Το ελληνικό τρίγωνο της ανωμαλίας και το εθνικό συμφέρον

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Μια χαρά, αλλά απολύτως επιφανειακά και περιορισμένα αποδόθηκε η εικόνα της ελληνικής διαπλοκής στην έρευνα του Reuters για την σχέση  ΜΜΕ, πολιτικής, πολιτικών, μεγαλοεπιχειρηματιών  και «μπίζνες α λα ελληνικά» ως πηγή της ελληνικής κρίσης και χρεοκοπίας κράτους και τραπεζικού συστήματος. Και αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους αρνητικό υπαινιγμό για το εξαιρετικό ρεπορτάζ   του Stephen Grey και της Ντίνας Κυριακίδου. 

Οι δημοσιογράφοι αυτοί παρουσίασαν με τον καλύτερο τρόπο, παραδειγματικά και ανάγλυφα την διαπλοκή, σύμφωνα με το μοντέλο που υπηρετεί το Reuters, επί του οποίου θα μπορούσαν να αρθρωθούν πολλές αντιρρήσεις, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν θέση σε ετούτο εδώ το εκτενές σχόλιο. Και οι δύο δημοσιογράφοι είναι έμπειροι και εργάζονται με ένα «πολικώς ορθό» τρόπο στο πλαίσιο της «συντηρητικής» δημοσιογραφίας που ασκούν. Η κ. Ντίνα Κυριακίδου μάλιστα είναι σε θέση να γνωρίζει απείρως περισσότερα πράγματα (λεπτομέρειες, σχέσεις, πρόσωπα και περιστατικά) για την ελληνική διαπλοκή από αυτά που προσέγγισε η συγκεκριμένη έρευνα. 

Αν είναι έτσι, τότε γιατί η δημοσιογραφική έρευνα δεν προχώρησε περισσότερο, έτσι ώστε να τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα το καθεστώς στην Ελλάδα; Η απάντηση σε αυτό θα μπορούσε να ήταν απλή: διότι κανείς από τους διεθνείς παράγοντες που εμπλέκονται στην ελληνική κρίση δεν υιοθετεί - προς το παρόν  τουλάχιστον – μια στρατηγική μετωπικής σύγκρουσης με την διαπλοκή και τους διαπλεκόμενους. Κανείς δεν επιλέγει την ρήξη με τους ντόπιους νταβάδες του ελληνικού κράτους, της κοινωνίας και σε μεγάλο βαθμό της εσωτερικής αγοράς, καθώς κανέναν από τους εξωτερικούς παράγοντες δεν συμφέρει η τελική σύγκρουση με δαύτους, αλλά η βήμα-βήμα αποδυνάμωσή τους στο μεταξύ τους παίγνιο. Το προφανές σχέδιο του νέου καθεστώτος κηδεμονίας και υπερεθνικής πατρωνίας ως προς την Ελλάδα, με την μορφή Ευρωπροτεκτοράτου, αποσκοπεί καταρχήν στην ηθική και (μικρο)πολιτική αποδυνάμωση της διαπλοκής, που πιθανότητα σε δεύτερο στάδιο θα οδηγήσουν στην σημαντική διαπραγματευτική εξασθένηση κορυφαίων επιχειρηματικών παραγόντων της.  Μέσα από τα ερείπια της παρούσης μορφής της διαπλοκής θα γεννηθούν νέες σχέσεις ηγεμονίας που θα ορίσουν εκ νέου το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στην Ελλάδα και το αστικό φαινόμενο, ως φορέα του εθνικού συμφέροντος και της εθνικής ταυτότητας, σε συνάρτηση με τις διεθνείς εξελίξεις ηγεμονίας στην ΕΕ και στην «υπο-περιοχή» (μας) στην Μεσόγειο και στα Βαλκάνια.

