Γιορτινές «καλλιτεχνικές» παραδόσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΝΑ μιλήσουμε λίγο…επιπόλαια και στο «καλλιτεχνικό» πνεύμα των ημερών. Με τη φτώχεια τους τα σκυλάδικα («εκπολιτιστικά κέντρα» κατά αείμνηστον Β. Γιαννόπουλο), με πεσμένο το ηθικό του προσωπικού και πενιχρό το μεροκάματο των τραγουδιστάδων και «σόουγουμεν» (αντί τραγουδιστριών) της πίστας. Και, βέβαια, μια ματιά στο γιορτιάτικο καλλιτεχνικό παρελθόν.

ΤΟΤΕ, λοιπόν, που όλα περνούσαν απ’ τον ηθμό της κομματικής ένταξης, κάποιοι καλλιτέχνες παρέμεναν «παντός καιρού». Γιορτιάτικα (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα), δεν είχες άλλη τηλεοπτική επιλογή πέρα από 2-3 ονόματα, με…μπροστάρηδες τους κ.κ. Σαββόπουλο και Νταλάρα.

ΜΕ τον πρώτο να χοροπηδάει σε πρόχειρες πίστες στρατώνων και με τη γαλανόλευκη στην πλάτη δίκην…πατσαβούρας. Με την (νόμιμη) φυγοστρατία του να χάνεται στο χειροκρότημα των φαντάρων. Κι ο δεύτερος; Παρουσία ανιαρά διαχρονική στα καλλιτεχνικά μας, χαμηλών τόνων (πολιτικά) ο κ. Νταλάρας και μακράς πνοής (παρά τις…συναυλιακές αντιξοότητες) και πνιγμένος στο χρήμα.

ΜΕ τις δεκαετίες, τα πολιτικά μας ήθη…εξευγενίστηκαν, οι κομματικοί τόνοι έπεσαν, ωστόσο, τα παραπάνω ονόματα (πρόσθεσε και καμιά…Βίσση) επιμένουν πρώτα στη…μαρκίζα. Με τον κ. Σαββόπουλο οψίμως «χατζηδακικό», τον κ. Νταλάρα ανθεκτικό (ακόμα και στα…αυγά) και την κυρία Βίσση μονίμως νεάζουσα. 

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ οι καλλιτέχνες, επιμένουν τα σκυλάδικα, το ίδιο κι εμείς. Οι λίγοι…αυτοπροσώπως, οι ελάχιστοι σε «πρώτο τραπέζι-πίστα» και οι πολλοί  σε γεύσεις τηλεοπτικής πανδαισίας. Απ’ το «στην υγειά μας» (που πλέον δεν σπάνε πιάτα κι ούτε τρωγοπίνουν δημοσία δαπάνη) στον κ. Νταλάρα κι ύστερα στην κα Βίσση κι από ‘κει στην κα Βανδή.

ΘΑ σταθούμε στην τελευταία. Όχι για να αποθαυμάσουμε την…πλάτη της γυμνή σχεδόν μέχρι τους γλουτούς. Ούτε για τη φωνή και το ρεπερτόριό της, αλλά στο ντεκόρ του «μαγαζιού» και στα «πραττόμενα» (μέχρι να γίνουν πεπραγμένα) μερακλήδων θαμώνων, που επιμένουν στις «παραδόσεις».

Η αοιδός στο φόρτε και εμφανίζονται στην πίστα δυο «ξενέρωτες» του μαγαζιού, κρατώντας από έναν δίσκο γεμάτον άνθη και…θαυμασμό (και επίδειξη) αυτών που τα πλήρωσαν, αγνοώντας τους πεινασμένους των συσσιτίων. Πλησιάζουν (οι ξενέρωτες) με βήμα αργό και αδειάζουν τον δίσκο τους, ράθυμα, στα πόδια της αοιδού. Όπως πετάς τα ψίχουλα από έναν δίσκο, τα αποφάγια από ένα πιάτο.

ΚΙ ύστερα; Στο «Κανάλι της Βουλής». Επειγόντως και γεύση από γιορτιάτικο «γλεντοκόπημα». Με ελαφρά έργα κλασικής μουσικής. Τι πρόσφεραν στον μαέστρο, στον τενόρο και στην σοπράνο; ΕΝΑ λουλούδι στον μαέστρο κι από μια μικρή ανθοδέσμη στους τραγουδιστές. «Γούστα» θα μου πεις. «Πολιτισμός» σου απαντώ. Όσο για το «Κανάλι της Βουλής», να επιμείνει. Στην κλασική μουσική του και στον ρόλο του ως «σχολείου».