Η αυτιστική πολιτική συμπεριφορά του Έλληνα

Ευθυμογράφημα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Είναι γενικά αποδεκτό πως ο αυτισμός είναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Η αυτιστική πολιτική κουλτούρα χαρακτηρίζεται από μια στερεότυπη, συντηρητική κομματικά συμπεριφορά με έκδηλα σημάδια φοβισμού, που σε καμία περίπτωση δεν εκλαμβάνεται ως διαταραχή από τον ίδιο τον πάσχοντα ψηφοφόρο.

Αυτό μοιάζει να αφορά σε ένα μεγάλο πλήθος Ελλήνων σύμφωνα με τις μετρήσεις εκλογικής συμπεριφοράς της κοινής γνώμης. Στη δημοσκόπηση που δημοσιεύει η εφημερίδα Realnews, η ΝΔ  εμφανίζεται να έχει προβάδισμα 2,3 μονάδων  στην εκτίμηση ψήφου έναντι του βασικού αντιπάλου της ΣΥΡΙΖΑ, στην διεκδίκηση σχηματισμού μιας κυβέρνησης που θα δομείται στο πλαίσιο μιας άλλης βουλής. Συγκεκριμένα, η ΝΔ συγκεντρώνει 27,9%, ο ΣΥΡΙΖΑ 25,6% η Χρυσή Αυγή 13,4%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 6,9%, το ΠΑΣΟΚ 6,4%, η ΔΗΜΑΡ 6,2%, το ΚΚΕ 5,8% και ακολουθούν οι Οικολόγοι - Πράσινοι, ενώ η απάντηση «άλλο κόμμα» συγκεντρώνει 6,3%. Στην παράσταση νίκης η ΝΔ συγκεντρώνει 43,4% και ο ΣΥΡΙΖΑ 26,3%.

Οι ενδείξεις περί αυτιστικής πολιτικής συμπεριφοράς των Ελλήνων, δεν προκύπτουν ασφαλώς αποκλειστικά από την συγκεκριμένη μέτρηση, καθώς έχουν παρατηρηθεί επανειλημμένως και στην πραγματική κάλπη. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν πως το φαινόμενο να υποστηρίζει κανείς συντηρητικά κόμματα σε μια περίοδο κρίσης, εκφράζει τον πελατειακό χαρακτήρα της κοινωνίας, αλλά στην περίπτωσή μας ετούτη η εκδοχή θα πρέπει να θεωρείται σχετικά αδύναμη, εξαιτίας της καταβαράθρωσης του έτερου κατεξοχήν πελατειακού κόμματος (ΠΑΣΟΚ) και του άλματος που εμφανίζεται να κάνει η «Χρυσή Αυγή». Ας διευκρινιστεί από την αρχή πως η συντηρητική πολιτικά συμπεριφορά που συνδέεται με αυτό που προσδιόρισα ως αυτιστική κομματική κουλτούρα του Έλληνα, δεν παραπέμπει οπωσδήποτε στην σχετική πολιτική κατηγοριοποίηση «συντηρητικός-φιλελεύθερος- αριστερός», αλλά εκφράζει την δυναμική της προσήλωσης σε ένα κόμμα ή μια πολιτική παράταξη (: ο όρος «πολιτική παράταξη» είναι απόλυτα τεχνητός και κατασκευασμένος από επιτηδείους λαοπλάνους) παρότι αυτή δεν ικανοποιεί αντικειμενικώς την εκπεφρασμένη του βούληση,  στο πρότυπο Ασπεργκερικών προσωπικοτήτων, οι οποίες ασφαλώς εντάσσονται στη γενική διαταραχή του φάσματος του αυτισμού.  Εδώ έχουμε μια σχετική διατήρηση του επίπεδου ανάπτυξης της πολιτικής γλώσσας, η οποία όμως σε γνωστικό επίπεδο καθηλώνει τον «πάσχοντα» Έλληνα στο φάσμα των δεξιοτήτων ενός παπαγάλου, με μικρή δυνατότητα δημιουργικής σύνθεσης πολιτικού λόγου και αντίστοιχα μικρή πιθανότητα χειραφέτησης. Προδήλως, λοιπόν, η αυτιστική κουλτούρα δε είναι χαρακτηριστικό μόνον Νεοδημοκρατών, αλλά και πολλών άλλων αριστερότερα και δεξιότερα αυτών, στο βαθμό που η κοινωνική τους ταυτότητα συνδέεται σχετικά σταθερά με την κομματική τους ταυτότητα, για λόγους άσχετους με την ταξική ή ευρύτερα κοινωνικοοικονομική τους πραγματικότητα. 