Η μορφή που θα λάβει το σταδιακό «ξεδόντιασμα» της διαπλοκής στην Ελλάδα θα κρίνει και την μορφή του νέου ελληνικού κράτους που θα γεννηθεί ως αποτέλεσμα της σημερινής πολυσύνθετης κρίσης. Πάνω σε αυτό θα έπρεπε να προβληματιστούν όλοι στην χώρα μας και να παρέμβουν σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής και όχι απλώς ρητορείας οι μη-διαπλεκόμενες δυνάμεις κυρίως από αριστερά. Και σημειώνω «κυρίως από αριστερά», όχι διότι η οργανωμένη αριστερά είναι απολύτως απαλλαγμένη από σχέσεις διαπλοκής, αλλά διότι από την κεντροαριστερά και δεξιότερα η ντόπια διαπλοκή έχει σήμερα ευρύτερη, έμμεση ή άμεση, αλλά σε κάθε περίπτωση ουσιαστική, νομιμοποίηση. Και τούτο είναι ένα θεμελιώδες δομικό πρόβλημα που εγκλωβίζει την ελληνική κοινωνία στο πρόδηλο πολιτικό αδιέξοδο της συγκυρίας: η χώρα δεν μπορεί να απαντήσει πολιτικά στην οικονομική κρίση, καθώς αυτό θα προϋπέθετε ρήξη με την διαπλοκή και σύγκρουση μέχρις εσχάτων με το δίκτυο «ΜΜΕ (ιδιοκτητών, δημοσιογράφων)-πολιτικών-μεγαλοεπιχειρηματιών», που στις περισσότερες περιπτώσεις συνθέτουν παράλληλα τον ζωτικό κορμό του πιστωτικού συστήματος της χώρας. Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάνει την ελληνική διαπλοκή μοναδική στις Δυτικές Πολιτικές και την διαφοροποιεί από φαινόμενα τύπου «Σίλβιο Μπερλουσκόνι» ή  «Ρούπερτ Μέρντοχ». Στην Ελλάδα η διαπλοκή, ήδη από το 1990, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα (μαφιόζικης) διακυβέρνησης, το οποίο κατέληξε να χρεοκοπεί την χώρα, αφού πρώτα καλλιέργησε μια χυδαία κοινωνική παθολογία ως «εκσυγχρονιστικό ύφος», ενώ σήμερα με θράσος ζητεί και τα ρέστα από την δραματικά φτωχοποιούμενη και απορρυθμισμένη κοινωνία.

Αν μάλιστα η τρόικα προχωρήσει σε πρακτικά βήματα υπονόμευσης αυτού του ολοκληρωμένου καθεστώτος των διαπλεκομένων - όπως έχω επανειλημμένως γράψει και εξηγήσει – η διαπλοκή και οι φορείς της θα καλέσουν το λαό, που χειραγώγησαν στο πλαίσιο των ελεεινών Δανειακών Συμβάσεων και Μνημονίων, να επαναστατήσει εναντίον  των «αχρείων δανειστών της χώρας»! Δείγματα αυτής της τακτικής έχετε φαντάζομαι παρατηρήσει αρκετά μέχρι σήμερα από όλους τους πόλους της διαπλοκής και θα δείτε ακόμη περισσότερα στο βαθμό που επιχειρηθεί να εγκατασταθούν σε μόνιμη βάση  διαχειριστές από την τρόικα στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών, οι οποίοι ουσιαστικά θα εγκρίνουν τα δάνεια και την πολιτική δανειοδότησης επιχειρήσεων. Τότε οι νταβάδες και οι αχυράνθρωποί τους θα κηρύξουν τη «νέα ελληνική επανάσταση» για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού από το «Τρίτο Ράιχ», ενώ στο βαθμό που καί η διοίκηση των ΗΠΑ υποστήριζε το εγχείρημα διάλυσης της διαπλοκής συνεργαζόμενη με τους Γερμανούς, η «επανάσταση» θα ελάμβανε καθολικά χαρακτηριστικά εναντίον των «μικροπωλητών του χρήματος στην Ευρώπη»! Τότε θα δείτε/βλέπατε και θα ακούσετε/ακούγατε αυτά που αρθρώνουν οι αντικαθεστωτικοί στην Ελλάδα να εκφέρονται με ιδιαίτερο πάθος από τους πυρήνες και πόλους του βαθέως καθεστώτος της χώρας μας. Τότε κάποιοι αφελείς ή επιτήδειοι αναγνώστες μου θα σχολιάσουν/σχολίαζαν: «Δεν χαίρεσαι που επιτέλους ακόμη και η διαπλοκή ορίζει το εθνικό συμφέρον με κοινωνικούς όρους, όπως κάνεις εσύ και αρκετοί άλλοι επί τόσα χρόνια»; Μίζερος είσαι ή μήπως επιδιώκεις το μονοπώλιο της κριτικής στην τρόικα»; «Μήπως η ευρύτερη (αντιμνημονιακή) αριστερά μαζί με τους ακροδεξιούς επιδιώκουν να αποκλείσουν τους ρεαλιστές της διαπλοκής από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, έχοντας ιδεολογική ή ιδιοτελή αφετηρία»; «Δεν έχουν δικαίωμα οι ρεαλιστές να διαπιστώνουν την βλάβη στο εθνικό συμφέρουν που προκαλούν οι επίσημοι δανειστές της χώρας και να εξεγείρονται από πατριωτικό καθήκον και μόνον, βρε αδελφέ»;

