Το ίδιο συνέβη και με τον αγώνα των εκπαιδευτικών που έχοντας και την παγκόσμια πρωτοτυπία μιας επιστράτευσης που ήταν κατασταλτική της πρόθεσης για απεργία, φάνηκε πως εξέθρεψε ελπίδες για αλλαγή και στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και στην κοινωνία ολόκληρη.Οι μαζικές συγκεντρώσεις στις συνελεύσεις και τις πορείες, η αποφασιστικότητα για απεργία, η αντισυνταγματική επίταξη, η προκλητική προπαγάνδα σε βάρος τους, που δε στάθηκε ικανή να προσπεράσει τα προβλήματα επιβίωσης που βιώνουν οι ίδιοι μαθητές και οι οικογένειές τους, και άλλα πολλά φανέρωναν ότι ήταν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε έναν αγώνα έστω και με ισχνές καταρχήν διαφαινόμενες συμμαχίες .
Τελικά για τους γνωστούς πλέον λόγους ανεστάλη μετά από απόφαση των προέδρων των ΕΛΜΕ χωρίς να έχει δοθεί ανάλογη εντολή από τη βάση.
Τώρα λοιπόν που βρισκόμαστε στο στάδιο να αξιολογήσουμε την κατάσταση και να βγάλουμε συμπεράσματα, ας υπάρξει τουλάχιστον μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης μήπως και μειώσουμε τα αρνητικά και συντομεύσουμε το χρόνο για πιθανές θετικές εξελίξεις στο μέλλον.
Θα πρέπει καταρχήν να λάβουμε υπόψη μας ότι εκ του ασφαλούς από δω και πέρα καμιά μάχη δεν μπορεί να δοθεί - όπως συνέβαινε με τους αγώνες προ μνημονίων - εφόσον βιώνουμε τη βίαιη καταστολή σε ένα περιβάλλον δημοκρατικής εκτροπής.Και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι εκπαιδευτικοί όταν μαζικά ψήφισαν ΝΑΙ στην απεργία υπό συνθήκες επίταξης.
Ούτε όμως και αναμένεις εκ των προτέρων να συνταχθούν όλοι δίπλα σου, παρόλο που είναι το επιθυμητό, εν τούτοις μπορεί να προκύψει στην πορεία ενός αγώνα, εφόσον το σύνολο πλέον της κοινωνίας έχει συνειδητοποιήσει ότι οδεύει προς την εξαθλίωση και πως μόνο με κοινούς αγώνες θα δει " το φως στο τούνελ "και θα εξέλθει απ' αυτό και πάντως σε καμιά περίπτωση με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να πάψουν να παίζουν παιχνίδια σε βάρος των εργαζομένων, τώρα που το ρόλο αυτό τον διεκπεραιώνει με ιδιαίτερο ζήλο η τρικομματική κυβέρνηση, αλλά και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων να αναλάβουν την ευθύνη για τα πρόσωπα που επιλέγουν και τον έλεγχο για τις αποφάσεις και τις πράξεις των εκλεγμένων οργάνων.
Κι εδώ αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη ανατροπή που φαίνεται ήδη να αποφάσισαν με την ψήφο τους οι εκπαιδευτικοί στις μισές περίπου ΕΛΜΕ της χώρας για την εκλογή αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΟΛΜΕ, όπου ως πρώτη δύναμη αναδεικνύονται οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (ΣΥΝΕΚ) ξεπερνώντας κατά πολύ τις παρατάξεις που πρόσκεινται στα κυβερνητικά κόμματα.Οι εκλογές βέβαια θα συνεχιστούν κι εκεί θα αποτυπωθεί όσα τυχόν θα χρεωθεί η κάθε παράταξη για τη στάση της και στην πρόσφατη απόφαση για απεργία στις εξετάσεις.
Είναι φανερό ότι δίχως μαζικό κίνημα δεν μπορεί κανένας αγώνας να κατακτηθεί αλλά ούτε και η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού να επέλθει. Το κίνημα όμως δεν είναι μισθοφορικός στρατός να τον νοικιάσει όποιο κόμμα επιδιώκει την ανατροπή και την εξουσία. Οι εργαζόμενοι θα συσπειρωθούν γύρω από το φορέα που θα σταθεί πραγματικά δίπλα τους , θα κάνει τα πάντα για να τους υπερασπιστεί, θα κινηθεί, θα λάβει τα αναγκαία μέτρα, θα τολμήσει και θα συγκρουστεί κι ας έχει απώλειες και ήττες. Ο κόσμος δεν περιμένει σωτήρες που θα κάνουν θαύματα και θα διορθώσουν ό τι προγραμματισμένα και με ταχείς ρυθμούς καταστρέφουν οι μνημονιακές πολιτικές, θα εμπιστευτεί όμως τις δυνάμεις εκείνες που είναι αποφασισμένες να βάλουν φρένο στην καταστροφή και να παλέψουν ειλικρινά για την αλλαγή . Σ' αυτήν την προσπάθεια το σύνολο των πολιτών θα σταθεί αρωγός, αν όμως αισθάνεται ότι στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση πλέον που δίνει , είναι παρόντες και παλεύουν μαζί του τον ίδιο εχθρό και με τους ίδιους στόχους, την επιβίωση, το κοινωνικό κράτος, τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία.
Σ' αυτή τη φάση οι αστοχίες στο θέμα της απεργίας των καθηγητών απογοήτευσαν μεγάλο τμήμα εργαζομένων που δοκίμασαν, τόλμησαν, αποφάσισαν για πρώτη φορά ή μετά από χρόνια να εμφανιστούν σε συνελεύσεις και να παλέψουν πλάι στους συναδέλφους τους για το δικαίωμα στην εργασία, για την αξιοπρέπειά τους. Το σημείο εκκίνησης των αγώνων τους δε θα είναι εκείνο των μαζικών και γεμάτων παλμό συνελεύσεων της Τρίτης της 14ης του Μάη αλλά μετατίθεται για άλλη μια φορά μέσα στο χρόνο , που όμως μετριέται πλέον από καθημερινά συντελούμενες καταστροφές, ξεπούλημα και έκπτωση των πάντων. Κι αυτή είναι η πιο τραγική συνέπεια, εφόσον έβαλε φρένο για άλλη μια φορά στην ελπίδα της ανατροπής, όπως συνέβη και με τα κινήματα των πλατειών δυο χρόνια πριν.
Οι εκπαιδευτικοί κλήθηκαν σε μια μεγάλη μάχη όπου η σύγκρουση θα ήταν μετωπική και φάνηκε να είναι αποφασισμένοι να τη δώσουν. Κάποιοι που θεώρησαν από μόνοι τους ότι τους προστατεύουν, τους τράβηξαν πίσω και τώρα τους καλούν σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής ως προθέρμανση για τον επόμενο "μεγάλο" αγώνα. Δε γνωρίζω ποιοι και πόσοι θα ήταν τα θύματα αν δίναμε τη μάχη, τώρα πάντως το μεγάλο θύμα είναι το κίνημα που φάνηκε να δημιουργείται και η ελπίδα του κόσμου για αλλαγή.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.