Οι απελπισμένοι και η…Γραμμή Μαζινό

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Ν’ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ απ’ το δίκαιο των διαδηλωτών. Απλήρωτοι, πεινώντες, αγανακτισμένοι και αποφασισμένοι για όλα. Κι αν το Κράτος είχε μεριμνήσει, θα’ χαν καλύτερη τύχη. Ένα ταμείο για τα αναγκαία και ανελαστικά έξοδα των πενομένων και πεινώντων. Μια μερική δήμευση της περιουσίας των Άκηδων, επιστροφή του εμβάσματος (δώρο…αγνώστου για να σπουδάσουν τα παιδιά του) στο όνομα του κ. Μαντέλη, εκποίηση μιας (των τριών) βίλας του κ. Ρουσόπουλου (έτσι, αυθαίρετα, δεν έχει «γιατί»), είτε μερική κράτηση απ’ τα κονδύλια των κομμάτων, θα’ χαν χορτάσει πεινασμένους, αναστέλλοντας την άγρια διεκδίκησή τους. Τι άλλο; Η (έγκαιρη) αξιοποίηση του CD με τους «αμαρτωλούς» και το στικάκι που έκρυψαν στο…σπιτάκι.

ΤΟ κακό έγινε, το Πεντάγωνο στα χέρια «φιλίων δυνάμεων» και διερωτώμεθα αν οι στρατηγοί του ΓΕΣ είναι για εξηγήσεις(!) με το χωνί ή για πολεμικά συμβούλια, όταν ο εχθρός χτυπήσει την πόρτα μας. Τους εξεγερμένους «κοσμούσαν» με την παρουσία τους και βουλευτές. Για εύκολη άγρα ψήφων απ’ τη δεξαμενή αγανακτισμένων, με μπροστάρη τον κ. Χαλβατζή να μιλάει για «αστυνομοκρατία»! Λες και στις χώρες των καθεστώτων που τους εμπνέουν θα εισέβαλαν με άνεση κολίγοι και προλετάριοι στο δικό τους Πεντάγωνο και θα’ βγαιναν…ζωντανοί.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ (εμπρηστικές) δηλώσεις συνδικαλιστών-επαναστατών τύπου Παναγόπουλου και Φωτόπουλου. Ακράτητοι και διψασμένοι για ψήφους, γαντζωμένοι στο «προσοδοφόρο» πόστο τους, άρπαξαν το μικρόφωνο. Δεν τα βάζεις εύκολα με τον λαό-πηγή της ψήφου-θα σε φάει το σκοτάδι. Δεν περιμένουμε την αλήθεια από «επαγγελματίες» του είδους, ούτε από πολιτικούς της ίδιας πρακτικής.

ΕΙΝΑΙ φυσική η κατρακύλα και αναμενόμενη. Και δεν εννοούμε τους πεινασμένους και το δίκιο τους. Εννοούμε τον συνδικαλισμό που αγκάλιασε τα «απαγορευμένα» και εξελίσσεται σε δαγκάνα που πνίγει και σκοτώνει. Ένας ΑΣΠΙΔΑ (άτυπη υποτυπώδης συνδικαλιστική οργάνωση στον στρατό) και κατατυράννησε τον «Γέρο», στήριξε την προπαγάνδα και προετοίμασε το κλίμα για τον υπαρκτό και δρώντα, γνήσια παραστρατιωτικό ΙΔΕΑ. Όταν βρισκόμαστε στα πρόθυρα συνδικαλιστικών οργανώσεων (και) στο στράτευμα, δεν υπάρχει παρακάτω σκαλί.

ΑΝ κατεβαίνουν στο δρόμο αστυνομικοί (κουβαλώντας την αγανάκτηση και το δίκιο τους), περίμενε και άλλους κλάδους ορκισμένων πίστη στο Σύνταγμα κ.λπ., που γνώριζαν τα δεδομένα της υπηρεσία και τους κανόνες του παιχνιδιού. Κι αν δεν μπορείς να το αντέξεις πως η Πολιτεία δικαιούται τη γραμμή Μαζινό για την ασφάλειά της, παραιτήσου και «ιδού πεδίο δόξης κ.λπ.». Δεν είναι το δημόσιο εφαλτήριο σιγουριάς για «αγώνες».