Πώς, πώς! Αλλοίμονο αν δεν έχει η διαπλοκή πατριωτικό καθήκον να σώσει την χώρα από τους άπληστους «μικροπωλητές του χρήματος στην Ευρώπη» και από τους μοχθηρούς Γερμανούς που θέλουν να επιβάλουν μια νέα κατοχή στην χώρα μας, ποιος έχει; Μα, η διαπλοκή δεν είναι αυτή που επί τόσα χρόνια εκφράζει αυθεντικά το εθνικό συμφέρον και αναδεικνύει πολιτικό προσωπικό, κομματικές ηγεσίες και καταλληλότερους πρωθυπουργούς, οι οποίοι όταν πίνουν ένα ποτηράκι κρασί λένε «ανέκδοτα» στη συντροφιά τους του τύπου: «εμείς δεν θα αφήσουμε πέντε νταβατζήδες και πέντε κατεστημένα συμφέροντα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή μας»; Αντί να εξομολογηθούν: «υπάρχουμε μέσω αυτών, ενώ αυτοί ευδοκιμούν μέσω ημών. Άρα, όσο υπάρχουν θα υπάρχουμε και όταν πάψω να υπάρχω θα ελπίζω να με αναστήσουν εκείνοι που υπάρχουν ως άφθαρτες, αόρατες οντότητες ηγεμονίας στην Ελλάδα. Είμαι, δηλαδή, το «υπάρχω» τους και υπάρχω εκφράζοντας το «είμαι» τους»!

Η ταυτότητα της ελληνικής διαπλοκής, ταυτίζεται παραμορφωτικά με την πολιτικοοικονομική ταυτότητα της χώρας, φίλοι, και ετούτη η σύμπτωση είναι που εξευτελίζει την έννοια του εθνικού συμφέροντος και πλέον κάθε έννοια εθνικού κράτους, έστω και στο μεταμοντέρνο πλαίσιο της ΕΕ. Κεντρικό στοιχείο της διαπλοκής είναι φυσικά η διαφθορά και η παραοικονομία των καρτέλ και των offshore. Και όμως η διαπλοκή εμφανίζεται σήμερα ως φάρσα κοινωνικού αγωνιστή, εκσυγχρονιστή και πατριώτη, υπεράνω ασφαλώς ιδεολογικών διαφορών, διακρίσεων μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και άλλων «ξεπερασμένων» κατηγοριοποιήσεων! Οι νταβάδες (μας) πιστεύουν στο  Laissez-faire και ορκίζονται σε αυτό αρκεί να ελέγχουν οι ίδιοι το παρεμβατικό κράτος και αρκεί ο κρατικός σχεδιασμός να ικανοποιεί και να εναρμονίζει επικερδώς τα δικά τους σχέδια, τις δικές τους μπίζνες!

