Πλημμύρες…διαφθοράς

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΠΕΤΑΞΕ επιδεικτικά το πακέτο και το κλώτσησε για τη σχάρα των «ομβρίων». Για να…συναντήσει κλαδιά, σκουπίδια και αποτσίγαρα. Δεν την κλέψανε ακόμα (τη σιδερένια σχάρα) κι είμαστε τυχεροί. Θα’ ρθει μπόρα με βροχές και η σχάρα θα…ανταποκριθεί. Όπως η Πολιτεία στις υποχρεώσεις της, ο…πειθαρχημένος λαός, ο (νεο)έλληνας σεβόμενος το κοινωνικό σύνολο. Μην του ‘ρθει το κακό, αλλά! Ανοίξαν’ οι ουρανοί και το νερό διάβηκε λόφους αποψιλωμένους και καμένα δάση.

ΚΑΙ γέμισαν υπόγεια και ισόγεια με λάσπη και βροχή, τα έπιπλά του «βάρκες» κι ο νοικοκύρης να τραβάει τα μαλλιά του. Για το Κράτος με την ανεπάρκειά του, για τις κυβερνήσεις με την ψηφοθηρία τους, για τον δήμαρχο και τος προτεραιότητές του.

ΣΑΡΩΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, την κοινωνία μας από ψηλά στα χαμηλά, δεν βρίσκουμε περιοχή παρθένα και αναμάρτητη. Οι κυβερνήσεις δεν νομοθέτησαν σε βάρος του…λαού κι ας έγινε κι ο τελευταίος ιδιοκτήτης αυθαίρετου σπεύδοντας να το περιφράξει. Από τότε που το ’χε καμάρι να τον χαιρετάει ο βουλευτής χτυπώντας τον στον ώμο. Έκτισε το «σπίτι» βιαστικά, έφραξε σιγά-σιγά το ρέμα χωρίς να σκιάζεται τον διπλανό του για «κάρφωμα» κι ούτε του Κράτους τη ματιά πάνω του. Για να κλαψουρίζει, σήμερα, πάνω στα χαλάσματα.

ΚΙ ο δήμαρχος (σύγχρονος, μοντέρνος και…λαοπρόβλητος); «Τέλειωσαν τα κοινοτικά κονδύλια και σταμάτησε το (αντιπλημμυρικό) έργο». Χωρίς ο ίδιος να μας το ανακοινώνει έγκαιρα, χωρίς να παραιτείται(!;). Δεν είδε (ο κάθε δήμαρχος) τα νερά που έρχονται, δεν πρόβλεψε τη θύελλα κι ούτε συνεδρίασε επειγόντως για έργα πρόληψης. Γιατί; Γιατί συνεδρίαζε «εν κρυπτώ» με εργολάβους και άλλους…αναμορφωτές της πόλης και έμμεσους διαχειριστές των δημοτικών του αποθεμάτων. Για έργα «κομματιασμένων» εργολαβιών, που μυρίζουν αθέατη μίζα και ψήφο ανανεωτικής τετραετίας.

ΝΑ πάμε λίγο…ψηλότερα. Στις «κυβερνήσεις» της εγκατάλειψης που παράτησαν στην τύχη τους τα Ολυμπιακά Ακίνητα να σκουριάζουν κι ούτε νομοθέτησαν σκληρά για τους πλιατσικολόγους εξαρθρωμένων μαφιόζικων κυκλωμάτων. Πολιτικοί που θυμούνται ανά τέσσερα χρόνια τον έντιμο πολίτη που δεν τους προσκυνάει στο κονάκι τους. Και, βέβαια, αν το’ θελαν, μπορούσαν. Όπως ανακαλύπτουν και εξαρθρώνουν τρομοκράτες. Όπως (αυτο)προστατεύονται με ντουζίνες αστυνομικών της προσωπικής φρουράς και των κατοικιών τους.

Σ’ ΑΥΤΟΝ τον κυκεώνα της ασυδοσίας και της ανυπακοής, με τη διαφθορά διάχυτη σαν τη νεροποντή που ξεκινάει από ψηλά για να πλημμυρίσει τον αδύναμο (και όχι άδολο) στα χαμηλά, μην περιμένεις, αύριο λύση. Περίμενέ την μόνο με τον φόβο της ποινής-ποτέ δεν είναι αργά. Με τους ενόχους να σου στέλνουν…χαιρετίσματα απ’ το κελί της φυλακής.