Η…Στέγη

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΘΑ έρχονταν απ’ τα πέρατα του κόσμου. Κόσμος, επίσημοι, επώνυμοι και ανώνυμοι. Στην Ελλάδα των «Ολυμπιακών» του κότινου; Όχι. Στην Ελλάδα της…υψηλής τεχνικής, με τα θαύματα που θα τους άφηναν άναυδους. Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι που…δεν είχαν ιδέα από «θαύματα».

ΚΑΙ το’ χαμε καμάρι. Για την Ψωροκώσταινα ανάμεσα στους «μεγάλους» όσο διαρκούσαν οι Αγώνες, κι ύστερα…φασολάδα. Και φτώχια και γκρίνια. Για το (δανεικό) χρήμα που έφυγε αλογάριαστα, για τα «έργα» με πατέντα. Χωρίς κανένας των «διοργανωτών» (ΠΑΣΟΚ) και των «εκτελεστών» (Ν.Δ.) να αναλαμβάνει ευθύνες και να «πληρώνει». 

ΔΕΝ μας έφταναν οι ντόπιοι αρχιτέκτονες για…στέγες και κάλεσαν τους «Καλατράβες». Κοντά η Ισπανία, μικρή και η πιθανότητα να μας ανακαλύψουν ως «συνδαιτυμόνες» του και να μας ψάξουν τις τσέπες. Ένας λόγος που εισάγουμε σνομπάροντας τα ντόπια είναι και αυτός. Εκεί (στη θολούρα της γραφειοκρατίας των εισαγόμενων) κρύβεται η μίζα. Στα ντόπια, ο δρόμος είναι μικρός, οι διαδικασίες σύντομες και ο κίνδυνος να σου μαγκώσουν το χέρι στο μέλι είναι προφανής και άμεσος.

ΚΑΛΑΤΡΑΒΑΣ, λοιπόν, και 80 δις (δραχμές) απ’ το δημόσιο ταμείο των δανεικών και στη τσέπη του 4 δις! Με δημοκρατικές διαδικασίες, σφραγίδες και υπογραφές. Νόμιμα και χωρίς αντεγκλήσεις και αντιπροτάσεις. Έτσι λειτουργούν τα στόματα, όταν οι μασέλες κινούνται. Δεν μιλούν όσο τα στομάχια γεμίζουν κι όταν γεμίσουν ξανακλείνουν για τη χώνεψη. Είναι το τίμημα της βλακείας (η «επένδυση» Καλατράβα) ή αποθέωση της πονηρίας με το αζημίωτο των «ενδιαφερομένων»;

ΚΑΙ τώρα τι γίνεται που η εγκατάλειψη άγγιξε και την «Στέγη» που σκουριάζει ακολουθώντας την κοινή μοίρα των «Ολυμπιακών Έργων»; Θα σου βγάλουν, άραγε, στο φως τους εμπνευστές και τις επιτροπές; Θα δούμε τις υπογραφές που έπεσαν; Θα μνημονεύσουμε πολιτικούς που παρέμειναν και άλλους που έφυγαν ακροποδητί κι ίσως χωρίς τις τσέπες άδειες;

ΚΑΠΟΙΟΙ πρέπει να πληρώσουν κι ας παρατήσουν οι πολιτικοί την επωδό «ο λαός μας τιμώρησε». Δεν είναι τιμωρία να σε στείλουν στην αντιπολίτευση ή να μη γίνεις υπουργός. Τιμωρία είναι να σε ξεσκεπάσουν ως ηθικό και φυσικό αυτουργό της «Στέγης» παραβιάζοντας την προστατευτική...στέγη της ασυλίας σου. Να σου επιδικάσουν μερδικό για τη ζημιά, να τα στερήσεις απ’ τα παιδιά σου και να μην…κελαηδάς σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους για τη ζημιά.

ΔΕΣ τους πεινώντες στα συσσίτια κι άντε με το καλό να…κρεμαστείς! Αν σου έμεινε στάλα φιλότιμου στη στέγη του κορμιού σου.