Αυτό υπηρέτησαν τόσα χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ: ένα κράτος πατρωνίας, οικογενειοκρατίας και αναξιοκρατίας με δήθεν σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά! Έτσι βαπτίζει ο δεξιός [σοσιαλισμό (!)],  τον κρατικό παρεμβατισμό υπέρ μεγάλων συμφερόντων διαπλεκομένων και συντεχνιών, που ο ίδιος ο δικομματισμός του ιδιόμορφου και απατηλού ελληνικού «Laissez-faire» ενδυνάμωσε, ώστε να αναπαράγεται μέσω ατών. Τούτο υποστήριξε ολοκληρωμένα η στρατηγική «συναίνεση στο κέντρο», που ομογενοποίησε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί με μικρότερες προσωποπαγείς ή καιροσκοπικές κομματικές εκφράσεις αριστερότερα και δεξιότερα του πολιτικού φάσματος. Αυτό σημαίνει σύγχρονη «μεγάλη συντηρητική παράταξη», που κάποιοι επιδιώκουν να μετασχηματιστεί σε «Ευρωπαϊκό Κόμμα» (τι ειρωνεία!), διασκεδάζοντας τον εξευτελισμό του πολιτικού συστήματος και ενσωματώνοντας τον Μεγάλο Συνασπισμό που κυβερνά αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, υπό την αιγίδα και ηγεσία των Υπερεθνικών Επιτρόπων, οι οποίοι ασφαλώς εκφράζουν πρωταρχικά τα συμφέροντα των δανειστών, διεθνών πατρώνων της χώρας.        

Οι έλληνες συντηρητικοί ποτέ δεν υπήρξαν ιδεολογικά αυθεντικοί υποστηρικτές του Laissez-faire. Ποτέ στην σύγχρονη Ελλάδα δεν ευδοκίμησε ένα γνήσια φιλελεύθερο κόμμα με την ευρωπαϊκή (γαλλική, αγγλική ή ακόμη νεογερμανική) εκδοχή. Για την ακρίβεια, ελάχιστοι νεοφιλελεύθεροι υπήρξαν πράγματι τέτοιοι (ιδεολογικοί φορείς του αυθεντικού Laissez-faire) και αυτοί μάλλον για να κάνουν πολιτικό «παιχνίδι» ως αντιφρονούντες στο δεξιό οικοδόμημα (ΝΔ) και τελευταία στο ΠΑΣΟΚ και όχι επειδή δεν ανέχονταν τον κρατικό παρεμβατισμό και τον κρατικά δομημένο σχεδιασμό της οικονομίας.  Η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς και η πελατειακή δημοκρατία της ΝΔ αποτέλεσαν αισχρό και αντιφατικό κρατισμό, κρατικό παρεμβατισμό υπέρ μια συγκεκριμένης μορφής Laissez-faire που «δούλευε» για την ενίσχυση της διαπλοκής, των «δικών μας» άπληστων επιχειρηματιών και του κράτους πατρωνίας.  Αυτό έπραξαν οι συντηρητικοί στον τόπο μας σε συνεργασία με τους «προοδευτικούς στο ύφος», αλλά εξίσου συντηρητικούς στην οικονομική συμπεριφορά, πράγμα που έλαβε εξοντωτικές για την χώρα διατάσεις με την απολύτως καιροσκοπική ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, δίχως παραγωγική διάρθρωση που θα επέτρεπε την υπό όρους ανταγωνιστική ανάπτυξή της.

Τούτοι είναι που χρεοκόπησαν στις μέρες μας το κράτος με κρατιστικές/κομματοκρατικές μεθόδους, ενώ σήμερα εμφανίζονται με θράσος κήρυκες εναντίον του κρατισμού, την ίδια στιγμή που πλέον έχουμε να κάνουμε με το άκρον άωτο του κρατισμού, με την έννοια της εξυπηρέτησης ενός χρεοστασίου που μετατρέπει την χώρα σε χρεοκοπημένη επιχείρηση ανίκανη να αντλήσει ρευστότητα από την διεθνή χρηματαγορά! Άρα, δεν υπάρχει καν η έννοια του Laissez-faire σήμερα στην Ελλάδα, αλλά αποκλειστικά η έννοια πολιτικών κοινωνικοοικονομικού καταναγκασμού και απολύτως ρυθμισμένης από ένα Υπερεθνικό Κέντρο οικονομίας, πάνω σε ένα πρόγραμμα ανελαστικού κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού και ελέγχου, που ορίζεται από τα Μνημόνια και την Δανειακή Σύμβαση, είτε ερήμην της βουλής, είτε με «το πιστόλι στον κρόταφο» των βουλευτών και υπό την απειλή  γενικευμένης στάσης πληρωμών και έξοδο από την ευρωζώνη.

