Όταν νεότερη διάβασα αρχαίους φιλοσόφους μου έκανε εντύπωση ότι όλοι στράφηκαν στη φύση για να βρουν τις αλήθειες. Βασικά το θεωρούσα κουφό, σκεφτόμουν εγώ τον άνθρωπο θέλω να μάθω, τι θα κοιτάξω, την πεταλούδα; Και κοίταζα για να μάθω μέσα από τον άνθρωπο.
Σήμερα, η «μοίρα» με έκανε «γεωργό». Αναγκάστηκα να ασχοληθώ με τη φύση (δεν το επεδίωξα), και είδα την σπουδαιότητα.
Αυτό που μου έδωσε δεν είναι γνώσεις, η φύση (ακριβώς όπως κι ο θάνατος)* απλά σε βάζει στη θέση σου. Επειδή καταλαβαίνεις πόσο ελάχιστος είσαι γι’ αυτό βλέπεις (γίνεσαι ικανός να δεις) ό,τι υπάρχει (τις αλήθειες).
Το Εγώ καθιστά ανίκανο τον άνθρωπο να τις δει. Ό,τι στο πατάσσει σε βοηθά.
* Η φύση είναι η ζωή και είναι ένα και το αυτό με τον θάνατο, που λέει και ο Ηράκλειτος.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.