αριστοτέλης. Είναι όπλο που στρέφεται σε δύο κατευθύνσεις. Στην κατεύθυνση των φοβισμένων και αποκοιμισμένων πολλών και στην κατεύθυνση των παραπλανημένων ταγών της εξουσίας. Στοχεύει στο ξυπνήσει συνειδήσεις και να ξανακάνει τον άνθρωπο και πνευματικό ον, θυμίζοντάς του ότι δύναται να διαθέτει και συναίσθημα και λογική και συνείδηση. Στοχεύει στο να επαναφέρει την πίστη στο πνεύμα (Θεό), όχι από συνήθεια, αλλά δυναμικά. Στο να ξαναδιδάξει στον άνθρωπο το «ΟΧΙ» στην πίστη στα υλικά, το «ΟΧΙ» στην υποδούλωση σε άλλους ανθρώπους, την μη υποδούλωση στη συνήθεια. 

Βεβαίως το εγχείρημα στο ξεκίνημά του θα είναι δύσκολο. Θυμηθείτε τον Χριστό. Αλλά όχι μόνον. Πλήθος μαρτύρων της αλήθειας έχει να επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία. Χριστιανών και μη. Όταν όμως αποχτήσει ικανό αριθμό ανθρώπων που ενεργούν προς την κατεύθυνση αυτή, τότε σαν αυτοτροφοδοτούμενη πυρηνική αντίδραση θ’ ανατρέψει του φρούριο της εξουσίας και θ’ αποκαταστήσει την αλήθεια.

Προς το παρόν όμως υπάρχει το είδωλο χρήμα που πρέπει ν’ ανατραπεί. Η εξουσία θέλει να ελέγχει τους ανθρώπους. Και όχι μόνον. Θέλει να παίρνει την παραγωγή τους σε υλικά και πνευματικά αγαθά και να τους αφήνει τόσα μόνον, όσα θα είναι αναγκαία για να συνεχίσουν να παράγουν. Σταγόνα παραπάνω. Ο άνθρωπος πάλι, από φυσικό νόμο που αφορά κάθε τι υλικό, ρέπει προς το εύκολο. Η ευκολία που του παρείχε το χρήμα στις συναλλαγές του, έγινε αντιληπτή από την εξουσία, χειραγώγησε όλα τα νομίσματα και τα έκανε κτήμα της και παραγωγή της. Άφησε τον άνθρωπο στην πλάνη του ότι το χρήμα είναι υπηρέτης του, έως ότου γίνει ιδιοκτήτης του χρήματος και κατόπιν μέσω της αγοράς, ιδιοκτήτης κάθε υλικού που είχε ανάγκη ο άνθρωπος για να επιβιώνει αλλά και για να παράγει. Τότε μέσω της ιδιοκτησίας των υλικών, επέβαλε στους πνευματικά εργαζόμενους, να ανταλλάσσουν το αποτέλεσμα της πνευματικής τους παραγωγής, με τα αναγκαία για τους ίδιους, μόνο με την ίδια. Παράλληλα σκόρπισε την διαφθορά στο ανθρώπινο κοπάδι, ώστε να υποβαθμιστεί η δυνατότητα αντίληψης των πολλών και να είναι αδύνατο η πνευματική παραγωγή να τους αγγίξει. Έτσι το Χρήμα έγινε ο Θεός του ανθρώπου. Ολημερίς οι προσευχές του κατευθύνονταν προς αυτό, ώστε να γεμίσουν οι τσέπες του, τα μπαούλα του, ο τραπεζικός του λογαριασμός. Οι τράπεζες αναδείχτηκαν σε Ναούς λατρείας και το μεγαλύτερο έγκλημα έγινε το να κλέψεις χρήμα, το να κάψεις χρήμα, το να κακολογήσεις το χρήμα. Ακόμη και το να σκεφτείς ότι το χρηματοοικονομικό σύστημα πάει στραβά είναι κάτι αδιανόητο. Αν κάποιος δείξει στον άνθρωπο τον αφύσικο ευλαβικό χορό του γύρω από το χρήμα, χαρακτηρίζεται μη φυσιολογικός. 

