Εκείνο το βράδυ του Μάη (‘63)

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΕΙΧΕ προσβάλει την…Άνασσα, στο Λονδίνο, κι «έπρεπε ο Λαμπράκης να πεθάνει». Υπερβολές. Η…εντολή ήταν «να στραπατσαριστεί», αλλά η δόση έπεσε μεγαλύτερη. Το σύνθημα πέρασε στο κλίμα του ’63 που ο αντικομουνισμός  έκανε θραύση, θρονιάστηκε στην ψυχή των τραμπούκων, σφηνώθηκε και στα μυαλά της εξουσίας.

ΚΑΙ ήταν η «ω-ω-ω-ω-όμορφη Θεσσαλονίκη» τόπος μαρτυρίου ενός ανθρώπου, επιστήμονα και βουλευτή. Στη Θεσσαλονίκη, εκείνο το βράδυ του Μάη (’63), ο Γρ. Λαμπράκης-ομιλητής την παγκόσμια ειρήνη και τον αφοπλισμό. Με φίλους του και αφοσιωμένους, ωστόσο, οι εκ Τριανδρίας με τις πέτρες στα καλάθια και ο εσμός των αντιφρονούντων άλλα…εκέλευε.

ΚΑΙ η Αστυνομία του Μήτσου και των Καπελώνηδων; Είχε από νωρίς φτιάξει τους δεσμούς της με «αστέρες» τους υποκόσμου κι όλα έτοιμα. Σκεπασμένος ο αριθμός του τρικύκλου, ο ροπαλοφόρος (και παιδεραστής ο…κύριος) στην καρότσα και ο Γκοτζαμάνης στο…βολάν. «Απόψε σκοτώνω άνθρωπο» ξεστόμισε, σε μιαν έξαρση της αντικομουνιστικής του υστερίας και δεν τον συνέλαβαν.

ΤΟ τρίκυκλο ξαμολήθηκε απ’ τη Σπανδωνή, το ρόπαλο του Εμμανουηλίδη ανεβοκατέβηκε αστραπιαία με δύναμη, ο «Τίγρης» με σάλτο στην καρότσα, γκάζι ο «συνδολοφόνος» και το τρίκυκλο σε μονόδρομο(!). Για να το(ν) σταματήσει ο ανίδεος τροχονόμος. Η συνέχεια στο «Ζ» του Γαβρά, κι ας μην ήταν ταινία-ντοκουμέντο.

«ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, κυβερνούσε αυτόν τον τόπο»; Μας εκνευρίζει η παραπάνω (ιστορική) φράση, γιατί το παρακράτος ήταν υπόθεση του Κράτους και το Κράτος βρίσκονταν στα χέρια του Κων. Καραμανλή. Κι αν έφυγε για το Παρίσι για να ξανάρθει ως «Μεσσίας», όφειλε να το κάνει νωρίτερα και όχι σαν…Τριανταφυλλίδης. Πριν (και) η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη διαμορφώσει το κλίμα της προχουντικής περιόδου.

ΗΡΘΑΝ οι συνταγματάρχες με τα...πιστόλια τους και τα «πιστεύω» τους κι έγινε Κράτος το Παρακράτος. Με ταμπελάκι «χρυσό» και επίσημο πλέον, οι κρυφοί και φανεροί τραμπούκοι, ατιμώρητοι οι βασανιστές, «ισοβίτες» οι πρωταίτιοι.

ΚΙ ύστερα, χθες, σήμερα; Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται (ως φάρσα), αλλά και με την επικινδυνότητα που εγκλείουν οι μέρες μας. «Ο Λαμπράκης ζει» για ‘κείνους που τον θυμούνται, αλλά πέθανε με τη λήθη σε ανιστόρητες συνειδήσεις διχασμένων νεοελλήνων που δεν διδάχτηκαν τίποτα από ιστορικά γεγονότα.

ΑΓΝΟΗΣΑΝ επιδεικτικά τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη οι (λεγόμενοι) δεξιοί, δεν έδωσαν πεντάρα για τον δολοφονημένο Χρ. Λαδά (1948) και τον συντ/ρχη Ψαρρό (1944) οι (λεγόμενοι) αριστεροί και ο διχασμός…ξανάρχεται.