Γρήγορη γύρα στην αγορά. Χειμωνιάτικη μέρα. Κρύο. Λογαριασμοί κι υποχρεώσεις που πρέπει να τακτοποιηθούν. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, αυτή η βόλτα ήταν αλλιώτικη. Είχε σταμάτημα και χάζι στις βιτρίνες. Είχε την πολυτέλεια να κοντοσταθείς, και να επιτρέψεις στον εαυτό σου μια απρόβλεπτη αγορά. Όχι σπουδαίες σπατάλες. Κάτι που δεν το είχες προϋπολογίσει αλλά σου έκατσε καλά στο μάτι. Τώρα είναι αλλιώς. Τα πάντα έχουν κοστολογηθεί από τα πριν. Με το κομπιουτεράκι και το μάτι στο ημερολόγιο. Τα αναγκαία. Τόσα αυτό, τόσα εκείνο. Άθροισμα. Τι απομένει; Πόσες έχει ο μήνας; Έχουμε ακόμα τόσες μέρες να βγάλουμε. Το υπόλοιπο κάτι κέρματα και ένα κολαριστό εικοσάρικο όπως το έβγαλε το ΑΤΜ. Χωμένο στην τσέπη, σπασμένο σε μικρές δόσεις στο μυαλό σου για τα μικροέξοδα. Λίγο πριν βάλεις το κλειδί στην πόρτα στέκεσαι στο συνοικιακό μπακάλικο. Βάζεις το χέρι στην τσέπη. Τα κέρματα είναι εκεί, κουδουνίζουν. Το εικοσάρικο όχι. Ψάχνεις πιο βαθιά. Ψάχνεις σε άλλη τσέπη. Και σε άλλη. Πουθενά το χαρτονόμισμα. Κρύος ιδρώτας και μαύρες σκέψεις. Επιστροφή στα μέρη από όπου πέρασες πριν λίγο. Μήπως έπεσε εδώ; Μήπως σκάλωσε εκεί; Πουθενά. Κλείνεσαι σπίτι με γεύση ήττας. Σαν κάτι να έπαθες, σαν κάτι να συνέβη. Στο τραπέζι της κουζίνας αδειάζεις όλες τις τσέπες. Κλειδιά, κέρματα, αποδείξεις, σημειώματα, εισιτήρια. Στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν ήταν καταχωνιασμένο, τσαλακωμένο το εικοσάρικο. Άγνωστο πως βρέθηκε εκεί. Ανακούφιση. Κι αμέσως μετά τσαντίλα για το πώς γίναμε έτσι. Κι ένα μεγάλο γαμώτο.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.