Γιατί, όλες οι άλλες θρησκείες προσκύνησαν την θρησκεία Χρήμα;

Το χρήμα εγκλωβίζει τους πάντες μέσα από έναν σχετικά λάθος θεσμό. Τον θεσμό της εργασίας με ανταμοιβή το χρήμα. Υιοθετεί βέβαια την σωστή άποψη, ότι ο γιατρός πρέπει να εργάζεται για την υγεία, ο δικαστής για τη δικαιοσύνη, ο πολιτικός για το καλό του συνόλου και ούτω καθ’ εξής. Στην πορεία όμως, καταλήγουν όλοι να εργάζονται για να παράγεται και να διακινείται ο θεός χρήμα.

Ερωτήσεις όπως:

-          Τι είναι εργασία;

-          Πότε η εργασία θεωρείται εξαρτημένη και πότε όχι;

-          Πότε η εργασία εκφυλίζεται σε δουλεία;

-          Πόσος χρόνος απασχόλησης σε κάθε εργασία είναι ικανός, αναγκαίος, ανθρώπινος;

-          Πόσος ελεύθερος χρόνος απαιτείται ώστε ο άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος;

-          Ποια αμοιβή θεωρείται αρκετή; Ποια μελέτη έχει εκπονηθεί γι αυτό;

-          Το φρούτο επιχειρηματίας πώς μας προέκυψε; Ποια τα προσόντα του;

-          Μπορεί να είναι εργασία η διδασκαλία μιας θρησκείας;

-          Μπορεί να είναι εργασία, ο εκφυλισμός του έρωτα, ο νόμιμος φόνος, η σύννομη μέσα από το χρηματιστήριο κλοπή, η ναρκοθέτηση ολόκληρων κοινωνιών μέσα από ένα λάθος πρότυπο διασκέδασης «κατ’ ευφημισμόν ψυχαγωγίας», η αδιαφορία για το αν οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα και δίψα αρκεί να κρατηθούν οι τιμές των προϊόντων και των μετοχών στην αγορά; 

-          Μπορεί η δική μου εργασία να είναι ευθέως ανάλογη με την φτώχεια και την ανέχεια του συνανθρώπου μου;

-          Το «εγώ κοιτάω μόνο τη δουλειά μου» είναι ανθρώπινο; «Ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος»

δεν απαντιούνται επαρκώς ή δεν απαντιούνται καθόλου…

Αυτό που ανάγκασε όλες τις θρησκείες να υποκύψουν στο χρήμα, αλλά και κοινωνικές κατακτήσεις όπως η υγεία, η δικαιοσύνη, η παιδεία, η επικοινωνία, ο συνεταιρισμός και πολλές άλλες, να υποδουλωθούν σ’ αυτό, είναι η στελέχωσή τους με άτομα φιλοχρήματα, ελαστικής συνείδησης, που αλλοτρίωσαν τους στόχους των θρησκειών και ιδιαίτερα της χριστιανικής, που είναι η ανάδειξη της πνευματικότητας του ανθρώπου, μετέτρεψαν την πίστη σε, συνήθεια – έξη – φανατισμό, και την θρησκεία σε υποπόδιο της εξουσίας.

Θεολόγοι, ιερωμένοι και πάσης φύσεως εμπορευόμενοι τον Θεό, είναι ώρα ν’ αποφασίσετε με ποιου το μέρος είστε. Θεός και χρήμα δεν πάνε μαζί. Οι δρόμοι τους αποκλίνουν.

Γιατί, και η επιστήμη και η τέχνη έγιναν υπηρέτες της θρησκείας Χρήμα;

Γιατί σε μεγάλο βαθμό οι ταγοί της επιστήμης και της τέχνης αδιαφόρησαν για τον λόγο. Προτίμησαν τον εύκολο δρόμο της πώλησης στην εξουσία των δυνατοτήτων τους, αδιαφορώντας για το πώς αυτή θα τις χρησιμοποιήσει.

Βαβέλ!...

Οι επιστήμονες που ειλικρινά πασχίζουν για το καλό του ανθρώπου, όταν βλέπουν ότι η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτούς και τους άλλους έχει γίνει χάος, απελπίζονται και υποκύπτουν στο να υπηρετούν απλά την εξουσία. Της παραδίνουν την γνώση που παράγουν, έναντι χρημάτων και την αφήνουν να την χρησιμοποιήσει όπως αυτή νομίζει.