Μην μου πείτε πως ο λαός όχι απλώς συντηρητικοποιήθηκε περεταίρω πολιτικά εξαιτίας της κρίσης, αλλά πως επιπλέον βρίσκει στη σημερινή ΝΔ την καλύτερη έκφραση των πολιτικών του οραματισμών; Αν συνέβαινε αυτό οι πολίτες που δηλώνουν πως αν διεξάγονταν σήμερα εκλογές θα ψήφιζαν ΝΔ, θα είχαν και μια καλή κουβέντα να πουν για το κόμμα αυτό, αντί να περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά στο «θάψιμο» του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζονται να συσπειρώνονται στη ΝΔ (όσοι παρέμειναν στο «μαντρί» αρνούμενοι να περάσουν στο δεξιό αντιμνημονιακό φάσμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και όσοι δεν αποδεσμεύτηκαν βρίσκοντας επιτέλους  το κόμμα που τους εκφράζει ως γενικότερη κοσμοαντίληψη, κουλτούρα και ψυχοσύνθεση, την Χρυσή Αυγή) για να αντιμετωπίσουν την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ. Την μόνιμη κομμουνιστική και αναρχική απειλή για το έθνος και τον λαό την αντιμετωπίζει μάλλον καλύτερα η νεοναζιστική ακροδεξιά. Άρα, αιτία συσπείρωσης των Νεοδημοκρατών δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την αντιμετώπιση του κινδύνου από την σοσιαλδημοκρατική εκδοχή που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό, όχι ασφαλώς επειδή η Νεοδημοκράτες μετεβλήθησαν ξαφνικά σε ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους και αντικρατιστές, μια και αντικειμενικά η πλειονότητα αυτών είναι ενταγμένη στον πελατειακό μηχανισμό του κράτους, αποτελώντας έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες του κομματισμού στην αγορά και στην διοίκηση. Άλλωστε αν δεν πρόκειται περί αυτού ή περί σοβαρότερου από ότι νομίζω αυτισμού, γιατί οι εκλογείς αυτοί δεν τολμούν να υποστηρίξουν σαφή νεοφιλελεύθερα μορφώματα, στο βαθμό που πράγματι θεωρούσαν πως είχαν ιδεολογικού χαρακτήρα διαφορές με την σοσιαλδημοκρατία;

Όχι, δεν έχουν ιδεολογικές διαφορές με καμία απολύτως μορφή σοσιαλδημοκρατίας, με το ΠΑΣΟΚ έχουν (είχαν), στο βαθμό που το ΠΑΣΟΚ νέμεται (νεμόταν) τα προνόμια της κυβερνητικής εξουσίας και η ΝΔ ήταν αντιπολίτευση, με τα δικά της παιδιά του κομματικού στρατού εργασίας και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας «αδικημένα». Ή το αντίστροφο, όταν «μάσαγαν» κυριαρχικά οι Νεοδημοκράτες και προφανώς δεν θέλανε να χάσουν τα προνόμια που διασφάλιζε η εκλογική επικράτηση του κόμματος τους με την βοήθεια των αντιδημοκρατικών εκλογικών νόμων ασφαλώς.    Τώρα ωστόσο δεν έχουν διαφορές με το ΠΑΣΟΚ, με την έννοια των «κάθετων διαχωριστικών γραμμών» τουλάχιστον, καθώς ΝΔ –ΠΑΣΟΚ μαζί κυβερνούν και αναλογικά μοιράζονται την πίττα του ρουσφετιού και του κομματισμού στην επιχειρηματικότητα, όχι πάντοτε δίχως φυσιολογικές τριβές, παραχωρώντας και στην ΔΗΜΑΡ το δικό της μερίδιο στο σύγχρονο power sharing των διαπλεκομένων και των παραγόντων του πελατειακού καθεστώτος, εν μέσω πτώχευσης και φτωχοποίησης. Το τελευταίο το πρόσθεσα για να τονίσω την μεγαλύτερη ανάγκη σήμερα σε σχέση με την προ της κρίσεως περίοδο, υποστήριξης ενός κατεξοχήν πελατειακού κόμματος, καθώς το ρουσφέτι στις μέρες μας και οι διευκολύνσεις στην αγορά είναι μάλλον περισσότερο πολύτιμα από τον ίδιο τον χρυσό.