Το πλέον φαιδρό είναι πως οι περισσότεροι από τους υποστηρικτές του πολιτικού εκτρώματος που έχει προκύψει ως Συγκυβέρνηση στην Ελλάδα, μέσα στην ζαλάδα τους και την πραγματική ιδεολογικοπολιτική θολούρα τους - για την οποία, οι φαιδροί, μέμφονται την πολιτικά και όχι ασφαλώς οικονομικά φιλελεύθερη αριστερά - νιώθουν ανακουφισμένοι για το νέο αυτό καθεστώς! Οι αυτοπροβαλλόμενοι, δηλαδή, ως θιασώτες της επιχειρηματικότητας, της απελευθερωμένης οικονομίας από τα κρατικά δεσμά και της ελευθέριας αγοράς, εμφανίζονται να νοιώθουν ανακουφισμένοι στο πλαίσιο του μεγαλύτερου και καταστροφικότερου κρατικού παρεμβατισμού - και μάλιστα υπό Υπερεθνική Επιτροπεία και εξευτελιστικούς όρους που καταλύουν το ίδιο το κράτος -  που έχει υπάρξει στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία! Μια μορφή αυθαίρετου ολοκληρωτικού παρεμβατισμού και συγκεντρωτικού οικονομικού σχεδιασμού, υπό μια μεταμοντέρνα ασαφή ευρωπαϊκή ομπρέλα, που ορίζει κυριολεκτικά το ελληνικό κράτος ως υποτελή πολιτεία!

«Μα, αυτό είναι μια προσωρινή κατάσταση ανάγκης» σου λένε οι νεοσυντηρητικοί, «για να μετεξελιχθεί η «σοσιαλιστική» οικονομία της Ελλάδας σε φιλελεύθερη του Laissez-faire»! Προσωρινά δεχόμαστε η χώρα να μεταβληθεί σε Ευρωπροτεκτοράτο με «κομμουνιστική» οικονομική μεθόδευση σε επίπεδο ρύθμισης των δημοσιονομικών και της αγοράς για να ξεφύγουμε από τον οιονεί «κομμουνισμό» που  υπηρέτησε ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης του 1974  (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) υπό την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς!!! Ποτέ οι συντηρητικοί και οι «προοδευτικοί αποκλειστικά στο ύφος», νεοφιλελεύθεροι της σοσιαλδημοκρατίας στον τόπο μας δεν υπήρξαν τόσο φαιδροί! Και ποτέ τόσο πρόστυχοι ιδεολογικά… αν τους έχει μείνει ίχνος πολιτικής ηθικής και το καλοσκεφτούν! Η στάση τους καταδεικνύει πώς η προπαγάνδα τους εναντίον του κρατισμού και του κρατικού σχεδιασμού της οικονομίας είναι μια μεγάλη φούσκα. Μεγαλύτερη από την φούσκα της «ισχυρής Ελλάδας του ευρώ», που κατασκεύασαν για να «τα αρπάξουν» γρήγορα και να βολευτούν με το πλουσιοπάροχο ρουσφέτι, την φοροδιαφυγή και την αισχρή παραοικονομία. Διαισθανόμενοι και οι ίδιοι πως αποτελούν τους σύγχρονους πολιτικούς καραγκιόζηδες, πλάθουν παραπλανητικά σενάρια που εστιάζουν αποκλειστικά στην δημοσιοϋπαλληλία (αγνοώντας ασφαλώς την «ιδιωτική δημοσιοϋπαλληλία» των διαπλεκομένων) για να ορίσουν το πρόβλημα της κατάρρευσης του ελληνικού κράτους και της αντικατάστασής του από μια υποτελή πολιτεία, υπό κεντρικό, ασφυκτικό («κομμουνιστικό» στην πολιτική του φύση, αν προτιμούν, για να συνεννοηθούμε στο πλαίσιο της δικής τους αφήγησης) οικονομικό έλεγχο, σχεδιασμένη και διευρυνόμενη εσωτερική υποτίμηση που αποσκοπεί μέχρι το 2016 να μειώσει το μέσο κόστος εργασίας γύρω στο 60% με αντίστοιχη φτωχοποίηση της κοινωνίας και αναπόφευκτη ύφεση με αντίστοιχο περιορισμό της ενεργού ζητήσεως!

