Ο αντιφασισμός ως …life style!

Εδώ και αρκετούς μήνες έχει ξεσπάσει σ όλη τη χώρα μια κινδυνολογική υστερία που αφορά τη Χρυσή Αυγή, που φτάνει έως και σε βλακώδεις παραλληλισμούς με τη Γερμανία του μεσοπολέμου.

Έτσι τη στιγμή που τα καθάρματα των υπερεθνικών θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ κλπ) σε συνεργασία με τους ντόπιους νενέκους της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας στραγγαλίζουν τον Ελληνικό λαό αλλά και τους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, τη στιγμή που ξεπουλιέται ο εθνικός πλούτος και οι εργασιακές συνθήκες γίνονται αντίστοιχες μ αυτές μιας κινεζικής θυγατρικής εταιρίας, τη στιγμή που εξευτελίζονται ηλικιωμένοι με γαστρεντερίτιδα στην αναμονή των επειγόντων περιστατικών στα νοσοκομεία, μια ολόκληρη γκάμα από οργανώσεις, ομάδες και πρωτοβουλίες που κινούνται στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο, έχουν κάνει μπαϊράκι τον αντιφασισμό κι έχουνε πέσει με τα μούτρα σε μια πάγια εκστρατεία ενάντια στο μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Λες και η Χρυσή Αυγή είναι υπαίτια για όλα τα παραπάνω κι αν ανακοπεί η εκλογική της επιρροή θα λυθούν όλα τα δεινά που υπομένει ο λαός μας. Κι αυτό σε πλήρη σύμπλευση με την προπαγάνδα της τρικομματικής κυβερνητικής αλητείας για “συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων ενάντια στα άκρα” και “συνταγματική θωράκιση ενάντια στο ρατσισμό”.

Όμως παρά το αποπροσανατολιστικό προφανές, δηλαδή τη στόχευση της Χρυσής Αυγής κι όχι των υπερεθνικών θεσμών και των ντόπιων λακέδων, η εκστρατεία αυτή υποκρύπτει και μερικά ακόμα πράγματα που οι αφελείς(;) των ομάδων αυτών δεν καταλαβαίνουν.

Οι ομάδες αυτές, που αυτοχαρακτηρίζονται ως «ομάδες πολιτών», «αναρχικές», «αντεξουσιαστικες», «αριστερές», «αυτόνομες», «φοιτητικές» κλπ, προ κρίσης και προ εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής δεν είχαν ποτέ κάποιες στέρεες  πολιτικές βάσεις, κάποιο πολιτικό πρόγραμμα και θέσεις για την «κοινωνική ανατροπή» όπως ήταν και είναι η συνήθης ορολογία τους.

Χωρίς να μπαίνουν όλες στο ίδιο σακί, αφού στη σοβαρότητα και στη συνεπεία μεταξύ των ομάδων αυτών υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις, σε γενικές γραμμές η δράση τους και ο λόγος τους  αφορούν διαμαρτυρίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπαράσταση σε κοινωνικούς αγώνες εργαζομένων ή κατοίκων,  κυνηγητό με την αστυνομία,υπεράσπιση της πολιτικής τους αυτονομίας σε σημείο αυτοσκοπού, αντισυμβατικό κι εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Μάλιστα, ο αντισυμβατικός κι εναλλακτικός τρόπος ζωής σε συνάφεια με την πομπώδη  συνθηματολογία εναντία στο κεφάλαιο, το κράτος, τους δημοσιογράφους, τους φασιστές, την αστυνομία ή την κοινωνία, ήταν και είναι οι κύριοι  ενοποιητικοί παράγοντες των ομάδων αυτών κι όχι κάποιο συγκεκριμένο κοινό όραμα για κοινωνική αλλαγή κι ένας συγκεκριμένος τρόπος για την επίτευξη της, ούτε βέβαια κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις για διέξοδο από την κρίση και την άμεση ανακούφιση των θυμάτων της.

Μ’ άλλα λόγια τις ομάδες αυτές δεν τις χαρακτηρίζει η προσηλωμένη  στράτευση για ένα κοινό σκοπό, αλλά η διατήρηση της αυτονομίας τους, η απομάκρυνση κάθε άποψης την οποία θεωρούν «καπελωτική» και η αυτοεπιβεβαίωση τους. Και όλα αυτά επιτυγχάνονται με το εναλλακτικό life style που φοράει όμως ιδεολογικοπολιτική μάσκα.

Έτσι οι ομάδες αυτές αναπτύσσουν δικές τους πρακτικές  και λόγο που πηγάζουν όμως απ τη μικροσκοπική κοσμάρα τους κι όχι απ τις ανάγκες της κοινωνίας, ή από κάποια σοβαρή οικονομικοπολιτική ανάλυση. Αν και υπάρχουν  απόπειρες πολιτικής ανάλυσης, οι οποίες γίνονται με βάση κυρίως αναρχικούς και κομμουνιστές θεωρητικούς των οποίων το θεωρητικό έργο αφορά συνθήκες προ 100 και βάλε ετών, ή με βάση γραπτά χιλιοπροβεβλημένων από τα διεθνή καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης  γκουρού της αριστεράς, τύπου Τσόμσκσι, Νέγκρι και Χαρντ.

Πέρα όμως από την πολιτική κατάντια των ομάδων αυτών, που δυστυχώς προσελκύουν πολλούς νέους και νέες μ’ αποτέλεσμα να τους εμποτίζουν με life style πολιτική κουλτούρα, ώστε η  επαναστατικότητά τους να εξαντλείται σε φιλολογικούς «κύκλους αυτομόρφωσης», σε πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ, σε «συντροφικές κουζίνες» και μαθήματα χορού, στην πράξη στηρίζουν  κι υπερασπίζονται το κοινοβουλευτικό σύστημα που υποτίθεται πολεμούν.