Ποιος είναι όμως αυτός που επιβάλλεται να αντιμετωπίσει μια εξουσία, που χρησιμοποιεί την ατομική ενέργεια για να σκοτώνει; Την τεχνολογία τροφίμων για να αυξάνει με μεταλλαγμένα προϊόντα τα κέρδη των πλουσίων ελέγχοντας την διατροφή των φτωχών; Την ιατρική για να ελέγχει πολλαπλά το σώμα και το πνεύμα και την ψυχή των πολλών; Την οικονομία για να μετατρέπει τις κοινωνίες των κρατών, σε Άουσβιτς και Νταχάου; Την δικαιοσύνη για να αλυσοδένει τους πολλούς σαν να ήταν οικόσιτα και να αθωώνει τα απάνθρωπα εγκλήματα της εξουσίας; Την παιδαγωγική για να παράγει σκλάβους αντί ελεύθερους πολίτες; Μια εξουσία που μετατρέπει τα μαθηματικά και τη στατιστική από επιστήμες της αλήθειας και της λογικής, σε επιστήμες της απάτης και του παράλογου;

Δεν έχουν ευθύνη οι επιστήμονες; Δεν έχουν συνείδηση;

Η τέχνη σχεδόν πάντα προέρχεται από ένα ιδιαίτερο χάρισμα της φύσης σ’ αυτούς που το κατέχουν. Ζωγράφοι, τραγουδιστές, μουσικοί, αρχιτέκτονες, θεατρίνοι, ποιητές, ρήτορες, ο κατάλογος μπορεί να γίνει τεράστιος. Κοινό γνώρισμα των καλλιτεχνών, να «τραβούν» το μάτι, το αυτί, την μύτη, τη γεύση, την αφή, την ανάγκη επαφής, μεγάλων ανθρώπινων ομάδων. Μερικοί εξ’ αυτών χρησιμοποιούν το χάρισμά τους σωστά και αφού κορέσουν εν μέρει την αίσθηση, εφαρμόζουν αυτό που είπε ο μεγάλος Αλέξης Δαμιανός: «Παιδιά μην αυταπατάσθε! Είμαστε όλοι υπηρέτες του Λόγου!». Άλλοι όμως βάζουν το χάρισμά τους στην υπηρεσία της εξουσίας. Και διαφθείρουν τους φιλότεχνους, την νεολαία, την ανθρώπινη κοινότητα.

Δεν έχουν ευθύνη οι καλλιτέχνες; Δεν έχουν συνείδηση;

Λοιπόν, καλλιτέχνες και επιστήμονες, αν δεν θέλετε να καταλήξετε γελωτοποιοί και σαλτιμπάγκοι των ταγών της εξουσίας, ξυπνήστε! Δεν μπορεί ο εργάτης και ο αγρότης ν’ αναλάβει την δική σας ευθύνη. Επιστρέψτε στην ανθρώπινη ομάδα κάτι απ’ αυτό που «δωρεάν ελάβατε» και πιστέψτε ότι η ανταμοιβή και η ικανοποίησή σας θα είναι πολλαπλάσια. 

Γιατί, η θρησκεία Χρήμα είναι μισάνθρωπη;

■ Βιάζει και εξαπατά την αθωότητα. Παιδική εργασία, παιδική θνησιμότητα λόγω αποστέρησης στοιχειωδών μέσων, παιδική πορνεία, εθισμός εφήβων σε ψυχοτρόπες ουσίες, βιασμός των παιδικών συνειδήσεων μέσα από ένα μοντέλο ζωής που προβάλλεται από τα ΜΜΕ το οποίο αναπόφευκτα φέρνει τη σύγκρουση με τους γονείς και διαλύει την οικογένεια. Πιστεύετε ότι η αιτία όλων αυτών των δεινών είναι άλλη από το χρήμα;