Προσοχή, δεν εστιάζουν στο υδροκέφαλο κεφαλαιοκρατικό κράτος πατρωνίας που χειραγωγεί τόσα χρόνια πολιτικοοικονομικά την κοινωνία και την αγορά, διαμορφώνοντας ανισότητες με κανόνα τον δικομματισμό και την οικογενειοκρατία και γνώμονα το συμφέρον της διαπλοκής και συντεχνιών που αποτελούν οργανικό στοιχείο του συνολικού οικοδομήματος που συνθέτει το κράτος νομιμοποιημένων ή σε κάθε περίπτωση «δικαιολογημένων» απατεώνων, εκβιαστών, άπληστων και κοινών μαφιόζων, αλλά σε αυτό που αποτέλεσε έναν από τους μηχανισμούς νομιμοποίησής του: στα προνόμια των «παιδιών» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όχι τόσο στους αχυρανθρώπους διαπλεκομένων επιχειρηματικών συμφερόντων, που στελέχωναν και στελεχώνουν την δημόσια διοίκηση και κυρίως ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ! Ποιοι εστιάζουν σε αυτό; Μα, αυτοί που κατεξοχήν στήριξαν με την ψήφο τους και γενικότερα με την πολιτική τους συμμετοχή το κράτος πατρωνίας και διαπλοκής. Αυτοί που προφασίζονταν πως δεν καταλάβαιναν τόσα χρόνια την έννοια και την διάσταση της διαπλοκής και θυμούνταν την ύπαρξη των «νταβάδων» αποκλειστικά όταν κάποιοι από αυτούς, στο πλαίσιο του εσωτερικού πολιτικού ανταγωνισμού που ελέγχουν, έθιγαν συγκυριακά την πρωθυπουργική-κυβερνητική ισχύ, προκαλώντας ανασφάλεια στους βολεμένους πελάτες του κόμματος  - ή των κομμάτων όπως σήμερα – που βρισκόταν/βρίσκονται στα πράγματα και ήλεγχε/ελέγχουν άμεσα την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και έμμεσα αλλά σαφώς τις υπόλοιπες.    

Άρα, όσοι με την πολιτική τους στάση και συμπεριφορά νομιμοποίησαν το ελληνικό «τρίγωνο της ανωμαλίας», έρχονται σήμερα και είτε συνειδητοποιώντας οδυνηρά που κατέληξε αυτή η παθολογικά ή αντιδραστικά ιδιοτελής τακτική να αναζητούν διέξοδο μακριά από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ  και τα συγγενικά τους παράγωγα, σε μια μορφή εναλλακτικής ηγεμονίας υπό την αριστερά, είτε να αναζητούν λύτρωση και διαφυγή μέσω του ακροδεξιού λαϊκισμού, είτε να αναπτύσσουν ένα υπερβατικό τεχνοκρατισμό και οικονομισμό εναντίον του κρατισμού που ταυτόχρονα δοξάζουν υποστηρίζοντας την διαδικασία της πλέον έντονης και αυθαίρετης, στα όρια του διαρκούς πραξικοπήματος, κρατικής παρέμβασης, που απορρυθμίζει κοινωνία και αγορά και εξευτελίζει κάθε έννοια του Laissez-faire – όπως φαντάζομαι θα συμφωνούσε και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος!