Γιατί, πέρα από το γεγονός ότι τους καπιταλιστές τους ξεφεύγει μια πορδίτσα κάθε φορά που γίνεται μια «συντροφική κουζίνα», η μονομερής στόχευση εναντίον ενός κόμματος και η επίκληση του «φασιστικού κινδύνου» χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση, πρακτικά υπερασπίζεται τη συνταγματική νομιμότητα και λειτουργεί σαν ακτιβιστικός βραχίονας των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Στην πραγματικότητα, τα κόμματα του κοινοβουλευτικού τόξου, έχουν βρει στις ομάδες αυτές ότι ακριβώς (ίσως και περισσότερα) θα περίμεναν από τις νεολαίες τους, δηλαδή να πολεμάνε ένα κόμμα που τους αποσπά ψήφους. Γιατί όταν αυτές οι ομάδες λένε «όχι στους φασιστές» χωρίς να έχουν εναλλακτική πρόταση, κάνουν το ίδιο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα τα οποία λένε κι αυτά «όχι στους φασιστές», αλλά με το συμπληρωματικό ακόλουθο: «ψηφίστε εμάς». Άθελά τους λοιπόν -και χωρίς αυτό να είναι ελαφρυντικό- με την αντιχρυσαυγίτικη μονομέρεια τους, σπρώχνουν το λαό στην αγκαλιά των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ας ειπωθεί ανοιχτά: άσχετα απ το αν το καταλαβαίνουν ή όχι, παίζουν το παιχνίδι του κοινοβουλευτικού συστήματος.

Αυτή η σχιζοειδής πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτεί.

Από τη στιγμή που οι ομάδες αυτές δεν έχουν ανάλυση που να εξηγεί και να ερμηνεύει την σημερινή πραγματικότητα από την οποία να πηγάζουν άμεσοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι, αλλά κυρίως από τη στιγμή που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο αυτάρεσκος μικρόκοσμός τους και το αντισυμβατικό τους life style (πάντα ντυμένο με υπερεπαναστατικά συνθήματα), βγαίνουν μερικά συμπεράσματα.

Ωσάν η κοινωνία και η ιστορία να είναι διαχρονικά αδιαφοροποίητη, τους αρκεί απλά να καταγγέλλουν γενικά τον καπιταλισμό και το κράτος, είτε όταν εισβάλει ο Ναπολέων στην Αίγυπτο, είτε όταν απολύονται χιλιάδες σε μια λατινοαμερικάνικη χώρα, είτε όταν ο Πακιστανικός στρατός σφάζει για πλάκα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Μπαγκλαντεσιανούς, ή είτε όταν κάνουν πραξικόπημα οι συνταγματαρχαίοι του Παπαδόπουλου.

Τους νοιάζει μόνο να μην πειραχτεί ο κατά φαντασία ανατρεπτικός μικρόκοσμός τους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ενώ η χώρα έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο, οι ομάδες αυτές έχουν κάνει ελάχιστα όσον αφορά το μνημόνιο και την αποικιοποίηση της Ελλάδας, ενώ απεναντίας όταν η τρικοματική κυβέρνηση για δικούς της επικοινωνιακούς και πολιτικούς λόγους έκλεισε κάποιες αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, κινητοποιήσαν αρκετές χιλιάδες στους δρόμους για διαμαρτυρία.

Ότι επομένως έκαναν οι life style αριστερές, αυτόνομες, αντιεξουσιαστικές κλπ ομάδες προ της κρίσης και της ακροδεξιάς ανόδου, απτόητες συνέχισαν να το κάνουν και μετά: ενασχόληση με τα εσωτερικά τους θέματα, πρακτική άγνοια για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα και στον κόσμο, συναυλίες, αντιφασισμό, βιβλιοπαρουσιάσεις, τσάμπα φροντιστήρια,  καμιά πορεία και καμιά τζαμαρία, συντροφικές κουζίνες, αυτοαναφορά και αυτοεπιβεβαίωση, οτιδήποτε άλλο εκτός από την προσπάθεια θεμελίωσης ενός συνεπούς κι αξιόπιστου κινήματος με στόχους, που να τραβήξει με το μέρος του ένα μικρό κομμάτι  έστω της κοινωνίας.

Κι επειδή όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, αυτό το life style τουρλουμπούκι το ονομάζουνε και πλούτο ριζοσπαστισμού κι ανατροπής. Ενώ δηλαδή οι Νατοϊκοί έχουνε πάρει φαλάγγι όλη τη μέση ανατολή και τη βόρεια Αφρική, ενώ η Ελλάδα καρατομείται, δεν έχουν πρόβλημα να διοργανώνουν συζητήσεις για τα δικαιώματα των ζώων και για τη δράση του Γιαγκούλα στη βορειοανατολική Πίνδο.Βάζουμε λίγο απ όλα στη σαλάτα και γίνεται ως δια μαγείας επανάσταση!

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι οι ιεραρχήσεις των δράσεών τους αποτελούν μέρος ενός άλλου σύμπαντος, του δικού τους. Ουδόλως τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν ένα σημείο αναφοράς, έναν πολιτικό φορέα, ώστε αυτός να μπορέσει να δείξει στο λαό μια διέξοδο πέρα από τα κόμματα του κοινοβουλίου.  Όπως λοιπόν ευθύνονται το καθένα με το δικό του τρόπο, τα κόμματα του κοινοβουλίου, έτσι κι αυτές οι ομάδες έχουν σημαντική ευθύνη για το γεγονός ότι αυτή την έλλειψη διεξόδου και προτάσεων ήρθε να την «καλύψει» η Χρυσή Αυγή, την οποία όμως …πολεμούν.

Πλήθων Αδειανός

πηγή