Ο βιασμός και η εξαπάτηση της αθωότητας φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο έγινε η κατάκτηση της Αμερικής, της Αφρικής, της Αυστραλίας, των νησιών του Ινδικού και του Ειρηνικού. Οι γηγενείς πολιτισμοί πολιτογραφήθηκαν στην συνείδηση των Ευρωπαίων, σαν άγριοι, απολίτιστοι, παιδιά ενός κατώτερου θεού, άπιστοι, και μετατράπηκαν σε δούλους – υποζύγια ή εξοντώθηκαν ελαφρά τη καρδία. Θυμηθείτε τις πάμπολλες ταινίες του τύπου ουέστερν όπου οι ινδιάνοι σφάζονται κατά χιλιάδες και αυτό θεωρείται περίπου φυσιολογικό και οι σφαγιαστές ήρωες. 

Θυμηθείτε το: «Η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα» (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριάν, 20.2.2010).

                                                                                                                                                                                                    

■ Δεν αποδέχεται την μετάνοια.                                                                                                                                                                      Μας το έχουν περάσει και σαν απόφθεγμα:                                                                                                                                                «Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο δεν αναγνωρίζεται λάθος»,                                                                                    «Πρόσεχε πού βάζεις την υπογραφή σου»,                                                                                                                             «Απαγορεύεται άγνοια νόμου»,    

«Το λάθος πληρώνεται».                                                                                                                                         

Είναι μερικές, από τις πολλές εκφράσεις που έχουν περάσει σαν φυσικοί νόμοι στην καθημερινότητα της ζωής του ανθρώπου. Μια κοινωνία που τιμωρεί αδιακρίτως το λάθος σαν να ήταν έγκλημα, οδηγεί σε απαξίωση της μετάνοιας κι επέκεινα της συγνώμης. Υπάρχει τίποτε πιο απάνθρωπο; Αλλά το πιο απάνθρωπο είναι η νομιμοποίηση της τιμωρίας σαν μέσου εκμάθησης, διδασκαλίας, κοινωνικοποίησης. Προσέξτε όμως πώς οι πλούσιοι εξαιρούνται…

■ Ταύτιση, της εργασίας με το βγάζω χρήματα, με επακόλουθο τη νομιμοποίηση του «βγάζω χρήματα, άρα εργάζομαι». Ένα πλήθος άδικων νόμων συνηγορεί υπέρ της θέσης αυτής. Η διάδοση επαγγελμάτων όπως η πορνεία, η διάδοση των ναρκωτικών, το εμπόριο όπλων και βίας, οι μίζες σε όλους τους χώρους, η τοκογλυφία, τα παιχνίδια στο χρηματιστήριο που μεταφράζονται σε κόστος ανθρώπινων ζωών, οι επιχειρήσεις εκτός χωρικών υδάτων και δικαίου, είναι μέρος μόνο από την κατάντια της ανθρώπινης ζωής που βασίζεται στον θεό χρήμα.

■ Στοχοποιεί, άτομα, για τα λάθη ή τις εγκληματικές ενέργειες ή παραλείψεις που συνεπάγεται η παραγωγή και ή κίνησή του μη αφήνοντας να στοχοποιηθεί το ίδιο. Τι είναι σωστότερο, να βάλουμε εναντίον του Παπανδρέου που έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο ή να βάλουμε ενάντια στο καπιταλιστικό είδος διακυβέρνησης;

■ Ανταμείβει πράξεις που στρέφονται ενάντια στον άνθρωπο. Και κυρίως την προδοσία. Εκτός από τα 30 αργύρια του Ιούδα, είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε πολλά παραδείγματα.  

■ Διαιρεί τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς. Εγκαθιστά μίσος άσβεστο ανάμεσά τους.

Το πλούσιος σε χρήμα, στη συνέχεια γίνεται πλούσιος σε υγεία, πλούσιος σε παιδεία, πλούσιος σε ιδιοκτησία, πλούσιος σε εμπειρίες ζωής, έξω από το σύστημα «δικαιοσύνης», φτωχός σε συνείδηση.

Το φτωχός σε χρήμα, στη συνέχεια γίνεται φτωχός σε υγεία, φτωχός σε παιδεία, χωρίς ιδιοκτησία, δέσμιος ενός πλήθους παράλογων νόμων που σε θεωρούν ένοχο πολλές φορές και για το ότι αναπνέεις, όσο για συνείδηση, η μιζέρια και ο υποσιτισμός δεν φημίζονται στο να τρέφουν συνειδήσεις.

