Η εκδίκηση του καλού

του Απόστολου Λυκεσά

«Μειονέκτημα του κακού είναι ότι δεν παράγει έργο» λέει μια από τις αποφάνσεις ενός σοφού περασμένων εποχών. Το καταλάβαμε αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ. Το Μαύρο αποπειράθηκε να εγκαθιδρυθεί ως αμετάκλητο γεγονός σε ολόκληρη την χώρα.

Η επιλογή να χυθεί η Σιωπή μέσα από τον δημόσιο δίαυλο ως καθαρτήριο λουτρό δεν ήταν τυχαία. Η ΕΡΤ έμοιαζε ιδανικό σημείο για να παρουσιαστεί ως παράδειγμα προς  παραδειγματισμό με μυθολογικές διαστάσεις και απολήξεις στο συλλογικό φαντασιακό. Οι αναφορές σε «ιερές αγελάδες» κατέτειναν προς αυτήν την επιδίωξη. Άλλως πως: εσείς καλέσατε τον Ηρακλή να καθαρίσει την κόπρο, η δυσωδία ήταν αφόρητη αλλά ο ποταμός είχε στερέψει οπότε αντί να καθαρίσει τον στάβλο τίναξε στον αέρα και τα γελάδια και τα λιβάδια.

Μένοντας στο πλούσιο μυθολογικό μας σύμπαν ενόσω οι Στυμφαλίδες Όρνιθες κατατρώνε την σοδειά, ο σωτήρας,  αδυνατώντας να τοξεύσει τα τραπεζικά όρνια έβγαλε φιρμάνι ότι… δεν κάνουν και τόσο κακό καθότι οι κουτσουλιές τους αποτελούν το λίπασμα του μέλλοντος.

Διαπρύσιοι ιεροκήρυκες θα επιχειρηματολογούσαν και θα έπειθαν το πόπολο ότι η τιμωρία αυτή εκπορεύεται από θεϊκά δώματα και επιπλέον ο Ρινόκερος δεν είναι δα και τόσο άσχημο κτήνος ιδίως αν του μοιάσεις.

Η κοινή γνώμη κατά το σενάριο θα ήταν το τελευταίο κάστρο που θα αντιστεκόταν καθότι η μνησικακία και οι κοινωνικός αυτοματισμός έχουν καλλιεργηθεί για χρόνια σε άριστα θερμοκήπια και το υβρίδιο έχει πάρει τον δρόμο του ενώ, οι εργαζόμενοι, βυθιζόμενοι στην ανυποληψία αλλά, κυρίως, σπαρασσόμενοι από έριδες που θα ζήλευαν οι Βοργίες -τεχνικοί εναντίον δημοσιογράφων, παραγωγοί εναντίον μουσικών, δημοσιογράφοι εναντίον όλων- θα έκανε τη δουλειά πολύ πιο εύκολη τόσο που μπορεί να μην χρειαζόταν καν επεξηγηματικές δηλώσεις.

Θα έμεναν ελεύθεροι μερικοί τεθλιμμένοι να κλαυθμηρίζουν έτσι για να μην υπάρχουν εντυπώσεις απολυταρχισμού.

Μια ωραία Κρεόλ Δημοκρατία με κόκκους μαύρου και μελωμένους υποτονθορισμούς θα ξημέρωνε πάνω στην Έρημη Χώρα ενώ θα πετάριζαν τα γαλαζωπά ως εντομοπαγίδες μάτια των νέων παρουσιαστών ειδήσεων. Το Κακό θα κριτσάνιζε τους αντιρρησίες για πρωινό.

Μόνο που το Κακό όπως σημειώνει ο σοφός μας μπορεί εύκολα να καταστρέφει αλλά αδυνατεί να παράγει έργο.

Το Μαύρο ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, πήρε μια διάρκεια ανεξήγητη ακόμη και για τους εύπιστους ή τους ηλίθιους.

********************

Οπότε μέσα στο σκότος εφευρέθηκε το Λευκό Μπαστουνάκι.

Το Λευκό Μπαστουνάκι δεν είναι αντικείμενο. Είναι η εσωτερική μας πυξίδα, το προαιώνια καρφωμένο αζιμούθιο το οποίο ρύθμισε ο Σπορέας των Άστρων και που διαθέτει ο καθείς μέσα του για τις δυσκολότερες ώρες της ζωής του.

Πιο απλά: δεν έχουμε διαφορές, έχουμε διαφορετικές ικανότητες. Η σύγκλισή τους δίνει δύναμη και ομορφιά ολοκληρωμένων μαθηματικών εξισώσεων.

Το συναισθηματικό χάος, οι επιθυμίες που συγκρούονται, τα όνειρα που βλασταίνουν άναρχα, τα σχέδια που δεν συμπίπτουν, η ατομική προϊστορία που βαραίνει σαν κουρσούμι στην τσέπη, οι ερμηνείες που δεν συμπίπτουν, οι προβλέψεις που δεν επαληθευτήκαν ποτέ, αντί να οδηγήσουν σε πυρηνική σχάση κατατείνουν σε σύντηξη.

Αν προσπαθήσουμε να ορίσουμε κατά συνθήκη με κάποια λέξη αυτή την απερίγραπτη ενοποίηση θα κατατείναμε σε μία: Θαύμα.

Έτσι προέκυψε αντί της αναμενόμενης και επιδιωκόμενης διάλυσης η ένωση.

 Κι είναι κατά βάση η επιθυμία για το Καλό που γεννά το καινούργιο.

Απροσδιόριστο στην αρχή, με τεχνικές αδυναμίες παιδικού αυτοσχέδιου παιχνιδιού, τοιουτοτρόπως όμως πιο σαγηνευτικού. Αθώου και στις αστοχίες του, άρα ανιδιοτελούς, άρα ως να σκουντουφλάς σε σκανταλιές που σε πονηρεύουν αλλά δεν σε κάνουν πονηρό.

Διότι το Καλό είναι οι δυνατότητες και όχι τα βιογραφικά.

Είναι η αληθινή ζωή με σπονδύλους και νευρικό σύστημα και όχι το απεχθές μαλάκιο των συμβιβασμών.

Υπό μία έννοια θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την κυβέρνηση γιατί έφερε στην επιφάνεια αξίες που μέχρι πρότινος ήταν αρκούντως χαντακωμένες. Αξιοπρέπεια, περηφάνια, λεβεντιά, θυσία, κοινωνικότητα, ελευθερία, ντομπροσύνη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, τιμή. Το, μπέσα για μπέσα, που λέγαν και οι πατεράδες μας σε θέση διευθυντή.

Οι εργαζόμενοι στην δημόσια ραδιοτηλεόραση –κι εγώ με τους συναδέλφους των ραδιοφώνων της ερτ3- το κατάλαβαν αυτό με μύριους τρόπους, εν πολλοίς αδύνατο να εξηγηθούν σήμερα που ακόμη ρέει η ιστορία, με λόγια.

Πάει να πει, το Καλό που τσαλαπατήθηκε σε άπειρες μάχες είναι στο διηνεκές αήττητο.

Απόστολος Λυκεσάς

(μετά από 2 εβδομάδες αυτορύθμισης)