Βρέ και να μην είσαι κομματικά αυτιστικός, τη σήμερον γίνεσαι, αν αποτελείς οργανικό μέλος ενός καθεστώτος πατρωνίας. Λες η πατρωνία να κάνει το παιδί, όπως τον μπαμπά και τον παππού του,  κομματικώς ασπεργκικό. Ας το εξετάσει η ψυχολογία! Σημασία έχει πως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν έλλειψη διάθεσης των Ελλήνων για πολιτική αλλαγή. Ο λαός μάλιστα εμπιστεύεται τον κ. Σαμαρά σήμερα περισσότερο από την εποχή των «Ζαππείων», περίοδο κατά την οποία ο άνθρωπος επέδειξε αντιμνημονιακό ήθος και ανέπτυξε επιχειρηματολογία στην ίδια ακριβώς βάση με την σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν τότε, αν ενθυμείστε οι πιστοί αναγνώστες της γραφής μου, που τον συνεχάρην και τον ενεθάρρυνα να συνεχίσει έτσι, και εσείς με υβρίσατε, καθώς η διαίσθησή σας και η εμπειρία σας από τέτοιες περιπτώσεις πολιτικών ήταν τραυματική. Αντίθετα εγώ είπα να πω έναν καλό λόγο για να δείξω πως η προκατάληψη είναι κακό πράγμα στην άρθρωση ιδεολογικοποιημένου μεν, αλλά ταυτόχρονα πραγματιστικού λόγου. Τι τον ήθελα; Ο κ. Σαμαράς δικαίωσε απολύτως τους προκατειλημμένους εναντίον του, όπως επίσης και τους δεξιούς της πατρίδος μας πάσχοντες  από κομματικό αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας!

Όχι, δεν τα λέω καλά: γα χάρη των ασπεργκικών Νεοδημοκρατών έκανε μεταβολή 180 μοιρών,  κερδίζοντας την εκτίμηση χιλιάδων σαδομαζοχιστών και άλλων συμπλεγματικών με βαθειά γνωστική διαταραχή επί του πολιτικού φαινόμενου και των οικονομικών σχέσεων που ορίζουν σημερινές κοινωνίες και κράτη, εκτός από την εκτίμηση της κ. Μέρκελ, η οποία ομολογουμένως πολύ τον είχε αδικήσει τον κ. Σαμαρά! Πίστευε αρχικώς πως ο άνδρας ήταν περικυκλωμένους από κάτι μυστήριους εθνικιστές και  δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει καλύτερα από τον κ. Παπανδρέου τα συμφέροντα που η ίδια υπηρετεί. Κι όμως ο κ. Σαμαράς διέψευσε και την κ. Μέρκελ, συνδέοντας αρμονικά τον «ανοιξιάτικο» εθνικιστή με τον ασπεργκικό Νεοδημοκράτη και τους δύο με τον νεοφιλελεύθερο της κεντροαριστεράς και όλους μαζί με το όραμα της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, στο βαθμό που αυτό δεν αντιφάσκει με τον οραματισμό και τις επιδιώξεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Α, όλα κι όλα, αν παρατηρηθεί δυσαρμονία μεταξύ της μεταβιομηχανικής κεντροευρωπαϊκής ελίτ και του χρηματοπιστωτικού λόμπυ γύρω από το ΔΝΤ, ο κ. Σαμαράς θα κρατήσει αποστάσεις. Να, ήδη το δήλωσε δια μέσω πηγών του περιβάλλοντός του: η κυβέρνηση κρατάει αποστάσεις από την προστριβή ΔΝΤ-ΕΕ. Καλά κάνει, τι την αφορά αυτή η συγκεκριμένη προστριβή περί σωστού και λάθους σε ό, τι αφορά την στρατηγική της Τρόικας για την Ελλάδα; Όπου καταλήξουν, θα καταλήξουμε! Άλλωστε δεν μπορεί, κάπου θα καταλήξουν και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το ορθό και ωφέλιμο για τον ελληνικό λαό, διότι δεν είναι χαζοί οι παράγοντες της Τρόικας για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση που θεμελίωσε επίσημα και μόνιμα την διακυβέρνηση τους  στο προτεκτοράτο Ελλάς! Ορθολογικό φαίνεται και είναι, αλλά μόνον στα μάτια κάποιου ασπεργκικού ψηφοφόρου, οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να κάνουν και άλλες σκέψεις, που όμως θα διατάρασσαν αποδιοργανωτικά το φάσμα βεβαιοτήτων που έχει ανάγκη για να υπάρξει ο αυτιστικός του συντηρητικού κομματικού στρατού.