Απλά ο φτωχός κι ο εξαθλιωμένος υπάρχουν για να σου δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να πάρεις, «χωρίς να σου το επιβάλλει» κανείς. Για να «βάλεις κι εσύ την υπογραφή σου», στην απόφαση εξόντωσής τους, όταν γίνουν πολλοί.

Ποια η μεταφυσική της θρησκείας χρήμα;

Προφανώς ότι μετά θάνατον δεν υπάρχει τίποτε. Ότι φας, ότι πιείς κι ότι … . Η παραδοχή αντίθετης θεώρησης ανοιχτά, θα επέφερε πτώση της πίστης στο χρήμα. Αφήνεται λοιπόν να αιωρείται υποκριτικά το «Πιστεύω εις ένα Θεόν…» για τα κορόιδα, αλλά οι έξυπνοι και οι καπάτσοι τον θεό τον έχουν στην τσέπη τους. Προφανώς αυτή η θέση έρχεται σε αντίθεση με κάθε άλλη θρησκεία, άρα για να σταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να αλλοιωθούν, να υπονομευτούν, εξαχρειωθούν,  να καταργηθούν, να ξεχαστούν όλες οι «παλιές» θρησκείες. Δεν συμφέρει μια καθαρά ειδωλολατρική θρησκεία σαν αυτή του χρήματος να αφήσει να διαφανεί η πνευματικότητα του ανθρώπου. Εγκλωβίζει την ύλη για να ελέγχει το πνεύμα, υφαρπάζει με τον τρόπο αυτό την παραγωγή του πνεύματος σε γνώση και τεχνολογία, μέρος αυτής της γνώσης το χρησιμοποιεί για να αλυσοδέσει καλύτερα αυτούς που παράγουν με το πνεύμα και ένα άλλο για να εξαθλιώσει περισσότερο αυτούς που παράγουν με το σώμα τους, ούτως ώστε η επαφή μεταξύ των δύο αυτών ομάδων να είναι δύσκολη έως αδύνατη. 

Ιδιότητες του θεού χρήμα:

Τα παραπάνω λέγονται για το υπάρχον χρήμα. Αυτό που μας έφερε στο δύσκολο σήμερα. Αυτό που ζητά επίμονα τη θανάτωση του ανθρώπου προς δόξαν του ίδιου. Τα τελευταία χρόνια, η εξουσία συνειδητοποιώντας ότι το παιχνίδι της με το χρήμα, γίνεται ευρέως αντιληπτό, προσπαθεί να μας «πείσει» να το αντικαταστήσουμε με άλλα μέσα. Επί παραδείγματι το ηλεκτρονικό χρήμα (κάρτες), τα μικροτσίπς που θα εμφυτεύονται στο σώμα μας και άλλα. Δυστυχώς η φιλοσοφία του μέσου δεν είναι διαφορετική. Είναι το μέσο που ελέγχει η εξουσία, είναι το μέσο που χωρίς αυτό καταδικάζεσαι σε θάνατο, είναι το μέσο ελέγχου της εξουσίας πάνω σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Επομένως ότι λέγεται, αφορά και τα μελλοντικά μέσα που με βούληση της εξουσίας μπορεί να αντικαταστήσουν το χρήμα. 