Για τους υπόλοιπους Έλληνες, δεν τίθεται θέμα: αυτοί ή «στήριζαν»/ υποστηρίζουν την ευρύτερη αριστερά εκφράζοντας είτε τον συγκεντρωτισμό στην οικονομία στο πλαίσιο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, είτε υποστηρίζουν τον δημόσιο σχεδιασμό με προστασία της εργασίας από την καιροσκοπική (αρπακτική) διάσταση του κεφαλαίου και με παράλληλη προσήλωση στον πολιτικό πλουραλισμό, ή αποτελούν γνήσιους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού που νοιώθουν απολύτως άβολα υποστηρίζοντας την Συγκυβέρνηση, αλλά βολικά υποστηρίζοντας την τρόικα, καθώς δηλώνουν ότι πιστεύουν πως αυτή και μόνον αυτή μπορεί να αποκαταστήσει το Laissez-faire και …ο σκοπός της ελευθέριας, αυτορυθμιζόμενης αγοράς αγιάζει τα αυταρχικά μέσα κρατισμού που ασκούνται προς αυτή την κατεύθυνση! Πρόκειται για τους «δημοκράτες» νεοφιλελεύθερους που διεθνώς συνεργάστηκαν με χούντες ή τις δικαιολόγησαν ως αναγκαίο κακό για την εξυγίανση της οικονομίας, που ωστόσο ποτέ δεν επετεύχθη έτσι. Οι πολίτες αυτοί χαίρονται από τις «διαπιστώσεις» του Reuters και θεωρητικά δυσανασχετούν με τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της διαπλοκής στο βαθμό που τούτο προκαλεί αποκλεισμούς στην αγορά και όχι επειδή τούτο αποτελεί ένα φαινόμενο απόλυτα συνυφασμένο με την λειτουργία του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος ηγεμονίας, μέρος του ευρωπαϊκού συστήματος ηγεμονίας.

Όμως το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι ο σχεδιασμός ενός ελληνικού συστήματος εκδημοκρατισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του χρεοστασίου που επεβλήθη στην χώρα και λειτουργεί ως σωτηρία των πολιτικοεπιχειρηματικών δυνάμεων που χρεοκόπησαν την Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι η παραγωγή ενός σχεδίου ανασυγκρότησης, εκδημοκρατισμού και εκβιομηχάνισης με βιοοικονομικούς όρους, στη βάση της προστασίας της εργασίας, η οποία απειλείται όσο ποτέ άλλοτε από το κεφάλαιο, που αναζητεί ολοένα και περισσότερους κοινωνικούς πόρους για να καλύψει την καταστροφή που υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται με μικρότερο ασφαλώς ρυθμό. Το πρόβλημα αυτό δεν θα πρέπει να διασκεδάζεται με την τριβή τρόικας-διαπλοκής και ούτε λύνεται απλώς με την καθυπόταξη των διαπλεκομένων συμφερόντων στον σχεδιασμό και έλεγχο της τρόικας, αλλά με την ανατροπή του χρεοστασίου παράλληλα με την ανατροπή του διαπλεκόμενου συστήματος ηγεμονίας και διακυβέρνησης της χώρας.


Αν δεν ανατραπεί δημοκρατικά η διαπλοκή και δεν ξεφύγει η χώρα από την μέγγενη της Δανειακής Σύμβασης και των μεθοδεύσεων που υπηρετούν τα Μνημόνια, που ορίζουν την Ελλάδα ως υποτελή πολιτεία, κάθε συζήτηση με ιδεολογικά ή απλώς μακροπολιτικά και εθνικά-οικονομικά κριτήρια θα πρέπει να θεωρείται άσκηση μυθοπλασίας. Η προστριβή τρόικας και διαπλοκής, στο πλαίσιο του παρόντος χρεοστασίου, απλώς ενδυναμώνει εμμέσως «θυματοποιώντας» και επανατοποθετεί τους διαπλεκόμενους στο ίδιο ουσιαστικά καθεστώς ηγεμονίας, που μακροχρονίως θα καταλήξει εκεί όπου  κατέληξε η χώρα σήμερα, αφού πρώτα κοινωνία και πολιτεία βιώσουν μοναδικές οδύνες καταστροφής και ταπείνωσης, μπορεί και ακρωτηριασμού. Η στρατηγική της τρόικας δεν καταστρέφει την διαπλοκή και δεν αποκλείει τους διαπλεκόμενους, αλλά αντιθέτως διαμορφώνει δυναμική αυτοί να καταστούν πάρα φύση εκφραστές του εθνικού συμφέροντος στην συγκυρία. Και αυτό αποτελεί, πολιτικώς, την  μέγιστη ανωμαλία… 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.