Πάντως, το παραπάνω ευθυμογράφημα μη μπορώντας να συλλάβει επακριβώς την πλήρη πολιτική αιτιολογία της παθήσεως, μια και οι τεχνικές που βρίσκονται στη διάθεσή μας αδυνατούν να προσδιορίσουν μια σαφή κοινή παθολογία που συνδέει στο ζήτημα τους κατά δήλωσή τους συντηρητικούς ή/και προοδευτικούς ψηφοφόρους, δεν θα ήταν δυνατόν να προτείνει μια ενιαία πολιτική θεραπεία που να αφορά σε ολόκληρο το φάσμα κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Άρα, από τη στιγμή που δεν έχω να προτείνω μια δομική πολιτική θεραπεία για τους συμπολίτες μας κομματικώς ασπεργκικούς, δίχως να παρεξηγηθώ, θα συνιστούσα μια διαχειριστική του συγκεκριμένου ψυχογενούς προβλήματος αντιμετώπιση.  Ένα καλός τρόπος για την αντιμετώπιση των εμμονών και της επαναλαμβανόμενης εκλογικής ρουτίνας των δεξιών, που αντιφάσκει βίαια με τις σημερινές κοινωνικοοικονομικές ανάγκες της χώρας, θα ήταν η καταφυγή στη γνωστική θεραπεία. Δυστυχώς σε αυτήν θα ήταν δύσκολο να υποβληθούν ακροδεξιοί συμπολίτες μας, καθώς την θεραπεία αυτή ανέπτυξαν εβραίοι. Είναι τρομερό, τις περισσότερες θεραπείες για τις μορφές αυτισμού και άλλων ψυχικών διαταραχών που συνδέονται με την διαστροφή του πολιτικού φαινομένου και της πραγματικότητας που ορίζει δεξιούς και αριστερούς αδιακρίτως, εβραίοι τις ανέπτυξαν. Άντε τώρα να πιστέψει ο πολίτης με το σύνδρομο του κομματικού Ασπέργκερ πως αυτό είναι σύμπτωση και δεν συνδέεται με την στρατηγική των εβραίων του ΔΝΤ. Για καλό και για κακό, ας κρατήσει λοιπόν αποστάσεις μεταξύ εβραίων ψυχολόγων και εβραίων οικονομολόγων, όπως ο κ. Σαμαράς δηλώνει ότι θα κρατήσει αποστάσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ!!! Προσοχή στις αποστάσεις, λοιπόν, οι οποίες πάντοτε, συμφώνα με την ελληνική πολιτική εμπειρία οδηγούν σε ανατροπές πολιτικών συμπεριφορών δίχως καν να υπάρξει σύγκρουση με πολιτικούς αντιπάλους…

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.