Το να το επαναφέρουμε στην θέση του και να καταδείξουμε ότι το χρήμα είναι μέσον και όχι σκοπός ζωής, είναι το επιθυμητό. Αυτό προϋποθέτει ένα χρήμα που δεν μπορεί να υποκαταστήσει σε καμία περίπτωση την ανθρώπινη εργασία. Ένα χρήμα δηλαδή που δεν τοκίζεται, παρέχεται από την κοινωνία δωρεάν σε πρώτη ζήτηση και έχει ημερομηνία λήξης. Φυσικά ένα τέτοιο χρήμα δεν θα το αποδεχτούν σε καμιά περίπτωση αυτοί που στις σημερινές συνθήκες είναι πλούσιοι. Αυτός είναι ο λόγος που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν «άλλα μέσα» όπως εμφυτεύσιμα μικροτσίπ που θα τους παρέχουν, ότι τους παρείχε μέχρι τώρα ο θεός χρήμα και ίσως περισσότερα. Εύστοχη η αντικατάσταση του χρήματος από χρόνο ζωής, όπως περιγράφεται στην ταινία «In time». Δείτε την! Βλέπετε ενώ το πρόβλημα είναι των πλουσίων, η πίστη στο χρήμα είναι των φτωχών. Και  αυτοί στους οποίους εναπόκειται να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα, δεν θα είναι σίγουρα οι πλούσιοι, δεν θέλουν,  δεν μπορούν να είναι ούτε οι φτωχοί, γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα. Είναι μια φυσική ομάδα ανθρώπων που με ιδιωτική πρωτοβουλία ξύπνησαν το συναίσθημα, τη λογική, και τη συνείδησή τους. Στη συνέχεια αντιλήφθηκαν ότι το δημόσιο αγαθό, όπως πρόσβαση σε νερό, τροφή, ενέργεια, γνώση, παιδεία, υγεία, απονομή δικαιοσύνης, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, μέσο συναλλαγών, δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι ιδιοκτησία και εμπόρευμα. Ότι οι διαιρέσεις της ανθρώπινης ομάδας με κυριότερη αυτή των φτωχών και των πλουσίων δρουν προς όφελος μιας μοχθηρής εξουσίας των λίγων. Ότι το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται αυτή τη στιγμή η εξουσία είναι η πίστη των πολλών στο θεό χρήμα. 

Το χρήμα είναι γνήσιο παιδί της εξουσίας.

Τα μέσα που εκπορεύονται από το χρήμα είναι:

Βία. (Ή δέχεσαι μείωση του μισθού σου ή βρες αλλού δουλειά!) κι ακόμη (150000 υπάλληλοι θ’ απολυθούν μέσα στον επόμενο χρόνο!)

Υποκρισία. (Πριν δέκα χρόνια, τα ψέματα που τάιζαν τον Έλληνα διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο. Ολυμπιακοί αγώνες: ποιος ευθύνεται για την σπατάλη; Χρηματιστήριο: ποιος ευθύνεται για τις περιουσίες που κλάπηκαν; Διπλασιασμός – τριπλασιασμός του χρέους: Μπορούμε να δούμε το λογαριασμό; Βεβαίως, αλλά πρώτα να σας δέσουμε με μερικά μνημόνια και κάποιες δανειακές συμβάσεις, να σας πεθάνουμε στην πείνα, κι ύστερα στον επικήδειό σας βάζουμε και μια παράγραφο περί λογαριασμού. «Στη μνήμη αυτών που μαζί τα φάγαμε, κι έσκασαν από το πολύ φαΐ!»)

Αδιαφορία. (Μέχρι στιγμής στην Ελλάδα έχουμε περί τις 3000 αυτοκτονίες λόγω δεινής οικονομικής κατάστασης, πάνω από 400000 απολύσεις, 1500000 ανέργους. Και λοιπόν; Δεν ιδρώνει το αυτί τους! Θέλουν να σώσουν την Ελλάδα. Από ποιους; Μα φυσικά από τους Έλληνες! Αδιαφορούν για το ότι η Ελλάδα είναι κυρίως Ιδέα. Και οι ιδέες χωρίς τον Άνθρωπο, τον Έλληνα, να τις ποτίζει και να τις καλλιεργεί, πεθαίνουν).

Το χρήμα απεχθάνεται τον Λόγο.

Πακτωλοί χρημάτων εισέρευσαν στα συρτάρια πολιτικών, δημοσιογράφων, οικονομολόγων κακιάς ώρας, νομικών και παρατρεχάμενων, ώστε να παραπλανήσουν, να ψευδολογήσουν, να καλύψουν την αλήθεια. Να κάνουν τον Λόγο και την Αλήθεια ανίσχυρους. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσοι ανταποκρίθηκαν! Τόση προδοσία της πατρίδας για χάρη του χρήματος! Τόση προδοσία του «πλησίον» για χάρη του χρήματος! Τόση προδοσία του Ανθρώπου για χάρη του χρήματος! Φτου σας Προδότες!

