Αυτοδιάλυση (χωρίς αντίπαλο)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ είναι το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου-είναι η μετεξέλιξη-μετάλλαξή του. Κατά τον νόμο της ακμής και παρακμής, με την παρακμή να…επισπεύδεται από φίλους, «φίλους» και αντιπάλους. Και χαίρονται τόσο πολύ οι τελευταίοι, που ξέχασαν, ελπίζοντας πως θα ξεχαστούν. Κι αν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το ψήφιζαν οι μισοί έλληνες, το «Σημιτικό» το ανέχτηκαν (μην έρθει η δεξιά), μέχρι να εκμηδενιστούν οι διαφορές και να’ χουμε «τα δύο σε ένα».

ΤΟ σημερινό ΠΑΣΟΚ αυτοδιαλύεται, χωρίς να το’ χουν πολεμήσει απ’ έξω. Δεν είχε λόγους να το πολεμήσει η δεξιά, που ο πασοκικός εκσυγχρονισμός την έκανε σαν δεξιά να μη μοιάζει, ούτε η αριστερά είχε λόγους ιστορικούς για να το βάλει σημάδι. Δεν είναι το «επικίνδυνο» ΠΑΣΟΚ του…μαρξιστή Ανδρέα για να τραβήξουν τη σπάθα τους. Δεν βγήκαν στο δρόμο αριστεροί με την κραυγή-παράπονο και απειλή «Παπανδρέου πού θα πάς…».

ΤΟ ΠΑΣΟΚ έχει την…άνεση να αυτοδιαλυθεί. Δεν του στήσανε παγίδες τύπου Κοσκωτά. Δεν έχει απέναντί του έναν Μητσοτάκη που γυαλίζει το μάτι του για πρωθυπουργηλίκι, να μπάσει κάμερες σε ειδικά δικαστήρια για προπαγάνδα και «προετοιμασία» και να απολαμβάνει τις «ατάκες» του κ. Κόκκινου. Σήμερα, ο πρωθυπουργικός θώκος είναι προς αποφυγή, γιατί έχει κάρβουνα αναμμένα.

ΕΚΑΝΑΝ τα λάθη τους υπουργοί του, άρπαξαν τον χρωστήρα για τη μετάλλαξή του οι κάθε λογής συμφεροντολόγοι και εραστές της εξουσίας και ο κόσμος μετράει κεφάλια στο ΠΑΣΟΚ με τα κρυμμένα στικάκια και τους πολλούς «μνηστήρες».

ΤΟ σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει απέναντί του αριστερούς παθιασμένους να ξειζώσουν το λαρύγγι του αρχηγού του. Το’ καναν «τότε», γιατί η πολιτική του Α. Παπανδρέου απορρόφησε τα συνθήματα και έσβηνε τις ελπίδες τους. Αγκαλιάστηκαν με τον ταξικό και ιδεολογικό τους αντίπαλο, φορώντας το ψευδεπίγραφο και ευκαιριακό ταμπελάκι της λήθης. Για τη «συμφιλίωση» που θα έστηνε στο εδώλιο τον αρχηγό κι αυτό θα’ ταν ισοδύναμο με τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

ΔΕΝ έχουν λυσσαλέους εξωτερικούς εχθρούς οι σημερινοί. Διαλύονται από…διαλυτικούς ανθρώπους, τώρα που δεν τους ενώνει η ηδονή της εξουσίας και πανικόβλητοι απ’ τη δυσδιάκριτη προοπτική. Γιατί, η γκρίνια ξεσπάει όταν οι πολιτικοί χάσουν την εξουσία ή για την μοιρασιά της. Πορεύτηκαν για δεκαετίες και στο ίδιο κάρο σοσιαλιστές και εκσυγχρονιστές, μέχρι που κατίσχυσαν οι δεύτεροι και βάλτωσαν οι τροχοί του.

ΚΙ άρχισαν τα…μίνι και μισοφανέρωτα «μυστικά δείπνα» που θυμίζουν, αλλά απέχουν παρασάγγες απ’ την πονηρία, την «ιδεολογία» και την πρακτική του κ. Σημίτη.