Ληγμένο προϊόν οι σημερινές μορφές αγώνα και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες

Τα αποτελέσματα του συνόλου των κινητοποιήσεων από τα μέσον  του 2009  μέχρι σήμερα εάν αυτά δεν τα εξετάσουμε συνθηματικά και με κομματικά κάτοπτρα  είναι νομίζω ντροπιαστικά. Αν κάνουμε ταμείο θα παρατηρήσουμε ότι οι δεκάδες απεργιακές ώρες μεταφράστηκαν μόνο σε απώλειες ημερομισθίων,( που συνυπολογίζει σήμερα ο εργαζόμενος) χωρίς να καταφέρουν να σταματήσουν στο ελάχιστο την καταστροφική εφαρμογή των μνημονίων.

Αυτό το τόσο απλό αποτέλεσμα  πέρασε στο υποσυνείδητο του λαού και αρνείται να συμμετέχει σε επαναλαμβανόμενες απεργίες, πορείες παρελάσεις  μέχρι το σύνταγμα με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Χωρίς να υποτιμώ την απεργία σαν μορφή αγώνα,  ο τρόπος που καλλιεργείται , ζυμώνεται και εκτελείται  από τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια σωματεία σηματοδοτεί  περισσότερο κάτι  σαν τυπική υποχρέωση  παρά την πάλη  για ανατροπή αυτής της αντεργατικής λαίλαπας Με την ίδια μορφή κινούνται δυστυχώς και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις.

Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τους σημερινούς συνδικαλιστές καριερίστες που ρίχνουν τουφεκιές στον αέρα για να νομιμοποιήσουν την θέση τους, να εξασφαλίσουν μια καλύτερη κομματική θέση και να περισώσουν ότι τους απέμεινε από την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Γνωρίζουν ακόμη  ότι πίσω από τα κούφια συνθήματα κρύβεται ο προσωπικός  πλούτος που απέκτησαν χρησιμοποιώντας τον ίδιο τον εργαζόμενο. Γνωρίζουν επίσης ότι είναι οι ίδιοι συνδικαλιστές κολλημένοι σαν βδέλλες πάνω στο πολιτικό  σύστημα και προσπαθούν να το σώσουν σώζοντας έτσι και τα συμφέροντα τους . Γι αυτό πιστεύουν  ότι για μια ακόμη φορά θα χρησιμοποιηθούν για να τσεπώσουν κάποιοι άλλοι οφέλη και όχι για να αποτρέψουν το κακό .

. Ο πολίτης που ενοχοποιείται σήμερα για αδράνεια και παθητικότητα απέναντι στην βάρβαρη επέλαση των  αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων που τον εξαθλιώνουν , απαντάει ότι δεν συμμετέχει σε ένα αγώνα που εκ των προτέρων θεωρεί χαμένο Οι λαϊκές κινητοποιήσεις έχουν συνδυαστεί στο υποσυνείδητο με το παρελθόν, που σε κάθε περίπτωση είχαν ένα αποτέλεσμα άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγαλύτερο. Στην εποχή όμως του 1 1 4 η και ακόμη στις αρχές της μεταπολίτευσης φυσικά και δεν μπορούμε να γυρίσουμε . Η πάλη και η αντίσταση προηγούμενων γενεών ήταν οπλισμένη με ιδεολογικές θέσεις και με οράματα.  Άλλαξαν από τότε όμως  πολλά πράγματα! Οι λαϊκές κινητοποιήσεις όμως παρέμειναν στα πρότυπα παλαιών δεκαετιών με ξεπερασμένα, και αφυδατωμένα συνθήματα που συνοδεύουν  τις πορείες  μέχρι το σύνταγμα  και  είναι φυσικό να μην  μπορούν να εμπνεύσουν να συσπειρώσουν και να εξεγείρουν τους πολίτες σε μια μάχη χωρίς προοπτική όταν μάλιστα  έχουν εισπράξει το  μηδενικό αποτέλεσμα στις κινητοποιήσεις που εκκλήθηκαν να συμμετάσχουν Δεν έχει καμιά σημασία πόσες ήταν αριθμητικά εφ όσον ήταν όλες ανοργάνωτες ,απροετοίμαστες και  αποξυγονοποιημένες. Δεν είναι τυχαίο ότι απουσιάζουν  τα συνθήματα  που αυθόρμητα ακούστηκαν στο πρώτο μνημόνιο και αφού τα καταδίκασαν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί έπαψαν να ακούγονται.

Αυτό σημαίνει ότι οι συνδικαλιστικές  παρατάξεις κατ εντολή των κομμάτων καπελώνουν και χειραγωγούν τον οργισμένο αυθορμητισμό  του λαού.  Εάν λοιπόν συγκρίνουμε  αναλογικά τις κινητοποιήσεις των  διεκδικήσεων , με τις σημερινές που αποσκοπούν στην διατήρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων ,καθώς  της προσωπικής  και εθνικής μας αξιοπρέπειας  θα πρέπει να ντρεπόμαστε για το κατάντημα μας. Τι φταίει όμως που καθόμαστε  και παρακολουθούμε από την TV αυτή την έσχατη πολιτική παρακμή,  την  κονιορτοποίηση των μισθών και των συντάξεων, και την υποβάθμιση όλου του κοινωνικού κράτους ? Γιατί παρακολουθούμε το ξεπούλημα της χώρας  την παράδοση  της εθνικής μας κυριαρχίας  το ίδιο σαν τις εξελίξεις στην Συρία?

Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι το πολιτικό  σύστημα εκμαύλισε την κοινωνία την διέφθειρε  και ανέδειξε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της . Συμπυκνωμένα σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο εξαϋλώνουν στην γέννηση του το αίσθημα της προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι στο εξής η κοινωνία πρέπει να μετράει τις ευθύνες της .  Η ιστορία θα επιμερίσει  και στην ίδια ευθύνες .

Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να ξεκινήσει ένας αγώνας που θα κατευθύνει μια πανελλαδική συντονιστική επιτροπή που θα αντιπροσωπεύει όλους τους κλάδους χωρίς προκαταλήψεις ,χωρίς διχαστικά κηρύγματα ,που θα ενώσει τον λαό εκεί που οι δήθεν ιδεολογίες και οι διάφοροι μηχανισμοί του συστήματος θέλουν να τον διαιρούν  και να τον οδηγήσουν σε εμφύλιο.  Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που κατηφορίζει στο μονοπάτι του ατομικισμού μέσα από το βόλεμα έχει βρεθεί ήδη  στην άκρη του γκρεμού μαζί με την οικογένεια του . Πρέπει να αποβάλει κάθε δέσμευση και αποδέσμευση με το παρελθόν .  Σε λίγο καιρό πρέπει να καταλάβει ότι δεν θα κλαίει για μισθούς και συντάξεις αλλά για την ίδια του την χώρα . Η Παλαιστίνη είναι δίπλα μας Ας ρίξουμε μια ματιά.

Μυγδαλιά Αρκαδίας