Τώρα που ξυπνάει, τώρα που…γυρίζει

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 «ΟΠΟΥ τελειώνει ο νόμος, αρχίζει η τυραννία». Κι αν φτάσαμε (καταντήσαμε) στα σημερινά, δεν φταίνε οι νόμοι (στα χαρτιά), αλλά και τα παραθυράκια τους. Σκόπιμα αφημένα ανοιχτά και με την ασάφεια απλωμένη στις σελίδες τους. Περάσαμε χούντες που έπρεπε οι νόμοι να παραβιαστούν κι ήταν ηρωισμός ακόμα κι αν περνούσες με…κόκκινο, αλλά τη δημοκρατία την τραβολογήσαμε βάναυσα. Και την έκοψε ο καθένας στα μέτρα του.

ΔΕΝ ήταν ακραία μορφή διαμαρτυρίας οι καταλήψεις. Ήταν συνήθης πρακτική εκτεταμένη στη δημόσια ζωή και με το πρώτο σκαλί στα σχολεία της «Πενταήμερης» και της αποστήθισης. Ιδέα κολλημένη στα μυαλά συνδικαλιστών, για να πάρει μορφή «αγώνα» μπροστάρηδων, με τα κλειδιά, τανάλιες και κοπίδια. Πριν γίνουν ρόπαλα και βγουν μαχαίρια. Στις μέρες μας που «σηκώνουν» διαμαρτυρία και με τον νόμο σαν παρατημένη αφίσα στην κολώνα.

ΖΗΣΑΜΕ στην Ευρώπη, πήραμε γεύση από (υπερβολικά) πειθαρχημένους γερμανούς, δεν υιοθετούμε τις παραξενιές τους, ωστόσο ο μέσος «ευρωπαϊκός» όρος θέλει τον πήχη ανεβασμένο κι εμείς τον κρατάμε καταγής. Στο όνομα μιας παρεξηγημένης δημοκρατίας, που μπορεί να φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο, όταν δεν εκραγεί.

ΤΟ μετρό της Αθήνας αντέχει από καθαριότητα κι ας απορροφάει φυλές και «πολιτισμούς». Κατέλαβαν το κέντρο ελέγχου του καταληψίες μη πέσει σε χέρια ιδιωτών(;). Είναι το πρόσχημα; Η αιτία; Έτσι κι αλλιώς, το δημόσιο χρειάζεται προστασία και δεν την έχει. Κάποιοι βολεμένοι, είτε με τη σιγουριά του δημοσίου, στρώνουν άθελα(;) το δρόμο για ιδιώτες, για να τους ικετεύουν, αύριο, για δουλειά. Βλέπει (και βιώνει) την κατάληψη του μετρό ο γερμανός και τρελαίνεται, ο ευρωπαίος και σταυροκοπιέται.

ΤΟ ελληνικό δημόσιο δεν ξέρει τι…έχει. Χωρίς κτηματολόγιο (σκόπιμα), και με τους αδιάφορους σε κρατικά πόστα. Με επιτροπές και συμβούλια αμειβομένων δεν…πρόλαβε να καταγράψει την περιουσία του. Για δεκαετίες, και με το αζημίωτο των επιτήδειων σε υψηλά πόστα. Σήμερα, τα μνημόνια τους δείχνουν τον δρόμο. Κατέβασαν τους νόμους απ’ το ράφι και στέλνουν τα ΜΑΤ εκεί όπου δεν πατούσαν. Καταλύουν τα κάστρα, αποικοδομούν τις «πολεμίστρες», οι καταληψίες ανθίστανται, αλλά Dura lex sed lex (σκληρός νόμος, αλλά νόμος).

ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι πάντα ηθικό το νόμιμο, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση. Μας το…θυμίζει ο κ. Βουλγαράκης και πρόσφατα η κα Αγγελοπούλου, που εισπράττει την αποζημίωσή της «ως Πρέσβης κλπ» απ’ το 1998. Βάσει του νόμου που δεν φαντάζει και τόσο…ηθικός εν μέσω πεινώντων ελλήνων.

ΕΧΟΥΜΕ πληθώρα νόμων, έχουμε και υστέρηση στην εφαρμογή τους. Καιρός να εφαρμοσθούν. Για να πάρει (και) το Κράτος ό,τι του ανήκει. Τώρα που ξυπνάει, τώρα που…γυρίζει.