Λοιπόν είναι φανερό το μέσον με το οποίο πρέπει να παλέψουμε. Είναι ο Λόγος!

Το χρήμα είναι το μέσο της εξουσίας ώστε ο άνθρωπος να μην μπορεί να φθάσει σε αξιόλογο επίπεδο τις πνευματικές του δυνατότητες: Συναίσθημα, λογική, συνείδηση.

Ο Λόγος είναι το μοναδικό μέσο για να αναπτύξεις και τις τρεις αυτές δυνατότητες.

Το μέσο αυτό χρησιμοποίησαν και ο Χριστός και ο Σωκράτης και ο Γκάντι και ο Ρήγας και χιλιάδες άλλοι.

Και ας ομολογήσουμε με θάρρος:

Ο λόγος, «Μην βάζεις κανένα ανάμεσα σε σένα και τον Θεό», δηλαδή μη λειτουργείς με διαταγές και νόμους, αλλά με τη συνείδησή σου. Σε συνδυασμό με τον λόγο, «Μην κάνεις στον πλησίον σου αυτό που δεν θέλεις να σου κάνει», αν είχε εφαρμοστεί και διδαχθεί στους νέους, όχι με μόνο με λόγια αλλά με σκέψεις, λόγια, πράξεις και κυρίως το παράδειγμα των μεγαλύτερων, δεν θα φθάναμε εδώ που φθάσαμε.

Είναι νόμοι που επαφίενται στο συναίσθημα και στοχοποιούν την Αγάπη.

Είναι νόμοι που απαιτούν την λογική του ανθρώπου σε εγρήγορση, γιατί η υποκρισία και η απάτη μπορούν να τους αλλοιώσουν. Ακόμη, ποια λογικότερη θέση από τον δεύτερο νόμο, ώστε να εξαλειφθεί η αδικία;

Είναι νόμοι που απευθύνονται στο σύνολο της ανθρωποομάδας, χωρίς να αδιαφορούν για κανένα.

Είναι νόμοι που η λειτουργία τους απαιτεί την ευρύτερη δυνατή Δημοκρατία. Δημοκρατία, γιατί οι νόμοι αυτοί δεν γίνεται να εφαρμοστούν από «αρχές» και «δικαστήρια». Ή λειτουργούν βασισμένοι στην ανθρώπινη συνείδηση ή δεν λειτουργούν. Δημοκρατία, γιατί καμιά ολιγαρχία δεν θα έβαζε σαν βάση της αυτούς τους δύο νόμους. Δημοκρατία, γιατί η ευθύνη για την εφαρμογή τους επαφίεται στον καθένα μας, αλλά και σε Όλους Μαζί.

Ακόμη, και τώρα στο παραπέντε, αν αρχίσουμε την εφαρμογή τους, γρήγορα, η ανθρώπινη κοινωνία θα βρει τον δρόμο της.

«Ο μύθος που σώθηκε από τον Ξενοφώντα (περ. 427 π.Χ.-355 π.Χ.), μας διηγείται το περιστατικό εκείνο, όταν ο Ηρακλής καθισμένος σε κάποιο σταυροδρόμι, είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μια του έδειξε έναν εύκολο δρόμο, φαρδύ και ίσιο, που αν τον ακολουθούσε, θα χαιρόταν τη ζωή, αλλά θα έκανε ένα σωρό κακές πράξεις που θα τον καταδίκαζαν στην κρίση των ανθρώπων. Αυτή ήταν η Κακία. Η άλλη κόρη, η Αρετή, του έδειξε ένα δύσκολο δρόμο, γεμάτο κοφτερές πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο, που θα τον βάδιζε δύσκολα, αλλά θα κέρδιζε στο τέλος του την αναγνώριση από τους συνανθρώπους του. Έτσι ο Ηρακλής ακολούθησε την Αρετή, προτιμώντας να υποφέρει για να διαβεί το δύσβατο δρόμο της, αλλά να γνωρίσει τη δόξα και την τιμή με τις καλές του πράξεις και την αρετή του.»

Εμείς;